Opinion Andi Bushati
Sali Berisha nuk e ka humbur rastin të konfirmohet si mbreti i gjysmë të vërtetave. Së fundmi ai ka sulmuar ata gazetarë që i referohen “mashtrimeve” të akuzës së SPAK ndaj tij në ekrane. Duke i ndarë në dy kategori gazetarët e Kronikës, kreu i opozitës ftoi të sinqertë ata që njihte të jepnin versionin e tij për elementët e dosjes 500 faqesh për privatizimin e klubit Partizani, ndërsa kërcënoi pjesën tjetër që nuk pranoi ta bënte këtë. se do t’i trajtonte me të njëjtat metoda që përdor për anëtarët e Prokurorisë Speciale.
Në fakt, Berisha nga njëra anë ka të drejtë. Prej disa kohësh në media ka munguar kategoria më e re e gazetarëve dhe analistëve, ata që papagallëzojnë SPAK. Ashtu si qeveria, opozita, edhe grupet kriminale apo federatat sportive kanë përfaqësuesit e tyre të infiltruar në profesionin tonë, SPAK ka arritur të ndërtojë një brigadë të gatshme. Po të shihje disa nga emisionet e mbrëmjes, pas publikimit të aktakuzës ndaj Berishës, do të hasje në personazhe qesharake që kishin lënë logjikën në shtëpi, pasi hynin në studio dhe pa iu drejtuar argumenteve, përsërisnin mekanikisht deklaratat standarde: “Unë jam. duke raportuar atë që thotë SPAK”.
Por, nga ana tjetër, sado tronditës të jetë ky fakt, Sali Berisha nuk mund të konsiderohet viktimë e kësaj situate. Së pari, sepse falë avantazheve të të qenit ish-ministër i Drejtësisë, ai ka trashëguar një rrjet mediash që i bëjnë jehonë argumenteve dhe qëndrimeve të tij. Së dyti, sepse falë aurës së tij personale, ai tërheq në çdo rast një mori mikrofonësh të paimagjinueshëm që përcjellin mesazhet e tij të plota. Pasi u lirua nga arresti shtëpiak për të shkuar në Prokurorinë Speciale dhe të gjitha televizionet transmetonin “Live” qëndrimet e tij, edhe ato që e tejkalonin interesin për rastin. Vajza Argita është pothuajse çdo ditë e pranishme në ekrane, madje edhe në vatrat e propagandës Ramiste, për të zbërthyer dosjen e akuzave të ngritura ndaj bashkëshortit dhe babait të saj.
Pra, argumentet mbrojtëse të Berishës. jo vetëm që nuk janë censuruar, por i janë përsëritur shikuesve dhe lexuesve me një dendësi që rrallë kush e ka fatin ta ketë. Në raport me shumë subjekte të tjera të SPAK-ut, që nga Ahmetaj, Beqja, Koka, Dako etj., Berisha është më i privilegjuar. Të parët kanë qenë po aq viktima të informacionit të lëshuar nga qelia e dezinformimit të SPAK-ut, por pa pasur mundësi të kenë në dispozicion mediat për të mbrojtur versionin e tyre.
Në këtë kuptim, sado aktive të jetë banda e autoreporterëve të Dumanit, publikut nuk i mohohet tabloja e plotë e ngjarjes me argumentet pro dhe kundër Berishës. Më shumë se këta të fundit, ata që penalizohen janë njerëzit që duan të dinë, që duan të informohen sinqerisht dhe të mësojnë të vërtetën. Ata janë viktimat e vërteta të kësaj historie. Dhe kjo ka një shpjegim. Sepse në Shqipëri ushtrohet prej kohësh një gazetari militante, me aktorë partizanë që kanë hequr dorë nga parimi i shenjtë i të paktën dy burimeve. Kjo ka bërë që për çështjen në fjalë, në një lajm apo në një kronikë televizive, të keni ose vetëm versionin e celulës së SPAK Borizan, ose atë të ndjekësve të Berishës.
Njëra palë akuzon se privatizimi i klubit Partizani ka nisur pas ardhjes së Berishës në pushtet, pala tjetër pretendon se ka nisur në kohën e qeverisë Nano. Të parët vuri theksin tek firma e ish-kryeministrit për tjetërsimin e terreneve sportive në tokë ndërtimore, të dytët nxjerrin dokumentin se kjo është bërë me firmën e kryebashkiakut Rama. Ata që akuzojnë theksojnë se Agjencia e Kthimit të Pronave iu hoq Kuvendit dhe u vendos nën kontrollin e Berishës, ata që mbrojnë veten thonë se kështu vazhdon të jetë edhe sot. Spakistët bërtasin se ligji është ndryshuar që prona të blihet me letra me vlerë, berishistët këmbëngulin se nuk e kanë përfituar këtë privilegj pasi transaksioni ka përfunduar tashmë. Më ekstremistët akuzojnë se Berisha si kryeministër ka ushtruar ndikim në këtë proces, avokatët kanë alibinë se në dosje nuk ka asnjë provë që e vërteton këtë.
Mes këtyre barrikadave jashtëzakonisht të largëta ajo që mbetet jetime është e vërteta. Pothuajse në të gjithë median shqiptare, kryesisht si pasojë e militantizmit, mungon çdo lloj kontrolli i fakteve për t’u thelluar në pretendimet e akuzuesve dhe alibitë e mbrojtësve.
Ky është problemi thelbësor i kësaj historie, si dhjetëra qindra të tjera si ajo, që i zhveshin medias nga roli i tyre si informatorë të vërtetë të humbësit të madh, që është publiku. Dhe në këtë pikë, Berisha mund të ketë vërtet të drejtë, kur drejton gishtin drejt bandës së tregtarëve të makinave SPAK. Nuk e nderojnë profesionin e gazetarisë, pasi e kanë tradhtuar. Por ish-kryeministri nuk është në pozitën më të mirë për të vepruar si denoncues. Ai vetë është ithtar i promovimit të gjysmë të vërtetave dhe një nga personat përgjegjës për ekzistencën e një sistemi ku partishmëria mbyt informacionin objektiv. Kjo shihet edhe një herë në rastin e aktakuzës ndaj tij.
