As një ditë më parë, as një minutë më vonë. Ndërsa një ministër – i vetmi për momentin – pranon se “kjo qeveri do të mbajë përgjegjësi, ne ishim në pushtet”.
Ndërsa Herzi Halevi, shefi i kabinetit, kërkon falje para gjithë kombit (“të shtunën në mëngjes ne dështuam në detyrën tonë për të mbrojtur shtetin dhe qytetarët e tij”), zyra e kryeministrit lëshon një deklaratë për të sqaruar se Benjamin Netanjahu është njoftuar mëngjesin e së shtunës së tmerrit, pak pasi pushtimi kishte filluar.
Por ai nuk u informua kurrë për konfrontimin mes shefave të inteligjencës të premten në mbrëmje, i shkaktuar – zbulojnë gazetat lokale – nga lëvizjet e dyshimta të paraushtarakëve të Hamasit brenda Gazës, për vendimin e marrë nga shërbimet sekrete të përforcojnë jugun me një njësi të ndërhyrjes së shpejtë kundër terrorizmit, për të folur sërish për këtë gjë mëngjesin tjetër. Shumë vonë.
Izraelitët nuk presin një akt shtrëngimi nga kryeministri më jetëgjatë në historinë e vendit, ata presin fundin e kësaj lufte – sado e gjatë të jetë -, për t’i dhënë fund Hamasit, për t’u kthyer prapa dhe… për të votuar.
Partia Likud e Netanjahut dhe i gjithë koalicioni i tij i ekstremit të djathtë – sipas sondazheve të publikuara nga gazeta “Maariv” – shpërthejnë, partia e kryeministrit e gjen veten me vendet pothuajse të përgjysmuara.
Grupi i drejtuar nga Benny Gantz po bën kapërcimin – 41 krahasuar me 12 aktual – i cili u paraqit në zgjedhjet dhjetorin e kaluar me një emër tashmë të përshtatshëm për këto orë të errëta: Uniteti Kombëtar.
Mbi të gjitha, shumica e të intervistuarve besojnë për menaxhimin e luftës – dhe për të ardhmen e shtetit – te ish-ministri i Mbrojtjes dhe shefi i Shtabit: 48 për qind kundrejt 29 të akumuluarve nga “Bibi”, siç quhet Netanjahu ndryshe.
Në të vërtetë – në pyetjen specifike për zhvillimin e konfliktit – ministri i Mbrojtjes Yoav Gallant mposht 54 me 42 njeriun që e kishte pushuar nga puna (por kurrë nuk e dëboi), sepse ai kishte guxuar të kërkonte ndalimin e planit të reformës së drejtësisë të konsideruar si një anti-pikë kthese demokratike.
Në këtë javë të pare, lideri i padiskutueshëm i Likud-it, gjithsej 16 vjet në karrigen e kryeministrit, po paguan jo vetëm fatkeqësinë rreth Rripit, 1300 personat e masakruar dhe 150 pengjet e rrëmbyera nga terroristët.
Komentuesit në gazetat kryesore e akuzojnë atë se iu deshën pesë ditë për të pranuar propozimin e Gantz nga opozita për të formuar një qeveri emergjente dhe një kabinet të kufizuar lufte në të cilin të dy ulen së bashku me Gallant.
Duke negociuar dhe manovruar sikur një javë më parë disa mijëra paraushtarakë palestinezë të mos kishin pushtuar jugun e vendit.
“Kjo marrëveshje, – shkruan Yossi Verter në gazetën ‘Haaretz’ – është për të e keqja më e vogël. I shpëton një mosmarrëveshje të brendshme me dy partitë e së djathtës radikale, i rezervon fuqinë për të marrë vendime diplomatike-ushtarake në seancat e zgjeruara të qeverisë”.
Gantz ka sqaruar tashmë se marrëveshja është e vlefshme vetëm për kohëzgjatjen e konfliktit.
Dhe ja çfarë e këshillon Verter: “Një minutë pas armëpushimit, opozitari Gantz, duhet të largohet dhe të fillojë punën për ta dërguar Netanjahun në shtëpi”.
