Bota
Joshja e fashizmit: A jemi të rrezikuar nga ringjallja e tij?
Nga Jonathan Wolff
E jona është një epokë e sundimit të “burrave të fortë”, udhëheqës që besojnë se janë zgjedhur enkas për të përmbushur vullnetin e popullit. Ata godasin çdo gjë që u del përballë, qofshin opozita politike, gjykata, media apo edhe individë kurajozë.
Ndërsa këta mbrojtës të demonizuar të lirisë kërcënohen, mënjanohen, grupet e rrëzikuara si refugjatët, emigrantët, pakicat dhe të varfëri, e pësojnë akoma më keq. Po çfarë mund të bëhet për ta ndalur proces? Dhe çfarë do të ndodhë nëse thjesht rrimë mënjanë?
Disa analistë shohin paralele me ngritjen e fashizmit në vitet 1930. Të tjerë bien dakord me konstatimin se demokracia është nën kërcënim, por sugjerojnë që këto kërcënime janë të reja. Shkrimtari austriak me origjinë hebreje Stefan Cvajg, pa librat e tij të digjeshin në vitin 1933 në qytetet universitare në mbarë Gjermaninë.
Kujtimet e tij, pikturojnë një “tabllo” në të cilën gjithçka ishte normale, derisa më pas nuk ishte më e tillë. Por do të ishte e gabuar të mendojmë, se mund të parashikojmë se si do të shkojnë gjërat më tej. E kush e parashikoi dikur se ku jemi sot? Filozofia franceze Simon Veil, kishte
me siguri të drejtë kur shkruante në vitin 1934: “Gjendemi në një periudhë tranzicioni; por tranzicion drejt çfarë? Askush nuk e ka idenë më të vogël”.
Institucionet demokratike liberale, si ato që kemi aktualisht, ekzistojnë vetëm për aq kohë sa njerëzit besojnë tek ato. Kur ky besim zhduket, ndryshimi mund të jetë tepër i shpejtë. Kujdes nga liderët që përdorin një retorikë nacionaliste të ashpër. Dhe kujdes kur demokracia degradon në një nocion të paqartë të ‘vullnetit të popullit’.
Po pse tani? Në vitet 1920, ajo çka po ndodhte në Gjermani ishte e dukshme. Romancieri dhe gazetari Jozef Rot vërejti:”Pa ushqimin falas që konsumojnë të papunët në birraritë popullore në Hamburg, ata do të vdisnin nga uria. Dhe në këto salla, ku njerëzit shkonin dikur për të rrëkëllyer ndonjë gotë, tani janë duke shkarravitur mbi muret e pista svastikat (kryqet e thyer të nazistëve), dhe yjet e kuq sovjetikë.
Dhe ajo që na kërcënon sot nuk është papunësia masive. Përkundrazi, ne po përballemi me diçka që është më pranë situatës së vërejtur nga Hana Arend në vitin 1951:”Duket sikur njerëzimi ishte ndarë midis atyre që besojnë në plotfuqishmërinë njerëzore …dhe ata për të cilët pafuqia është bërë përvoja kryesore e jetës së tyre. Pafuqia mund të çojë në apati. Por ajo mund të çojë edhe në një mbështetje të jashtëzakonshme për cilindo, që duket se është në një mendje me ju. Dhe kjo është ajo që ndodhi në vitet 1930”.
Në paralelet që hiqet midis asaj kohe dhe të sotmes, një burim i jashtëzakonshëm është libri i gazetares irlandeze Emili Lorimer “Çfarë dëshiron Hitleri”, shkruar në tetorin e vitit 1938, një muaj para “Kristallnacht” (sulmit masiv mbi bizneset dhe shtëpitë e hebrenjve në Gjermani), dhe menjëherë pas pushimit gjerman të Çekosllovakisë.
Lorimer e kuptoi se përkthimi në anglisht i “Mein Kampf”, ishte censuruar shumë. Për shembull, ai kishte lënë jashtë planet e detajuara të Hitlerit për të pushtuar Anglinë. Pak anglezë kishin mundësi të lexonin në gjermanisht, ndaj Lorimer solli në gjuhën angleze një përmbledhje të elementeve kryesore të librit.
Ajo sugjeroi 3 elementë kryesorë, që diktonin planet fillestare të Hitlerit: shqetësimi për të drejtat e punëtorëve; dëshira për të krijuar një shtet të pastër gjerman; dhe kundërshtimi i dhunshëm i socialdemokracisë. Sot shqetësimi për të drejtat e punëtorëve, është me siguri elementi më i harruar në ideologjinë e ekstremit të djathtë.
Sot idetë e ekstremit të djathtë, mund të lulëzojnë tek ata që e konsiderojnë veten të mënjanuar nga udhëheqësit e tyre politikë. Fashistët e hershëm, u lidhën me punëtorëve që paguheshin pak, veteranët e luftës dhe të tjerët që ndiheshin të tradhtuar nga një sistem, që nuk u dha asgjë në këmbim të sakrificave të tyre.
Sikurse shkruan historiani Samuel Moin:”Nuk është rastësi që shpikësi i njësisë matëse ende shumë të përdorur të pabarazisë kombëtare, ishte statisti italian Korrado Gini, një fashist”. Dhe Gini nuk ishte thjesht fashist. Ai ishte autori i studimit “Baza shkencore e fashizmit” (1927).
Fashizmi i hershëm italian, ndahej nga socializmi vetëm në qasjen ndaj nacionalizmit. Diktatori italian Benito Musolini propozoi t’u njihte grave të drejtën e votës, uli moshën e atyre me të drejtë vote, futi ditën 8-orëshe të punës, pjesëmarrjen e punëtorëve në menaxhimin e kompanive, dhe konfiskimin e pjesshëm të fitimeve të luftës.
Sigurisht, ai u bazua edhe mbi një nacionalizëm ekstrem dhe ekspansionizmin e Italisë në botë. Por aspektet pro-punëtorëve të programit të tij qeverisës janë mbresëlënëse. Edhe Hitleri që në vitin 1920, shpalli manifestin e tij prej 25 pikash të Partisë Naziste, ku pikat 11-15 kishin të bënin me të drejtat e punëtorëve.
Por përkrahja fillestare e fashizmit për të drejtave të punëtorëve, pati pak ndikim në realitet. Sidomos në Gjermani, fashistët ndoqën pamëshirshëm synimin e tyre për krijimin e një shteti racialisht të pastër. Kombi, thoshin nazistët, po shkatërrohej nga tradhtarët dhe parazitët, që ishin përkarësisht komunistët dhe hebrenjtë.
Dhe qasje të tilla kanë prirje të rishfaqen sot. Kjo gjë u bë e dukshme në Britani gjatë fushatës për Brexit në vitin 2016. Elementët kryesorë të fushatës ishin haptazi raciste. Edhe anëtarët e parlamentit dhe pjesë të shtypit, u bashkuan në armiqësinë e tyre ndaj emigrantëve dhe të huajve.
Në kundërpërgjigje, shumë nga e majta adoptuan një qëndrim pro emigrantëve. Por disa politikanë të krahut të majtë dhe të djathtë të qendrës, zgjodhën një qasje tjetër, duke u përpjekur të shfrytëzojnë ndjenjën nacionaliste, edhe pse pa përdorur zyrtarisht një gjuhë, qëndrime apo politika diskriminuese apo raciste.
Për ta promovuar këtë sjellje, janë përdorur termat “patriotizëm progresist” dhe “nacionalizëm liberal”. Ka disa mënyra për të shpjeguar një dallim midis nacionalizmit “të keq” dhe atij “të mire”. Siaps filozofit skocez Alasdeir Mekinrajër, nacionalizmi i keq është “një besnikëri e pamend ndaj kombit”.
Ndërsa nacionalizmi i mirë, ose ajo që Mekintajër e quan patriotizëm, është çështje e vlerësimit të arritjeve dhe meritave të vendit të dikujt. Pra ju krenoheni me arritjet e vendit tuaj, teksa e pranoni që edhe vendet e tjera, mund të krenohen me të tyret.
Dhe ju nuk përjashton apo demonizon të huajt. Por sa e lehtë është ta ruash këtë qasje? Duhet punë, për të mos lejuar që ky lloj patriotizmi të degradojë në një besnikëri të verbër ndaj vendit tënd, dhe që bazohet tek racizmi dhe ksenofobia. Ndërkohë, nuk duhet harruar se fashizmi ka defektin e kthimit të demokracisë kundër vetvetes.
Demokracia përdoret si një tramponlinë për t’u ngjitur në pushtet. Ajo më pas çmontohet dhe zëvendësohet nga një rend autoritar. Vendin e politikës e zënë udhëheqja e fortë, paradat, festimet dhe mitingjet. Ky proces në përgjithësi ka dy faza. E para ka të bëjë me pyetjen themelore:çfarë është demokracia? Natyrisht, ne e identifikojmë demokracinë me sundimin e shumicës.
Të përmbysësh një vendim të marrë nga mazhoranca, duket se është mishërimi i arrogancës antidemokratike, e përfaqësuar shpesh si një formë e kapjes elitare të shtetit. Megjithatë, filozofi britanik i shekullit XIX Xhon Stjuart Mill, është në mesin e shumë mendimtarëve që na kanë paralajmëruar mbi rrezikun e sundimit të shumicës.
Sipas tij, në zemër të demokracisë ekziston një tension midis sundimit të mazhorancës, dhe mbrojtjes së të drejtave të pakicës. Mbrojtja e të drejtave të pakicave, do të thotë praktikisht që demokracia liberale e kufizon sundimin e mazhorancës. Fashizmi nuk pajtohet ketë ide.
Për të vullneti i njerëzve, është më i madh se sa e drejta e pakicës.
Dhe udhëheqësi është në krye për të realizuar vullnetin e njerëzve, pavarësisht nga pasojat për individë të veçantë. Askush nuk ka të drejtë që t’a pengojë në këtë rrugë. Së dyti, demokracitë liberale, kanë evoluar një rrjet të gjerë institucionesh, të cilat mund të ndërhyjnë në mënyra të ndryshme në planet e një lideri autoritar.
Më të dukshmet janë mekanizmat zyrtarë që e kufizojnë pushtetin ose autoritetin e tij. Këtu përfshihen gjykatat e shtetit të së drejtës dhe të ligjit. Pushteti vendor, ofron një burim alternativ i autoritetit të përqendruar. Politika e shëndetshme përfshin një “opozitë besnike”, që e mbështet sistemin, por duke kundërshtuar qeverinë e ditës.
Faza e parë të demontimit fashist të demokracisë, është përcaktimi i përparësisë së vullnetit e shumicës mbi të drejtat e pakicave, dhe e dyta është kundërshtimi i mëyrës sesi vullneti i shumicës shndërrohet në një manifest.
Dyshimi mbi elektoratin, është po aq i vjetër sa edhe vetë demokracia. Kohët e fundit, është shfaqur një shqetësim i ri. Mediat sociale po manipulohen nga partitë politike, ndërsa publiku është shpesh entuziazt në sulmet e tij ndaj më të dobtëve. Shpresojmë që të mos shohim më kurrë formën ekstreme të zhvilluar nga fashistët.
Por mposhtja e fashizmit nuk shkatërroi “farat” e saj, dhe disa analistë mendojnë se ata mund t’i shohin sërish shfaqjet e saj. Unë shoh 2 rreziqe të veçanta. E para është më e dukshmja:rritja e autoritarizmit të krahut të djathtë.
Por jam gjithashtu i shqetësuar edhe për një tendencë në rritje në të majtë:ideja që për të rifituar mbështetjen e shumicës, është e nevojshme të adoptohen politika nacionaliste. Kjo mund të jetë e vërtetë, por është njëlloj si të luash me zjarrin.
Shënim: Jonathan Wolff, është filozof dhe anëtar i trupës drejtuese në kolegjin Uolfson në Universitetin e Oksfordit. Libri i tij i fundit titullohet “Një hyrje në filozofinë morale” (2018). / Marrë me shkurtime nga “Aeon” – Bota.al
Presidenti i Ukrainës, Volodymyr Zelensky, ka mbërritur në Florida, ku po zhvillon një takim të rëndësishëm me Presidentin e SHBA-së, Donald Trump, në rezidencën e tij private, Mar-a-Lago.
Takimi synon të diskutojë sigurinë, ndihmën ekonomike dhe çështje territoriale lidhur me konfliktin në Ukrainë, ndërkohë që Rusia ka intensifikuar sulmet ndaj Kievit.
Zelensky ka bërë të ditur se bisedimet do të përfshijnë garanci sigurie dhe mbështetje financiare, si dhe mundësinë e diskutimit për të ardhmen e zonës së Donbasit. Takimi pritet të jetë një hap i rëndësishëm drejt arritjes së një marrëveshjeje paqeje pas katër vjetësh konflikti.
Ndërkohë, Trump e ka përshkruar telefonatën e tij me Vladimir Putin pak para takimit si “të mirë dhe shumë produktive”, duke theksuar rëndësinë e dialogut në këtë moment delikat.
Brigitte Bardot, aktorja dhe këngëtarja franceze që u bë një seks-simbol ndërkombëtar përpara se t’i kthente shpinën industrisë së filmit për t’u bërë aktiviste për të drejtat e kafshëve, ka ndërruar jetë në moshën 91 vjeç.
Bardot fitoi famë ndërkombëtare me filmin e vitit 1956 “Dhe Zoti Krijoi Gruan”, shkruar dhe drejtuar nga bashkëshorti i saj i atëhershëm, Roger Vadim, dhe për dy dekadat e ardhshme mishëroi idenë e “koteles së seksit” arketipe. Megjithatë, në fillim të viteve ’70, ajo njoftoi tërheqjen e saj nga aktrimi dhe u bë gjithnjë e më aktive politikisht. Mbështetja e saj e hapur për të drejtat e kafshëve, evoluoi në komente nxitëse rreth pakicave etnike dhe mbështetje të hapur për Frontin Nacional të ekstremit të djathtë të Francës, duke rezultuar në një sërë dënimesh për urrejtje racore.
E lindur në vitin 1934 në Paris, Bardot u rrit në një familje të begatë dhe tradicionale katolike, por shkëlqeu mjaftueshëm si balerinë saqë iu lejua të studionte balet, duke fituar një vend në Konservatorin prestigjioz të Parisit. Në të njëjtën kohë ajo gjeti punë si modele, duke u shfaqur në kopertinën e Elle në vitin 1950, ndërsa ishte ende 15 vjeç. Si rezultat i punës së saj si modele, asaj iu ofruan role filmash; në një audicion ajo takoi Vadim-in, me të cilin do të martohej në vitin 1952, pasi mbushi 18 vjeç. Bardot u zgjodh në role të vogla, me një rëndësi gjithnjë e më të madhe; ajo luajti interesin e dashurisë së Dirk Bogarde në Doctor at Sea, një hit i madh në Mbretërinë e Bashkuar në vitin 1955.
Por ishte filmi i Vadim dhe Zoti e krijoi gruan, në të cilin Bardot luajti rolin e një adoleshenteje të lirë në Saint-Tropez, që e konsolidoi imazhin e saj dhe e shndërroi atë në një ikonë ndërkombëtare. Filmi ishte një hit i madh në Francë, si dhe në nivel ndërkombëtar, dhe e katapultoi Bardot në radhët e para të interpretueseve franceze të ekranit.
Përveç audiencës së kinemasë, Bardot u bë shpejt një frymëzim për intelektualët dhe artistët; jo më pak për të rinjtë John Lennon dhe Paul McCartney, të cilët kërkonin që të dashurat e tyre të asaj kohe t’i lyenin flokët biondë në imitim të saj. Kolumnisti Raymond Cartier shkroi një artikull të gjatë rreth “le cas Bardot” në Paris-Match në vitin 1958, ndërsa Simone de Beauvoir botoi esenë e saj të famshme Brigitte Bardot dhe Sindroma e Lolitës në vitin 1959, duke e paraqitur aktoren si gruan më të çliruar të Francës. Në vitin 1969, Bardot u zgjodh si modelja e parë e jetës reale për Marianne, simbolin e republikës franceze.
Në filli të viteve 1960, Bardot u shfaq në një sërë filmash francezë të profilit të lartë, duke përfshirë dramën e Henri-Georges Clouzot, e nominuar për çmimin Oscar, “The Truth”, “Very Private Affair” të Louis Malle (përballë Marcello Mastroianni-t) dhe “Contempt” të Jean-Luc Godard. Në gjysmën e dytë të dekadës, Bardot pranoi një numër ofertash nga Hollywood-i: këto përfshinin “Viva Maria!”, një komedi të periudhës me xhirim në Meksikë me Jeanne Moreau, dhe “Shalako”, një film western me Sean Connery.
Bardot pati gjithashtu një karrierë paralele muzikore, e cila përfshinte regjistrimin e versionit origjinal të këngës “Je T’Aime… Moi Non Plus” të Serge Gainsbourg, të cilën Gainsbourg e kishte shkruar për të ndërsa kishin një lidhje jashtëmartesore. (E frikësuar nga skandali pasi bashkëshorti i saj i atëhershëm, Gunter Sachs, e zbuloi, Bardot i kërkoi Gainsbourg të mos e publikonte; ai vazhdoi ta riregjistronte atë me Jane Birkin, duke arritur një sukses të madh komercial.)
Megjithatë, Bardot e gjeti presionin e famës gjithnjë e më bezdisës, duke i thënë gazetës Guardian në vitin 1996 : “Çmenduria që më rrethonte gjithmonë dukej joreale. Nuk isha kurrë vërtet e përgatitur për jetën e një ylli.” Ajo u tërhoq nga aktrimi në vitin 1973, në moshën 39 vjeç, pasi realizoi romancën historike “Historia Ndërtuese dhe e Gëzuar e Colinot”. Fokusi i saj kryesor u bë aktivizmi për mbrojtjen e kafshëve, duke iu bashkuar protestave kundër gjuetisë së fokave në vitin 1977 dhe duke themeluar Fondacionin Brigitte Bardot në vitin 1986.
Më pas, Bardot u dërgoi letra proteste udhëheqësve botërorë për çështje të tilla si shfarosja e qenve në Rumani, vrasja e delfinëve në Ishujt Faroe dhe masakra e maceve në Australi . Ajo gjithashtu shprehu rregullisht pikëpamjet e saj mbi masakrën fetare të kafshëve. Në vitin 2003, në librin e saj “Një britmë në heshtje “, ajo përkrahu politikën e krahut të djathtë dhe sulmoi burrat gej dhe lezbiket, mësuesit e shkollave dhe të ashtuquajturin “islamizim të shoqërisë franceze”, duke rezultuar në një dënim për nxitje të urrejtjes racore.
Bardot kishte një histori të gjatë në mbështetjen e Frontit Nacional të Francës (i cili që atëherë është riemëruar Tubimi Kombëtar), duke i thënë gazetës Guardian: “Lidhur me rritjen e tmerrshme të emigracionit, unë i ndaj plotësisht pikëpamjet e [Jean-Marie Le Pen].” Në vitin 2006, një letër drejtuar ministrit të brendshëm të atëhershëm, Nicolas Sarkozy, thoshte se popullsia myslimane e Francës po “shkatërronte vendin tonë duke imponuar veprimet e saj”.
Bardot u martua katër herë: me Vadim midis viteve 1952 dhe 1957, me Jacques Charrier midis viteve 1959 dhe 1962 (me të cilin pati një djalë, Nicholas, në vitin 1960), me Sachs (1966-1969) dhe me ish-këshilltari e Le Pen, Bernard d’Ormale, me të cilin u martua në vitin 1992. Ajo gjithashtu pati një numër marrëdhëniesh të profilit të lartë, duke përfshirë ato me Jean-Louis Trintignant dhe Gainsbourg./ The Guardian.
Presidenti Trump ishte i lodhur. Gjatë një takimi me ligjvënësit e grupit republikan në Shtëpinë e Bardhë gjatë verës, Trump qortoi ashpër kreun e House Freedom Caucus, Andy Harris, sepse kishte ngritur shqetësime rreth legjislacionit kryesor të presidentit për taksat dhe shpenzimet. Trump kërkoi që Harris të rreshtohej…pastaj presidenti u largua papritur nga dhoma, sipas njerëzve që morën pjesë në takim.
Pasi Trump u largua, Harris e drejtoi zemërimin e tij te James Blair, një nga këshilltarët kryesorë të presidentit. Harris e akuzoi Blair-in se donte të gjente një sfidues republikan në zgjedhjet primare për ta rrëzuar atë.
“Unë thjesht punoj për presidentin, zotëri,” u përgjigj Blair, sipas njerëzve në dhomë. Ky nuk ishte një mohim.
Blair, një operativ 36-vjeçar qeros nga Florida, të cilin kolegët e përshkruajnë si intensiv dhe të zjarrtë, është bërë një figurë tejet e rëndësishme në mandatin e dytë të Trump-it, duke bindur ligjvënësit, duke zbatuar besnikërinë ndaj Trump-it, duke formësuar mesazhet e presidentit për shëndetësinë dhe ekonominë, si dhe duke orkestruar strategjinë e Shtëpisë së Bardhë për zgjedhjet e mesmandatit të vitit të ardhshëm.
Gjurmët e tij janë aq të dukshme në planin e rishpërndarjes së zonave të Republikanwve, saqë disa ndihmës të Shtëpisë së Bardhë i referohen atij si “Blairymandering.”
Titulli i Blair-it – zëvendësshef i stafit – nuk e pasqyron plotësisht ndikimin e tij. Ai ishte në mesin e shtatë zyrtarëve të lartë, përfshirë zëvendëspresidentin dhe Sekretarin e Shtetit, që përfaqësuan administratën ë një set fotografik të fundit për Vanity Fair. Ai e përshkroi veten si një “rojtar”.
“Presidenti mbështetet tek ai jashtëzakonisht shumë,” tha Russell Vought, drejtor i Zyrës së Menaxhimit dhe Buxhetit, në një intervistë.
Deri më tani, Blair i ka mbajtur republikanët kryesisht të bashkuar rreth Trump-it. Ai ndihmoi në sigurimin e kalimit të paketës së taksave dhe shpenzimeve të Trump-it, duke kufizuar largimet nga radhët e republikanëve të Kongresit dhe duke fituar mbështetjen e Harris dhe konservatorëve të tjerë.
Në një deklaratë, Harris tha se “mosmarrëveshjet nuk janë të pazakonta gjatë negociatave të nivelit të lartë” dhe e quajti punën e Blair-it “të lavdërueshme”. Një zëdhënëse e Harris hodhi poshtë pretendimin se kongresmeni ngriti mundësinë e një sfide në primare gjatë takimit në Shtëpinë e Bardhë.
Por përpara ka sfida të mëdha. Blair po përpiqet të shmangë humbje republikane në mesmandat. Blair po punon për të parandaluar thellimin e çarjeve në Partinë Republikane. Dhe ai do të duhet të bindë republikanët skeptikë dhe gjykatat që të pranojnë përpjekjet e tij për të riformuar hartat e Kongresit.
Jo më një “i ngurtë”
Blair u soll në fushatën presidenciale të Trump-it të vitit 2024 nga atëherë shefja e fushatës Susie Wiles, e cila tani shërben si shefe e stafit të Shtëpisë së Bardhë. Wiles dhe Blair më parë punuan për guvernatorin e Floridës, Ron DeSantis, dhe më vonë u ftohën me të pasi u larguan në fillim të vitit të parë të guvernatorit në detyrë.
Një nga punët e para të Blair-it për Trump-in gjatë primareve të vitit 2024 ishte sulmi ndaj DeSantis, shpesh duke përdorur informacione rreth guvernatorit që i kishte mbledhur duke punuar për të.
Pas atentatit ndaj Trump-it në korrik 2024, Blair ndonjëherë sillte një jelek antiplumb dhe një armë në punë, kujtojnë ish-ndihmësit e fushatës.
Blair fillimisht nuk kishte një marrëdhënie të ngushtë me Trump-in, i cili u thoshte ndihmësve në atë kohë se ai ishte “i ngurtë”. Por Trump e njohu Blair-in pas zgjedhjeve dhe tani flet me të rregullisht, sipas zyrtarëve të Shtëpisë së Bardhë.
Blair është kërkues, i prirur për të kritikuar dhe vazhdimisht në telefonin e tij, sipas njerëzve që e njohin. Disa në Uashington e quajnë atë “Orakulli” për shkak të njohurive të tij enciklopedike mbi të dhënat. Fjalitë e tij shpesh fillojnë me: “Presidenti dëshiron…”
“Ka një arsye pse Presidenti Trump e thërret zëvendësshefin e tij të stafit ‘James i Shkëlqyer’,” tha zëdhënësja e Shtëpisë së Bardhë Karoline Leavitt.
Blair ndonjëherë ka përqafuar rolin e “policit të keq”, duke u dërguar lajme të vështira për t’u gëlltitur ligjvënësve. Ai u tha republikanëve që kishin shqetësime rreth paketës së taksave dhe shpenzimeve se një votë kundër legjislacionit do ishte një votë kundër presidentit dhe axhendës së tij dhe do trajtohej si e tillë, sipas njerëzve të njohur me bisedat. Kjo u pa nga disa ligjvënës si një kërcënim.
Ai shpesh këshillon ligjvënësit republikanë se si duhet të votojnë, si duhet të drejtojnë fushatat, kur nuk duhet të kërkojnë poste më të larta dhe kur Trump është i zemëruar. Ai u kujton ligjvënësve se Trump është më popullor në rrethet e tyre sesa janë ata vetë, duke sjellë ndonjëherë sondazhe për të përforcuar argumentin e tij. Ndërsa Trump ka bërë presion për të hequr *”filibuster”-in, Blair është takuar privatisht me senatorët javët e fundit për të paraqitur ndryshimet e mundshme.
Blair ka filluar t’u japë këshilla anëtarëve mbi përballueshmërinë e jetesës që nuk përputhen gjithmonë me mesazhet publike të Trump-it, duke thënë se kjo çështje do jetë në qendër të zgjedhjeve të mesmandatit.
“Jo shumë respekt”
Taktikat e Blair-it kanë zemëruar disa në Kapitol Hill. Anëtarët janë ankuar privatisht se si Shtëpia e Bardhë nuk duket se e kupton që Kongresi është një degë e barabartë e qeverisë. Disa republikanë kanë njoftuar tërheqjen në vend që të përballen me rizgjedhjen, dhe të tjerë po e konsiderojnë tërheqjen, thanë republikanët e lartë të Hill-it.
Deputetja Marjorie Taylor Greene, që po tërhiqet, shprehu zemërim te zyrtarët e Shtëpisë së Bardhë në fillim të këtij viti se Blair dhe ekipi i marrëdhënieve legjislative ishin përçmues ndaj saj. Zyra e saj nuk iu përgjigj kërkesave për koment.
“Nuk ka shumë respekt ndaj Kongresit”, tha Erick Erickson, një aktivist konservator.
Në një deklaratë të shkruar, Blair citoi nga fjalimi i përgatitur që Presidenti John F. Kennedy do mbante në Dallas ditën kur u vra: “Gjithmonë do ketë zëra disidentë në vend, duke shprehur kundërshtim pa alternativa, duke gjetur gabime por asnjëherë favor, duke parë errësirë në çdo anë dhe duke kërkuar ndikim pa përgjegjësi.”
Blair ka bërë presion mbi anëtarët në rrethe konkurruese që të kandidojnë për rizgjedhje pasi mori vesh se po planifikonin të tërhiqeshin ose të kërkonin një zyrë tjetër. Ndonjëherë, bisedat janë nxehur. Ai e shkurajoi ligjvënësin Mike Lawler nga kandidimi për guvernator në Nju Jork, dhe këshilloi deputetin Bill Huizenga kundër kandidimit për Senat në Miçigan, duke zemëruar këtë të fundit.
“A është ai i drejtpërdrejtë? Sigurisht. Kjo është një gjë e mirë për sa më përket mua. Një nga problemet në Uashington është se shumë njerëz janë të butë,” tha Lawler. Blair u shpreh “shumë mirënjohës” që anëtarët dëgjuan.
Muajt e fundit, Blair e ka kthyer fokusin te zgjedhjet e mesmandatit. Ai dha një prezantim në PowerPoint mbi garat dhe strategjitë e veçanta për ndihmësit e Shtëpisë së Bardhë në Camp David. Dhe ai ka intervistuar kandidatë për dhjetëra gara potenciale, duke pyetur për besnikërinë e tyre ndaj Trump-it, nëse mbështesin axhendën e presidentit dhe si planifikojnë të fitojnë.
Blair e ka përshkruar veten te bashkëpunëtorët si “shumë djathtas”, por ai ndonjëherë i paraqet presidentit dhe ekipit të tij të dhëna që tregojnë dobësitë e mundshme politike të politikave të administratës. Ai ka informuar zyrtarët e Shtëpisë së Bardhë mbi sondazhet që tregojnë se bastisjet e emigracionit që përqendrohen në dëbimin e kriminelëve do ishin më popullore sesa bastisjet me shtrirje të gjerë. Ai i dha Trump-it grafiqe së fundmi që tregonin se sa pesimistë ishin shumë amerikanë për ekonominë.
Në prill, Blair i prezantoi presidentit një plan agresiv për të rishikuar hartat e Kongresit në përpjekje për të mbajtur kontrollin republikan të Dhomës. Plani ishte guximshëm, por Trump-it i pëlqeu dhe i tha Blair-it të sulmonte.
Për javë të tëra, Blair u bëri presion ligjvënësve të Indianas, përfshirë kreun e Senatit shtetëror Rodric Bray, për të mbështetur një plan rishpërndarjeje të zonave të mbështetur nga Trump. Në një telefonatë natën para votimit, Blair e akuzoi Bray-n se po luante lojëra dhe po punonte kundër republikanëve. Bray i tha se rishikimi i hartave nuk ishte i duhur. Aleatët e Trump tani po paralajmërojnë të mos mbështesin krerët republikanë të shtetit në primare.
Wall Street Journal
Numërohen 81% e kutive të votimit në Kosovë: Albin Kurti drejt mandatit të tretë si kryeministër
Princi William dhe Kate Middleton vendosën vijë sigurie 9.6km rreth rezidencës së tyre të re, reagojnë banorët e zonës: Masa të tepruara dhe pa konsultim
Anomalia e buxhetit, 2 miliardë euro shpenzime në dhjetor
Presidenti i Ukrainës, Zelensky mbërrin në Mar-a-Lago, takohet me presidentin Trump
VIDEO/ Protesta në Vlorë për mungesën e ujit, qytetarët futen në teatrin “Petro Marko” dhe ndërpresin mbrëmjen gala të bashkisë
KQZ numëron mbi 80% të votave, Vetëvendosje në epërsi të thellë
“Katolikët monitoroheshin, myslimanët përgatitnin ushqimet për ta” – si festoheshin Krishtlindjet në komunizëm në Shqipëri
Vlora 4 ditë pa ujë, protestuesit shpërthejnë derën dhe futen në festën e Bashkisë
KQZ: Ka nisur numërimi i votave, sonte rreth orës 23:00 presim t’i kemi rezultatet preliminare
KQZ nis publikimin e rezultateve të para
Dalin Exit Poll-et e para, Vetëvendosja rikonfirmohet forcë e parë, Hamza 23.9 përqind, Abdixhiku 16.1 përqind
Mbyllen qendrat e votimit në Kosovë, pjesëmarrja me e lartë se në zgjedhjet e 9 shkurtit
Amnisti penale nga qeveria! Lamallari: 380 të burgosur lirohen, 900 të tjerë përfitojnë ulje dënimi (video)
Tryeza festive ‘në stratosferë’/ Qytetarët: Me këto çmime nuk blejmë dot asgjë, varfëri e madhe
Kurti voton në Prishtinë: Shpresoj që pjesëmarrja të jetë masive
Shqiptari në Britani shpëton nga deportimi pasi “partnerja nuk i flet shqip”
VIDEO/ Protesta në Vlorë për mungesën e ujit, qytetarët futen në teatrin “Petro Marko” dhe ndërpresin mbrëmjen gala të bashkisë
Anomalia e buxhetit, 2 miliardë euro shpenzime në dhjetor
Rrëzohet aeroplani në Britani, alarm në aeroportin Southend në Londër
“Katolikët monitoroheshin, myslimanët përgatitnin ushqimet për ta” – si festoheshin Krishtlindjet në komunizëm në Shqipëri
Princi William dhe Kate Middleton vendosën vijë sigurie 9.6km rreth rezidencës së tyre të re, reagojnë banorët e zonës: Masa të tepruara dhe pa konsultim
Presidenti i Ukrainës, Zelensky mbërrin në Mar-a-Lago, takohet me presidentin Trump
Dalin Exit Poll-et e para, Vetëvendosja rikonfirmohet forcë e parë, Hamza 23.9 përqind, Abdixhiku 16.1 përqind
Numërohen 81% e kutive të votimit në Kosovë: Albin Kurti drejt mandatit të tretë si kryeministër
KQZ numëron mbi 80% të votave, Vetëvendosje në epërsi të thellë
Amnisti penale nga qeveria! Lamallari: 380 të burgosur lirohen, 900 të tjerë përfitojnë ulje dënimi (video)
KQZ: Ka nisur numërimi i votave, sonte rreth orës 23:00 presim t’i kemi rezultatet preliminare
KQZ nis publikimin e rezultateve të para
Voton Presidentja Osmani: Kosova ka nevojë për institucione të reja sa më parë
Mbyllen qendrat e votimit në Kosovë, pjesëmarrja me e lartë se në zgjedhjet e 9 shkurtit
-
Albania1 day ago
Shqiptari në Britani shpëton nga deportimi pasi “partnerja nuk i flet shqip”
-
Albania7 hours ago
VIDEO/ Protesta në Vlorë për mungesën e ujit, qytetarët futen në teatrin “Petro Marko” dhe ndërpresin mbrëmjen gala të bashkisë
-
Albania6 hours ago
Anomalia e buxhetit, 2 miliardë euro shpenzime në dhjetor
-
UK1 day ago
Rrëzohet aeroplani në Britani, alarm në aeroportin Southend në Londër
-
Albania8 hours ago
“Katolikët monitoroheshin, myslimanët përgatitnin ushqimet për ta” – si festoheshin Krishtlindjet në komunizëm në Shqipëri
-
UK6 hours ago
Princi William dhe Kate Middleton vendosën vijë sigurie 9.6km rreth rezidencës së tyre të re, reagojnë banorët e zonës: Masa të tepruara dhe pa konsultim
-
Bota6 hours ago
Presidenti i Ukrainës, Zelensky mbërrin në Mar-a-Lago, takohet me presidentin Trump
-
Kosova8 hours ago
Dalin Exit Poll-et e para, Vetëvendosja rikonfirmohet forcë e parë, Hamza 23.9 përqind, Abdixhiku 16.1 përqind