Lideri i Reform UK, Nigel Farage, ka ndryshuar qëndrim rreth një premtimi që bëri në konferencën e partisë së tij për të ndaluar migrantët që mbërrijnë me anije të vogla brenda dy javësh nga hyrja në qeveri, nëse ata fitojnë pushtetin.
Premtimi dyjavor ishte një nga njoftimet më të spikatura të fjalimit kryesor të Farage në konferencën në Birmingham të premten.
Por Farage i tha programit të BBC-së “Sunday with Laura Kuenssberg” se ai do t’i ndalonte anijet brenda dy javësh nga miratimi i ligjeve që ai thotë se do t’i lejonin atij të deportonte shpejt emigrantët.
Kur u pyet nëse miratimi i këtyre ligjeve mund të zgjasë me muaj, Farage tha se një qeveri e udhëhequr prej tij do të “dëshironte ta bënte këtë sa më shpejt të ishte e mundur”.
Ai u tha aktivistëve: “Ne do t’i ndalojmë anijet dhe do t’i ndalojmë e deportojmë ata që hyjnë ilegalisht në vendin tonë.”
Ai tha se kjo është ajo që “bën pothuajse çdo vend normal në pjesën tjetër të botës”.
“Nuk mund të vini këtu ilegalisht dhe të qëndroni. Ne do t’i ndalojmë anijet brenda dy javësh nga fitorja në pushtet”, shtoi ai.
Në planet e njoftuara muajin e kaluar, Reform UK sugjeroi se do të ishte e përgatitur të deportonte 600,000 emigrantë gjatë pesë viteve nëse fitonte pushtetin në zgjedhjet e ardhshme të përgjithshme.
Farage tha se partia e tij do të ndalonte këdo që vjen në Mbretërinë e Bashkuar me një varkë të vogël të kërkonte azil dhe do të vinte në dispozicion 2 miliardë paund për të ofruar pagesa ose ndihmë për vende si Afganistani për të pranuar emigrantët.
Çelësi i planit është miratimi i një ligji të ri të quajtur Projektligji për Migracionin e Paligjshëm (Deportimin Masiv).
Reform UK tha se projektligji do të krijonte një detyrim ligjor për sekretarin e brendshëm për të larguar emigrantët e paligjshëm dhe për të ndaluar përjetësisht këdo që ishte deportuar të rihynte në Mbretërinë e Bashkuar.
Projektligji gjithashtu do të “çaktivizojë” traktatet ndërkombëtare si Konventa për Refugjatët, një traktat i vitit 1951 që i pengon vendet nënshkruese si Mbretëria e Bashkuar të kthejnë refugjatët në vendet ku ata përballen me kërcënime serioze për jetën ose lirinë e tyre.
Kur u pyet se si do të funksiononte kjo, duke pasur parasysh kompleksitetet dhe afatet kohore tipike të miratimit të legjislacionit, Farage i tha Laura Kuenssberg: “Sapo ligji të jetë në fuqi. Sapo të keni mundësinë të ndaloni dhe deportoni, do ta ndaloni brenda dy javësh.”
Duke cituar politikat australiane, Farage tha se sapo vendi kishte “bazën ligjore” për të tërhequr anije të vogla përsëri në Indonezi, ata e zgjidhën problemin brenda dy javësh.
Sipas politikës së paraburgimit në det të hapur të ish-kryeministrit australian Tony Abbott, anijet që kërkonin azil u kthyen në mënyrë të diskutueshme në Indonezi dhe refugjatët e mundshëm u dërguan në Papua Guinenë e Re dhe Nauru në Paqësor për përpunim dhe zhvendosje.
Në qershor 2014, Abbott tha se Australia kishte shënuar gjashtë muaj që nga mbërritja e fundit e anijes me azilkërkues në dhjetor 2013 – disa muaj pasi ai mori detyrën.
Kur Farage u pyet nëse po bënte premtime që nuk mund t’i mbante, ai tha se e kishte me gjithë mend atë që tha për deportimet masive.
Ai akuzoi partitë e tjera politike se i thonë “elektoratit atë që mendojnë se elektorati dëshiron të dëgjojë, pa pasur ndërmend ta bëjnë këtë”.
Farage u pyet gjithashtu nëse do të publikonte deklaratat e tij personale të taksave, siç kishin bërë politikanë të tjerë të lartë si Kryeministri Sir Keir Starmer dhe paraardhësi i tij Rishi Sunak.
“Sigurisht, të gjitha deklaratat e kompanisë sime dorëzohen çdo vit në Companies House dhe janë atje që të gjithë t’i shohin”, tha Farage.
Kur u pyet përsëri nëse do ta publikonte deklaratën e tij tatimore, Farage tha: “Nuk i kam publikuar deklaratat e mia personale tatimore. Personalisht mendoj se kjo është një ndërhyrje e tepruar. Nuk besoj se është e nevojshme.”
Në një intervistë të veçantë me Sky News, Farage tha gjithashtu se foli gabim kur tha se bleu një shtëpi në zonën e tij zgjedhore në Clacton para zgjedhjeve të fundit të përgjithshme, duke thënë se partneri i tij e kishte blerë pronën.
Ai tha: “Duhet të kisha thënë ‘ne’. Në rregull? Partneri im e bleu, pastaj çfarë?” duke shtuar, “Nuk zotëroj asgjë prej saj. Por rastësisht kaloj ca kohë atje.”
Ai shtoi: “Duhet ta kisha riformuluar. Nuk doja… ta bëja publike.”
