Kishte vënë një kapele bejsbolli dhe duart i kishte futur thellë në xhepat e palltos së tij të papërshkueshme nga uji — kishin kaluar 73 minuta dhe tashmë po binte shi mbi trajnerin e ri të Anglisë.
Diçka tjetër ishte në ajër: aeroplanë prej letre, ai simbol tradicional që tregon se turma në Wembley është e mërzitur. Jeta po i vinte me shpejtësi Thomas Tuchel-it.
Por më pas erdhi një zëvendësim i trefishtë, një krosim nga Declan Rice, një përfundim klasik nga Harry Kane. Tuchel shkëmbeu përgëzime — dhe lehtësim — me ndihmësin e tij Anthony Barry dhe nga ai moment u kuptua që Shqipëria këmbëngulëse ishte dorëzuar dhe Anglia do të ecte lehtë drejt fitores.
Pra, 2-0. I njëjti rezultat me të cilin Sir Gareth Southgate e nisi debutimin e tij (kundër Maltës) në një ndeshje që dukej po aq e zakonshme. Nuk ishte aq ndryshe — kjo do të ishte përmbledhja e 90 minutave të parë të Anglisë nën drejtimin e trajnerit të tyre të ri.
Tuchel kishte premtuar entuziasëm dhe intensitet, emocione në stilin e Premier League, por ndoshta ka disa gjëra që thjesht nuk mund të rregullohen, dhe futbolli ndërkombëtar në netë të tilla është një prej tyre. Netë kur një komb i madh luan në shtëpi kundër kundërshtarëve më të vegjël, pa shumë ambicie, por të organizuar mirë. Netë kur, duke ëndërruar për futbollin e klubeve, publiku e ndjek dhe pret shumë — dhe pavarësisht se çfarë ofron Anglia, nuk do të jetë e mjaftueshme.
Por, duke e parë me racionalitet, kjo ishte në rregull, diçka mbi të cilën mund të ndërtohet, një fillim. Dhe ndoshta nuk do t’i bëjë dëm Tuchel-it — pasi kritikoi epokën e Southgate — të përjetojë vetë disa nga sfidat me të cilat u përball paraardhësi i tij. Nuk do të ishte një zbulim për të që mund të mbështetesh te Kane, por ishte e vlefshme ta shihte me sytë e tij sa shumë është bërë Jude Bellingham lojtari dominues i Anglisë — dhe sa e vështirë është të nxjerrësh më të mirën nga disa të tjerë, veçanërisht Phil Foden.
Zëvendësimi i trefishtë — Jarrod Bowen, Morgan Rogers dhe Anthony Gordon në vend të Foden, Curtis Jones dhe Marcus Rashford — nuk ndryshoi asgjë taktikisht, por ishte sinjali i Tuchel-it për Anglinë që të zgjohej paksa pasi ishin në avantazh vetëm 1-0 dhe po ngadalësoheshin, duke humbur strukturën, kundër kundërshtarëve që mbroheshin thellë dhe me kompaktësi, ndërsa Armando Broja filloi të krijonte shqetësime në kundërsulm.
Pothuajse menjëherë pas ndryshimeve, Rice kishte topin në të djathtë, bëri një lëvizje dhe dërgoi një kros të mirë dhe të thellë. Arlind Ajeti e humbi topin dhe Kane e kontrolloi me një prekje të bukur përpara se të kthehej dhe ta godiste saktë poshtë portierit Thomas Strakosha.
Goli, i 70-ti për Anglinë — ishte i shkëlqyer, por nuk ishte ndeshja më e mirë e Kane. Ylli i vërtetë i Anglisë kishte qenë shënuesi i parë, Myles Lewis-Skelly, i cili me golin e tij kurorëzoi një paraqitje premtuese dhe u bë lojtari më i ri — me 18 vjet e 167 ditë — që shënoi në debutimin e tij për Anglinë.
Lewis-Skelly, energjik, i aftë, fleksibël dhe inteligjent, ishte një simbol i mirë për stilin e futbollit që Tuchel dëshiron të injektojë. Ai shkëlqeu si një mbrojtës i majtë tradicional në pjesën e parë përpara se të luante më i avancuar dhe të linte përshtypje në mesfushë në pjesën e dytë.
Bellingham lulëzoi, duke u ripozicionuar nga numri 10 në një mesfushor sulmues me energji. Asisti i tij për golin e Lewis-Skelly ishte një vepër arti. Rikthimi i Kyle Walker ishte një tjetër vendim që funksionoi për Tuchel, po ashtu edhe rikthimi i Rashford, deri në një pikë. Debutimi tjetër i Tuchel-it, Dan Burn? Një mbrëmje e përzier për gjigantin nga Newcastle, por ai meriton mundësi të tjera sepse, edhe në momentet e tij të vështira, tregoi qëndrueshmëri për aq kohë sa kishte në dispozicion.
Është e drejtë të thuhet se debutimi i Tuchel-it emocionoi Federatën Angleze të Futbollit. Në rrethin qendror të fushës, personeli ushtarak po valëviste një flamur gjigant me “Tre Luanët”, një shfaqje fishekzjarresh ndriçonte qiellin, dhe DJ i Wembleyt shtrëngonte grushtat dhe u drejtohej me entuziazëm tifozëve, teksa luante një këngë të re – me një ritëm tipik teknosh gjerman – kushtuar “Ushtrisë së Thomas Tuchel-it”.
Një banderolë gjigante kaloi pas njërës prej portave, ku shkruhej “Mirësevjen në shtëpinë e futbollit, Thomas”, ndërsa njoftuesi i stadiumit bërtiti “mirësevini… SHQIPËRI!” — sikur sapo të kishte hyrë Brazili, kur në fakt, në renditjen e FIFA-s ata janë mes Jordanisë dhe Burkina Fasos.
Shqipëria ishte mposhtur 5-0 pas 45 minutave të fundit në Wembley, në vitin 2021, dhe këtë herë ishte në modalitet mbrojtës, me lojtarët e saj të vendosur thellë, duke mbrojtur zonën dhe pa bërë thuajse asnjë përpjekje për të luajtur në minutat e para.
Ishte disi qesharake, pothuajse një parodi e një ekipi mysafir, dhe përqindja e zotërimit të topit nga Anglia pas 20 minutash ishte 91%.
Anglia u përpoq të ishte ndryshe, të sillte intensitetin e Premier League për të cilin Tuchel ka folur. Kane, Foden dhe Rashford qëndruan përpara, ndërsa Jones dhe Bellingham avancuan për të krijuar një pesëshe sulmuese.
Ata u përpoqën ta lëviznin topin shpejt dhe përpara, duke rrezikuar në zona të ngushta. Lëvizjet e guximshme diagonale nga thellësia ishin më të mirat dhe goli i Lewis-Skelly erdhi pikërisht nga një e tillë.
Por Anglia nuk ishte gjithmonë e rrjedhshme, e durueshme, dhe Tuchel pranoi se Foden dhe Rashford u paraqitën më mirë në stërvitje sesa në ndeshje. Mungonte ekzekutimi i saktë. Një shembull ishte në minutën e 13-të, kur Foden gjeti Jones, i cili e rrotulloi topin nën këmbën e tij për të mashtruar Kristjan Asllanin, por nuk arriti t’ia pasonte Kane-it në qendër.
Po ashtu, pasi Rashford depërtoi me vendosmëri, Bellingham i dha Kane-it një pasim delikat në zonë. Kane, nën presionin e Ivan Balliut, nuk arriti ta kontrollonte mirë topin.
Por pastaj, në minutën e 20-të, erdhi momenti i shkëlqyer. Bellingham u rrotullua mbi top për të shmangur Asanin dhe më pas dha një pasim të jashtëzakonshëm, duke nxjerrë jashtë loje gjashtë kundërshtarë, drejt zonës së Shqipërisë.
Ai e kishte parë vrapimin diagonal të Lewis-Skelly dhe topi mbërriti në mënyrë të përsosur në këmbët e adoleshentit, i cili thjesht e dërgoi topin nën Strakoshën në rrjetë. Ishte goli i tij i dytë në nivel të lartë, por ai e festoi sikur shënon çdo javë.
Tuchel pa disa nga gjërat që dëshironte, si më shumë prekje në zonën kundërshtare — Anglia kishte 34 të tilla, krahasuar me mesataren e tyre prej 26 në Euro 2024. Kishte gjithashtu një përmirësim në ndjekjen e kundërshtarëve dhe presionin, ku Rashford veçanërisht tregoi një përkushtim të ri në këtë aspekt. Por pasiguria që shpesh e mundon Anglinë nuk ishte zhdukur — çka solli momente tensioni, si kur Burn devijoi një krosim në traversën e Anglisë dhe më pas, duke u përplasur me Jordan Pickford, dërgoi topin në goditje këndi.
Bellingham filloi të dominonte. Rashford depërtoi kundër Balliut përpara se t’i pasonte topin në zonë Bellingham, por ai nuk arriti të kalonte Strakoshën. Pas një aksioni të mirë nga Foden në krahun tjetër, Kyle Walker krosoi dhe Bellingham tentoi me një goditje me kokë, por Strakosha e priti dhe Asllani devijoi përpjekjen pasuese të Kane mbi traun e portës.
Momenti më i mirë i Burn erdhi nga një goditje standarde. Rice ishte ai që jepte goditjet nga këndi dhe Anglia solli përsëri rutinën e “trenit të dashurisë” nga Kupa e Botës 2018. Burn u shkëput nga turma e lojtarëve dhe e dërgoi topin me kokë në traversën e Shqipërisë. Por kishte një moment rreziku kur Broja iu shmang atij dhe hyri në zonën e Anglisë. Walker arriti të mbulonte dhe më pas e shpëtoi përsëri Burn kur Broja e mposhti atë sërish.
Shqipëria, siç u kujtua, kishte shqetësuar Spanjën dhe Italinë në Europian. Pas një goditje me kokë të Kane që doli jashtë dhe një mundësie të humbur nga Foden, Anglia e gjeti veten ende vetëm një gol përpara duke hyrë në çerekun e fundit të lojës: në atë vend të çuditshëm ku ishin njëkohësisht në avantazh dhe të pasigurt.
I duhej një rikuperim i shkëlqyer nga Ezri Konsa për të ndalur Rey Manaj nga barazimi dhe goli i Kane siguroi qetësinë e Wembley-t. Por ajo mbetet një ndjenjë e brishtë. Mirësevjen në shtëpinë e futbollit, Thomas.
NOTAT
Anglia (4-3-3)
J Pickford 6 — K Walker 8, E Konsa 7, D Burn 6, M Lewis-Skelly 8; D Rice 7; C Jones 6; J Bellingham 8 — P Foden 6; H Kane 7 — M Rashford 7.
Shqipëria (4-2-1-3)
T Strakosha 8 — I Balliu 6, A Ajeti 7, B Djimsiti 7, N Aliji 7 — Y Ramadani 7, K Asllani 6 — Q Laci 6 — J Asani 7, M Uzuni 6, N Bajrami 6 (A Broja 63’, 6).
