Gruaja e Mahmoud Bassam dhe fëmija 11 muajsh janë kapur në luftën e Gazës
Nga Fergal Keane BBC News, Jerusalem
Thirrjet vijnë sa herë që ai mund të marrë një sinjal. Ose sa herë që mund të marrë energji elektrike të mjaftueshme për të karikuar telefonin e tij.
Ai ha kur mund të gjejë ushqim. Ai udhëton nga një skenë shkretimi në tjetrën. Përderisa mund të gjejë benzinë.
Dhe Mahmoud Bassam shqetësohet për gruan dhe fëmijën e tij 11 muajsh, sepse ata duhet të lëvizin për të shmangur bombardimin. Pra, kur ai largohet nga shtëpia në mëngjes, ai kurrë nuk është i sigurt se ata do të jenë në të njëjtin vend kur të kthehet natën.
Kjo është nëse ai mund të kthehet. Nëse rruga nuk është e bllokuar ose bombardimi është shumë i rëndë që ai të udhëtojë.
Në Gaza këto ditë, Mahmudi është në mëshirë të luftës. Ajo që shkakton. Çfarë mund të heqë.
Mahmudi është një kronist i përkushtuar i agonisë së popullit të tij. Që kur filloi konflikti më shumë se tre javë më parë, ai ka lëvizur midis spitaleve dhe kampeve të refugjatëve dhe – me frekuencë rraskapitëse – skenave të shpërthimeve.
Krahas punës së korrespondentit të BBC-së në Gaza, Rushdi Abualouf, ajo e përkthyesve të pavarur si Mahmoud e ka ndihmuar BBC-në të përcjellë agoninë e civilëve të kapur nga sulmet e pamëshirshme ajrore.
Kur e kontaktoj me telefon pas orësh përpjekjesh, Mahmud përshkruan ngarkesën emocionale të punës së tij.
“Sado që është e vështirë të shohësh atë që shoh, dhe aq sa po përpiqem të jap këtë mesazh,” thotë ai, “ndonjëherë nga pas kamerës qëndroj dhe qaj. Dhe e vetmja gjë që mund të bëj është të jem i heshtur.”
Shumë nga gazetarët që unë njoh që punojnë në zonat e luftës ndjejnë një pafuqi të thellë teksa qeniet njerëzore përballen me vuajtje të pamëshirshme njerëzore. Si të ndihmoni kur ka kaq shumë për t’u ndihmuar? Si e bëni punën tuaj nëse ndaloni për të dhënë ushqim ose ndihmën e parë?
Ne nuk jemi punonjës të ndihmës apo mjekë. Por ne jemi qenie njerëzore.
Kjo është zmadhuar për Mahmud nga lidhjet e tij lokale. Korrespondentët e huaj si unë kanë privilegjin të hipin në avion dhe të shkojnë në shtëpi. Kujtimet e luftës mund të pasojnë, por ne të paktën kemi siguri fizike ashtu si njerëzit që duam.
Rripi i Gazës është një vend shumë i vogël – 366 km katrorë (141 milje katrore) në sipërfaqe totale të tokës. Mahmoud ka çdo shans për të gjetur dikë që e njeh në një skenë lufte.
“Unë jam gazetar dhe misioni im është të jap atë që po shoh,” më thotë ai, “por ndonjëherë më duhet të ndalem dhe të ulem me këta fëmijë, të përpiqem t’u jap ujë, të shoh se çfarë kanë nevojë, të përpiqem t’u siguroj atyre. çfarë kanë nevojë”.
Duke parë pamjet e tij të papërpunuara teksa mbërrin në kompjuterët tanë, ekipi me të cilin punoj janë të mahnitur nga qetësia e tij. Asnjëherë nuk harron se njerëzit që ai filmon dhe interviston me siguri po përballen me një aparat fotografik për herë të parë në jetën e tyre, në rrethanat më të këqija të imagjinueshme.
Kjo luftë po rezulton të jetë një nga më të rrezikshmet për gazetarët e kohëve të fundit. Më shumë se 30 janë vrarë deri më tani. Komiteti për Mbrojtjen e Gazetarëve (CPJ) ka thënë se ata në Gaza po paguajnë një taksë të paprecedentë.
“Kjo është një kohë vdekjeprurëse për gazetarët në Gaza,” thotë Sherif Mansour, eksperti i Lindjes së Mesme i CPJ.
“Ne kemi parë më shumë gazetarë të vrarë në afërsisht tre javët e fundit sesa janë vrarë gjatë 21 viteve të mbulimit të këtij konflikti. Shumë gazetarë kanë humbur kolegët, shtëpitë e tyre familjare dhe janë detyruar të ikin atje ku nuk ka strehë të sigurt ose dalje.”
Në një komunitet të ngushtë gazetarësh në vende si Gaza, është e pashmangshme që humbja e kolegëve të ketë jehonë intime.
Yara Eid është një gazetare palestineze e rritur në Gaza. Ajo tani jeton në Britani dhe mban zi për mikun e saj Ibrahim Lafi që u vra në fillim të luftës.
“Kam humbur mikun tim më të mirë Ibrahimin. Ai ishte një gazetar palestinez, por nuk ishte thjesht një gazetar. Ai ishte 21 vjeç. Ai ishte një vëlla. Ai ishte një shoku më i mirë. Ai ishte një ëndërrimtar,” thotë ajo.
“Ai ishte fotograf dhe e donte shumë jetën. Ishte personi që buzëqeshte më shumë. Nuk e kam parë kurrë Ibrahimin të mos buzëqeshte në jetën time. Ai kishte buzëqeshjen më të madhe sa herë që e shihja.
“Ai ishte shoku më mbështetës që kam pasur ndonjëherë. Ai me të vërtetë kishte shumë ëndrra dhe me të vërtetë donte të bëhej një fotograf që zgjodhi t’i tregonte gjithë botës bukurinë e Gazës.”
Gazetarët shkojnë të punojnë në Gaza duke e ditur se jo vetëm ata, por edhe familjet e tyre janë nën kërcënim. Shefi i zyrës së Al Jazeera, Wael al-Dahdaouh, humbi gruan, djalin, vajzën dhe nipin e mitur në një sulm ajror.
Një ditë më vonë ai u kthye në punë duke thënë se ishte detyra e tij. Për ata prej nesh që shikojnë ngjarje nga Jeruzalemi, ky përkushtim nuk është aspak i jashtëzakonshëm.
