Sipas raportimeve të mediave të huaja, talebanët mund të “rrethojnë” kryeqytetin e Afganistanit, Kabulin, në 30 ditë dhe potencialisht ta marrin atë në kontroll në 90 ditë.
Ndryshe, luftëtarët talebanë kanë marrë kontrollin e nëntë kryeqyteteve provinciale në gjashtë ditë, një ritëm që ka habitur zyrtarët amerikanë.
Dhe në këtë drejtim, një gazetare e re ka përshkruar panikun dhe frikën për t’u detyruar të fshihen ndërsa qytetet në të gjithë Afganistanin po bien në duart e talebanëve.
Rrëfimi i plotë i saj, të publikuar nga The Guardian:
Dy ditë më parë më duhej të ikja nga shtëpia dhe jeta ime në veri të Afganistanit pasi talebanët morën qytetin tim. Unë jam ende në arrati dhe nuk ka vend të sigurt për mua për të shkuar.
Javën e kaluar isha gazetare e lajmeve. Sot nuk mund të shkruaj nën emrin tim ose të them se nga jam apo ku jam. E gjithë jeta ime është “fshirë” në vetëm pak ditë.
Kam shumë frikë dhe nuk e di se çfarë do të ndodhë me mua. A do të shkoj ndonjëherë në shtëpi? A do t’i shoh përsëri prindërit e mi? Ku do shkoj? Autostrada është e bllokuar në të dy drejtimet. Si do të mbijetoj?
Vendimi im për të lënë shtëpinë dhe jetën time nuk ishte planifikuar. Ndodhi shumë papritur. Në ditët e kaluara e gjithë krahina ime ka rënë në duart e talebanëve. Vendet e vetme që qeveria ende kontrollon janë aeroporti dhe disa zyra të rrethit policor.
Unë nuk jam e sigurt sepse jam një grua 22-vjeçare dhe e di që talebanët po detyrojnë familjet të japin vajzat e tyre si gra për luftëtarët e tyre.
Unë gjithashtu nuk jam e sigurt sepse jam gazetare e lajmeve dhe e di që talebanët do të vijnë të më kërkojnë mua dhe të gjithë kolegët e mi.
Talibanët tashmë janë duke kërkuar njerëz që duan t’i vënë në shënjestër. Në fundjavë menaxheri im më thirri dhe më kërkoi të mos i përgjigjesha asnjë numri të panjohur. Ai tha se ne, veçanërisht gratë, duhet të fshihemi dhe të shpëtojmë nga qyteti nëse mundemi.
Ndërsa po mblidhja gjërat, mund të dëgjoja plumbat dhe raketat. Avionët dhe helikopterët po fluturonin poshtë mbi kokën tonë. Kishte luftime në rrugë pikërisht jashtë shtëpisë. Xhaxhai më ofroi të më ndihmonte për të më çuar në një vend të sigurt, kështu që mora celularin dhe një chadari (burka e plotë afgane) dhe u largova. Prindërit e mi nuk do të largoheshin edhe pse shtëpia jonë ishte tani në vijën e parë të betejës për qytetin. Ndërsa zjarri i raketave u intensifikua ata më lutën që të largohesha sepse e dinin që rrugët jashtë qytetit së shpejti do të mbylleshin. Kështu i lashë pas dhe ikja me xhaxhain tim. Unë nuk kam folur me ta që kur telefonat nuk punojnë më në qytet.