Pas një koncerti të gjatë, Elvis Presley hipi në limuzinën e tij. Por, në vend që të rrinte në heshtje, nisi të bisedonte me shoferin. Me atë theksin e tij karakteristik jugor, e pyeti:
“Është e jotja kjo makinë apo punon për kompaninë?”
Shoferi, paksa i habitur, u përgjigj:
“Punoj për kompaninë.”
Elvisi buzëqeshi, e pa drejt e në sy dhe i tha:
“Që nga tani është e jotja.”
Pak minuta më vonë, ajo makinë luksoze nuk ishte më një simbol i të pasurve, por një dhuratë e papritur për dikë që atë natë po bënte vetëm punën e tij.
Elvisi ishte kështu. Dhuronte Cadillac, bizhuteri, madje edhe shtëpi – për fansa, miq ose të panjohur. Jo për t’u mburrur, por për t’i bërë të tjerët të ndiheshin të rëndësishëm. Për të, pasuria e vërtetë ishte të shihte një buzëqeshje të sinqertë.
Pikërisht për këtë, miti i tij shkon përtej muzikës, disqeve apo koncerteve të mbushura plot. Elvisi nuk ishte vetëm një yll botëror. Ishte një njeri që mund të ndryshonte ditën (dhe jetën) e kujtdo që takonte.
Sepse madhështia e vërtetë nuk matet me atë që zotëron, por me atë sa je i gatshëm të dhurosh.
E ndoshta pikërisht për këtë, edhe sot, të gjithë e quajmë “The King”.
