Sipërmarrësja e njohur në SHBA Cristina Verger, është shqiptare me origjinë nga Mirdita. Ajo ka lindur në një familje e njohur mirditore, Gjonmarkaj. Gjyshi dhe babai i saj Ndue Gjonmarkaj kanë luftuar gjithë jetën për lirinë e Shqipërisë. Ata u detyruan të emigrojnë në Itali në vitet ’70 me shpresën se sërish do takoheshin me njerëzit e tyre. Cristina Verger, ka lindur në Itali dhe në moshën 13 vjeçare familja u zhvendos në New York. Ajo tashmë është një nga sipërmarrëset më të njohura në New York, por pavarësisht emrit që nuk të lë të kuptosh origjinën e saj, ajo thotë me bindje dhe krenari se në venat e saj rrjedh gjak shqiptari. Cristina Verger ka ngritur një nga kompanitë arreduese më të susksesshme në New York.
Në një intervistë për “Diaspora Shqiptare” ajo me çiltërsi tregon për jetën e saj, aspak të thjeshtë dhe vullneti për t’u ringritur e për të qenë kjo që është sot.
Cristina Verger, prej vitesh menaxhoni një biznes të suksesshëm me po të njëjtin emër në New York. A ka qenë e lehtë të konkuroni në një treg të madh?
Asnjëherë nuk është e lehtë të fillosh një biznes të ri dhe është edhe më e vështirë ta mbash atë në zhvillim dhe të rritesh për 20 vjet. New York është një treg super konkurrues dhe gjithashtu një treg mjaftueshëm i ngopur në të gjithë sektorët. Është shumë e vështirë, jo aq shumë për të filluar një kompani, por është shumë e vështirë të sigurohesh që ajo mbetet në rrezik pasi ky është një treg që ndryshon vazhdimisht, kërkon studim të vazhdueshëm për të qëndruar në “kreshtën e valës”. Në vitet e fundit, në veçanti, sektori im është i ngopur pasi çdo ditë lind një kompani e re e të njëjtit lloj. E imja është një profesion që është pak “joshës” dhe shumë mendojnë për argëtim, festa, udhëtime. Sigurisht, aspekti ‘i shoqërueshëm’ ekziston, por është një profesion që kërkon shumë sakrifica personale, dhe një njohuri të fortë të temës. Konkurrenca është e ashpër dhe duhet të keni forcë të vërtetë mendore për të vazhduar.
Biznesi juaj është cilësuar si një nga destinacionet e para për ata që kërkojnë një arredim të veçantë. Çfarë ju diferencon?
Kam filluar kompaninë time pasi kam punuar si një drejtuese në sektorin e hotelerisë për 15 vjet, kështu që unë sjell një përvojë të fortë në menaxhim, hoteleri, ushqim dhe pije. Mendoj se kjo më veçon nga të gjitha kompanitë e tjera në treg. Përveç kësaj, në “bagazhet” e mia profesionale, ju shtoni edhe stafin tim personal – i cili nuk është pak. Duke jetuar jetën time midis Italisë dhe SHBA-së dhe me rrënjë në një vend si Shqipëria, për më tepër, Mirdita’, ku mikpritja është e shenjtë, unë sjell në ngjarjen që prodhoj një vizion të veçantë dhe një ndjenjë mikpritjeje që pak kanë. Pasi kam jetuar në një “muze të hapur” siç është Roma, është e natyrshme që kam një ndjeshmëri më të madhe për gjithçka që është shije, art, mobilje, elegancë.
Në SHBA jetojnë shumë shqiptarë dhe kemi lexuar që keni kontakte me to dhe keni kontribuar që Shqipëria edhe pse një vend i vogël të njihet për vlerat e saj. Cili është mendimi juaj për shqiptarët?
Për sa më përket mua, unë besoj shumë se Shqipëria është një vend që ka potencial të madh. Një fshat që mund të jetë “xhevahiri” i Ballkanit. Një vend ende i pazbuluar kryesisht nga bota me një histori komplekse, me një kulturë që bashkon Lindjen dhe Perëndimin si pak të tjerë. Është toka e Ilirisë, misterioze, e stuhishme, mesdhetare. Një vend magjepsës që duhet t’i paraqitet botës si i tillë. Fatkeqësisht, nuk na keqkupton shumë në këtë drejtim mbase, edhe për shkak të kohërave në të cilat jetojmë ku të gjithë kopjojnë dorën tjetër, ndërsa bukuria e Shqipërisë është pikërisht ajo e të qenurit një. Në mënyrën time të vogël, unë gjithmonë promovoj Shqipërinë në Amerikësi dhe në Itali. Në fakt, këtë vit unë isha duke planifikuar një udhëtim me një grup prej 10 vetash për t’i prezantuar ata me Shqipërinë “time” – domethënë t’i prezantoja ashtu siç e shoh unë. Të gjithë ishin shumë të entuziazmuar për këtë perspektivë, por, pandemia nuk na lejoi! Do të provoj përsëri për vitin e ardhshëm.
Ju keni prejardhje shqiptare, gjyshërit dhe babai juaj kanë lindur në Mirditë. Ju vetë sa e ndjeni veten shqiptare?
Gjyshi im ishte shqiptar, babai im ishte shqiptar, fqinjët e mi gjithashtu. Unë jam shqiptare, nuk është vetëm çështja nëse e ndjej veten të tillë, po është ADN-ja ime.
E keni vizituar Mirditën?
Unë vizitoj Mirditen sa herë që jam në Shqipëri, për mua është vendi më i bukur në botë. Është një vend post-magjik që të kthen pas në kohë. Mirdita është vendi për të cilin më intereson më shumë se kushdo tjetër. Në Mirditë është vendi ku janë rrënjët më të thella.
Babai, xhaxhllarët dhe gjyshi juaj janë të njohur në Shqipëri për rezistencën e tyre ndaj komunizmit dhe patriotizmin e tyre, sa krenare jeni për historinë e tyre?
Familja ime ka qenë e njohur në Shqipëri dhe në të gjithë botën për historinë e saj, patriotike, për mbi 500 vjet. Kohët e fundit, sigurisht, për kontributin që i ka dhënë rezistencës kundër komunizmit. Familja e Gjon Markagjonit, Kapidani i Mirditës, pasardhës të drejtpërdrejtë të Princit Lek Dukagjini, ishte një familje që gjithmonë e ka vendosur vendin e vet, Shqipërinë, para çdo gjëje tjetër. Ai ia kushtoi jetën e tij princërve që besoi dhe për të cilët luftoi deri në fund të ditëve të tij. Gjyshi im humbi fëmijët e tij në bashkë-beteja, ai u nda nga familja e tij, ai jetoi në një vend të huaj (Itali) nga i cili luftoi për lirinë e tokës së tij, e gjithë kjo ndërsa familja e tij në Shqipëri u keqtrajtua, u burgos, u shpronësua. As Ai, as babai im, Kapedan Ndue Gjomarkaj. Ata gjithmonë vazhdonin të luftonin për një Shqipëri të lirë dhe jetuan në besimin se një ditë do të bashkoheshin me vendasit e tyre. Fatkeqësisht, kjo nuk ndodhi, por forca, vendosmëria, bindja në vlerat e tyre nuk i braktisi kurrë. Nuk mund të isha më krenare për ta. Unë vetëm shpresoj të jem në përputhje me këtë trashëgimi të stërmadhe historike, kulturore dhe njerëzore.
Mendoni se keni huazuar diçka nga babai ose gjyshi?
As jeta ime nuk ka qenë e lehtë. Në moshën 13 vjeç, pas vdekjes së gjyshit tim, babai im vendosi të transferojë familjen e tij nga Roma në Neë York, ku gjeti vëllain e vetëm që kishte arritur të shpëtonte nga burgu shqiptar – Nikoll Gjomarkaj. Kjo ndodhi në vitet ’70 kur NYC sigurisht nuk ishte qyteti i ndritshëm dhe simpatik që është sot. Ky ndryshim ishte një tronditje e madhe, por disi i kapërceu momentet më të vështira. Pas pesë vitesh në NY, nëna ime vdiq papritur, vetëm 44 vjeç. Babai im mbeti vetëm me katër fëmijë të vegjël. Pra, unë jam më e madhja dhe mora përsipër rolin e nënës. Pastaj fillova karrierën time në hotele dhe duke punuar në një nga hotelet më të rëndësishëm në NYC, nga atje u bëra drejtuese e restorantit “Ëindoës on the ëorld”. Zyrën time e gjeta në katin e 107 kur ndodhi sulmi i parë tek kullat, më 26 shkurt 1993. Unë u detyrova të evakuoj të dy katet dhe pastaj fillova zbritjen nëpër shkallët 107 kate në këmbë pa drita dhe në tymin e përgjithshëm, ngau deshën tre orë për të dalë. Disa vjet më vonë u martova me një burrë italian, nga Roma, i cili më donte marrëzisht dhe ishin vitet më të lumtura të jetës sime. Pas vetëm shtatë vjet martese, ai vdiq papritur. Më pas shumë kriza të tjera ndodhën me sulmin e dytë mbi Kullat Binjake të 11 shtatorit 2001 – Unë sapo kisha filluar kompaninë time në janar të të njëjtit vit. I thash të gjitha këto për të dhënë një ide të shumë peripecive që kam kaluar, megjithatë ja ku jam. Kjo është për t’iu përgjigjur pyetjes që më bëtë më sipër “a mendoni se keni trashëguar diçka ….” PO, kam trashëguar forcën për të mos u dorëzuar, për të besuar në veten time, për të pasur bindje, për të bërë atë që besoj më mirë dhe jo thjesht për të bërë atë që bëjnë të tjerët, ose atë që ishte në modë për të bërë në këtë moment. Në momentet më të vështira është e vështirë të kujtoj se kush jam dhe nga vij, dhe në atë vend brenda vetes time do të gjej forcën për të filluar nga e para. Kjo “forcë” rrjedh në gjakun tonë dhe ua detyrohem atyre.
Mbase nuk është koha e duhur për shkak të pandemisë, por keni menduar ta shtrini biznesin tuaj edhe në Shqipëri?
Po e kam menduar, dhe mendoj akoma, se do të doja shumë të hapja një biznes në Shqipëri. Do të më jepte kënaqësi që të jem në gjendje të bëj diçka të bukur, të sjell përvojën time në botë, në vendin ku janë rrënjët dhe, disi, ta bëj vendin të shkëlqejë në sytë e pjesës tjetër të Evropës dhe botës.
