Opinion nga John Crace
Reagimi i paepur i Nige-it të patrembur dhe shokëve të tij ndaj fjalimit të Starmer-it sugjeron se ai mund ta ndajë fjalën, por nuk mund ta durojë.
A mund të jetë kështu, si shumica e narcisistëve, Nigel Farage në fakt paksa i dobët? Sigurisht që jo! Jo Nige-i ynë i patrembur! Burri që nuk është kurrë më i lumtur sesa kur mund ta paraqesë veten si i huaji – një zë i vetmuar që i thotë të vërtetën pushtetit. Kur mund ta kontrollojë rrëfimin. Një shpëtimtar që ngrihet nga këto rrugë. Politikani që e di se është gjallë vetëm kur kamerat janë duke xhiruar. Ky është personazhi në të cilin Farage dëshiron që ju të besoni.
Pra, do të kishit menduar se Nige do të ishte emocionuar nga fjalimi i Keir Starmer në konferencën e Partisë Laburiste të martën. Një orë e tërë kushtuar atij. Njohja se ai tani ishte udhëheqësi i vërtetë i opozitës. Armiqësia vetëm sa nënvizonte ndjenjën e tij të rëndësisë. Se ai tani jetonte pa qira në kokën e Starmer. Se ai e kishte qeverinë pikërisht aty ku e donte. Le të fillojë tani fushata për zgjedhjet e ardhshme të përgjithshme.
Vetëm se nuk ndodhi tamam kështu. Në vend të kësaj, Nige dukej i tronditur. Madje edhe i zemëruar. Duke u përpjekur të dukej si kryeministër përpara disa flamujve ndërsa jepte përgjigjen e tij në mediat sociale, por dukej thjesht pak i çrregullt. I hutuar që Starmer kishte devijuar disi nga skenari i vetë Nige. Që Keir kishte hequr një vijë ndarëse midis asaj që ishte dhe asaj që nuk ishte raciste, midis mirësjelljes dhe përçarjes, dhe e kishte gjetur Farage-in në anën e gabuar të kësaj.
Rezulton se Nige mund ta japë, por nuk mund ta durojë. Kam dëgjuar më shumë fjalime të Farage sesa është e mirë për shëndetin tim dhe nuk mbaj mend që Nige të ketë thënë ndonjë herë diçka të mirë për Starmer. E ka quajtur gënjeshtar, e ka quajtur të papërshtatshëm për të qenë kryeministër e të gjitha llojet e gjërave të tilla. Përfshirë rrezikun për vendin. Por ai kurrë nuk ka thënë aq thellë-thellë se është një djalë në rregull. Nëse Nige tani mendon se politika jonë është bërë seriozisht toksike, ai mund të interesohet të mendojë se ku ka filluar rënia.
Do të kishe menduar se me një natë pa gjumë, Reform do të kishte pasur një përgjigje më të matur ndaj fjalimit të Starmer në raundin mediatik të së mërkurës në mëngjes. Një shans për të argumentuar çështjen e tyre. Të thuash që Nige mund të ketë qenë pak i nxituar. Aspak. Në fund të fundit, Zia Yusuf ishte më i çmendur se shefi i tij. Intervista 15-minutëshe në Sky News ishte një send koleksionistësh. Wilfred Frost, prezantuesi i pafat televiziv, dukej sikur kishte nevojë të shtrihej pasi të mbaronte.
Jusufi filloi me një pohim të guximshëm. Se nëse dikush mbështeste një politikë raciste, atëherë ai ishte de facto racist. Duke pasur parasysh që shumica e njerëzve duket se besojnë se plani i Reform për të deportuar disa njerëz me leje qëndrimi të pacaktuar është racist, atëherë Zia me sa duket është mjaft i lumtur të pranojë që disa nga mbështetësit e partisë së tij janë racistë. Pranim i saktë. Jo ashtu siç do të doja ta formuloja argumentin nëse do të isha në vendin e tij.
Por kjo ishte vetëm për hapje. Pastaj arritëm në thelb të çështjes. Yusuf u tmerrua nga fjalimi i Starmer. Kishte qenë i egër, hakmarrës dhe nxitës. Një përpjekje për të demonizuar Nige. Si i tillë, kishte qenë një nxitje për dhunë. Ky ishte thelbi i saj. Starmer e dinte se nuk mund ta mundte Farage në kutinë e votimit, kështu që po përpiqej ta vriste.
«Ekziston një term i njohur si ‘terrorizëm stokastik’», vazhdoi Zia. Qëllimi ishte të nxiste aq shumë urrejtje sa një mbështetës merr përsipër të vrasë shënjestrën. Dhe kjo ishte ajo që Starmer kishte bërë. Ishte pothuajse me siguri hera e parë që kryeministri është quajtur terrorist në lajmet e drejtpërdrejta. Herë pas here, Frost e ftoi Yusufin të tërhiqej. Për të kualifikuar gjuhën e tij. Por Zia nuk po e pranonte fare. Starmer ishte terrorist. Qëllimi i vetëm i fjalimit të tij kishte qenë të nxiste dikë për të vrarë Farage. Çdo gjë tjetër ishte një perde tymi. Vetëm Yusuf e dinte të vërtetën. Pyes veten se çfarë mendon ai për fjalimet e Nige.
Tani Zia u thellua më shumë në teoritë e konspiracionit të Reformës. Vetëm dy javë më parë, autoritetet parlamentare kishin zvogëluar sigurinë e Farage-s. Kjo nuk ndodhi sepse niveli i mbrojtjes ishte konsideruar i panevojshëm dhe i tepërt. Por sepse Starmer – urdhrat kishin ardhur padyshim nga maja e qeverisë – po përpiqej qëllimisht t’ia bënte më të lehtë dikujt të vriste Farage-n.
Në atë moment, Frost po fillonte të dukej pak i dëshpëruar. Ai u përpoq ta ndryshonte temën duke eksploruar racizmin në politikat e Reformës. Por Zia nuk shqetësohej për pak racizëm rekreativ. Kujt i interesonte nëse qindra mijëra njerëz me ngjyrë që punonin në NHS deportoheshin? Kjo nuk ishte asgjë në krahasim me historinë më të madhe. E gjithë media dhe pjesa tjetër e vendit ishin mashtruar nga fjalimi i konferencës. Nuk ishte një fjalim epik për gjendjen e kombit. Ishte një leje për të vrarë. “AI ËSHTË TERRORIST. AI ËSHTË TERRORIST”, bërtiti Jusuf.
E gjithë kjo e eklipsoi ditën e fundit të konferencës së Partisë Laburiste . Gjë që me sa duket ishte në rregull për Partinë Laburiste. Në fund të fundit, të kesh pasur fjalimin e udhëheqësit tënd ditën e parafundit është një shenjë e sigurt se dëshiron që të gjithë të shkojnë në shtëpi të martën në mbrëmje. Një mendim i shpejtë. Nëse dëshiron një konferencë tre-ditore vitin tjetër, thjesht rezervoje. Nuk ka nevojë të përfshish të mërkurën. Do t’i kurseje partisë shumë para.
Siç pritej, zona e konferencës ishte pak si një qytet fantazmë ditën e fundit. Ed Miliband bëri çmos për të mbledhur trupat, por vitin tjetër ai do të lutet që të mos i jepet vendi në varreza. Ai është një nga të paktët ministra që di të mbajë një fjalim.
Shabana Mahmood i mbylli punët. Ne, pak veta me fat. “Jemi këtu për panelet, jo për festat”, i tha ajo një salle të mbushur plot. Nuk dukej sikur e kishte seriozisht. Më shumë sikur e kishte lënë pas dore dhe do të preferonte të kishte hipur në tren për në shtëpi.
