Kërkuesve të azilit mund t’u konfiskohen bizhuteri ose sende të tjera me vlerë për të paguar kostot e përpunimit të rasteve të tyre, ka thënë një ministër i Home Office, në një tjetër detaj të ndryshimeve të politikës së migracionit që pritet të shkaktojë shqetësim mes deputetëve të Partisë Laburiste.
Duke folur për mediat përpara shpalljes zyrtare të ndryshimeve të gjera në politikën e azilit të hënën, ministri i Home Office, Alex Norris, tha se ndërsa kjo nuk do të përfshijë konfiskimin e unazave të martesës, bizhuteritë pa vlerë sentimentale mund të merren.
Ideja është një tjetër e huazuar nga qasja e ashpër e Danimarkës ndaj azilit, e ndjekur nga ministrja e brendshme Shabana Mahmood, në një përpjekje për të ulur numrin e refugjatëve që vijnë në Mbretërinë e Bashkuar.
Ndërsa Mahmood e ka paraqitur ndryshimin si mënyrën e vetme për të kundërshtuar “forcat e errëta … që nxisin zemërim” rreth migracionit, disa deputetë laburistë njihen se nuk i pëlqejnë disa nga idetë, me të paktën një ministër që pritet të japë dorëheqjen.
Norris mbrojti konfiskimin e sendeve me vlerë nga refugjatët, duke i thënë Sky News: “Aktualisht, publiku britanik paguan miliarda paund në vit që ata që kërkojnë azil, ose ata që u është refuzuar kërkesa, të mbështeten në akomodimin dhe jetesën e tyre.
“Është e drejtë që nëse këta njerëz kanë para në bankë, kanë pasuri si makina, si biçikleta elektrike, ata duhet të kontribuojnë. Jo, ne nuk do t’u marrim njerëzve pajisjet e trashëguara në kufi. Por … njerëzit kanë makina. Njerëzit kanë biçikleta elektrike. Ato janë pasuri, dhe ata duhet të kontribuojnë në koston e përfitimeve.”
I pyetur nëse bizhuteritë pa vlerë sentimentale mund të merren, Norris tha se njerëzit duhet të presin që Mahmood t’i paraqesë planet në Dhomën e Komuneve të hënën pasdite.
Kur u shty të sqaronte nëse unazat e martesës mund të përfshiheshin, Norris tha: “Në rastin për të cilin po flisni, jo, sigurisht që jo. Nëse dikush vjen me një çantë plot me unaza floriri, mirë, ajo është ndryshe nga ajo që thashë për pajisjet e trashëguara.”
Norris gjithashtu konfirmoi se vendet që refuzojnë të pranojnë mbrapsht shtetasit e tyre që kërkojnë azil mund të përballen me sanksione diplomatike, si kufizime vizash. Informacionet e publikuara në gazeta kanë identifikuar Angolën, Namibinë dhe Republikën Demokratike të Kongos si ndër objektivat e mundshëm.
“Ka një numër të konsiderueshëm njerëzish që kanë kaluar nëpër sistem – kanë ardhur në këtë vend, kërkesa e tyre për azil është refuzuar, ata kanë apeluar, ai apel është refuzuar dhe tani janë në akomodim të paguar nga taksapaguesit, pa asnjë përparim. E tmerrshme për ata njerëz, e tmerrshme për ne kolektivisht.
“Por vendi i origjinës, i cili është një vend i sigurt, me të cilin shpesh kemi marrëveshje riatdhesimi, nuk po bën pjesën e vet për të na ndihmuar të kthejmë qytetarët e tyre në shtëpi.”
Një burim i Home Office u përpoq të sqaronte komentet e Norris. “Ne nuk do të konfiskojmë bizhuteri në kufi – nuk po synojmë askujt sendet sentimentale. Por nëse njerëzit kanë një numër të madh sendesh me vlerë të lartë, ne do të presim që ata të kontribuojnë në koston e akomodimit,” tha burimi.
Mahmood konfirmoi të dielën se refugjatët do të mund të rikthehen në vendin e tyre nëse ai nuk konsiderohet më i rrezikshëm, me statusin e tyre që do të rishikohet çdo 30 muaj, përfshirë familjet me fëmijë të vegjël në shkollë.
Tony Vaughan, deputeti laburist për Folkestone, tha se kjo në praktikë do ta bënte të pamundur që refugjatët të integrohen siç duhet në jetën britanike.
“Ne duhet të jemi mikpritës, integrues dhe jo të krijojmë këtë situatë – një lloj limbo të përhershme dhe të huajësimit, që nuk i ndihmon refugjatët, nuk i ndihmon shoqërinë,” tha ai për BBC Radio 4.
I pyetur për shqetësimet e Vaughan, Norris, i cili foli pas tij në program, tha se kjo situatë do të aplikohet vetëm për njerëzit që kanë ardhur në mënyrë jozyrtare, për shembull me skafe të vogla.
Megjithatë, kjo duket të jetë e pasaktë. Sipas planit të paraqitur, të gjithë refugjatët do të kenë kërkesat e tyre të rishqyrtuara rregullisht, por ata që vijnë zyrtarisht do të kenë një periudhë më të shkurtër drejt statusit të përhershëm – 10 vjet në vend të 20.
Qeveria do të njoftojë se do të miratojë legjislacion për të ashpërsuar mënyrën se si gjykatat zbatojnë Konventën Evropiane të të Drejtave të Njeriut (ECHR) në lidhje me jetën familjare, duke mundësuar më shumë deportime të njerëzve me anëtarë familjeje ende në MB.
Në intervistën e tij, Vaughan tha se numri i refugjatëve që përdorin dispozitat e ECHR është “shumë, shumë i vogël”, duke shtuar: “Duhet të jemi realistë për atë që ato reforma mund të arrijnë. Nuk mund t’i premtojmë publikut gjëra që nuk do të realizohen.”
I pyetur për idenë se numri i rasteve që përfshijnë ECHR është nën 1,000, një pjesë shumë e vogël e kërkesave totale për azil, Norris tha: “Nuk do të kundërshtoja ndoshta vetë numrin, por ajo që do të sfidoja është ndikimi që ka në sistemin më të gjerë.”
Zëdhënësi i çështjeve të brendshme të Liberal Democrat, Max Wilkinson, tha: “Qeveria duhet të rregullojë sistemin e azilit, por t’u marrë njerëzve vulnerabël pajisjet e trashëguara nuk do të zgjidhë një sistem që u kushton taksapaguesve 6 milionë paund çdo ditë në faturat e hoteleve.
“Kjo politikë bie ndesh me atë që jemi – një komb që historikisht ka reaguar me dhembshuri ndaj atyre që ikin nga mizoritë më të tmerrshme të imagjinueshme.”
