Show - Biz
Lojërat Olimpike mund të anulohen tërësisht
Çështja e zhvillimit të lojrave Olimpike të Tokios në vitin 2021 po kthehet tashmë në një debat.
Kryeministri i Japonisë ka deklaruar se ato mund të shtyhen sërish nëse nuk normalizohet situata e shkaktuar nga koronavirusi. Në një intervistë për BBC Sport, Presidenti i komitetit të Lojërave Olimpike, Tomas Bach shprehet se lojërat në Tokio do të anulohen përfundimisht nëse vendi nuk është i gatshëm që t’i zhvillojë ato në 2021.
Ai shprehet se vera e ardhshme është dhe mundësia e fundit që Japonia do të ketë për zhvillimin e Lojrave Olimpike. “Në njëfarë mënyre unë e kuptoj pozicionin e Japonisë.
Por nuk mund të punësosh 3 mijë ose 5 mijë persona për organizimin e lojërave” – shprehet ai për BBC Sport. Bach shprehet se riorganizimi i Lojërave Olimpike është një detyrë shumë e madhe dhe kërkon një angazhim të jashtëzakonshëm.
nga Sam Woodhouse
Brigitte Bardot, e cila vdiq në moshën 91-vjeçare, fshiu nga kinemaja portretizimin e qetë të grave të viteve 1950, duke ardhur për të personifikuar një epokë të re të çlirimit seksual.
Në ekran, ajo ishte një koktej francez i sharmit prej koteleje dhe sensualitetit kontinental. Një botim e quajti atë “princesha e fryrë dhe kontesha e “eja këtu”, por ishte një imazh që ajo filloi ta urrente.
E reklamuar pa mëshirë si një simbol seksi hedonist, Bardot u zhgënjye nga ambicia e saj për t’u bërë një aktore serioze. Përfundimisht, ajo braktisi karrierën e saj për të bërë fushatë për mirëqenien e kafshëve.
Vite më vonë, reputacioni i saj u dëmtua kur bëri fyerje homofobike dhe u gjobit disa herë për nxitje të urrejtjes racore. Djali i saj e paditi gjithashtu për dëmtim emocional pasi ajo tha se do të kishte preferuar të “lindte një qenush të vogël”.
Ishte një shenjë në kujtimin e një ikone, e cila – në kulmin e saj – i vuri në plan të parë bikinit, dëshirën femërore dhe kinemanë franceze.
Brigitte Anne-Marie Bardot lindi në Paris më 28 shtator 1934.
Ajo dhe motra e saj, Marie-Jeanne, u rritën në një apartament luksoz në lagjen më luksoze të qytetit.
Prindërit e saj katolikë ishin të pasur dhe të devotshëm, dhe kërkonin standarde të larta nga fëmijët e tyre.
Miqësitë e vajzave mbikëqyreshin nga afër. Kur ato thyenin vazon e preferuar të prindërve të tyre, ato rriheshin me kamzhik si ndëshkim.
Ndërsa trupat gjermane pushtuan Parisin gjatë Luftës së Dytë Botërore, Bardot e kaloi pjesën më të madhe të kohës në shtëpi, duke kërcyer me muzikë disqesh.
Nëna e saj e inkurajoi interesin e saj dhe e regjistroi në klasa baleti që në moshën shtatë vjeç.
Mësuesi i saj në Konservatorin e Parisit e përshkroi atë si një nxënëse të shkëlqyer dhe ajo vazhdoi të fitonte çmime.
Jeta si një ‘eune fille’
Por Bardot e ndiente jetën klaustrofobike. Në moshën 15 vjeç, ajo kujtoi më vonë: “Po kërkoja diçka, ndoshta një përmbushje të vetes”.
Një mik i familjes e bindi të pozonte për kopertinën e Elle, revistës kryesore të grave në Francë, dhe fotografitë shkaktuan një sensacion.
Në atë kohë, gratë në modë kishin flokë të shkurtër, i kombinonin me kujdes aksesorët dhe vishnin xhaketa të qepura me kujdes e rroba mbrëmjeje prej mëndafshi.
Flokët e Brigitit i rridhnin rreth shpatullave. Me trupin e hollë dhe atletik të balerinës, ajo nuk ngjante aspak me shoqet e saj modele.
E fotografuar me një seri veshjesh rinore dhe moderne, ajo u bë personifikimi i një stili të ri “jeune fille” (vajze e re).
Në moshën 16-vjeçare, ajo e gjeti veten vajzën më të famshme të kopertinës në Paris.
Fotografitë e saj tërhoqën vëmendjen e regjisorit të filmit Marc Allegret, i cili i udhëzoi asistentit të tij, Roger Vadim, ta gjurmonte atë.
Testet e ekranit nuk patën sukses, por Vadim – i cili ishte gjashtë vjet më i madh – e mori atë, fillimisht si të mbrojturën e tij dhe më pas si të fejuarën e tij.
Ata filluan një aferë të fortë, por kur prindërit e Bardot e morën vesh, e kërcënuan se do ta dërgonin në Angli.
Roger Vadim, ‘ujku i saj i egër’
Në shenjë hakmarrjeje, ajo u përpoq t’i jepte fund jetës, por u zbulua dhe u ndalua në kohë.
Brigitte ishte e dashuruar me regjisoren aspirante.
Ai i dukej asaj si një “ujk i egër”.
“Ai më shikoi, më frikësoi, më tërhoqi dhe unë nuk dija më se ku isha”, shpjegoi ajo më vonë.
Nën një presion të tillë, prindërit e saj u dorëzuan, por e ndaluan çiftin të martohej derisa Brigitte të mbushte 18 vjeç.
Sapo u kalua ky moment historik, çifti eci drejt altarit.
Duke u bërë një ikonë
Vadim filloi ta shndërronte Bardot në yllin që ai besonte se ajo mund të ishte.
Ai ia shiti fotot e dasmës së tyre revistës Paris-Match dhe e udhëzoi atë se si të performonte në publik.
Ai e ndihmoi gruan e tij të re të gjente role të vogla në një duzinë filmash të vegjël, shpesh duke luajtur role të dashura femra të fryra, por të pafajshme.
Por, deri në vitin 1956, ajo ishte kryesisht e famshme për pozimin me bikini – deri atëherë një veshje e ndaluar në Spanjë, Itali dhe pjesën më të madhe të Amerikës për shkak se ishte në kufijtë e etikës – dhe për popullarizimin e modelit të flokëve në formë koshereje bletësh.
Pastaj erdhi peroksidi dhe pjesa që e bëri atë një yll.
Atë vit, filmi i parë i Vadimit, “Dhe Zoti krijoi gruan”, u shfaq në Paris. Ai dështoi të fitonte para në Francë, por shkaktoi trazira në Shtetet e Bashkuara.
Në një vend të mësuar me Doris Day-n, Bardot ishte një sensacion.
Personazhi i saj ndjek orekset e saj seksuale, pa turp, siç bëjnë burrat. Ajo kërcen zbathur në një gjendje transi, lëkura e saj shkëlqen nga djersa, me flokët e saj të krehura të çrregullta dhe të lëshuara.
Mungesa e saj e frenimit shkakton shembjen e rendit shoqëror; jashtë kinemasë, reagimi ishte po aq intensiv.
Ekzistencialistja Simone de Beauvoir e cilësoi atë si një ikonë të “lirisë absolute” – duke e ngritur Brigitte në statusin e një filozofie.
Por shumica morale amerikane u mobilizua. Filmi u ndalua në disa shtete dhe gazetat e denoncuan shthurjen e tij.
Për audiencën, Bardot u bë e padallueshme nga personazhi që luante. Paris-Match e quajti atë “imorale nga koka te këmbët”.
Dhe kur Bardot iku me bashkë-yllin e saj, Jean-Louis Trintignant, imazhi i saj si një libertine e shfrenuar ishte i pashmangshëm.
Ajo u divorcua nga Vadimi, i cili reagoi ashtu siç mund të reagonte vetëm një francez.
«Preferoj të kem atë lloj gruaje», tha ai, «duke e ditur se ajo është jobesnike, sesa të kem një grua që më donte mua dhe askënd tjetër».
Ai vazhdoi të punonte përsëri me Bardot, dhe më vonë jetoi me Catherine Deneuve dhe u martua me Jane Fonda.
Një nënë e pavullnetshme
Në vitin 1959, Brigitte – pas disa historive dashurie – u martua me aktorin Jacques Charrier, me të cilin luajti në filmin Babette Goes To War.
Çifti pati një djalë, Nicolas, por Bardot e urrente shtatzëninë e saj: duke e goditur veten vazhdimisht në stomak dhe duke iu lutur mjekut për morfinë për të shkaktuar një abort.
“E pashë barkun tim të sheshtë dhe të hollë në pasqyrë si një mik i dashur mbi të cilin isha gati të mbyllja kapakun e një arkivoli”, kujtoi ajo më vonë.
Pas divorcit të pashmangshëm, Nikolasi nuk e pa nënën e tij për dekada të tëra.
Ai e paditi Bardot për dëmtim emocional kur ajo botoi një autobiografi në të cilën deklaroi se do të kishte preferuar të “lindte një qen të vogël”.
Brigitte ishte tani aktorja më e paguar në Francë, me disa që sugjeronin se ajo ishte më e vlefshme në aspektin e tregtisë së jashtme sesa në industrinë e makinave të vendit.
Por ajo donte të merrej seriozisht si aktore. “Nuk kam pasur shumë mundësi të aktroj,” u ankua ajo, “kryesisht më është dashur të zhvishem.”
Ajo filloi të tërhiqte vëmendjen e regjisorëve më të respektuar të Evropës, duke fituar vlerësime kritike në dramën e fuqishme të Valës së Re të Jean-Luc Godard, Le Mépris (Përçmimi).
Por cilësia e përgjithshme e punës së saj ishte e përzier, veçanërisht kur ajo guxoi të dilte jashtë Francës dhe në Hollywood.
Një martesë e tretë, me një playboy milioner gjerman, u pasua nga një sërë të dashurash – megjithëse, në mënyrë të pazakontë, ajo e refuzoi Sean Connery-n.
Ajo bëri dhjetëra albume, së bashku me Serge Gainsbourg dhe Sacha Distel.
Me Gainsbourg, ajo regjistroi këngën shqetësuese “Je T’aime… Moi Non Plus”, megjithëse iu lut atij të mos e publikonte.
Një vit më vonë, ai e riregjistroi këngën me aktoren britanike, Jane Birkin. Ajo u bë një hit i madh në të gjithë Evropën, me versionin e Bardot që mbeti i fshehur për 20 vjet.
Aktivist për të drejtat e kafshëve
Pas gati 50 filmash, ajo njoftoi se po tërhiqej për t’ia kushtuar jetën mirëqenies së kafshëve në vitin 1973.
“Ua dhashë bukurinë dhe rininë time burrave,” tha ajo. “Do t’ua jap mençurinë dhe përvojën time kafshëve.”
Ajo mblodhi 3 milionë franga (atëherë rreth 300,000 paund) për të themeluar Fondacionin Brigitte Bardot, duke nxjerrë në ankand bizhuteritë dhe memorabiliet e saj filmike.
Bardot – ose BB siç njihej në Francë – bëri fushatë kundër vrasjes vjetore të fokave në Kanada dhe irritoi disa nga bashkatdhetarët e saj duke dënuar ngrënien e mishit të kalit.
Ajo u bë vegjetariane, sulmoi qeverinë kineze për “torturimin” e arinjve dhe shpenzoi qindra mijëra dollarë për një program për të sterilizuar qentë endacakë rumunë.
Një fund i trazuar për një jetë të trazuar
Në vitet e saj të mëvonshme, ajo u ndoq penalisht në disa raste për urrejtje racore.
Ajo kundërshtoi mënyrën se si fetë islame dhe hebraike i therin kafshët për ushqim.
Por mënyra se si ajo i shprehu kritikat e saj ishte e pafalshme dhe – në fakt – e paligjshme.
Në vitin 1999, ajo shkroi se “atdheu im është pushtuar nga një mbipopullim i të huajve, veçanërisht myslimanëve”. Kjo e dënoi Bardot me një gjobë të madhe.
Ajo vazhdoi të kritikonte martesat ndëretnike dhe të fyente burrat gej të cilët, sipas saj, “luajnë të pasmet, ngrenë gishtat e vegjël lart dhe me zërat e tyre të vegjël kastratosë ankohen për atë që i kanë bërë ata heteroseksualë të tmerrshëm”.
Bardot ishte aq shpesh në gjykatë saqë, në vitin 2008, prokurori deklaroi se ishte “i lodhur” nga ngritja e akuzave kundër saj.
Në vitet 1960, Brigitte Bardot u zgjodh si fytyra zyrtare e Marianne, emblemës së lirisë franceze.
Pastaj ajo vetë u bë një ikonë: një grua e bukur, e çliruar dhe moderne që refuzoi të konformohej me stereotipet e vjetruara.
Pas tre martesave të dështuara dhe disa tentativave për vetëvrasje, ajo hoqi dorë nga vëmendja për të bërë fushatë kundër mizorisë ndaj kafshëve. Për habinë e saj, magjepsja e medias me të vazhdoi, edhe kur fama u bë famëkeqe.
Ajo la pas bashkëshortin e saj të katërt, Bernard d’Ormale, një ish-këshilltar i politikanit të ndjerë të ekstremit të djathtë Jean-Marie Le Pen.
Dhe, në një fund të trazuar të një jete të trazuar, mendimet politike të Bardot bënë që ajo t’i kalonte vitet e fundit si një grua gjysmë e vetmuar duke luftuar akuzat për urrejtje racore në gjykata.
Nga John Simpson Redaktor i çështjeve botërore të BBC-së
Përmbajtje e ndjeshme: Ky artikull përmban një përshkrim grafik të vdekjes që disa lexues mund ta gjejnë shqetësues.
Kam raportuar për më shumë se 40 luftëra në mbarë botën gjatë karrierës sime, e cila daton që nga vitet 1960. E pashë Luftën e Ftohtë të arrinte kulmin e saj, pastaj thjesht të zhdukej. Por nuk kam parë kurrë një vit aq shqetësues sa viti 2025 – jo vetëm sepse po shpërthejnë disa konflikte të mëdha, por sepse po bëhet e qartë se njëri prej tyre ka implikime gjeopolitike me rëndësi të pashembullt.
Presidenti i Ukrainës, Volodymyr Zelensky, ka paralajmëruar se konflikti aktual në vendin e tij mund të përshkallëzohet në një luftë botërore. Pas gati 60 vitesh vëzhgimi të konfliktit, kam një ndjesi të keqe se ai ka të drejtë.
Qeveritë e NATO-s janë në gatishmëri të lartë për çdo shenjë që tregon se Rusia po i pret kabllot nënujore që mbartin trafikun elektronik që e mban gjallë shoqërinë perëndimore. Dronët e tyre akuzohen se po testojnë mbrojtjet e vendeve të NATO-s. Hakerët e tyre zhvillojnë mënyra për të nxjerrë jashtë funksionit ministritë, shërbimet e emergjencës dhe korporatat e mëdha.
Autoritetet në perëndim janë të bindura se shërbimet sekrete të Rusisë po vrasin dhe po përpiqen të vrasin disidentët që kanë gjetur strehim në Perëndim. Një hetim mbi tentativën e vrasjes në Salisbury të ish-agjentit të inteligjencës ruse Sergei Skrypal në vitin 2018 (plus helmimin fatal të një gruaje vendase, Dawn Sturgess) arriti në përfundimin se sulmi ishte rënë dakord në nivelin më të lartë në Rusi. Kjo do të thotë vetë Presidenti Putin.
Këtë herë ndihet ndryshe
Viti 2025 është shënuar nga tre luftëra shumë të ndryshme. Sigurisht, është edhe Ukraina, ku OKB-ja thotë se kanë vdekur 14,000 civilë. Në Gaza, ku kryeministri i Izraelit, Benjamin Netanyahu, premtoi “hakmarrje të fuqishme” pasi rreth 1,200 persona u vranë kur Hamasi sulmoi Izraelin më 7 tetor 2023 dhe 251 persona u morën peng.
Që atëherë, më shumë se 70,000 palestinezë janë vrarë nga veprimet ushtarake izraelite, përfshirë më shumë se 30,000 gra dhe fëmijë sipas ministrisë së shëndetësisë të Gazës, e cila drejtohet nga Hamasi, shifra që OKB-ja i konsideron të besueshme.
Ndërkohë, në Sudan ka pasur një luftë të egër civile midis dy fraksioneve ushtarake. Më shumë se 150,000 njerëz janë vrarë atje gjatë dy viteve të fundit; rreth 12 milionë janë detyruar të largohen nga shtëpitë e tyre.
Ndoshta, nëse kjo do të kishte qenë e vetmja luftë në vitin 2025, bota e jashtme do të kishte bërë më shumë për ta ndaluar atë; por nuk ndodhi kështu.
“Jam i mirë në zgjidhjen e luftërave”, tha Presidenti i SHBA-së Donald Trump, ndërsa avioni i tij e çoi në Izrael pasi kishte negociuar një armëpushim në luftimet në Gaza. Është e vërtetë që më pak njerëz po vdesin tani në Gaza. Pavarësisht armëpushimit, lufta në Gaza sigurisht që nuk duket sikur është zgjidhur.
Duke pasur parasysh vuajtjet e tmerrshme në Lindjen e Mesme, mund të duket e çuditshme të thuhet se lufta në Ukrainë është në një nivel krejtësisht të ndryshëm nga ky. Por është.
Duke lënë mënjanë Luftën e Ftohtë, shumica e konflikteve që kam trajtuar gjatë viteve kanë qenë çështje të vogla: të këqija dhe të rrezikshme, sigurisht, por jo aq serioze sa të kërcënojnë paqen e të gjithë botës. Disa konflikte, të tilla si Vietnami, Lufta e Parë e Gjirit dhe lufta në Kosovë, herë pas here dukeshin sikur mund të shndërroheshin në diçka shumë më të keqe, por nuk ndodhi kurrë.
Fuqitë e mëdha ishin shumë nervoze për rreziqet që një luftë e lokalizuar, konvencionale, mund të shndërrohej në një luftë bërthamore.
“Nuk do ta filloj Luftën e Tretë Botërore për ju”, thuhet se bërtiti gjenerali britanik, Sir Mike Jackson, në radion e tij në Kosovë në vitin 1999, kur eprori i tij në NATO urdhëroi forcat britanike dhe franceze të pushtonin një aeroport në Prishtinë, pasi trupat ruse kishin mbërritur të parat atje.
Megjithatë, në vitin e ardhshëm, 2026, Rusia, duke vënë re mungesën e dukshme të interesit të Presidentit Trump në Evropë, duket e gatshme dhe e gatshme të shtyjë për një dominim shumë më të madh.
Më herët këtë muaj, Putin tha se Rusia nuk po planifikonte të shkonte në luftë me Evropën, por ishte gati “tani” nëse evropianët do ta donin.
Në një aktivitet të transmetuar më vonë në televizion, ai tha: “Nuk do të ketë operacione nëse na trajtoni me respekt, nëse respektoni interesat tona, ashtu siç ne jemi përpjekur gjithmonë t’i respektojmë tuajat”.
Por tashmë Rusia, një fuqi e madhe botërore, ka pushtuar një vend të pavarur evropian, duke rezultuar në një numër të madh vdekjesh civile dhe gjithashtu ushtarake. Ukraina akuzon atë për rrëmbimin e të paktën 20,000 fëmijëve. Gjykata Ndërkombëtare Penale (GJNP) ka lëshuar një urdhër arresti për Presidentin rus Vladimir Putin për përfshirjen e tij në këtë, diçka që Rusia e ka mohuar gjithmonë.
Rusia thotë se pushtoi për të mbrojtur veten nga ndërhyrjet e NATO-s, por Presidenti Putin ka treguar një motiv tjetër: dëshirën për të rivendosur sferën rajonale të ndikimit të Rusisë.
Mosmiratimi amerikan
Ai është me mirënjohje i vetëdijshëm se ky vit i kaluar, 2025, ka parë diçka që shumica e vendeve perëndimore e kishin konsideruar të paimagjinueshme: mundësinë që një president amerikan t’i kthejë shpinën sistemit strategjik që ka qenë në fuqi që nga Lufta e Dytë Botërore.
Uashingtoni jo vetëm që është tani i pasigurt nëse dëshiron ta mbrojë Evropën, por nuk e miraton drejtimin që beson se po merr Evropa. Raporti i ri i strategjisë së sigurisë kombëtare të administratës Trump pohon se Evropa tani përballet me “perspektivën e zymtë të zhdukjes së qytetërimit”.
Kremlini e mirëpriti raportin, duke thënë se është në përputhje me vizionin e vetë Rusisë. Sigurisht që është.
Brenda Rusisë, Putini ka heshtur pjesën më të madhe të kundërshtimeve të brendshme ndaj tij dhe ndaj luftës në Ukrainë, sipas raportuesit special të OKB-së që përqendrohet në të drejtat e njeriut në Rusi. Megjithatë, ai ka problemet e veta: mundësinë e rritjes së inflacionit pas një ftohjeje të kohëve të fundit, rënies së të ardhurave nga nafta dhe qeverisë së tij që i është dashur të rrisë TVSH-në për të ndihmuar në pagesën e luftës.
Ekonomitë e Bashkimit Evropian janë 10 herë më të mëdha se ato të Rusisë; madje edhe më shumë se kaq nëse shtoni edhe Mbretërinë e Bashkuar. Popullsia e kombinuar evropiane prej 450 milionë banorësh është mbi tre herë më e madhe se ajo e Rusisë prej 145 milionë banorësh. Megjithatë, Evropa Perëndimore është dukur e shqetësuar se mos humbet rehatinë e saj dhe deri vonë ngurronte të paguante për mbrojtjen e saj, për sa kohë që Amerika mund të bindet ta mbrojë atë.
Edhe Amerika është ndryshe sot: më pak me ndikim, më e mbyllur në vetvete dhe gjithnjë e më e ndryshme nga Amerika për të cilën kam raportuar gjatë gjithë karrierës sime. Tani, ashtu si në vitet 1920 dhe 1930, ajo dëshiron të përqendrohet në interesat e veta kombëtare.
Edhe nëse Presidenti Trump humbet shumë nga forca e tij politike në zgjedhjet e mesit të mandatit të vitit të ardhshëm, ai mund ta ketë zhvendosur aq shumë orientimin drejt izolacionizmit, saqë edhe një president amerikan me orientim më të afërt me NATO-n në vitin 2028 mund ta ketë të vështirë t’i vijë në ndihmë Evropës.
Mos mendoni se Vladimir Putin nuk e ka vënë re këtë.
Rreziku i përshkallëzimit
Viti që vjen, 2026, duket se do të jetë i rëndësishëm. Zelensky mund të ndihet i detyruar të bjerë dakord për një marrëveshje paqeje, duke shkëputur një pjesë të madhe të territorit ukrainas. A do të ketë garanci të mjaftueshme bankare për të ndaluar Presidentin Putin të kthehet për më shumë pas disa vitesh?
Për Ukrainën dhe mbështetësit e saj evropianë, të cilët tashmë e ndiejnë se janë në luftë me Rusinë, kjo është një pyetje e rëndësishme. Evropa do të duhet të marrë përsipër një pjesë shumë më të madhe të mbajtjes në jetë të Ukrainës, por nëse Shtetet e Bashkuara i kthejnë shpinën Ukrainës, siç kërcënojnë ndonjëherë të bëjnë, kjo do të jetë një barrë kolosale.
Por a mund të shndërrohet lufta në një konfrontim bërthamor?
Ne e dimë që Presidenti Putin është një kumarxhi; një udhëheqës më i kujdesshëm do të kishte shmangur pushtimin e Ukrainës në shkurt të vitit 2022. Mbështetësit e tij bëjnë kërcënime të përgjakshme për zhdukjen e Mbretërisë së Bashkuar dhe vendeve të tjera evropiane nga harta me armët e reja të Rusisë, por ai zakonisht është shumë më i përmbajtur vetë.
Ndërsa amerikanët janë ende anëtarë aktivë të NATO-s, rreziku që ata të mund të kundërpërgjigjen me një sulm shkatërrues bërthamor është ende shumë i madh. Për momentin.
Roli global i Kinës
Sa i përket Kinës, Presidenti Xi Jinping ka bërë pak kërcënime të drejtpërdrejta kundër ishullit të vetëqeverisur të Tajvanit kohët e fundit. Por dy vjet më parë, drejtori i atëhershëm i CIA-s, William Burns, tha se Xi Jinping kishte urdhëruar Ushtrinë Çlirimtare Popullore të ishte gati për të pushtuar Tajvanin deri në vitin 2027. Nëse Kina nuk ndërmerr ndonjë lloj veprimi vendimtar për të pretenduar Tajvanin, Xi Jinping mund ta konsiderojë këtë si mjaft të dobët. Ai nuk do ta dëshirojë këtë.
Mund të mendoni se Kina është shumë e fortë dhe e pasur në ditët e sotme për t’u shqetësuar për opinionin publik vendas. Nuk është kështu. Që nga kryengritja kundër Deng Xiaoping në vitin 1989, e cila përfundoi me masakrën e Tiananmenit, udhëheqësit kinezë kanë monitoruar mënyrën se si vendi reagon me një kujdes obsesiv.
I pashë vetë ngjarjet që zhvilloheshin në Tiananmen, duke raportuar dhe madje ndonjëherë duke jetuar në Sheshin e Shenjtë.
Historia e 4 qershorit 1989 nuk ishte aq e thjeshtë sa mendonim në atë kohë: ushtarë të armatosur qëllonin mbi studentë të paarmatosur. Kjo sigurisht që ndodhi, por në Pekin dhe në shumë qytete të tjera kineze po zhvillohej një betejë tjetër. Mijëra njerëz të zakonshëm të klasës punëtore dolën në rrugë, të vendosur ta përdornin sulmin ndaj studentëve si një shans për të përmbysur plotësisht kontrollin e Partisë Komuniste Kineze.
Kur kalova me makinë nëpër rrugë dy ditë më vonë, pashë të paktën pesë stacione policie dhe tre seli lokale të policisë së sigurisë të djegura. Në një periferi, turma e zemëruar i kishte vënë flakën një polici dhe e kishte mbështetur trupin e tij të djegur pas murit. Një kapuç uniforme ishte vendosur në një kënd të gëzuar në kokën e tij dhe një cigare i ishte futur midis buzëve të nxirë.
Rezulton se ushtria nuk po shtypte vetëm një demonstratë të gjatë nga studentët, por po shtypte një kryengritje popullore nga njerëzit e zakonshëm kinezë.
Udhëheqja politike e Kinës, ende e paaftë të varrosë kujtimet e asaj që ndodhi 36 vjet më parë, është vazhdimisht në kërkim të shenjave të kundërshtimit – qoftë nga grupe të organizuara si Falun Gong, kisha e pavarur e krishterë, lëvizja demokratike në Hong Kong, apo thjesht nga njerëz që demonstrojnë kundër korrupsionit lokal. Të gjitha shtypen me forcë të madhe.
Që nga viti 1989, kam kaluar shumë kohë duke raportuar për Kinën, duke parë ngritjen e saj drejt dominimit ekonomik dhe politik. Madje njoha një politikan të lartë që ishte rival dhe konkurrent i Xi Jinping. Emri i tij ishte Bo Xilai, dhe ai ishte një anglofil që fliste çuditërisht hapur për politikën e Kinës.
Ai më tha dikur: “Nuk do ta kuptosh kurrë sa e pasigurt ndihet një qeveri kur e di se nuk është zgjedhur.”
Sa i përket Bo Xilai, ai u dënua me burgim të përjetshëm në vitin 2013, pasi u shpall fajtor për ryshfet, përvetësim dhe abuzim me pushtetin.
Në përgjithësi, pra, viti 2026 duket se do të jetë një vit i rëndësishëm. Fuqia e Kinës do të rritet dhe strategjia e saj për të pushtuar Tajvanin – ambicia e madhe e Xi Jinping – do të bëhet më e qartë. Mund të ndodhë që lufta në Ukrainë të zgjidhet, por me kushte të favorshme për Presidentin Putin.
Ai mund të jetë i lirë të kthehet për më shumë territor ukrainas kur të jetë gati. Dhe Presidenti Trump, edhe pse krahët e tij politikë mund të shkurtohen në zgjedhjet e mesit të mandatit të nëntorit, do ta distancojë SHBA-në nga Evropa edhe më shumë.
Nga pikëpamja evropiane, perspektiva vështirë se mund të jetë më e zymtë.
Nëse mendonit se Lufta e Tretë Botërore do të ishte një ndeshje qitjeje me armë bërthamore, mendojeni përsëri. Ka shumë më tepër gjasa të jetë një koleksion manovrash diplomatike dhe ushtarake, të cilat do të shohin lulëzimin e autokracisë. Madje mund të kërcënojë edhe shpërbërjen e aleancës perëndimore.
Show - Biz
Meloni apel për unitet: Aleanca SHBA-BE-Ukrainë, e vetmja rrugë për të ulur Rusinë në tryezë
Në orët kritike para takimit të shumëpritur mes Presidentit ukrainas Volodymyr Zelensky dhe Presidentit amerikan Donald Trump, diplomacia evropiane është vënë në lëvizje. Kryeministrja e Italisë, Giorgia Meloni, ka bërë një thirrje të fortë për ruajtjen e kohezionit perëndimor si kusht i panegociueshëm për paqen.
Kryeministrja Meloni, së bashku me liderë të tjerë të Bashkimit Evropian, zhvilloi pasditen e sotme një bisedë telefonike me Presidentin Zelensky, duke koordinuar qëndrimet përpara samitit në Mar-a-Lago.
Gjatë bisedës, Meloni theksoi se rreziku i fragmentimit të aleancës është dhurata më e madhe që mund t’i bëhet Moskës. Ajo përsëriti se është “e rëndësishme, tani më shumë se kurrë, ruajtja e unitetit të vizionit midis partnerëve evropianë, Ukrainës dhe Shteteve të Bashkuara”.
Sipas saj, ky koordinim trepalësh është çelësi për t’i dhënë fund konfliktit të përgjakshëm që po i afrohet vitit të katërt.
Presioni mbi Moskën
Mesazhi i Romës zyrtare ishte i qartë: Paqja nuk vjen nga dobësia, por nga forca e përbashkët. “Vetëm përmes këtij uniteti të fortë vizioni,” citohet të ketë thënë Meloni: “Rusia mund të mbahet përgjegjëse për veprimet e saj dhe të inkurajohet të demonstrojë një gatishmëri të vërtetë për t’u ulur në tryezën e negociatave.”
Kjo ndërhyrje diplomatike vjen në një moment delikat, ku Evropa kërkon të sigurohet që çdo marrëveshje e mundshme midis Uashingtonit dhe Kievit të përfshijë interesat e sigurisë së kontinentit dhe të çojë drejt një “paqeje të drejtë dhe të qëndrueshme”.
Spitalet paralajmëruan se kriza e kujdesit në fund të jetës kërcënon trajtimin
Brigitte Bardot: Bjondia seksi që revolucionarizoi kinemanë franceze
Burri qëllohet për vdekje nga policia pas përplasjes së dy makinave
Trump dhe Zelensky duken më optimistë – por tregojnë pak prova se paqja është afër për Ukrainën
John Simpson: ‘Kam raportuar për 40 luftëra, por nuk kam parë kurrë një vit si viti 2025’
Disidenti egjiptian kërkon falje për tweets, ndërsa konservatorët kërkojnë dëbim nga Mbretëria e Bashkuar
Pse të rinjtë po largohen për të punuar jashtë vendit?
Titujt e gazetave në UK
Meloni apel për unitet: Aleanca SHBA-BE-Ukrainë, e vetmja rrugë për të ulur Rusinë në tryezë
Zjarr në një azil pleqsh në Indonezi, humbin jetën 16 të moshuar
Albin Kurti fiton zgjedhjet në Kosovë, Vetëvendosja feston me fishekzjarre në Prishtinë
Përplasjet kufitare Taxhikistan-Taleban: Çfarë fshihet pas tyre, pse ndikojnë në Kinë?
Shuhet ikona Brigitte Bardot, biondja seksi që revolucionarizoi kinemanë në vitet ’50
Vit sfidues
Elozhi i kujtesës
Shqiptari në Britani shpëton nga deportimi pasi “partnerja nuk i flet shqip”
VIDEO/ Protesta në Vlorë për mungesën e ujit, qytetarët futen në teatrin “Petro Marko” dhe ndërpresin mbrëmjen gala të bashkisë
Anomalia e buxhetit, 2 miliardë euro shpenzime në dhjetor
Rrëzohet aeroplani në Britani, alarm në aeroportin Southend në Londër
“Katolikët monitoroheshin, myslimanët përgatitnin ushqimet për ta” – si festoheshin Krishtlindjet në komunizëm në Shqipëri
Princi William dhe Kate Middleton vendosën vijë sigurie 9.6km rreth rezidencës së tyre të re, reagojnë banorët e zonës: Masa të tepruara dhe pa konsultim
Dalin Exit Poll-et e para, Vetëvendosja rikonfirmohet forcë e parë, Hamza 23.9 përqind, Abdixhiku 16.1 përqind
Presidenti i Ukrainës, Zelensky mbërrin në Mar-a-Lago, takohet me presidentin Trump
Numërohen 81% e kutive të votimit në Kosovë: Albin Kurti drejt mandatit të tretë si kryeministër
Përplasjet kufitare Taxhikistan-Taleban: Çfarë fshihet pas tyre, pse ndikojnë në Kinë?
Amnisti penale nga qeveria! Lamallari: 380 të burgosur lirohen, 900 të tjerë përfitojnë ulje dënimi (video)
KQZ numëron mbi 80% të votave, Vetëvendosje në epërsi të thellë
Elozhi i kujtesës
KQZ: Ka nisur numërimi i votave, sonte rreth orës 23:00 presim t’i kemi rezultatet preliminare
Shuhet ikona Brigitte Bardot, biondja seksi që revolucionarizoi kinemanë në vitet ’50
-
Albania2 days ago
Shqiptari në Britani shpëton nga deportimi pasi “partnerja nuk i flet shqip”
-
Albania11 hours ago
VIDEO/ Protesta në Vlorë për mungesën e ujit, qytetarët futen në teatrin “Petro Marko” dhe ndërpresin mbrëmjen gala të bashkisë
-
Albania11 hours ago
Anomalia e buxhetit, 2 miliardë euro shpenzime në dhjetor
-
UK2 days ago
Rrëzohet aeroplani në Britani, alarm në aeroportin Southend në Londër
-
Albania12 hours ago
“Katolikët monitoroheshin, myslimanët përgatitnin ushqimet për ta” – si festoheshin Krishtlindjet në komunizëm në Shqipëri
-
UK11 hours agoPrinci William dhe Kate Middleton vendosën vijë sigurie 9.6km rreth rezidencës së tyre të re, reagojnë banorët e zonës: Masa të tepruara dhe pa konsultim
-
Kosova13 hours ago
Dalin Exit Poll-et e para, Vetëvendosja rikonfirmohet forcë e parë, Hamza 23.9 përqind, Abdixhiku 16.1 përqind
-
Bota11 hours ago
Presidenti i Ukrainës, Zelensky mbërrin në Mar-a-Lago, takohet me presidentin Trump