Nga Zemaida Kastrati Mozali
Jetojmë në një situatë me shumë ngjarje, si në rrafsh kombëtar, në rrafsh rajonal, apo edhe më gjerë në rrafsh ndërkombëtar. Ka periudha kur zhvillimet janë të zakonshme, por ka situata kur zhvillimet dalin jashtë normales dhe të krijojnë një pasiguri edhe për të ardhmen… le të shpresojmë për mirë.
Sidomos në të tilla situata, rrjetet sociale ‘vlojnë’ nga komentet, nga reagimet, qofshin këta nga persona profesionistë, që janë të përgatitur mjaftueshëm për të komentuar, për të dhënë mendim, për të ofruar dijen dhe informacionin për të tjerët që i lexojnë. Në fund të fundit, dija merr vlerë kur ti/unë/ai/ajo e ndajmë me të tjerët, pasi të gjithë kemi nevojë të mësojmë gjatë gjithë jetës, nga burime të ndryshme, nga tjetri/tjetra, në forma të ndryshme.
Një pjesë e mirë vendos të mos komentojë, të rrijë në heshtje, për shumë arsye, ndofta sepse nuk duan të përfshihen në debate pa fund, nuk duan të shpërfaqin mendimet e tyre, pasi kjo mund të ketë edhe pasoja, ndofta sepse mendojnë se sado të shprehesh në rrjetet sociale, kjo nuk ka ndonjë rol në zgjidhjen e problemeve, qofshin të tyret, qofshin të të tjerëve. Heshtja dhe qëndrimi ‘absent’ sidomos i atyre që kanë shumë për të folur, për të analizuar, me fjalë të tjera për të kontribuar, është një mungesë e madhe e mendimit të kualifikuar, e mendimit që në një pjesë të mirë të zhvillimeve shoqërore ka luajtur një rol mjaft të rëndësishëm, ka përgatitur dhe udhëhequr popullatat në rrugëtimin e tyre, nga një stad në tjetrin. Në fund të fundit, këta janë elitat shoqërore dhe intelektuale të cilat kanë mission që të përgatisin dhe të formësojnë masat. Por gjithsesi, nganjëherë, nëse fjala është argjend, heshtja është flori.
Admiroj atë grup individësh që zgjedh të shprehet, të prononcohet, sidomos kur kjo bëhet pa ngarkesa emocionale, kur mbështetet mbi fakte, mbi arsyetime të shëndosha, apo mbi deduksione që vijnë mbasi kanë analizuar ngjarjet dhe zhvillimet njëra pas tjetrës. Meqenëse mundësia është ofruar nga zhvillimet teknologjike, nga internet, nga platformat sociale, secili e ka këtë mundësi të shprehet, të thotë mendimin e vet dhe unë personalisht i vlerësoj guximtarët. Sidomos ata që kanë cfarë të thonë e të shprehen qartë dhe pastër, duke i dhënë edhe të tjerëve ‘food for thought’, pra ‘ushqim për të menduarin’.
Ajo që më bën përshtypje dhe nuk e pranoj është një gjuhë tjetër që po përdoret gjithnjë e më shumë në rrjetet sociale, një gjuhë e pakontrolluar, një gjuhë ku më shumë flet emocioni se arsyeja. Ka njerëz të frustruar që shprehen sipas gjendjes së tyre, sipas midesë së tyre, pa menduar dy herë se ajo që shkruajnë rëndon mbi tjetrin, e fyen tjetrin, e denigron, e fut në një thes me të tjerët, edhe pse secili ka individualitetin e vet, apo personalitetin e vet. Asnjëri nuk ka të drejtë të shprehet dosido, pa menduar që mund të lëndojë atë që është mbas ekranit të kompjuterit duke të lexuar. Secili duhet ta mendojë mirë përpara se të shkruajë një status, një koment, përpara se të japë mend, pa patur parasysh atë shprehjen që përdor Annie Lennox tek kënga e saj ‘Who am I to disagree’ e që unë do ta adaptoja në ‘Kush jam unë që po jap mend’…
Njerëzit kanë halle, kanë probleme, janë të ndjeshëm, prandaj e mira do të ishte që kushdo që zgjedh të shkruajë, duhet të jetë i kujdesshëm, të mos fyejë apo lëndojë të tjerët, duke qenë më i matur dhe më i arsyeshëm kur fillon të shtypë tastierën dhe mundësisht të mos i punojë dora përpara mendjes.
