Nga Frank Gardner Korrespondent i sigurisë së BBC-së
“Nuk e kemi idenë se si mund të ketë ndodhur kjo”.
Ky është reagimi që kanë dhënë sot zyrtarët izraelitë kur i pyes se si, me gjithë burimet e saj të mëdha, inteligjenca izraelite nuk e pa këtë sulm të vinte.
Dhjetra persona të armatosur palestinezë ishin në gjendje të kalonin kufirin e fortifikuar mes Izraelit dhe Rripit të Gazës, ndërsa mijëra raketa u hodhën nga Gaza në Izrael.
Me përpjekjet e kombinuara të Shin Bet, inteligjencës së brendshme izraelite, Mossad-it, agjencisë së saj të jashtme të spiunazhit dhe të gjitha aseteve të Forcave të Mbrojtjes të Izraelit, është sinqerisht befasuese që askush nuk e pa këtë.
Ose nëse e kanë bërë, nuk kanë arritur të veprojnë sipas tij.
Izraeli ka pa dyshim shërbimet më të gjera dhe më të mirëfinancuara të inteligjencës në Lindjen e Mesme
Ajo ka informatorë dhe agjentë brenda grupeve militante palestineze, si dhe në Liban, Siri dhe gjetkë.
Në të kaluarën, ajo ka kryer atentate në kohën e duhur të liderëve militantë, duke i ditur nga afër të gjitha lëvizjet e tyre.
Ndonjëherë këto janë bërë me sulme me dron, pasi agjentët kanë vendosur një gjurmues GPS në makinën e një individi; ndonjëherë në të kaluarën ka përdorur edhe telefona celularë që shpërthejnë.
Në terren, përgjatë gardhit të tensionuar kufitar midis Gazës dhe Izraelit ka kamera, sensorë të lëvizjes në tokë dhe patrulla të rregullta të ushtrisë.
Gardhi me tela me gjemba supozohet të ketë qenë një “pengesë e zgjuar” për të parandaluar pikërisht llojin e infiltrimit që ka ndodhur në këtë sulm.
Megjithatë, militantët e Hamasit thjesht kaluan nëpër të, hapën vrima në tela ose hynë në Izrael nga deti dhe me paraglider.
Për t’u përgatitur dhe kryer një sulm i tillë i koordinuar, kompleks që përfshin grumbullimin dhe lëshimin e mijëra raketave, pikërisht nën hundën e izraelitëve, duhet të ketë marrë nivele të jashtëzakonshme të sigurisë operacionale nga Hamasi.
Nuk është për t’u habitur që media izraelite u ka bërë pyetje urgjente udhëheqësve ushtarakë dhe politikë të vendit të tyre se si mund të kishte ndodhur e gjithë kjo, në 50 vjetorin e një sulmi tjetër të befasishëm nga armiqtë e Izraelit në atë kohë: lufta e Yom Kipurit e tetorit 1973.
Zyrtarët izraelitë më thonë se një hetim i madh ka filluar dhe pyetjet, thonë ata, “do të vazhdojnë me vite”.
Por tani Izraeli ka prioritete më urgjente. Ajo duhet të përmbajë dhe të shtypë depërtimin në kufijtë e saj jugorë, duke hequr ata militantë të Hamasit që kanë marrë kontrollin e disa komuniteteve në anën izraelite të gardhit kufitar.
Ajo do të duhet të trajtojë çështjen e qytetarëve të saj që janë kapur robër, qoftë përmes një misioni të armatosur shpëtimi ose përmes negociatave.
Ajo do të përpiqet të eliminojë vendet e lëshimit për të gjitha ato raketa që hidhen në Izrael, një detyrë pothuajse e pamundur për të goditur një nishan pasi ato mund të lëshohen pothuajse nga kudo me pak njoftim.
Dhe ndoshta shqetësimi më i madh për Izraelin është ky: si i ndalon ai që të tjerët t’i përgjigjen thirrjes për armë të Hamasit dhe të shmangë përhapjen e këtij zjarri në Bregun Perëndimor dhe ndoshta edhe të tërheqë luftëtarët e Hezbollahut të armatosur rëndë përtej kufirit të tij verior me Libanin?
