Flint ishte nervoz atë mëngjes. Ai po përgatitej të shkonte në një mision sekret, së bashku me disa ushtarë të tjerë nga aeroporti në Dnipro. Pika e fundit ishte fabrika e çelikut Azovstal në Mariupol, e cila më pas ishte nën granatimet e vazhdueshme nga pala ruse. Në këtë bastion të fundit të forcave ukrainase, luftëtarët ishin pa pajisje, ushqime dhe ilaçe. Shumica prej tyre u plagosën rëndë.
Kur komandantët ua zbuluan planin më herët, disa refuzuan të merrnin pjesë në “aksionin vetëvrasës”.
Mirëpo, një ushtar nisi të largohej dhe pas tij filluan të raportojnë të tjerët. Flint, i pari mes të barabartëve që vendosi të ndiqte rrugën e fabrikës së çelikut, kishte një arsye të veçantë për këtë – gruan e tij që punonte si infermiere në Azovstal.
U nisën “me duart bosh” me dy helikopterë. Ata veshën rroba civile dhe hipën në helikopterët Mi-8 Hip. Para kësaj, raketat Stinger, raketat antitank NLAW dhe sistemet e komunikimit Starlink u ngarkuan në kabinë.
“Ne u ulëm në fund të aeroplanit, në rast se armiku do të na godiste. Do të kishim thyer këmbët ose krahët në rastin më të mirë. E dinim se ishte një fluturim me një drejtim. Dhe ishim gati të mos ktheheshim”, tha një ushtar ukrainas.
Fluturimi ishte rreth njëqind kilometra i gjatë dhe në secilën prej tyre fshihej mundësia e kapjes nga raketat ruse.
Nervozizmi pushoi pas hipjes. Ata fluturuan 4.5 metra për të shmangur radarët rusë.
Ata fluturonin me shpejtësi rreth 240 kilometra në orë dhe lartësia, shpejtësia, ndryshimi i terrenit dhe pengesat e ndryshme kërkonin një pilot të aftë. Kur arritën në fabrikën e çelikut, vunë re se një pjesë e terrenit ishte me përmasa të mjaftueshme dhe pa mbeturina dhe si rrjedhim i përshtatshëm për ulje. Helikopterët nuk e fikën për 20 minuta.
Ushtarët shkarkonin me nxitim furnizimet dhe i evakuuan zvarrë të plagosurit në helikopter. Me 16 luftëtarë të plagosur rëndë, helikopterët u larguan sërish nga toka. Ajo pjesë ishte më e vështirë se zbarkimi dhe ia doli me sukses falë mbështetjes së mbrojtësve nga Azovstal.
“Ushtarët nga uzina e çelikut shpërqendruan armikun duke filluar një përleshje të re të vështirë. Ndërsa aeroplani u largua, ai pa ferrin të shpërthente poshtë tyre”, tha Fint.
Ata u kthyen në aeroportin e Dnipros në orën shtatë e gjysmë atë mëngjes. Rrugës së kthimit ai ishte i pushtuar nga emocionet.
“Është vërtetë një ndjenjë e veçantë kur dorëzon të plagosurin te mjekët dhe kupton se ia ke dalë në një gjë që dukej krejtësisht e pamundur. Je i lumtur dhe krenar për njerëzit e tu”, përfundon Fint.
