Presidenti amerikan Donald Trump do të flasë të hënën e 13 tetorit në Knesset, më pas do të udhëtojë drejt Egjiptit së bashku me 12 liderë. Qëllimi i këtij takimi në Sharm el-Sheikh është zgjerimi i Marrëveshjeve të Abrahamit dhe afrimi me Iranin.
Fillimisht do të krijohet një task-forcë e përbërë nga shumë pak vende: Egjipti, Katari, Turqia dhe ndoshta Emiratet. Më pas, brenda gjashtë javësh, do të vendoset një forcë më e madhe stabilizuese. E vetmja siguri është se koordinimi i operacionit për ruajtjen e paqes në Gaza do të menaxhohet nga amerikanët, të cilët konsiderohen si garancia më e mirë për të siguruar respektimin e marrëveshjeve nga ana e izraelitëve.
Pentagoni po përgatit një komandë qendrore jashtë Rripit të Gazës, aktualisht në Izrael, por që mund të transferohet në Egjipt ose Katar, me dyqind ushtarë amerikanë, të cilëve do t’u bashkohen oficerë egjiptianë, turq dhe nga Katari. Pjesa tjetër mbetet për t’u përcaktuar dhe duhet bërë me urgjencë, për të lehtësuar popullsinë e rraskapitur dhe për të penguar rikthimin e Hamasit.
Njësitë e para arabe do të kenë një detyrë prioritare: të ndihmojnë në rikuperimin e trupave të pengjeve izraelite, duke pastruar rrënojat e ndërtesave dhe tuneleve të bombarduara që pengojnë arritjen në vendet ku mbahen. Ato do të kujdesen gjithashtu për mbrojtjen e shpërndarjes së ndihmave, një element kyç për rikthimin e shpresës tek palestinezët. Faza e dytë e misionit, që mund të nisë deri në mes të nëntorit, do të jetë një sfidë e paprecedentë:
në Gaza gjithçka është shkatërruar dhe ka eksplozivë të shpërndarë kudo. Duhet rindërtuar rrjeti i ujit, energjisë elektrike, telefonisë, rrugëve dhe fillimisht do të jenë njësitë e inxhinierëve që do të marrin përsipër këtë detyrë. Duhet rikthyer ndihma mjekësore, duke përdorur spitale fushore. Dhe rikthyer siguria, duke ndaluar riarmatimin e milicëve dhe ndërhyrjet e ushtrisë izraelite.
Neni 6 i marrëveshjes parashikon që vendet pjesëmarrëse në kontingjentin e madh duhet të pranohen si nga Hamasi, ashtu edhe nga shteti hebre. Po punohet për të përfshirë vende arabe apo myslimane si Maroku, Jordania, Azerbajxhani, Indonezia, Bangladeshi. Vetëm Egjipti mund të dislokojë forca të kualifikuara dhe me përvojë, me përparësinë e kufirit të përbashkët.
Një prani e rëndësishme e Turqisë mund të përballet me veton e qeverisë Netanyahu, duke kufizuar pjesëmarrjen në grupe mbështetëse dhe personel shëndetësor. E njëjta gjë vlen për Pakistanin. Nuk është e sigurt nëse oferta për trupa franceze dhe spanjolle do të pranohet nga izraelitët. Nuk përjashtohet as kontributi nga Amerika Latine, si nga Argjentina, apo nga Azia, si nga Filipinet.
Grumbullimi i një përbërjeje kaq të larmishme e bën më të vështirë efikasitetin, ndërkohë që në Gaza nevojitet shumë. Misioni përballet me një sërë të panjohurash që duhen zgjidhur shpejt. Para së gjithash, zinxhiri i komandës: kush do të vendosë çfarë të bëhet? Pastaj duhen përcaktuar rregullat e angazhimit: në cilat kushte do të lejohet përdorimi i armëve?
Dhe si do të reagojë misioni ndaj shkeljeve të mundshme të armëpushimit nga ana izraelite? Pa qartësi mbi këto pika themelore, ekziston rreziku që misioni të përfundojë si një kopje e dobët e operacioneve të OKB-së, me perspektivën për t’u gjendur në një skenar të ngjashëm me Mogadishun e vitit 1993: ku paqeruajtësit vëzhgonin pa ndërhyrë grabitjet e milicive në një metropol ku mungonte gjithçka. Ose si misioni Unifil në kufirin libanez, që nuk ka fuqi të veprojë ndaj Hezbollahut dhe as të reagojë ndaj agresioneve nga shteti hebre.
Së fundi, duhet krijuar një autoritet palestinez që do të administrojë Gazën dhe aparatin e saj të sigurisë. Për këtë detyrë, llogaritet mbi përvojën e karabinierëve italianë për të udhëhequr një grup instruktorësh europianë dhe arabë, të cilët do të formojnë nga e para trupën lokale të xhandarmërisë: burra që do të kenë për detyrë të mbrojnë banorët nga çdo kërcënim.
