nga Prof. Artan Fuga
Nuk ka shqiptar që e do popullin e tij, të mos ndjejë dhimbje për ruajtësin e rendit vrarë nga komandoja kriminale stërmadhe serbe në Kosovë!
I paharruar do të mbetet! Patriotët e mëdhenj të Kosovës martire kanë dhënë jetën për ta bërë shtet ! Dëshmori i tanishëm ra si hero në mbrojtje të Kosovës si shtet!
Por, përtej kësaj ngjarjeje, ka vend për të menduar për fatin e Kosovës.
Pse kaq tragjik?
Si nuk ra njëherë në qetësi duke e lënë rehat atë popull.
Nën perandorinë osmane ju lehtësua disi pesha e sundimit serb. Por, në shekullin e 19-të pikërisht nga degradimi osman, u copëtua nga fqinjët e saj, ndonëse në Prizren u bë djepi i hedhjes së themeleve të pavarësisë së Shqipërisë.
Shpëtoi Shqipëria por me harxhet e Kosovës.
Nën sundimin fashist dhe nazist, gjoja u bë bashkimi me Shqipërinë, por ç’e do nën sundimin pushtuesit që masakroi të gjithë Evropën.
Drama kosovare bënte që nacionalisti kosovar të binte nën thundrën e bashkëpunimit me nazizmit, jo pak, kurse internacionalisti kosovar të binte preh e djallëzive të Titos.
Sa fitonte pak liri nën Jugosllavinë e Titos, sikurse ishte pak kohë në vitet ’70, pas masakrave rankoviçiane, aq edhe bëhej i dyshimtë për Shqipërinë komunsite, dhe sapo afrohej me mëmëdheun aq më shumë shteti amë e përdorte popullësinë kosovare si mburojë ndaj ndonjë agresioni të mundshëm sovjetik.
Vrituni për mua!
Ikën dhe iluzionet e bashkimit kombëtar. U shkri si akujt polarë nën ngrohjen klimatike.
Kosova u shpall shtet i pavarur, por me dy sëmundje. Nuk duhej të afrohej territorialisht me Shqipërinë dhe brenda vetes i kërkojnë në thelb të ketë një shtet në shtet, pra komuna të bashkuara autonome serbe.
I kërkojnë që katrori të jetë rreth dhe rrethi të jetë katror!
Pësoi edhe konstruksione ideologjike absurde. Jo minishengen me Serbinë dhe të gjithë Ballkanin, jo Ballkan i hapur, hapa – dollapa, kush është mbrapa!
Kuje o kuje!
Hë pra kush është mbrapa!
Iluzioni se të gjithë ballkanikët do të shkojnë bashkë në Evropë. Ujq, qingja, derra, kapronj, dele, të gjithë bashkë në një barkë!
Hapa – dollapa, sytë i ke të futur mbrapa!
Kush është shkaku kush?
Nuk gjendet me qarje dhe me ofshama, nuk fshihet me Ballkan të hapur, as me këmbë të hapura, apo Sezam hapu, as duke i ndryshuar emrin Ballkanit, sepse realiteti mbetet po ai, as duke u mbyllur në kështjellë të izoluar.
Por, kush dëgjon! Duhen studime strategjike! Duhen qendra shkencore të analizojnë thellë ç’po na ngjet si komb!
Pse ky mallkim mbi Kosovën!
Por kush mendon për shkencën! Albanologjinë e kujtojnë si shkencë për shekuj të kaluar, ndoshta për të gjetur se kush ishin ata që ndërtonin 8000 vjet më parë kasolle mbi gjol në Lin.
Albanologjinë e konceptojnë si arkeologji. Jo si shkencë mbi aktualitetin. Si grumbull shkencash klasike me metoda tradicionaliste, jo si përqasje ndërdisiplinare që zbulon, parashikon, monitoron, drejton.
Mendja e kombit futur në kllapat e politikës ku politikani e do shërbëtor intelektualin, kërkuesin shkencor, dijetarin!
Kërcejmë valle, vemë kujen, por mbetemi në padituri! Pretendojmë të jemi superfuqi që vendos rregull në glob, por nuk arrijmë të kuptojmë se çfarë po na ngjet në vatër!
