Një ekip shkencëtarësh zbuluan se vrimat e zeza lëshonin dritë, të ngjashme me “gërvishtjen”, kur tërhiqnin gaz dhe yje rreth tyre dhe ky ndryshim në shkëlqimin lidhet drejtpërdrejt me madhësinë e tij.
Vrimat e zeza supermasive (SMBH), miliona deri në miliarda herë më masive se Dielli, zakonisht gjenden në qendër të galaktikave, duke përfshirë një në qendër të Rrugës së Qumështit, të njohur si Shigjetari A.
Sipas shkencëtarëve, kur vrimat e zeza janë joaktive, ato nuk lëshojnë shumë dritë, por kur janë aktive, zakonisht në agimin e universit dhe në rast se konsumojnë të gjithë materialet e njohura, lëshojnë rrezatim më të madh se galaktikat e tyre, me dritë ndezëse që zgjat nga orë në dekada.
Colin Burke, autori kryesor i studimit tha: “Ka pasur shumë studime që zbuluan marrëdhënie të mundshme midis rrahjeve të ndotura dhe masës masive të vrimës së zezë, por rezultatet nuk ishin vendimtare dhe nganjëherë të diskutueshme.
Vrima e zezë masive gëlltit një sasi të madhe të materialit dhe kur ky material fillon të lëvizë me shpejtësi të madhe për shkak të gravitetit të vrimës së zezë, ajo lëshon energji intuitive, e cila e shtyn materialin përreth jashtë. Kështu krijohet era galaktike.
Ende nuk është e qartë pse dridhja ndodh për shkak të “proceseve fizike që ende nuk janë kuptuar”.
Vrimat e zeza më të vogla supermasive kanë një afat kohor më të shkurtër, ndërsa anasjelltas, vrimat e zeza supermasive më të mëdha kanë një afat kohor më të gjatë.
