Në një mëngjes të ftohtë, të errët mongol, një i ri e lë tendën e familjes së tij dhe niset për të shkuar në shkollë përmes ajrit të tymosur. Është ora 06:00 dhe temperatura figuron -20 gradë Celsius. Shkolla 107, buzë kryeqytetit Ulaanbaatar, nuk hapet deri në orën 08:00.
Mirëpo, Ochiroo Batbold e ka një çelës. Me t’u futur në objektin e shkollës, 14-vjeçari niset drejt palestrës, ndez dritat dhe nis të punojë i vetëm, shkruan BBC. Ai e shqelmon topin në mur. Dhe këtë gjë e praktikon vazhdimisht me të dyja këmbët. Ai vrapon dhe kërcen, djersitet shumë dhe pak nga pak përmirësohet në çdo aspekt. Ndërsa, ora afrohet për të filluar mësimi – 08:00 – ai ndërrohet, largohet nga palestra dhe fillon mësimet normale. Por, brenda në klasë derisa qëndron ulur në bankë, Batbold ëndërron për futbollin. Ai stërvitet për çdo ditë gati dy orë, madje edhe kur shkolla nuk punon për shkak të pushimit të vikendit. Ëndrra e tij është që të bëhet futbollist profesionist. Ai dëshiron që të lëvizë jashtë vendit. Dhe, ai dëshiron që emri i tij të mbahet në mend në Mongoli ose të paktën të jetë i shkruar prapa fanellës së tij. Çuditërisht, oferta vjen më shpejt sesa ëndërronte. Mirëpo, oferta dhe ëndrra nuk janë ashtu siç duken apo siç do të dëshironte Batbold.
“Unë shpresoj që një ditë të kem mundësinë të luaj për një klub jashtë vendit tim dhe për këtë do të stërvitem shumë”, thotë Batbold, i cili ndryshe njihet si “Rooney i Mongolisë”.
Ochiroo Batbold ishte pesë vjeç kur familja e tij u transferua nga provinca Tov në Ulaanbaatar. Për mongolët provincialë, ky është një udhëtim i zakonshëm – ka më shumë mundësi në kryeqytet. Si shumë të porsaardhur, familja u shpërngul në një rreth ku tendat të rrumbullakëta ulen midis ndërtesave me tulla. Në dimër, tymi i oxhakut do të shtypte ajrin e ngrirjes. Futbolli nuk është sporti kryesor në Mongoli. Klima u përshtatet ndeshjeve në ambiente të mbyllura, kështu që shumica e djemve munden dhe luajnë basketboll. Por si i ri, Ochiroo luajti “Fifa” në PlayStation. Shokët e tij më të vjetër e njoftuan me ekipin nga Premier League, Manchester Unitedin dhe ai u bë i fiksuar. Ai donte të ishte si Wayne Rooney, kështu që ai filloi të praktikojë me një top. Dhe, kur erdhi dimri, ai foli me kujdestarin e shkollës, mori çelësin dhe shkoi në palestër çdo mëngjes. Pastaj – dy vjet pasi ai filloi të luante – ai u bashkua me një ekip. Dhe, në të njëjtën kohë, ishte pjesë e një shfaqjeje televizive realiste.
