Anees Majeed, i cili humbi pesë të afërm në anijen që u mbyt në Greqi më 14 qershor, pa me mosbesim dhe zemërim teksa një operacion shpëtimi miliona dollarë po zhvillohej për pesë burra të tjerë të humbur në det javën e kaluar.
Të paktën 350 qytetarë pakistanezë ishin në anijen e mbipopulluar, konfirmoi të premten ministri i brendshëm i Pakistanit, Rana Sanaullah. Më shumë se 80 njerëz kanë vdekur. Rreth 500 njerëz të tjerë janë vlerësuar të zhdukur dhe dyshohet se janë të vdekur.
Ka pak shpresë se kushërinjtë e tij do të gjenden ose do të sillen ndonjëherë në shtëpi. Familja është e shkatërruar kur dëgjon për provat në rritje se autoritetet europiane e dinin se anija ishte në telashe, por nuk ndërhynë.
Megjithatë, teksa ata vajtonin në funeralë pa trupat e viktimave të zhdukura në det, një operacion shpëtimi po përflitej në mbarë botën. Objektivi i tij ishin pesë burra, po ashtu të humbur në thellësi të oqeanit, por në një udhëtim që e kishin zgjedhur si aventurë, jo të shtyrë nga dëshpërimi për një jetë më të mirë. Dy prej tyre ishin gjithashtu shtetas pakistanezë, por nga ana e kundërt e shkallës sociale me kushërinjtë e Majeed – biznesmeni Shahzada Dawood dhe djali i tij 19-vjeçar, Suleman.
Kontrasti midis dy tragjedive, shkalla e përpjekjeve për të shpëtuar ata që janë në rrezik dhe reagimi i medias ndërkombëtare ndaj dy historive ka nxitur debat brenda Pakistanit rreth pabarazisë kombëtare dhe ndërkombëtare dhe vlerave të ndryshme të vendosura për jetët e njerëzve.
“Ne u tronditëm kur mësuam se miliona para do të shpenzoheshin për këtë mision shpëtimi,” tha Majeed. “Ata përdorën të gjitha burimet dhe kaq shumë lajme dolën nga ky kërkim. Por ata nuk u shqetësuan të kërkonin qindra pakistanezë dhe njerëz të tjerë që ndodheshin në varkën afër Greqisë. Ky është një standard i dyfishtë.”
“Nuk është faji i pesë burrave që qindra njerëz vdiqën në brigjet greke. Por është faji i një sistemi ku pabarazitë klasore janë kaq të mëdha,” tha për Guardian një gazetare palestineze, e cila kërkoi të mos i përmendet emri. “Kur njerëzit e vënë në dukje këtë, keqkuptohet si urrejtje.”
“Është e trishtueshme që një nëndetëseje me pesë njerëz të pasur iu kushtua shumë më tepër konsideratë, mbulim dhe rëndësi sesa emigrantëve në varkë,” tha një prej të afërmeve të viktimave. “Duhet të jenë shpenzuar miliona dollarë për të shpëtuar të pasurit, por për të varfërit nuk ka një mundësi të tillë. Edhe qeveria pakistaneze nuk po i kushtonte vëmendje kësaj çështjeje.”
“Këto dallime nxjerrin në pah vlerat e pabarabarta që u janë caktuar jetëve të ndryshme njerëzore, me vetëdije apo pa vetëdije, nga shoqëria dhe qeveritë,” tha Arsalan Khan, asistent profesor i antropologjisë në Union College në New York.
Përmirësimet e sigurisë mund të parandalojnë një tjetër tragjedi si ajo e Titanikut, por fluksi i njerëzve drejt Europës me anije të nuk ka gjasa të ndalet pa ndryshime të thella në sistemin ekonomik që i shtyu qindra të vinin në rrezik jetën e tyre e të vdisnin në një udhëtim që e dinin se ishte jashtëzakonisht i rrezikshëm.
“Unë e di një gjë: njerëzit e varfër do ta bënin përsëri këtë udhëtim vdekjeprurës pasi ata po jetojnë në mjerim në Pakistan dhe kushtet ekonomike janë të padurueshme,” tha Majeed. “Qeveritë do të bënin më mirë ta ndalonin këtë, në vend që t’i mbysnin në det të hapur.”
