Nëndetësja e humbur aktualisht është pjesë e turizmit që u mundëson turistëve dhe klientëve të eksplorojnë thellësitë e oqeanit, shumica dërrmuese e të cilave nuk është parë kurrë nga sytë e njeriut.
Megjithëse njerëzit kanë eksploruar sipërfaqen e oqeanit për dhjetëra mijëra vjet, vetëm rreth 20% e shtratit është hartuar, sipas shifrave të vitit 2022 nga Administrata Kombëtare Oqeanike dhe Atmosferike .
Studiuesit shpesh thonë se udhëtimi në hapësirë është më i lehtë sesa zhytja në fund të oqeanit. Ndërsa 12 astronautë kanë kaluar një total prej 300 orësh në sipërfaqen hënore, vetëm tre njerëz kanë shpenzuar rreth tre orë duke eksploruar Challenger Deep, pikën më të thellë të njohur të shtratit të ujërave të Tokës, sipas Institutit Oqeanografik Woods Hole.
Ekziston një arsye pse eksplorimi i oqeanit nga njerëzit ka qenë kaq i kufizuar. Të udhëtosh në thellësitë e oqeanit do të thotë të hysh në një “mbretëri” me nivele të mëdha presioni, sa më poshtë të zbresësh aq më i lartë është rreziku. Ambienti është i errët, temperaturat janë ekstreme të ftohta.
Nëndetësja e zhdukur aktualisht mbante pesë persona për të eksploruar rrënojat e RMS Titanic, e cila shtrihet rreth 1,450 kilometra nga brigjet e Cape Cod, Massachusetts, dhe rreth 3,800 metra nën ujë. E operuar nga OceanGate Expeditions, një kompani private me bazë në shtetin e Uashingtonit, nëndetësja turistike humbi kontaktin të dielën në mbrëmje.
Shumë nga faktorët që mund ta bëjnë anijen kaq të vështirë për tu gjetur janë gjithashtu arsyet pse një eksplorim gjithëpërfshirës i dyshemesë së oqeanit mbetet i pakapshëm.
Shkencëtarët ishin në gjendje të vërtetonin për herë të parë se jeta ekzistonte nën 19,685 metra në vitin 1948, sipas studiuesve.
Studiuesit kanë përdorur zhytësin Alvin për të zbuluar jetën e panjohur në oqean, për të studiuar tektonikën e pllakave dhe kanalet hidrotermale dhe për të eksploruar Titanikun në 1986 pasi Ballard gjeti anijen e famshme.
Do të duheshin afro 300 vjet si pasojë e katastrofës së Titanikut përpara se teknologjia e sonarëve të fillonte t’u ofronte shkencëtarëve një pamje më të qartë të asaj që ndodhet në thellësitë e oqeanit.
Një hap i madh përpara në eksplorimin njerëzor erdhi në vitin 1960 me zhytjen historike të batiskafit të Triestes, i vendosur më shumë se 10,916 metra nën ujë.
Vetëm disa misione që atëherë janë kthyer në thellësi të tilla dhe udhëtimet janë jashtëzakonisht të rrezikshme, thonë ekspertët. Gjatë zhytjes së vitit 1960, pasagjerët Jacques Piccard dhe Don Walsh thanë se ishin të habitur kur panë krijesa të gjalla .
Këto forma jete janë përshtatur për të jetuar në mjedisin ekstrem dhe nuk ekzistojnë askund tjetër në planet. Në vend që të mbështeten në dritën e diellit për proceset themelore, ata përdorin energjinë kimike të nxjerrë nga rrjedhjet hidrotermale që ngrihet nga poshtë dyshemesë së oqeanit.
Studiuesit nga WHOI dhe NASA kanë bashkëpunuar për të zhvilluar automjete autonome nënujore pa ekuipazh që mund të zbresin nëpër terrenin e ndërlikuar të llogoreve dhe të përballojnë presione më të mëdha se 1000 herë më shumë se në sipërfaqen e oqeanit. Automjetet mund të hetojnë diversitetin e jetës brenda llogoreve dhe gjithashtu mund të ndihmojnë shkencëtarët të eksplorojnë oqeanet citon CNN.
