Vlerësimit e miratimit të Donald Trump mezi u ulën gjatë presidencës së tij dhe mbështetësit e tij hodhën poshtë çdo skandal si “lajm të rremë”.
Në mikrokozmos, është veçantia e polarizimit amerikan.
Njerëzit shpesh diskutojnë polarizimin si një problem global, por në fakt, në shumicën e demokracive të Evropës Perëndimore dhe madje edhe të Amerikës Latine, kampet rivale nuk janë të rrënjosura thellë ose gjithmonë plotësisht serioze.
Polarizimi perëndimor arriti kulmin midis 2016 dhe 2018, me fitoret e Brexit, Trump dhe Jair Bolsonaro të Brazilit, përplasjet e dhunshme për pavarësinë e Katalonjës dhe hyrjen e anti-sistemit Pesë Yjet dhe Lidhjen nativiste në qeverinë e Italisë.
Sot SHBA-ja mbetet e polarizuar në mënyrë të rrezikshme – më shumë si Turqia apo India sesa Evropa Perëndimore.
Në veçanti, midis republikanëve, identitetet etnike, fetare dhe ideologjike janë shpesh në një linjë të përkryer. Shumë besojnë se Zoti e mbështet partinë e tyre.
Të nxitur nga Trump, ata kanë frikë se fisi i tyre është nën kërcënim ekzistencial.
Në një sondazh nga Universiteti George Washington, shumica e republikanëve thanë, “mënyra tradicionale amerikane e jetesës po zhduket aq shpejt sa mund të duhet të përdorim forcën për ta shpëtuar atë”.
SHBA-ja është gjithashtu e hendikepuar nga kushtetuta e saj, e cila ndër të tjera e ka bërë Gjykatën e Lartë – ndoshta institucionin politik më të fuqishëm të vendit, duke pasur parasysh bllokimin e Kongresit.
Ndarjet janë të thella, por shumica e qytetarëve të saj thjesht nuk janë shumë të interesuar për çështjet politike dhe nuk mund të qëndrojnë të zemëruar për to për vite me rradhë.
Depolarizimi i sotëm britanik është një rast i tillë. Shumica e larguesve e festuan fitoren në referendumin e Brexit më pak si një revolucion sesa si një lloj ndeshje futbolli: “Ti humbe, kapërceje!”
Vitin e kaluar, britanikët kryen më shumë kërkime në Google për Aston Villa Football Club sesa për Brexit.
Për më tepër, shumica e liderëve të zgjedhur, përveç Trump, kërkojnë të ulin tensionin.
Demokracia është një sistem i menaxhimit të konfliktit që zakonisht priret drejt lodhjes.
Udhëheqësi i ri i Kilit, Gabriel Boriç, premton të jetë “president i të gjithë kilianëve”. Në Spanjë, kryeministri Pedro Sánchez ka falur nëntë liderë separatistë të burgosur. Në Barcelonë kohët e fundit, vura re shumë më pak flamuj katalanas se më parë të varur nga ballkonet e apartamenteve.
Nevoja për të ndërtuar koalicione është një forcë për bashkim në shumë demokraci evropiane.
Sistemi amerikan nuk i përshtatet Donald Trumpit
Një gjë që i mban të bashkuara shoqëritë evropiane është se shumica e njerëzve ende i marrin lajmet e tyre nga televizionet shtetërorë.
Në Britani, gati 100 për qind e të rriturve përdorin BBC-në çdo muaj. Njerëzit ankohen për lajmet e BBC-së, por shumica e tyre i besojnë. Kur shpërthyen skandalet rreth Johnson, vështirë se dikush tha se të gjitha ishin thjesht “lajme të rreme”.
Këtu ka një mësim më të gjerë. Ekspertët shpesh ekstrapolojnë nga rasti i SHBA-së, ndërsa në fakt është një më i jashtëzakonshëm midis demokracive perëndimore.
Polarizimi i tij, flluskat e filtrit dhe pabarazia ekonomike janë jashtëzakonisht të këqija.
Megjithatë, për shkak se debati ndërkombëtar drejtohet në mënyrë disproporcionale nga media anglofone dhe akademikë në universitetet amerikane, ndonjëherë ne përfundojmë duke diskutuar problemet amerikane sikur ato të preknin të gjithë botën e zhvilluar.
Në vend të kësaj, ne duhet të njohim SHBA-në si një rast të veçantë dhe të bëjmë plane për ta përballuar nëse demokracia e saj merr fund.
Burimi: Financial Times
Përktheu dhe përshtati: Konica.al
