Martesa dëmton rëndë shëndetin mendor. Për më ironikët kjo do të ngjallte reagime natyrisht, por në fakt eksistojnë studime të shumta mbi temën, dhe i fundit i kryer vë në dukje se martesa rrit rrezikun për tu prekur veçanërisht nga demenca. Ekipi kërkimor bën të qartë se arsyeja qëndron pas reduktimit të jetës shoqërore, gjë që sjell izolim.
Njeriu, si qenie sociale, pavarësisht se nuk e ndjen, duhet të përmbushë detyrime, dhe me kalimin e viteve, kjo sjell pasoja në shëndet, kryesisht atë mendor, me nje degradim më të shpejtë të funksioneve të trurit, por edhe me rrezik të shtuar për tu prekur nga to. Puna kërkimore e publikuar në revistën Alzheimer and Dementia, ka marrë në shqyrtim dhe analizuar mbi 24 mijë persona të martuar në SHBA, të cilët janë ndjekur nga ekipi mjekësor për 18 vjet.
Të gjithë pjesëmarrësit në studim i janë nënshtruar në mënyrë periodike testeve neuropsikologjike, që shërben për verfikimin e gjendjes konjitive.
Në grupimin tjetër, me njerëz të pamartuar, gjithashtu janë kryer të njejtat teste përgjatë viteve me persona të moshave të ndryshme, deri në 104 vjeç.
Në rezultate dallohet një diference e madhe mes dy grupimeve, ku që në testet e kontrollet e para mjekësore kishin treguar shenja të një defiçiti të lehtë mendor që me kalimin e kohës u thellua, dhe të gjithë adultët jo të martuar kishin një risk të paktën 50% më të ulët për të vuajtur nga demenca në krahasim me kolegët e tyre të martuar.
Përfundimet kanë qenë surprizë dhe autorët hedhin hipotezën që faktori kryesor mund të jetë që një stil jetese me aktiv dhe me pak rutinor ndoshta ndikon në mbajtjen e trurit më të fresket tek ata që nuk ishin në çift të konsoliduar.
Për të rikonfirmuar rezultatet, u kërkuan faktorë të tjerë për të analizuar që mund të ndikonin në këtë ndryshim, si mosha, gjinia, etnia, edukim, varësia ndaj duhanit apo aspekte të tjera të shëndetit fizik dhe mendor.
Rezultatet duket sikur rikonfirmonin veten, dhe shkencëtarët i rikthehen hipotezave. Theksohet se jeta sociale më aktive është faktor vendimtar, pasi në sjellje normale, çiftet kanë tendencen të jenë më pak të integruar në shoqëri, duke e kthyer jetesën në një univers rutine. Kjo gjë e bën trurin të ketë më pak stimuj, dhe rehatia e përqëndrimi në vetëm disa shtylla, sjell përgjumje dhe rënie te funksioneve të trurit, që theksohet me kalimin e kohës.
Përveç kësaj, personat single janë shumë më të pavarur, një faktor ky thelbësor që ndikon në mbajtjejn e një konstanteje aktive në shumë aspekte.
Studimi është mjaft interesant, por sërish duhet marrë parasysh që studime të tjera mund ta hedhin poshtë këtë hipotezë. Ndërsa antropologët, që studjojnë pikërisht njeriun, sikurse e sugjeron dhe fjala nga greqishtja e lashtë anthropos, sugjerojnë se në jemi qenie monogame, si pak të tilla në natyre, por jemi monogame seriale. Dhe këtu ndikojnë faktore nga evolucioni, kultura, biologjia dhe ndryshimet e shoqërisë ku jetojmë.
