Bota
Nagorno-Karabak: A mund të sigurojë Turqia një paqe të qëndrueshme?
Nga Kemal Kirişci dhe Behlül Özkan
A mund të kthehen në paqe dhimbja dhe shkatërrimi, humbjet dhe fitimet nga lufta e rifilluar kohët e fundit mbi Nagorno-Karabakun? Ndërsa bota ishte e fiksuar pas rezultatit të zgjedhjeve amerikane, dhe dramën e vazhdueshme nëse presidenti Donald Trump do të pranonte fitoren presidentit të zgjedhur Joe Biden, Rusia duket se arriti të pamundurën, duke ndërmjetësuar një armëpushim midis Azerbajxhanit dhe Armenisë.
Kremlini i ka kënaqur udhëheqësit e Azerbajxhanit në Baku, dhe mbështetësit e tyre në kryeqytetin turk Ankara, edhe pse në kurriz të liderëve armenë në Jerevan. Ky lloj armëpushimi i bën jehonë Traktatit të Kars, të nënshkruar pothuajse një shekull më parë, kur Rusia Sovjetike e detyroi në vitin 1921 Armeninë që t’i jepte Turqisë një territor në Anadollin Lindor.
Këtë herë, Armenia u detyrua të bëjë të njëjtën gjë, në të mirë të Azerbajxhanit në Karabak. Armëpushimet e mëparshme nuk kanë rezistuar gjatë. Por ky i fundit, i mbështetur nga paqeruajtësit rusë, duket se e ka një shans. Por arritja e paqes afatgjatë midis Azerbajxhanit dhe Armenisë ka një rrugë të gjatë përpara.
Gjithsesi, marrëveshja e 9 nëntorit mund të ofrojë një lloj mundësie,të cilën rajoni nuk e ka parë që nga shembja e Bashkimit Sovjetik dhe përfundimi i luftës së parë mbi Karabakun në vitin 1994. Gjërat mund të koordinohen në mënyrën e duhur për një rezultat të tillë, ndonëse kjo do të kërkonte pranimin se mbi këtë çështja lojtarja dominuese është Rusia. Sidoqoftë, një paqe e qëndrueshme, mund të ndihmojë që ai realitet i pakëndshëm të bëhet më i pëlqyeshëm.
Stabiliteti dhe prosperiteti që mund të vijë nga një marrëveshje për paqe, mund të ndihmojë në ndërtimin e një lloji të besimit të ndërsjellë midis dy kombeve, për t’i ndihmuar ata që më në fund ta varrosin të shkuarën e hidhur, dhe të vazhdojnë përpara.
Por për ta arritur këtë, që të dyja palët do të duhet të braktisin kërkesat e tyre maksimaliste të nxitura nga nacionalizmi, dhe të zgjedhin një qasje më pragmatiste. Dhe sado e vështirë që mund të duket në pamje të parë, Turqia mund të ndihmojë shumë në negociata.
Lufta më e fundit shpërtheu në fund të shtatorit, kur ushtria e Azerbajxhanit nisi ofensivën e saj me objektivin e deklaruar të rimarrjes së territoreve të humbura ndaj Armenisë në vitin 1994, kur një armëpushim përfundoi pas 2vite luftimesh. Në atë kohë, Armenia pushtoi më shumë se 10.877 km2 të territorit të Azerbajxhani.
Gati një e treta e saj është rajoni i Karabakut, ku jetojnë 150.000 armenë. Dy të tretat e mbetura të territorit, përbëhen nga 7 rajone të Azerbajxhanit përreth Karabakut, nga të cilat u zhvendosën afro gjysmë milioni azerë. Pas luftës, vendete Grupit të Minskut të udhëhequr nga Franca, Rusia dhe Shtetet e Bashkuara udhëhoqën përpjekjet për të arritur një zgjidhje paqësore të konfliktit.
Vitet e gjata të bisedimeve, sollën miratimin e Parimeve të Madridit në vitin 2009,sipas të cilave Armenia duhet të rikthejë territoret përreth Karabakut në Azerbajxhan, ndërsa në këmbim Bakuja të pranojë një referendum mbi statusin përfundimtar të Karabakut. Ajo marrëveshje nuk u zbatua kurrë.
Përkundër këtij sfondi, disa faktorë shtesë e motivuan Azerbajxhanin të niste sulmin e tij. Më i rëndësishmi:investimet e mëdha në rritjen e aftësive të ushtrisë azere, sidomos në armë të përparuara teknologjikisht, pasi ishte mundur rëndë në vitin 1994, e kombinuar kjo me bindjen e ushtrisë armene në pathyeshmërinë e saj, veçanërisht në një luftë mbrojtëse në një terren malor.
Fillimi i një ofensive të tillë nga Azerbajxhani do të ishte i paimagjinueshëm pa konsensusin e Rusisë. Kremlini e kishte bërë të njohur pakënaqësinë e tij me prirjet gjithnjë e më pro-perëndimore të qeverisë së kryeministrit armen Nikoll Pashinyan, që erdhi në pushtet pas protestave pro-demokracisë në Jerevan në vitin 2018.
Pas disa përpjekjeve të dështuara për një armëpushim të ndërmjetësuar nga anëtarë të ndryshëm të Grupit të Minskut, Rusia e negocioi këtë marrëveshje duke çliruar 4 nga 7 rajonet azere nën pushtimin armen. Bilanci i 6 javëve luftimesh të rënda, ka qenë i vështirë të përcaktohet në mënyrë të pavarur.
Edhe pse Putini tha pas përfundimit të marrëveshjes se kishin vdekur më shumë se 4.000 njerëz, përfshirë civilë dhe më shumë se 8.000 të tjerë ishin plagosur. Marrëveshja kërkon krijimin e një korridor që lidh Karabakun me Armeninë, në këmbim të një korridori tjetër përmes Armenisë që lidh Azerbajxhanin me enklavën azere në kufi me Turqinë.
Korridoret do të patrullohen nga Shërbimi Federal i Sigurisë Ruse (FSB). Por marrëveshja, nuk thotë asgjë për statusin e ardhshëm të Karabakut, dhe mënyrën se si do të arrihet një zgjidhje përfundimtare e konfliktit. Pra ajo ka dobësi serioze, dhe nuk është e qartë nëse Rusia ka një interes të vërtetë për një paqe të vërtetë midis dy vendeve.
Edhe roli i ardhshëm i Grupit të Minskut është i paqartë. Por që të realizohet një e ardhme më premtuese, së pari duhet të plotësohen disa kushte. Udhëheqësit armenë duhet të ringjallin trashëgiminë e Levon Ter-Petrosian, presidenti i parë i vendit pas pavarësisë pas rënies së Bashkimit Sovjetik në vitet 1990.
Ai mbrojti një qasje pragmatik, dhe e njohu nevojën për një kompromis për të arritur paqen. Ai ishte gjithashtu thellësisht i vetëdijshëm për rëndësinë që Armenia të ketë marrëdhënie të mira me Turqinë. Për ta arritur këtë, ai madje ishte i gatshëm të shihte mundësinë e rikthimit të territoreve të pushtuara.
Ter-Petrosian u përball me një rezistencë të fortë nga ekstremistët, dhe madje u akuzua për tradhti, derisa u shkarkua nga detyra në vitin 1998. Turqia mund të ndihmojë në menaxhimin e kësaj rezistence, dhe të kontribuojë në krijimin e një klime që është më e favorshme për pajtimin mes 2 vendeve.
Një hap i mundshëm i menjëhershëm, do të ishte ringjallja e marrëveshjeve diplomatike që u negociuan me Armeninë në vitin 2009, sidomos në lidhje me hapjen e kufirit tokësor me Armeninë. Studime të shumta, kanë treguar se sa shumë ndikim do të kishte hapja e kufirit, për të ndihmuar në përmirësimin e situatës ekonomike në Armeni, dhe qasjen e saj në botën e jashtme.
Nga kjo gjë do të përfitonin gjithashtu provincat turke në kufi me Armeninë, ku vendasit kanë dëshiruar prej kohësh marrëdhënie më të ngushta për të zhvilluar ekonomitë e tyre lokale. Gjithsesi, Turqia do të duhet të veprojë me kujdes, duke e pranuar se mbështetja e saj ndaj Azerbajxhanit, i zvogëlon kredencialet e saj si një “ndërmjetëse e paanshme”.
Në pamje të parë, të presësh një qasje të tillë nga qeveria turke mund të mos duket realiste. E megjithatë ishte presidenti turk Rexhep Tajip Erdogan, ai që si kryeministër mbikëqyri negociatat mbi marrëveshjen e vitit 2009 në Madrid.
Ai ishte ndërkohë udhëheqësi që bëri një hap të rëndësishëm drejt pajtimit në vitin 2014, kur i shprehu përmes një deklaratë zyrtare, botuar gjithashtu në Armenisht, ngushëllimet e kombit turk për familjet e armenëve të vrarë gjatë Luftës së Parë Botërore.
Është e qartë, se kjo qasje është shumë larg kërkesave dhe pritshmërisë së armenëve. Por në kontekstin turk, ajo shënoi një ndryshim thelbësor në qasjen e kombit turk ndaj ngjarjeve të vitit 1915. Sigurisht, politika turke është bërë shumë më nacionaliste dhe konfrontuese, krahasuar me kohët kur Turqia vlerësohej si një model për demokratizimin dhe fuqinë e butë.
Megjithatë, Erdogan ka gjithashtu një dell pragmatizmi në lidershipin e tij, dhe e njeh nevojën për ta modifikuar politikën e tij në një mënyrë të tillë, që të adresojë problemet ekonomike të Turqisë dhe izolimin ndërkombëtar.
Ai tashmë ka sinjalizuar interesin e tij për të përmirësuar marrëdhëniet me Shtetet e Bashkuara nën presidentin Biden, dhe e njeh perspektivën që do të sillte për Turqinë rihapja e kufijve me Armeninë. Së fundmi, performanca e ushtrisë azere dhe mbështetja e qartë e Erdoganit për Aliyev do t’i mundësonte udhëheqësit turk të qetësonte elementët më nacionalistë të mbështetësve të tij.
Kjo është veçanërisht e vërtetë për Partinë e Veprimit Nacionalist (MHP), e udhëhequr nga Devlet Bahçeli, aleatja më e ngushtë e Erdogan. Bahçeli përfaqëson nacionalizmin e vijës së ashpër turke, dhe është shumë pro Azerbajxhanit.
Megjithatë, themeluesi i MHP, Alparslan Türkeş, ishte një mbështetës i zjarrtë i marrëdhënieve më të mira me Armeninë. I ndjeri Türkeş mbajti takimin e parë zyrtar të nivelit të lartë me Armeninë kur u takua me Ter-Petrosian në Paris në vitin 1993.
Në atë kohë, ai madje sugjeroi idenë e vendosje së një deklaratë në kufirin turko-armen, që mbante fjalët “Ne kërkojmë ndjesë për vuajtjet tuaja!”. Kjo trashëgimi e Türkeş mund të lehtësojë lëvizjen e Erdoganit në kapërcimin e rezistencës së mundshme të brendshme për hapjen e kufirit me Armeninë.
Shumë më sfiduese për një nismë të tillë, do të ishte gjeopolitika e komplikuar e Kaukazit të Jugut. Rusia ka luajtur me shkathtësi kartat e saj, dhe e ka ripohuar në një mënyrë vendimtare rolin e saj në rajon. Si do ta perceptonte Moska një iniciativë të tillë nga Ankaraja? A do të ishte Putini i gatshëm të lejonte që trashëgimia Ter-Petrosian, mbështetëse e pajtimit me Turqinë, të shfaqej hapur në Armeni?
Si do të binden mijëra njerëz që po protestojnë kundër pranimit të marrëveshjes ruse nga kryeministri Pashinyan, që t’i japin një shans një nisme turke për paqe? Si do të sillej diaspora armene, që tradicionalisht ka mbështetur kërkesat maksimaliste? Si do të reagonin fuqitë kryesore perëndimore si Shtetet e Bashkuara dhe Franca, si anëtare të Grupit të Minskut?
Pavarësisht përgjigjeve të këtyre pyetjeve, Turqia duhet që ta shfrytëzojë këtë mundësi, duke ndërmarrë një hap të guximshëm diplomatik në drejtim të hapjes së kufirit me Armeninë. Dhe pse të mos jetë aq e guximshme sa ta hapë e para në mënyrë të njëanshme? / “Just Security”
Presidenti ukrainas Volodymyr Zelensky ka prezantuar një plan me 20 pika për t’i dhënë fund luftës me Rusinë, të cilin e ka cilësuar si “përpjekjen më të mirë” për arritjen e paqes. Drafti, i diskutuar së fundmi me përfaqësues të SHBA-ve dhe i paraqitur edhe ish-presidentit amerikan Donald Trump, konsiderohet rreth 90% i përfunduar, por mbetet ende i hapur për disa çështje kyçe.
Plani përfshin një sërë masash që synojnë stabilizimin e situatës në Ukrainë dhe parandalimin e një përshkallëzimi të ri të konfliktit.
Çfarë parashikon plani?
Mes pikave kryesore janë ngrirja e vijës së frontit, krijimi i një ushtrie të fuqishme ukrainase prej rreth 800 mijë trupash, e mbështetur financiarisht nga partnerët perëndimorë, si dhe vendosja e garancive të forta të sigurisë, të ngjashme me nenin 5 të NATO-s.
Gjithashtu, parashikohet anëtarësimi i Ukrainës në Bashkimin Europian, me kërkesën që të përcaktohet një afat i qartë për këtë proces. Kievi kërkon që kjo të jetë një garanci politike dhe strategjike për të ardhmen e vendit.
Siguria dhe garancitë ndërkombëtare
Plani përfshin një marrëveshje dypalëshe sigurie me Shtetet e Bashkuara dhe mbështetje ushtarake nga vendet evropiane, përfshirë mbrojtjen ajrore, tokësore dhe detare. Gjithashtu, parashikohet krijimi i një mekanizmi monitorimi për të shmangur rifillimin e luftimeve dhe për të garantuar respektimin e marrëveshjes.
Një tjetër element i rëndësishëm është lirimi i të gjithë robërve të luftës dhe civilëve të ndaluar, si dhe organizimi i zgjedhjeve pas arritjes së një marrëveshjeje paqeje.
Donbasi, nyja më e ndërlikuar
Rajoni i Donetskut mbetet pika më e vështirë e negociatave. Kievi refuzon çdo skenar që parashikon dorëzimin e territoreve të pushtuara dhe propozon krijimin e një zone të çmilitarizuar, ku të dyja palët të tërhiqen dhe siguria të garantohet nga forca ndërkombëtare.
Çështja e Zaporizhzhias
Një tjetër pikë e ndjeshme është centrali bërthamor i Zaporizhzhias, aktualisht nën kontroll rus. Zelensky propozon që ai të funksionojë si një “joint venture” mes Ukrainës dhe Shteteve të Bashkuara, me administrim të përbashkët dhe mbikëqyrje ndërkombëtare. Sipas tij, kjo do të garantonte sigurinë energjetike dhe do të shmangte rreziqet e një aksidenti bërthamor.
Qëndrimi i Moskës
Nga ana tjetër, Moska ka reaguar me tone të ashpra. Presidenti rus Vladimir Putin ka deklaruar se Perëndimi po përpiqet ta detyrojë Ukrainën të pranojë kushte të pafavorshme, ndërsa ka paralajmëruar se Rusia do të vazhdojë operacionet ushtarake nëse nuk arrihet një marrëveshje “e pranueshme”.
Putin ka theksuar se kontrolli i plotë i rajonit të Donetskut mbetet një nga objektivat strategjikë të Rusisë, duke e konsideruar atë një zonë kyçe për sigurinë dhe interesat e saj.
Kremlini tha se pajtohet me Presidentin e SHBA-së, Donald Trump, se bisedimet për t’i dhënë fund luftës në Ukrainë janë në fazën përfundimtare.
I pyetur nga gazetarët nëse Moska ndan vlerësimin e Trump pas bisedimeve me Presidentin ukrainas Volodymyr Zelensky, zëdhënësi i Kremlinit Dmitry Peskov u përgjigj: “Sigurisht”.
Peskov refuzoi të komentojë mbi idenë e një zone të lirë ekonomike në Donbas ose mbi të ardhmen e termocentralit bërthamor Zaporizhzhia, i cili kontrollohet nga Rusia, duke thënë se Kremlini e konsideronte të papërshtatshme.
“Për momentin, nuk e konsiderojmë të nevojshme të japim detaje”, tha ai.
Sipas tij Ukraina duhet të tërheqë trupat e saj nga pjesa e Donbasit që ende e kontrollon nëse dëshiron paqe dhe se nëse Kievi nuk arrin një marrëveshje, atëherë do të humbasë edhe më shumë territor.
Putin dhe Trump folën të dielën përpara takimit të Trump në Miami me Presidentin ukrainas Volodymyr Zelenskiy. Zëdhënësi i Kremlinit Dmitry Peskov tha se një tjetër telefonatë ishte planifikuar shumë shpejt.
Presidenti Trump ishte i lodhur. Gjatë një takimi me ligjvënësit e grupit republikan në Shtëpinë e Bardhë gjatë verës, Trump qortoi ashpër kreun e House Freedom Caucus, Andy Harris, sepse kishte ngritur shqetësime rreth legjislacionit kryesor të presidentit për taksat dhe shpenzimet. Trump kërkoi që Harris të rreshtohej…pastaj presidenti u largua papritur nga dhoma, sipas njerëzve që morën pjesë në takim.
Pasi Trump u largua, Harris e drejtoi zemërimin e tij te James Blair, një nga këshilltarët kryesorë të presidentit. Harris e akuzoi Blair-in se donte të gjente një sfidues republikan në zgjedhjet primare për ta rrëzuar atë.
“Unë thjesht punoj për presidentin, zotëri,” u përgjigj Blair, sipas njerëzve në dhomë. Ky nuk ishte një mohim.
Blair, një operativ 36-vjeçar qeros nga Florida, të cilin kolegët e përshkruajnë si intensiv dhe të zjarrtë, është bërë një figurë tejet e rëndësishme në mandatin e dytë të Trump-it, duke bindur ligjvënësit, duke zbatuar besnikërinë ndaj Trump-it, duke formësuar mesazhet e presidentit për shëndetësinë dhe ekonominë, si dhe duke orkestruar strategjinë e Shtëpisë së Bardhë për zgjedhjet e mesmandatit të vitit të ardhshëm.
Gjurmët e tij janë aq të dukshme në planin e rishpërndarjes së zonave të Republikanwve, saqë disa ndihmës të Shtëpisë së Bardhë i referohen atij si “Blairymandering.”
Titulli i Blair-it – zëvendësshef i stafit – nuk e pasqyron plotësisht ndikimin e tij. Ai ishte në mesin e shtatë zyrtarëve të lartë, përfshirë zëvendëspresidentin dhe Sekretarin e Shtetit, që përfaqësuan administratën ë një set fotografik të fundit për Vanity Fair. Ai e përshkroi veten si një “rojtar”.
“Presidenti mbështetet tek ai jashtëzakonisht shumë,” tha Russell Vought, drejtor i Zyrës së Menaxhimit dhe Buxhetit, në një intervistë.
Deri më tani, Blair i ka mbajtur republikanët kryesisht të bashkuar rreth Trump-it. Ai ndihmoi në sigurimin e kalimit të paketës së taksave dhe shpenzimeve të Trump-it, duke kufizuar largimet nga radhët e republikanëve të Kongresit dhe duke fituar mbështetjen e Harris dhe konservatorëve të tjerë.
Në një deklaratë, Harris tha se “mosmarrëveshjet nuk janë të pazakonta gjatë negociatave të nivelit të lartë” dhe e quajti punën e Blair-it “të lavdërueshme”. Një zëdhënëse e Harris hodhi poshtë pretendimin se kongresmeni ngriti mundësinë e një sfide në primare gjatë takimit në Shtëpinë e Bardhë.
Por përpara ka sfida të mëdha. Blair po përpiqet të shmangë humbje republikane në mesmandat. Blair po punon për të parandaluar thellimin e çarjeve në Partinë Republikane. Dhe ai do të duhet të bindë republikanët skeptikë dhe gjykatat që të pranojnë përpjekjet e tij për të riformuar hartat e Kongresit.
Jo më një “i ngurtë”
Blair u soll në fushatën presidenciale të Trump-it të vitit 2024 nga atëherë shefja e fushatës Susie Wiles, e cila tani shërben si shefe e stafit të Shtëpisë së Bardhë. Wiles dhe Blair më parë punuan për guvernatorin e Floridës, Ron DeSantis, dhe më vonë u ftohën me të pasi u larguan në fillim të vitit të parë të guvernatorit në detyrë.
Një nga punët e para të Blair-it për Trump-in gjatë primareve të vitit 2024 ishte sulmi ndaj DeSantis, shpesh duke përdorur informacione rreth guvernatorit që i kishte mbledhur duke punuar për të.
Pas atentatit ndaj Trump-it në korrik 2024, Blair ndonjëherë sillte një jelek antiplumb dhe një armë në punë, kujtojnë ish-ndihmësit e fushatës.
Blair fillimisht nuk kishte një marrëdhënie të ngushtë me Trump-in, i cili u thoshte ndihmësve në atë kohë se ai ishte “i ngurtë”. Por Trump e njohu Blair-in pas zgjedhjeve dhe tani flet me të rregullisht, sipas zyrtarëve të Shtëpisë së Bardhë.
Blair është kërkues, i prirur për të kritikuar dhe vazhdimisht në telefonin e tij, sipas njerëzve që e njohin. Disa në Uashington e quajnë atë “Orakulli” për shkak të njohurive të tij enciklopedike mbi të dhënat. Fjalitë e tij shpesh fillojnë me: “Presidenti dëshiron…”
“Ka një arsye pse Presidenti Trump e thërret zëvendësshefin e tij të stafit ‘James i Shkëlqyer’,” tha zëdhënësja e Shtëpisë së Bardhë Karoline Leavitt.
Blair ndonjëherë ka përqafuar rolin e “policit të keq”, duke u dërguar lajme të vështira për t’u gëlltitur ligjvënësve. Ai u tha republikanëve që kishin shqetësime rreth paketës së taksave dhe shpenzimeve se një votë kundër legjislacionit do ishte një votë kundër presidentit dhe axhendës së tij dhe do trajtohej si e tillë, sipas njerëzve të njohur me bisedat. Kjo u pa nga disa ligjvënës si një kërcënim.
Ai shpesh këshillon ligjvënësit republikanë se si duhet të votojnë, si duhet të drejtojnë fushatat, kur nuk duhet të kërkojnë poste më të larta dhe kur Trump është i zemëruar. Ai u kujton ligjvënësve se Trump është më popullor në rrethet e tyre sesa janë ata vetë, duke sjellë ndonjëherë sondazhe për të përforcuar argumentin e tij. Ndërsa Trump ka bërë presion për të hequr *”filibuster”-in, Blair është takuar privatisht me senatorët javët e fundit për të paraqitur ndryshimet e mundshme.
Blair ka filluar t’u japë këshilla anëtarëve mbi përballueshmërinë e jetesës që nuk përputhen gjithmonë me mesazhet publike të Trump-it, duke thënë se kjo çështje do jetë në qendër të zgjedhjeve të mesmandatit.
“Jo shumë respekt”
Taktikat e Blair-it kanë zemëruar disa në Kapitol Hill. Anëtarët janë ankuar privatisht se si Shtëpia e Bardhë nuk duket se e kupton që Kongresi është një degë e barabartë e qeverisë. Disa republikanë kanë njoftuar tërheqjen në vend që të përballen me rizgjedhjen, dhe të tjerë po e konsiderojnë tërheqjen, thanë republikanët e lartë të Hill-it.
Deputetja Marjorie Taylor Greene, që po tërhiqet, shprehu zemërim te zyrtarët e Shtëpisë së Bardhë në fillim të këtij viti se Blair dhe ekipi i marrëdhënieve legjislative ishin përçmues ndaj saj. Zyra e saj nuk iu përgjigj kërkesave për koment.
“Nuk ka shumë respekt ndaj Kongresit”, tha Erick Erickson, një aktivist konservator.
Në një deklaratë të shkruar, Blair citoi nga fjalimi i përgatitur që Presidenti John F. Kennedy do mbante në Dallas ditën kur u vra: “Gjithmonë do ketë zëra disidentë në vend, duke shprehur kundërshtim pa alternativa, duke gjetur gabime por asnjëherë favor, duke parë errësirë në çdo anë dhe duke kërkuar ndikim pa përgjegjësi.”
Blair ka bërë presion mbi anëtarët në rrethe konkurruese që të kandidojnë për rizgjedhje pasi mori vesh se po planifikonin të tërhiqeshin ose të kërkonin një zyrë tjetër. Ndonjëherë, bisedat janë nxehur. Ai e shkurajoi ligjvënësin Mike Lawler nga kandidimi për guvernator në Nju Jork, dhe këshilloi deputetin Bill Huizenga kundër kandidimit për Senat në Miçigan, duke zemëruar këtë të fundit.
“A është ai i drejtpërdrejtë? Sigurisht. Kjo është një gjë e mirë për sa më përket mua. Një nga problemet në Uashington është se shumë njerëz janë të butë,” tha Lawler. Blair u shpreh “shumë mirënjohës” që anëtarët dëgjuan.
Muajt e fundit, Blair e ka kthyer fokusin te zgjedhjet e mesmandatit. Ai dha një prezantim në PowerPoint mbi garat dhe strategjitë e veçanta për ndihmësit e Shtëpisë së Bardhë në Camp David. Dhe ai ka intervistuar kandidatë për dhjetëra gara potenciale, duke pyetur për besnikërinë e tyre ndaj Trump-it, nëse mbështesin axhendën e presidentit dhe si planifikojnë të fitojnë.
Blair e ka përshkruar veten te bashkëpunëtorët si “shumë djathtas”, por ai ndonjëherë i paraqet presidentit dhe ekipit të tij të dhëna që tregojnë dobësitë e mundshme politike të politikave të administratës. Ai ka informuar zyrtarët e Shtëpisë së Bardhë mbi sondazhet që tregojnë se bastisjet e emigracionit që përqendrohen në dëbimin e kriminelëve do ishin më popullore sesa bastisjet me shtrirje të gjerë. Ai i dha Trump-it grafiqe së fundmi që tregonin se sa pesimistë ishin shumë amerikanë për ekonominë.
Në prill, Blair i prezantoi presidentit një plan agresiv për të rishikuar hartat e Kongresit në përpjekje për të mbajtur kontrollin republikan të Dhomës. Plani ishte guximshëm, por Trump-it i pëlqeu dhe i tha Blair-it të sulmonte.
Për javë të tëra, Blair u bëri presion ligjvënësve të Indianas, përfshirë kreun e Senatit shtetëror Rodric Bray, për të mbështetur një plan rishpërndarjeje të zonave të mbështetur nga Trump. Në një telefonatë natën para votimit, Blair e akuzoi Bray-n se po luante lojëra dhe po punonte kundër republikanëve. Bray i tha se rishikimi i hartave nuk ishte i duhur. Aleatët e Trump tani po paralajmërojnë të mos mbështesin krerët republikanë të shtetit në primare.
Wall Street Journal – Përgatiti për Hashtag.al, Klodian Manjani
Zbulohet pas 12 vitesh, çfarë tha Michael Schumacher para se të aksidentohej
Ish-kampioni i botës në boks Anthony Joshua plagoset në një aksident automobilistik në Nigeri, dy persona humbin jetën
20 pikat e Zelenskyt për t’i dhënë fund luftës, Rusia kundër!
FOTO/ Nëna me dy fëmijët humbën jetën në një zjarr tragjik në Angli
Autoboti i pastrimit të ujërave të zeza, po shpërndan ujë për qytetarët në Vlorë
Strakosha në formë të jashtëzakonshme, AEK-u gjen stabilitet. Garanci edhe për Kombëtaren
I dhanë mundësinë të krijojë qeverinë pa opozitën, Kurti mesazh falënderues për të gjithë votuesit e LVV: U jemi mirënjohës përjetë
Vlora 4 ditë pa ujë, kryetarja e bashkisë: Defekti, fatkeqësi natyrore. Ujësjellësi s’është në varësinë tonë, protestën po e bën opozita
Peskov: Rusia pajtohet me vlerësimin e Trump, bisedimet në fazën përfundimtare
U kap me kokainë me vlerë 230 mijë euro, shqiptari: Mos më dënoni, më lejoni të kthehem në Shqipëri
Shpërthimi në Shkodër, OSHEE përgënjeshtron Policinë: Nuk ka ndodhur për shkak të boksit të matësve në pallat
Berisha: Nuk ka forcë në botë që e mban në pushtet Edi Ramën në qoftë se ne i pushtojmë sheshin. Kjo është rruga!
“Kurti fitues pas muajsh bllokade politike”, BBC: Normalizimi i marrëdhënieve me Brukselin dhe Uashingtonin në axhendën e qeverisë së re
Kush është “zbatuesi hije” i Shtëpisë së Bardhë me ndikim të jashtëzakonshëm te Trump
Përfundon numërimi i votave për subjektet politike, nis numërimi për kandidatët në 38 Qendra Komunale
Shqiptari në Britani shpëton nga deportimi pasi “partnerja nuk i flet shqip”
FOTO/ Nëna me dy fëmijët humbën jetën në një zjarr tragjik në Angli
U kap me kokainë me vlerë 230 mijë euro, shqiptari: Mos më dënoni, më lejoni të kthehem në Shqipëri
Ish-kampioni i botës në boks Anthony Joshua plagoset në një aksident automobilistik në Nigeri, dy persona humbin jetën
Rrëzohet aeroplani në Britani, alarm në aeroportin Southend në Londër
VIDEO/ Protesta në Vlorë për mungesën e ujit, qytetarët futen në teatrin “Petro Marko” dhe ndërpresin mbrëmjen gala të bashkisë
Anomalia e buxhetit, 2 miliardë euro shpenzime në dhjetor
“Katolikët monitoroheshin, myslimanët përgatitnin ushqimet për ta” – si festoheshin Krishtlindjet në komunizëm në Shqipëri
Princi William dhe Kate Middleton vendosën vijë sigurie 9.6km rreth rezidencës së tyre të re, reagojnë banorët e zonës: Masa të tepruara dhe pa konsultim
Hetimet për atentatin e Rinasit, burime: Autorët pasi dogjën mjetin që përdorën në krim u larguan me ambulancë
Spitalet paralajmëruan se kriza e kujdesit në fund të jetës kërcënon trajtimin
Përplasjet kufitare Taxhikistan-Taleban: Çfarë fshihet pas tyre, pse ndikojnë në Kinë?
Dalin Exit Poll-et e para, Vetëvendosja rikonfirmohet forcë e parë, Hamza 23.9 përqind, Abdixhiku 16.1 përqind
Disidenti egjiptian kërkon falje për tweets, ndërsa konservatorët kërkojnë dëbim nga Mbretëria e Bashkuar
Shuhet ikona Brigitte Bardot, biondja seksi që revolucionarizoi kinemanë në vitet ’50
-
Albania2 days ago
Shqiptari në Britani shpëton nga deportimi pasi “partnerja nuk i flet shqip”
-
UK3 hours agoFOTO/ Nëna me dy fëmijët humbën jetën në një zjarr tragjik në Angli
-
Albania4 hours agoU kap me kokainë me vlerë 230 mijë euro, shqiptari: Mos më dënoni, më lejoni të kthehem në Shqipëri
-
Sports3 hours agoIsh-kampioni i botës në boks Anthony Joshua plagoset në një aksident automobilistik në Nigeri, dy persona humbin jetën
-
UK2 days ago
Rrëzohet aeroplani në Britani, alarm në aeroportin Southend në Londër
-
Albania20 hours ago
VIDEO/ Protesta në Vlorë për mungesën e ujit, qytetarët futen në teatrin “Petro Marko” dhe ndërpresin mbrëmjen gala të bashkisë
-
Albania19 hours ago
Anomalia e buxhetit, 2 miliardë euro shpenzime në dhjetor
-
Albania21 hours ago
“Katolikët monitoroheshin, myslimanët përgatitnin ushqimet për ta” – si festoheshin Krishtlindjet në komunizëm në Shqipëri