Opinion nga John Crace
Ne gjithmonë u kishim dhënë strehë atyre që kishin nevojë, tha ajo, vetëm tani do t’i nxirrnim jashtë sa më shpejt të ishte e mundur.
«Unë jam britanike», thirri Shabana, duke u bërë gjithnjë e më e dëshpëruar. «Kam një pasaportë britanike.»
SHabana Mahmood ishte në një gjendje të vendosur mendore. Kishte ardhur koha të merrej seriozisht. Mjaft me gjërat e tipit “Zotëri Djalë i Mirë” kur merresh me emigrantë të paligjshëm . Jo se kishte diçka si një emigrant i ligjshëm për sa i përket asaj. E vetmja emigrante e mirë ishte një emigrante e deportuar. Ajo i lidhi këpucët e saj Dr Martens. Ishte ora “Kick A Door In”. Duke filluar me të vetat.
Shabana Mahmood kishte qenë duke dremitur në shtrat kur Shabana Mahmood hyri me vrull në dhomën e saj dhe tërhoqi jorganin. Shabana i hapi sytë me forcë, duke u përpjekur të kuptonte këtë ndërhyrje të papritur. Ajo mori telefonin e saj. Ku ishte sigurimi i saj? Me siguri duhet të ketë qenë një gabim.
«Në rregull», tha Shabana. «Vishu këtë kostum portokalli. Dhe mos u merr me punët. Duhet të jesh në qendrën e përpunimit të dokumenteve brenda një ore. Do të jesh në aeroplan për në shtëpi në fund të ditës. Nëse mundesh, më telefono se ku do të shkosh në shtëpi.»
«Por unë jam në shtëpi», tha Shabana. «Unë kam lindur këtu».
“Çfarë lidhje ka kjo me këtë? Kjo ishte atëherë, kjo është tani. Njerëz si ju kanë përfituar nga sistemi për vite me radhë. Pra, do të ketë disa ndryshime këtu. E di që thamë se dëbimet nuk do të ishin retrospektive dhe do t’ju bënim të prisnit 20 vjet para se të bëheshit britanikë, por kjo ndodhi sepse po sillnim shumë butësi. Tani do ta rrisim këtë afat në 50 vjet. Me vlerësime të papritura çdo disa javë. Dhe sapo keni humbur atë të orës 5 të mëngjesit. Që do të thotë se po shkelni rregulloret e vizave.”
«Duhet të telefonoj Keir Starmerin», tha Shabana duke qarë me dënesë. «Ai do të më garantojë. Duhet të ketë ndodhur ndonjë gabim.»
«Pa dyshim», gromësiu Shabana. «Dhe mos shko duke blegëruar me Keirin. Ai është personi që i ka nënshkruar të gjitha këto.»
“A nuk mund të më jepni edhe disa ditë kohë? Pse nuk shkoni dhe deportoni më parë David Lammy-n? Mund t’ju jap adresën e tij.”
“Përpjekje e mirë. Por të kemi tejkaluar. Një skuadër e ICE-së është tashmë duke shkuar te sekretari i drejtësisë. Kjo qeveri është e përkushtuar ndaj drejtësisë dhe barazisë. Nuk do të ketë raste ose përjashtime të veçanta.”
«Unë jam britanike», thirri Shabana, duke u bërë gjithnjë e më e dëshpëruar. «Kam një pasaportë britanike. Do ta marr unë për ty.»
Shabana qeshi. “Mendoj se do të zbulosh se ke pasur një pasaportë britanike. Oh, shiko. Ajo skadoi në mesnatë mbrëmë. Sa e trishtueshme. Nuk mund të të lëmë të rrish këtu kur vendi nga i cili emigruan prindërit e tu është plotësisht i sigurt. Çështja është se kemi vendosur që ke qëndruar më shumë se afati i caktuar. Kështu që nisu.”
“Kjo nuk mund të jetë e drejtë. Nuk do të mund të isha më britanik edhe sikur të përpiqesha. Jam integruar aq mirë saqë jam bërë edhe sekretar i brendshëm. Jam një politikan i Partisë Laburiste të cilin Reforma me kënaqësi e quan një nga të vetët. Kam disa figura të njohura si “Union Jacks” për t’u veshur kur shfaqem në GB News. Madje nënshkruaj edhe diçka për të thënë se i urrej emigrantët.”
«Kam frikë se nuk është mjaftueshëm e mirë», tha Shabana. «Problemi është se dukesh ende si e huaj. Kështu që mblidh gjërat e tua. Nëse e mendon dy herë, mos u shqetëso. Sepse do t’i marrim të gjitha sendet e tua gjithsesi. Gjithçka, nga telefoni, bizhuteritë e deri te shtëpia jote. Vetëm që askush të mos vijë këtu me idenë se mund të vijë këtu, të kontribuojë dhe të krijojë një jetë për veten e tij.»
Shabana ishte një grua e shkatërruar. Duke qarë ndërsa Shabana e futi në pjesën e pasme të një furgoni. Shabana buzëqeshi. Ajo e donte aromën e napalmit në mëngjes. Çfarë fillimi më të mirë të ditës mund të ketë sesa të deportojë veten?
Në Downing Street, Keir Starmer ishte në një bisedë të thellë me Rachel Reeves. “Më në fund po i përmbushim gjërat që premtuam të përmbushim”, tha ai me qartësinë dhe mprehtësinë e tij të zakonshme.
«Më pëlqen kur flet keq», u përgjigj Rakela.
«Ne duhet t’i shohim këto deportime masive si një mundësi biznesi», tha ai. «Kështu që po krijoj një departament të ri për plaçkitjet me Darren Jones si sekretar shteti. Puna e Dazzës do të jetë të mbledhë sa më shumë asete nga emigrantët. Shtëpi këtu, shtëpi jashtë vendit – pa harruar ato që janë bombarduar deri në copëza – televizorë, gjithçka. Madje edhe dhëmbë ari. Kjo duhet të jetë më se e mjaftueshme për të mbuluar çdo vrimë të zezë në buxhetin tuaj të ardhshëm. Kush ka nevojë për rritje taksash?»
E sapodeportuar, Shabana u shfaq në Dhomën e Komunave vonë të hënën pasdite për të dhënë një përditësim mbi politikën e saj të azilit dhe deportimit. Sistemi ishte i prishur, tha ajo. Kishte forca të errëta në veprim. Në një farë mënyre ajo e bëri këtë të tingëllonte sikur mendonte se kjo ishte një gjë e mirë. Mund të ndjeje pothuajse keqardhjen që Partia Laburiste kishte braktisur skemën e Ruandës . Ne gjithmonë do t’u ofronim strehim njerëzve që kishin nevojë për të. Ky ishte lloji i vendit që ishte Britania.
Por ndryshimi do të ishte se tani do të siguroheshim që t’i dëbonim sa më shpejt të ishte e mundur. Ajo ishte lodhur që ne të shiheshim si një prekje e butë. Thjesht nuk mund t’u besosh refugjatëve këto ditë. Shumica prej tyre filluan persekutimin e tyre dhe rrezikuan vdekjen për të ardhur këtu vetëm sepse donin të qëndronin në një hotel azili në Essex ku mund të abuzoheshin nga vendasit. Kjo për ta ishte të jetonin ëndrrën. Epo, nuk do të kishte më kështu. Shenjat po ngriheshin. Britania ishte plot. Asnjë zezak, asnjë qen, asnjë irlandez. Shabana e dha fjalën e saj. Riinterpretoni nenet 2 dhe 8 të Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut dhe askush nuk do të ketë nevojë të shohë më një të huaj.
Ne prisnim që Chris Philp të përgjigjej në emër të Konservatorëve. Por Kemi Badenoch qartësisht nuk i beson atij për të gjeneruar nivelet e duhura të urrejtjes, kështu që ajo zgjodhi të zinte vendin e tij. Siç ndodh shpesh, fjalimi i saj kullonte me përbuzje. Ajo e përgëzoi Mahmood-in për hapat e vegjël në drejtimin e duhur. Të jesh i pakëndshëm ndaj emigrantëve kërkon shumë kohë dhe punë të palodhur.
Konservatorët do të punonin me terapisten e Sekretares së Brendshme për ta ndihmuar atë të kanalizonte paragjykimet e saj të brendshme në mënyrë më efektive. Sepse masat që Shabana propozonte thjesht nuk shkonin aq larg. Asgjë më pak se skuadrat e pushkatimit në plazh, të ndjekura nga riatdhesimi i trupave, do të ishin të mjaftueshme. Shfarosje, jo integrim. Çfarë duam? Zhdukje masive. Kur e duam? Tani.
Në Dhomën e Komunave kishte pak konservatorë për deklaratën – shumica nuk e shohin dot arsyen e ngritjes nga shtrati këto ditë, e lëre më të shkuarjes në punë – por bankat e Partisë Laburiste ishin të mbushura plot. Disa bënë zhurma të forta mbështetjeje. Shumica dukeshin vërtet të shqetësuar. Nuk ishte kjo arsyeja pse ishin bashkuar në parti. Çfarë kishte ndodhur me dhembshurinë? Ata dyshonin nëse politika do të funksiononte siç sugjerohej. Mahmood ishte i vendosur. Dëbimet mund të shtriheshin lehtësisht edhe tek deputetët e saj të pasmë. Shikoni këtë hapësirë.
