Viktima e një dështimi gjyqësor prej 38 vitesh ka pretenduar se është rrahur nga oficerët e policisë dhe është “ngacmuar” që të pranojë rrejshëm vrasjen, në intervistën e tij të parë që nga lirimi i tij.
Peter Sullivan i tha BBC-së se beson se është “mashtruar” në vitin 1986 për vrasjen e Diane Sindall, e cila u zu në pritë dhe u rrah për vdekje gjatë një sulmi të tërbuar seksual në Birkenhead, Wirral.
Z. Sullivan, i cili ka vështirësi në të nxënë, u rrëzua dënimi i tij nga Gjykata e Apelit në maj, pasi u kryen teste të reja të ADN-së.
Ai tani kërkon një falje nga Policia e Merseyside. Policia tha se, ndërsa “ndjente keqardhje” që kishte ndodhur një “keqpërdorim i rëndë i drejtësisë”, ajo pohoi se oficerët e saj vepruan brenda ligjit në atë kohë.
Duke folur nga një vendndodhje e pazbuluar me fytyrën e fshehur për të mbrojtur privatësinë e tij, zoti Sullivan tha se donte një shpjegim pse detektivët “më zgjodhën mua”.
“Nuk mund t’i fal për atë që më kanë bërë, sepse do të jetë aty për gjithë jetën time”, tha ai, duke shtuar se kishte “humbur gjithçka” që kur shkoi në burg.
“Duhet ta mbaj këtë barrë derisa të marr një falje.”
Për dekada të tëra, zoti Sullivan dhe familja e tij u përndoqën nga nofkat e shtypit tabloid, duke përfshirë “Bisha e Birkenhead”, “Copëtuesi i Mersey” dhe “Njeriu-ujk”.
“Emrat, do të më mbeten gjithmonë në mendje sepse nuk kam qenë kurrë diçka e tillë,” tha ai.
Z. Sullivan tha se pavarësisht momenteve pothuajse të pashpresa, ai gjithmonë është mbështetur nga prindërit e tij, të cilët vdiqën vite para se ai të mund të pastronte emrin e tij.
Ai tha: “Nëna ime u kthye nga unë para se të vdiste dhe tha: ‘Dua që të vazhdosh ta luftosh këtë çështje sepse nuk ke bërë asgjë të gabuar’.”
Në një nga shumë momentet e dhimbshme nga koha e tij pas hekurave, Sullivan tha se iu mohua leja për të marrë pjesë në funeralin e nënës së tij në vitin 2013 sepse ajo ishte varrosur në të njëjtat varreza me zonjushën Sindall.
Vuajtja e tij filloi pasi trupi gjysmë i zhveshur i floristes 21-vjeçare, zonjushës Sindall, u gjet me lëndime katastrofike në një rrugicë pranë Borough Road, Birkenhead, më 2 gusht 1986.
Dy javë më vonë, rrobat e saj pjesërisht të djegura u gjetën në Bidston Hill, një zonë e madhe pyjore rreth një orë larg nga rrugica.
Pasi u transmetua një apel i BBC-së për Crimewatch, dëshmitarët dolën përpara duke pretenduar se e kishin parë z. Sullivan në një pub pranë vendit të vrasjes atë natë, ndërsa të tjerë raportuan se kishin parë një burrë që i përshtatej përshkrimit të tij pranë Bidston Hill të nesërmen.
Ai u arrestua me dyshimin për vrasje më 23 shtator 1986 dhe u intervistua 22 herë gjatë katër javëve në vijim.
Gjatë shtatë intervistave të para, atij iu mohua këshilla ligjore dhe e gjeti përvojën “shumë të frikshme”.
“Ata po më vinin gjëra në mendje, pastaj më kthenin në qeli, pastaj kthehesha dhe thoja çfarë donin, pa e kuptuar se çfarë po bëja në atë kohë”, tha ai.
‘Më veshën lëkurën’
Gjatë asaj periudhe, z. Sullivan pretendoi se ishte rrahur në qelinë e tij në dy raste nga oficerët e policisë.
“Ata hodhën një batanije sipër meje dhe më godisnin sipër batanijes me shkopinj gome për të më bindur të bashkëpunoja me ta”, tha ai.
“Më dhembi shumë, po më qëronin me lëkurë.”
Z. Sullivan gjithashtu pretendoi se i ishte thënë se nëse nuk e rrëfente, do të akuzohej për “35 përdhunime të tjera” dhe tha se i ishte mohuar ushqimi dhe gjumi.
Atij nuk iu dha një i rritur i përshtatshëm për ta ndihmuar të kuptonte marrjen në pyetje, pavarësisht se të dhënat e paraburgimit të policisë vunë në dukje se ai kishte vështirësi në të nxënë.
I pyetur pse do të rrëfente një vrasje që nuk e kishte kryer, Sullivan tha: “E tëra çfarë mund të them, ishte ngacmimi që më detyroi të hidhja duart në gjyq, sepse nuk mund ta duroja më.”
Dokumentet e gjykatës së apelit konfirmojnë se hera e parë që ai “rrëfeu” nuk u regjistrua dhe nuk ishte i pranishëm asnjë avokat. Intervistat e tjera u regjistruan.
Në një deklaratë për këtë artikull, Policia e Merseyside tha se më parë nuk ishte në dijeni të akuzave për rrahje ose kërcënime për ta akuzuar atë për vepra të tjera penale, dhe tha se të dhënat e asaj kohe nuk përmbanin detaje për këtë. Ajo tha se udhëzimet mbi të rriturit e përshtatshëm ishin forcuar që nga viti 1986.
Policia pranoi që këshilla ligjore fillimisht ishte refuzuar për intervistat, duke shtuar se oficerët kishin frikë se mos i zbulonin disa pjesë të hetimit një avokati, në rast se provat do të shkatërroheshin. Gjithashtu tha se z. Sullivan iu tha se nuk ishte i detyruar të fliste me oficerët nëse nuk dëshironte ta bënte këtë.
Sarah Myatt, avokatja e z. Sullivan prej më shumë se 20 vitesh, u ul pranë tij ndërsa ai fliste për BBC-në. “Mendoj se, nga ajo që më ka thënë, ai sapo ka arritur në pikën kulmore me këtë”, tha ajo.
Z. Sullivan tha se gjatë një interviste iu kërkua të shënonte në një hartë se ku i kishte lënë rrobat në Bidston Hill. Kur ai tregoi vendin e gabuar, ai pretendon se një detektiv u përgjigj: “Hajde, Peter, ti e di më mirë se kaq”, përpara se të linte të kuptohej për vendndodhjen “e saktë”.
Zonja Myatt tha se në hartat e Bidston Hill, zoti Sullivan më vonë kishte shkruar “të gjitha këto janë gënjeshtra”.
“Mendoj se kjo është mjaft prekëse,” tha ajo.
Policia e Merseyside tha se hartat dhe transkriptet, të cilat BBC nuk i ka parë, iu dorëzuan të gjitha gjykatave. Policia tha se oficerët që po merrnin në pyetje ishin “përpjekur të kuptonin vlefshmërinë e rrëfimeve të tij”.
Ndërsa z. Sullivan më vonë i tërhoqi rrëfimet e tij, policia dhe prokuroria u mbështetën gjithashtu në provat e shenjave të kafshimit, një fushë e shkencës mjeko-ligjore që tani është diskredituar gjerësisht.
Kjo çështje, e ngritur përpara se testet e ADN-së të ishin gjerësisht të disponueshme, ishte e mjaftueshme për të bindur një juri në Gjykatën e Kurorës së Liverpulit – dhe më 5 nëntor 1987 ai u shndërrua nga një “hajdut i vogël” i vetëshpallur në një vrasës të dënuar.
Duke kujtuar vendimet e fajësisë, zoti Sullivan tha: “Motra ime u rrëzua në sallën e gjyqit dhe në minutën tjetër, kaq ishte.
“Më nxorën nga salla e gjyqit dhe unë thjesht u ula në atë qeli dhe qava me lot për krimin që nuk e kisha bërë.
“Që atëherë e dija se kjo do të ishte një rast i vështirë për t’u përpjekur dhe për të luftuar për të dalë nga kjo situatë.”
Dënimi i tij përfshinte një afat minimal prej 16 vitesh para se ai të kishte të drejtë të aplikonte për lirim me kusht – por zoti Sullivan mbajti pafajësinë e tij, duke zvogëluar shanset e tij për lirim.
Burgu ishte veçanërisht i vështirë për dikë që konsiderohej vrasës i egër dhe shkelës seksual. “Jam rrahur në burgje për shkak të krimit për të cilin isha dënuar”, tha ai.
Megjithatë, ai tha se raportimi i një dhune të tillë nuk ishte një mundësi sepse “atëherë je një bar, dhe kjo do të thotë se do të përkeqësohesh shumë”.
‘Po shkon në shtëpi’
Fundi i makthit të tij filloi në vitin 2023, kur Komisioni i Shqyrtimit të Çështjeve Penale – organi i ngritur për të kontrolluar gabimet e drejtësisë – urdhëroi analiza të reja të mostrave të spermës të gjetura në trupin e zonjushës Sindall në vitin 1986.
Shërbimi i Prokurorisë së Kurorës (CPS) vendosi të mos i kundërshtojë rezultatet e ADN-së përpara një apeli të ri – duke i hapur rrugën lirisë së z. Sullivan.
Në maj të vitit 2025, kur u dha vendimi i apelit, z. Sullivan po dëgjonte nëpërmjet video-lidhjes nga HMP Wakefield, i ulur pranë oficerit të tij të lirimit me kusht.
“Kur u kthyen me vendimin se çështja ime ishte rrëzuar, [oficeri i lirimit me kusht] shpërtheu i pari në lot,” tha ai.
“Ajo u kthye dhe tha, ‘Peter, do të shkosh në shtëpi’…
“Në minutën tjetër, bum, të gjitha lotët filluan të më rridhnin në fytyrë dhe kjo ishte e gjitha, thashë, ‘po, drejtësia është vënë në vend’.”
Bota e jashtme ka qenë një vend i çuditshëm për një burrë që u arrestua kur Margaret Thatcher ishte kryeministre dhe interneti ishte i panjohur.
Duke folur për momentin kur u nxor nga burgu, ai tha: “Po shikoja makinat që kalonin dhe nuk kam parë kurrë kaq shumë makina të ndryshme në jetën time në atë rrugë”.
“Ishte e frikshme vetëm t’i shihja të gjithë të ndryshuar dhe gjithçka.”
Që nga lirimi i tij, ai ndonjëherë e ka gjetur veten duke qëndruar në dhomën e tij të gjumit duke pritur që një oficer burgu të bënte një apel – një zakon i vështirë për t’u hequr qafe pas gati 40 vjetësh.
Z. Sullivan tha se ndihet “vërtet i keqardhur” për familjen e zonjushës Sindall, të cilën ai tha se është “rikthyer në pikën e fillimit” në luftën e tyre për drejtësi.
“Kam kaluar të njëjtën dhimbje, duke qenë në burg, sepse më kanë larguar edhe nga familja ime për diçka që nuk e kam bërë”, tha ai.
Policia e Merseyside tha se për shkak të “ndryshimeve thelbësore” në ligj dhe praktikat hetimore që nga viti 1986, do të kishte “pak përfitim” në çdo shqyrtim formal të mënyrës se si u hetua çështja.
Ajo tha se ia referoi veten Zyrës së Pavarur për Sjelljen e Policisë pas vendimit të apelit, por nuk u identifikua asnjë sjellje e keqe.
Shërbimi i Prokurorisë së Kurorës tha se ndërsa Gjykata e Apelit pranoi testimin e ri të DNS-së, bazat e tjera të apelit u refuzuan. Nick Price, drejtori i shërbimeve ligjore, tha: “Çështja e prokurorisë u ngrit në bazë të të gjitha provave që kishim në dispozicion në atë kohë.”
Çështja e vrasjes së zonjushës Sindall është rihapur, megjithëse nuk është bërë asnjë arrestim.
Për z. Sullivan, mbetet pritja për kompensim, e kufizuar nga qeveria në 1 milion paund për dënime të gabuara.
Znj. Myatt, e cila po e ndihmon atë me aplikimin e tij, tha: “Nuk ka një shifër që mund të thuhet se do të ishte e mjaftueshme për të humbur 38 vjet të jetës suaj.”
