Edhe pse ecën përpara, trupi i Oleksandr Volobuev është i anuar paksa larg kameras, sikur të mbështetet në ajrin vdekjeprurës që ende vërtitet nga mbeturinat dhe tymi që bien.
Me fytyrën e tij të përqendruar me kujdes, Gjeneral Majori nga Shërbimi i Mbrojtjes Civile të Ukrainës kapet fort pas një pako të çmuar, të mbështjellë për mbrojtje me pallton e tij – nga e cila dalin dy këpucë të vogla rozë.
Është një imazh mbresëlënës i një shpëtimi dramatik nga një çerdhe në qytetin lindor të Kharkiv, pas një goditjeje shkatërruese dhe të drejtpërdrejtë nga një dron rus.
Siç pritej, është bërë virale, duke tërhequr vëmendjen si të publikut ukrainas ashtu edhe të atij global.
Me 48 fëmijë të bllokuar në një strehë në ndërtesën që po digjej, ky nuk ishte akti i vetëm i trimërisë atë ditë, jo shumë larg.
Por pak fotografi e përmbledhin më mirë ndikimin në rritje të pushtimit në shkallë të plotë të Rusisë në jetën e përditshme, me më të prekshmit e Ukrainës që tani mbajnë peshën kryesore, përfshirë fëmijët.
«Morëm telefonatën se kishte pasur një sulm ndaj kopshtit», më tha Oleksandr Volobuev. «Dhe, sigurisht, duke e ditur se atje do të kishte fëmijë, u nisëm në një gjendje ankthi».
Nuk e priste që në fund të asaj dite, si rezultat i transportimit të asaj vajze të vogël në një vend të sigurt, do ta gjente veten të shpallur hero kombëtar.
Në një moment të shkurtër të kapur në kamera, populli ukrainas pa jo vetëm realitetin e strategjisë së re të Rusisë – sulmet e saj në rritje ndaj infrastrukturës civile – por edhe një përshkrim të zymtë të rezistencës dhe sfidës së tyre.
Është e pamundur të dihet pse Akademia e Mjaltit, e vendosur në një ndërtesë të fortë me tulla dykatëshe në lagjen Kholodnohirsky të Kharkiv, u godit nga një dron Shahed.
Zhurma e ulët dhe kërcënuese e atyre armëve të projektuara nga Irani, të cilat mbajnë një ngarkesë vdekjeprurëse prej 50 kg, tani është shumë e njohur, jo vetëm për ushtarët në vijën e frontit, por edhe për ukrainasit kudo.
Ndërsa ato mund të jenë jashtëzakonisht të sakta, vëllimi i madh i qëlluar nga Rusia – me valë të shumta dronësh në çdo sulm ndaj qyteteve në të gjithë vendin – do të thotë që disa prej tyre në mënyrë të pashmangshme do të keqfunksionojnë.
Rusia e ka mohuar rregullisht se ka shënjestruar zona banimi, por hartat e qytetit nuk tregojnë asnjë objektiv të dukshëm ushtarak në afërsi të kopshtit, dhe qeveria ukrainase me siguri e quajti këtë si të qëllimshme.
“Nuk ka asnjë justifikim për një sulm ndaj një kopshti fëmijësh, dhe as nuk mund të ketë ndonjëherë”, tha Presidenti Volodymyr Zelensky menjëherë pas sulmit. “Është e qartë se Rusia po bëhet gjithnjë e më e paturpshme.”
Fedir Uhnenko ishte gjithashtu me një nga ekipet e emergjencës që nxitonte për t’iu përgjigjur grevës.
Normalisht, si oficer shtypi në Shërbimin e Mbrojtjes Civile, ai nuk është aq i përfshirë ngushtë në punën në vijën e parë.
Por këtë herë, duke parë katastrofën që po shpalosej para tij, ai e dinte se duhej të vepronte.
«Kishte ndodhur një shpërthim i madh dhe tmerri ishte në sytë e tyre», më tha ai, pasi i gjeti fëmijët të mbledhur në bodrumin e ndërtesës.
Për fat të mirë, pas paralajmërimit për sulm ajror që kishte rënë para sulmit, fëmijët ishin strehuar në strehën e shkollës atje.
Por, me zjarrin që ende digjej, çatinë e shkatërruar dhe ndërtesën e mbushur me tym e pluhur, ata ishin ende në rrezik.
Kolegët e tij, si dhe anëtarë të publikut që kishin ardhur për të ndihmuar, ecën përpara një nga një për të marrë nga një fëmijë.
Ashtu si Oleksandr, komandanti i tij më i lartë, Fedir u fotografua duke mbajtur një fëmijë në një vend të sigurt. Në rastin e tij, ishte një djalë i vogël, përmes rrënojave dhe tymit.
“E sigurova gjatë gjithë rrugës se gjithçka ishte në rregull, nuk kishte asgjë për t’u shqetësuar”, shpjegoi ai.
“Kur dolëm nga ndërtesa, pamë një makinë në flakë. Djemtë tanë po e shuanin. Dhe, e dini, u habita që fëmija nuk qau. Sigurisht që kishte frikë në sytë e tij.”
“I thashë, vazhdo dhe më mbaj sa të duash. Unë vetë jam mjaft i madh dhe, siç mund ta shihni në foto, ai më kapi shumë fort.”
Në fund, ai kishte përmbushur dy role: punën e shpëtimit dhe gjithashtu punën e tij të përditshme. Kamera-kamera e oficerit të tij të shtypit rrotullohej gjatë gjithë kohës, duke kapur shumë nga fotografitë dhe videot nga afër që që atëherë janë transmetuar në të gjithë botën.
Fëmijët u transportuan në një pikë pritjeje emergjente në një zonë të sigurt, disa qindra metra larg kopshtit.
Të gjithë mbetën të padëmtuar, por nuk ka dyshim për rrezikun me të cilin përballeshin.
Një i rritur që punonte aty pranë u vra në sulm dhe nëntë të tjerë u plagosën, njëri me djegie të rënda dhe një tjetër me amputim traumatik të këmbës.
Për të gjithë shpëtimtarët, më tha Fedir, ekzistonte ndërgjegjësimi i vazhdueshëm jo vetëm për rreziqet e zjarrit, rrëzimit të mureve dhe tymit, por edhe për mundësinë e një goditjeje tjetër.
Rusia dihet se ka goditur të njëjtin objektiv dy herë, gjë që ukrainasit e shohin si një strategji të qëllimshme për të vrarë punonjësit e emergjencës.
Një ditë pas sulmit në çerdhe, një nga këto të ashtuquajturat “çezma të dyfishta” vrau një zjarrfikës dhe plagosi pesë kolegë të tij në një fshat jo shumë larg Kharkivit.
Ukraina beson se Rusia është drejtuar drejt objektivave civile nga dëshpërimi për shkak të paaftësisë së saj për të arritur përfitime të konsiderueshme në fushën e betejës.
Si Oleksandr ashtu edhe Fedir thonë se ajo që panë në kopsht nuk ka bërë shumë për të ndryshuar pikëpamjen e tyre për armikun.
«Që nga fillimi kam vetëm një ndjenjë se duhet të kalojmë nëpër të gjitha këto dhe të fitojmë», më tha Oleksandr.
E pyes se çfarë të ardhmeje parashikon për 48 jetët e të rinjve që ai ndihmoi të shpëtoheshin.
“Sigurisht, vetëm jetë të mira dhe të lumtura,” u përgjigj ai. “Por jo vetëm fëmijët tanë. Do të doja që të gjithë fëmijët të jetonin në paqe.”
