Pak më shumë se një javë më parë takova një grup të rinjsh që kishin dalë vullnetarë në një qendër në Kiev për të luftuar për Ukrainën.
Shumica e tyre ishin në fund të adoleshencës, jo shumë kohë që kishin lënë shkollën. Më thanë se pas tri ditëve të trajnimit bazë do të niseshin për në vijën e parë të luftës – ose shumë afër saj.
Maksym Lutsyk, një student 19-vjeçar i biologjisë, tha se nuk ishte i shqetësuar për përpjekjen për t’u bërë ushtar pas më pak se një jave mësimi. Ai do të arrinte, pas pesë vjetësh në Skaut, jo vetëm të mësonte aftësitë e pyjeve, por edhe disa trajnime për armë. Ai ishte 10 vjeç kur filloi lufta e gjatë e Ukrainës me separatistët e sponsorizuar nga Moska në vitin 2014.
Maksym kishte shkuar për t’u bashkuar me mikun e tij Dmytro Kisilenko, 18 vjeç, i cili studionte për ekonomi në të njëjtin universitet.
Rekrutët ishin si çdo grup djemsh të rinj që kishin vendosur se nuk ishin më djem, qeshnin shumë me zë të lartë kur dikush tregonte shaka për të fshehur nervat e tyre.
Disa prej tyre mbanin mbrojtëse gjunjësh që dukeshin shumë të vogla, sikur të kishin ardhur me skateboard në ditëlindjen e tyre të 12-të. Disa kishin çanta gjumi. Njëri kishte një dyshek. Ndërsa, kur ata prisnin jashtë autobusin që do t’i çonte në bazën e stërvitjes, dukeshin si miq që janë nisur rrugës për në një festival – përveç që kishin edhe armë. Secili nga ta kishte në kujdestari një armë sulmi kallashnikov.
Unë jam në kontakt me Dmytro-n, Maksym dhe vullnetarët e tjerë. Këtë fundjavë shkova për t’i parë në skajin lindor të qytetit, ku u pajisën me uniforma, parzmore, mbrojtëse gjunjësh dhe helmeta të përshtatshme për këmbësorinë.
Një erë e hidhur fryu nëpër postbllokun të cilin vullnetarët po përpiqeshin ta kthenin në një pengesë me thasë rëre dhe kurthe rezervuarësh çeliku. Ata u munduan të bëjnë më të mirën që kishin mësuar nga trajnimi i tyre themelor.
Dmytro më tha: “U mësova me armën time. Mësova si të gjuaj dhe si të veproj në betejë, si dhe shumë gjëra të tjera që do të jenë shumë të rëndësishme në luftën me rusët”.
Ai i tha këto fjalë duke qeshur, sikur e kishte të vështirë të imagjinonte atë që po mendonte. Ndërsa, Maksym dukej më serioz, nuk dukej si një student i qetë.
“Ndihem shumë më i sigurt se sa më parë, sepse marrim njohuri të mjaftueshme në taktikë, në artet marciale, në mjekësinë taktike dhe se si të bëjmë diçka në fushën e betejës”. Me gjysmë shaka tha se ai donte të shihte flamurin ukrainas të valëvitur nga Kremlini.
Por, pyetja në mendjen e të gjithëve këtu është nëse beteja po vjen për Kievin.
“Është padyshim e mundur”, tha Dmytro. “Ne vetëm duhet t’i ndalojmë ata këtu, sepse nëse ata arrijnë në Kiev, kjo luftë mund të përfundojë.”
Të dy djemtë janë nga i njejti qytet afër kufirit rus, i cili po granatohet. Familjet e tyre janë ende atje. I pyeta ata se çfarë mendonin prindërit e tyre për atë që po bënin. Maksym tha me shaka se nëna e tij i kishte thënë të qëndronte në një strehë dhe të bëhej vullnetar për të gatuar ushqimin. Ai u kishte kursyer familjarëve detajet e pozitës së tij, sepse nuk donte t’i shqetësonte.
Ndërsa, prindërit e Dmitros e dinin se çfarë po bënte. Ai kishte filluar të mblidhte vullnetarë për të bërë koktej molotovi dhe pas disa ditësh i telefonoi babait për t’i thënë se kishte vendosur të bashkohej me forcën e mbrojtjes së territorit. Kurse, babai i tij i tha të mos përpiqej shumë për të qenë një hero.
Prindërit e mi, tha Dmytro, janë krenarë për atë që po bëj. Ai dukej i kënaqur. E pyeta nëse ndihej i frikësuar nga ajo që po vinte.
“Jo shumë, por është në natyrën njerëzore të ndihesh i frikësuar dhe sigurisht thellë në shpirt ndihem paksa i frikësuar, pasi askush nuk dëshiron të vdesë, edhe nëse është për vendin tënd. Pra, vdekja nuk është një opsion për ne.”
Dmytro dhe Maksym folën për ëndrrat e tyre për të ardhmen, argëtimin me miqtë, përfundimin e studimeve, karrierën dhe përfundimisht familjet. Prindërit e tyre duhet të luten që planet, energjia dhe madje edhe jetët e djemve të tyre të mos shkatërrohen nga realitetet brutale të luftës, si shumë në të gjitha brezat e tjerë të të rinjve që janë bashkuar për të luftuar në luftërat e Evropës.
Ndërkohë, gazetarët e huaj nuk kanë akses tek të rinjtë rusë të cilët ndodhen vetëm disa milje larg në anën tjetër të vijës së frontit. Shumë besohet se janë rekrut, të cilëve nuk u është thënë siç duhet se çfarë po planifikohej për ta.
Nuk kam dyshim se shumë të rinj rusë në luftë kanë shpresa aq të larta sa Dmytro dhe Maksym. Një ndryshim që mund të jetë është se kanë më pak motivim për të luftuar, megjithëse në pamundësi për të raportuar siç duhet anën e tyre, është e vështirë të thuhet me siguri.
Dy studentë të rinj ukrainas të kthyer në ushtarë vazhduan punimet për postbllokun, ndërkohë që ushtria profesionale është disa milje përpara, drejtpërdrejt përballë rusëve.
Por nëse rusët vijnë, si të gjithë vullnetarët, Maksym dhe Dmytro do të qëllojnë nga llogoret që ata ndihmuan të gërmojnë, ku presin kuti me kokteje molotov – shishe të vjetra të mbushura me benzinë dhe copa polistireni të grirë dhe të mbushura me një leckë për të ndezur atë që ata shpresojnë se mund të çaktivizojë edhe një tank.
Megjithatë, nëse kjo nuk funksionon, aleanca ushtarake e NATO-s po sjell mijëra armë antitank shumë më të sofistikuara.
Ndërsa sipas Jeremy Bowen, nga agjencia e lajmeve BBC, të gjithë në Kiev janë duke pritur për atë që ka të ngjarë të jetë beteja kryesore e luftës, ushtarë, civilë brenda dhe jashtë uniformës, së bashku me vullnetarë të tjerë që po përgatiten të luftojnë me ta. /Nacionale/
