Brigitte Bardot, aktorja dhe këngëtarja franceze që u bë një seks-simbol ndërkombëtar përpara se t’i kthente shpinën industrisë së filmit për t’u bërë aktiviste për të drejtat e kafshëve, ka ndërruar jetë në moshën 91 vjeç.

Bardot fitoi famë ndërkombëtare me filmin e vitit 1956 “Dhe Zoti Krijoi Gruan”, shkruar dhe drejtuar nga bashkëshorti i saj i atëhershëm, Roger Vadim, dhe për dy dekadat e ardhshme mishëroi idenë e “koteles së seksit” arketipe. Megjithatë, në fillim të viteve ’70, ajo njoftoi tërheqjen e saj nga aktrimi dhe u bë gjithnjë e më aktive politikisht. Mbështetja e saj e hapur për të drejtat e kafshëve, evoluoi në komente nxitëse rreth pakicave etnike dhe mbështetje të hapur për Frontin Nacional të ekstremit të djathtë të Francës, duke rezultuar në një sërë dënimesh për urrejtje racore.

E lindur në vitin 1934 në Paris, Bardot u rrit në një familje të begatë dhe tradicionale katolike, por shkëlqeu mjaftueshëm si balerinë saqë iu lejua të studionte balet, duke fituar një vend në Konservatorin prestigjioz të Parisit. Në të njëjtën kohë ajo gjeti punë si modele, duke u shfaqur në kopertinën e Elle në vitin 1950, ndërsa ishte ende 15 vjeç. Si rezultat i punës së saj si modele, asaj iu ofruan role filmash; në një audicion ajo takoi Vadim-in, me të cilin do të martohej në vitin 1952, pasi mbushi 18 vjeç. Bardot u zgjodh në role të vogla, me një rëndësi gjithnjë e më të madhe; ajo luajti interesin e dashurisë së Dirk Bogarde në Doctor at Sea, një hit i madh në Mbretërinë e Bashkuar në vitin 1955.

Por ishte filmi i Vadim dhe Zoti e krijoi gruan, në të cilin Bardot luajti rolin e një adoleshenteje të lirë në Saint-Tropez, që e konsolidoi imazhin e saj dhe e shndërroi atë në një ikonë ndërkombëtare. Filmi ishte një hit i madh në Francë, si dhe në nivel ndërkombëtar, dhe e katapultoi Bardot në radhët e para të interpretueseve franceze të ekranit.

Advertisement

---

MONEYGRAM

Përveç audiencës së kinemasë, Bardot u bë shpejt një frymëzim për intelektualët dhe artistët; jo më pak për të rinjtë John Lennon dhe Paul McCartney, të cilët kërkonin që të dashurat e tyre të asaj kohe t’i lyenin flokët biondë në imitim të saj. Kolumnisti Raymond Cartier shkroi një artikull të gjatë rreth “le cas Bardot” në Paris-Match në vitin 1958, ndërsa Simone de Beauvoir botoi esenë e saj të famshme Brigitte Bardot dhe Sindroma e Lolitës në vitin 1959, duke e paraqitur aktoren si gruan më të çliruar të Francës. Në vitin 1969, Bardot u zgjodh si modelja e parë e jetës reale për Marianne, simbolin e republikës franceze.

Në filli të viteve 1960, Bardot u shfaq në një sërë filmash francezë të profilit të lartë, duke përfshirë dramën e Henri-Georges Clouzot, e nominuar për çmimin Oscar, “The Truth”, “Very Private Affair” të Louis Malle (përballë Marcello Mastroianni-t) dhe “Contempt” të Jean-Luc Godard. Në gjysmën e dytë të dekadës, Bardot pranoi një numër ofertash nga Hollywood-i: këto përfshinin “Viva Maria!”, një komedi të periudhës me xhirim në Meksikë me Jeanne Moreau, dhe “Shalako”, një film western me Sean Connery.

Bardot pati gjithashtu një karrierë paralele muzikore, e cila përfshinte regjistrimin e versionit origjinal të këngës “Je T’Aime… Moi Non Plus” të Serge Gainsbourg, të cilën Gainsbourg e kishte shkruar për të ndërsa kishin një lidhje jashtëmartesore. (E frikësuar nga skandali pasi bashkëshorti i saj i atëhershëm, Gunter Sachs, e zbuloi, Bardot i kërkoi Gainsbourg të mos e publikonte; ai vazhdoi ta riregjistronte atë me Jane Birkin, duke arritur një sukses të madh komercial.)

Advertisement

---

MONEYGRAM

Megjithatë, Bardot e gjeti presionin e famës gjithnjë e më bezdisës, duke i thënë gazetës Guardian në vitin 1996 : “Çmenduria që më rrethonte gjithmonë dukej joreale. Nuk isha kurrë vërtet e përgatitur për jetën e një ylli.” Ajo u tërhoq nga aktrimi në vitin 1973, në moshën 39 vjeç, pasi realizoi romancën historike “Historia Ndërtuese dhe e Gëzuar e Colinot”. Fokusi i saj kryesor u bë aktivizmi për mbrojtjen e kafshëve, duke iu bashkuar protestave kundër gjuetisë së fokave në vitin 1977 dhe duke themeluar Fondacionin Brigitte Bardot në vitin 1986.

Më pas, Bardot u dërgoi letra proteste udhëheqësve botërorë për çështje të tilla si shfarosja e qenve në Rumani, vrasja e delfinëve në Ishujt Faroe dhe masakra e maceve në Australi . Ajo gjithashtu shprehu rregullisht pikëpamjet e saj mbi masakrën fetare të kafshëve. Në vitin 2003, në librin e saj “Një britmë në heshtje “, ajo përkrahu politikën e krahut të djathtë dhe sulmoi burrat gej dhe lezbiket, mësuesit e shkollave dhe të ashtuquajturin “islamizim të shoqërisë franceze”, duke rezultuar në një dënim për nxitje të urrejtjes racore.

Bardot kishte një histori të gjatë në mbështetjen e Frontit Nacional të Francës (i cili që atëherë është riemëruar Tubimi Kombëtar), duke i thënë gazetës Guardian: “Lidhur me rritjen e tmerrshme të emigracionit, unë i ndaj plotësisht pikëpamjet e [Jean-Marie Le Pen].” Në vitin 2006, një letër drejtuar ministrit të brendshëm të atëhershëm, Nicolas Sarkozy, thoshte se popullsia myslimane e Francës po “shkatërronte vendin tonë duke imponuar veprimet e saj”.

Advertisement

---

MONEYGRAM

Bardot u martua katër herë: me Vadim midis viteve 1952 dhe 1957, me Jacques Charrier midis viteve 1959 dhe 1962 (me të cilin pati një djalë, Nicholas, në vitin 1960), me Sachs (1966-1969) dhe me ish-këshilltari e Le Pen, Bernard d’Ormale, me të cilin u martua në vitin 1992. Ajo gjithashtu pati një numër marrëdhëniesh të profilit të lartë, duke përfshirë ato me Jean-Louis Trintignant dhe Gainsbourg./ The Guardian.

Erjola Azizolli

Manastiri i Shën Gjergjit, Monument Kulture i Kategorisë së Parë, është një pikë e rëndësishme e trashëgimisë historike dhe shpirtërore në jug të vendit. Vjedhja e njërës prej kambanave ka shkaktuar shqetësim në komunitetin lokal dhe ka rikthyer vëmendjen te mbrojtja e trashëgimisë në zonë.

Njëra prej kambanave të Manastiri i Shën Gjergjit në Sarandë është konstatuar e vjedhur ditën e enjte nga kujdestari i tij, ndërsa autoritetet kanë nisur hetimet për ngjarjen.

“Dy-tre ditë më parë, ndërsa erdha për t’u kujdesur për manastirin, ngrita kokën lart dhe pashë se mungonte kambana e parë nga jugu”, u shpreh David Dulaj, kujdestari i manastirit, për Median Amfora.

Advertisement

---

MONEYGRAM

David Dulaj, banor i fshatit Çukë, i cili prej vitesh kujdeset për manastirin duke kryer ajrosjen e mjediseve dhe pastrimin e tij, tha se sapo konstatoi mungesën e kambanës u vu në lëvizje menjëherë.

“Njoftova Policinë e Sarandës dhe priftin që shërben në manastir. U kryen hetime në vend, na kanë mbajtur edhe të premten për dëshmitë, por deri më tani nuk dihet asgjë për kambanën”, shtoi Dulaj.

Manastiri i Shën Gjergjit përbëhet nga një kishë e rikonstruktuar në shekullin XIV pas Krishtit, e vendosur brenda mureve të një kompleksi manastirial të rrethuar, i cili përfshin edhe struktura të tjera ndihmëse që i kanë shërbyer funksionimit të tij ndër shekuj.

Advertisement

---

MONEYGRAM

Gjatë stinës së dimrit, zona ku ndodhet manastiri paraqitet me prani të kufizuar njerëzore dhe lëvizje minimale, për shkak të pozicionit të tij në majë të kodrës së Demës, në një hapësirë të hapur mes Detit Jon dhe Liqenit të Butrintit, ndërsa kujdestari shkon vetëm një herë në javë për pastrimet e nevojshme.

“Nuk di të them prej sa kohësh mund të ketë munguar kambana; sapo konstatuam se nuk ishte, u bënë njoftimet”, shtoi ai.

I arritshëm pas rreth 20 minutash ecje në këmbë nga rruga nacionale Sarandë – Ksamil, manastiri ndodhet në një zonë zhvillimore ku po ndërtohet resorti turistik “Manastiri Resort”, e cila monitorohet me kamera sigurie. Megjithatë, niveli i lartë i monitorimit nuk ka penguar vjedhjen e kambanës.

Advertisement

---

MONEYGRAM

“Këmbanat janë të shenjta, janë shpirti i çdo kishe. Ato qëndronin si dy motra binjake dhe tani ka mbetur vetëm njëra, më e vogla, sepse më e madhja është marrë”, u shpreh Dulaj.

Në këtë hapësirë, gjatë stinës së verës, manastiri gjallërohet dhe shndërrohet në një pikë takimi për komunitetin dhe vizitorët, ku zhvillohen edhe kampe për fëmijë dhe aktivitete të tjera.

Kambanorja e Manastirit të Shën Gjergjit sot paraqitet me një hapje boshe në anën jugore, aty ku ishte vendosur njëra prej kambanave, një mungesë që ka prekur komunitetin që e konsideron manastirin pjesë të pandashme të jetës shpirtërore dhe komunitare.

“Na ka prekur të gjithë si banor, normale se vijmë në manastir dhe nuk shohim kambanën”, përfundoi”, Dulaj. 

Nga Manastiri i Shën Gjergjit hapet një panoramë e gjerë që përfshin Gjirin e Sarandës, vijën bregdetare të Jonit dhe relievin kodrinor përreth, duke e vendosur objektin në një pikë vizuale dominuese mbi territorin dhe detin, edhe pse sot kambanorja e tij paraqitet e cenuar nga vjedhja e njërës prej kambanave.

Advertisement

---

MONEYGRAM

Dorian Hatibi

Universiteti i Durrësit, një institucion ky në zbulim e sipër, ka përbërë gjithnjë një objek të madh debati për historianët dhe arkeologët shqiptarë dhe ballkanik, veçanërisht gjatë dy dekadave të fundit.

Argumenteve pro tij, tashmë të parashtruara nga ne në një artikull të mëparshëm, duket se sapo i është shtuar një e dhënë shumë e rëndësishme dokumentare e zbardhur së fundmi në Berlin nga arkeologu dhe historiani i Institutit të Arkeologjisë, Prof. dok. Eduard Shehi.

Tek një përmbledhje aktesh të lëshuara nga papa Martini V, të cilat datohen mes 20 prillit 1419 dhe 20 maj 1419, raportohet, për herë të parë në Durrës, ekzistenca e një kishe me emrin ecclesia Sancti Nicolai de Scholaribus Duracien pra shën Nikolla i studentëve durrsak. 

Advertisement

---

MONEYGRAM

Përse është e rëndësishme kjo dhe çfarë na tregon për Durrësin mesjetar?

Dokumenti është kërkesë e një prifti durrsak me emrin Vegetius Mesyn, i cili lutet për ta transferuar nga kisha e Shën Salvatorit ku ndodhej, në atë që dokumenti e quan “beneficio perpetuum sine cura clericatum nuncupatum ecclesia Sancti Nicolai de Scholaribus Duracien“, pra në kishën e Shën Nikollës të studentëve durrsak.

Fjala latine Scholaribus nuk është e re për botën akademike mesjetare. Për shembull papa Urbani VI, më 30.11.1378, i dërgon një letër rektorit, magjistrave, doktorëve dhe studentëve të Universitetit të Parisit duke përdorur pikërisht fjalën Scholaribus në kontekstin e jetës universitare (në latinisht “Dilectis filiis Rectori, Magistris, Doctoribus, Scholaribus ac Universitatii studii Parisiensis salutem et apostolicam benedictionem.”).

Nga botimi i Iliricum Sacrum, të Daniele Farlatit dhe Jacobo Coletit, njohim se në qytet ndodheshin 9-të magjister të teologjisë (lat. novem Magistri in Theologia) dhe doktor (lat. Doctoribus), si për shembull ipeshkevi Gjon Duranoli. Dokumentimi i një kishe për studentët (lat. de Scholaribus) e mbyll qarkun e jetës akademike durrsake dhe sjell një provë shumë të fortë në favor të ekzistencës së Universitetit për të gjithë skeptikët.

Advertisement

---

MONEYGRAM

Për tu rikthyer tek dokumenti ynë, me sa duket nga kjo e dhënë e re, Universiteti i Durrësit, apo siç njihej asokohe “Studium Generale“, kishte në strukturë një kishë e cila i shërbente studentëve dhe stafit pedagogjik për nevojat sakramentale dhe liturgjike.

Ajo nuk ishte një kishëz e vogël, por një  kishë e mirëfilltë në kuptimin kanonik, pra me një komunitët të vetin. Me braktisjen e Universitetit edhe kisha ishte braktisur dhe në dokumentin tonë ajo cilësohej “beneficio […] sine cura ” pra “pa shpirtra për tu kujdesur“.

Pavarsisht kësaj ajo arrinte të gjeneronte 32 dukate ari në vit. Nuk shpjegohet si ndodhte kjo por një mundësi është përmes transaksioneve me pronën (shit-blerje apo qiradhënie). Për këtë arsye prifti Vegetius Mesini kërkonte me ngulm transferimin aty. Kjo do t’i siguronte atij atë që në gjuhën vulgare moderne do të ishte një “vend pune ku ka rrogë, por nuk ka punë”.

Përveç të dhënës së paçmuar që ky dokument na jep mbi ekzistencën e një Universiteti mesjetar në Durrës, një element potencialisht i ri i shtohen këtu njohurive të deritanishme për të.

Advertisement

---

MONEYGRAM

Kjo ka të bëj me faktin se ai duhet të ketë vazhduar të ekzistojë edhe për një periudhë relativisht të shkurtër kohe pas transferimit zyrtar. Ndoshta kemi të bëjmë këtu me periudhën tipike të tranzicionit ku stafi pedagogjik, biblioteka, arkivi etj., duhej të spostoheshin për në Zara (Zadar) për të themeluar më pas atje, më 14 qershor 1396, një universitet të ri.

Kjo periudhe tranzitore, nga nisja e zhvendosjes deri tek pushimi i plotë i çdo veprimtarie akademike duhet të ketë zgjatur disa vite, ndoshta deri në mes të vitit 1413. Pra mund të jemi përballë një prove të tërthortë që Universiteti Mesjetar i Durrësit ka vazhduar veprimtarin e tij edhe në fillim të shekullit të XV, të pakten deri aty nga viti 1413.

Pse deri më 1413? 

Advertisement

---

MONEYGRAM

Kjo ka një arsye historike. Më 1402 turqit e udhëhequr nga sulltani Bajazit I shpartallohen në atë që njihet si Beteja e Ankarasë. Kjo bëri që ata, në mos të tërhiqen plotësisht nga Gadishulli Ballkanik, të paktën ta rrudhnin ndjeshëm prezencën e tyre këtu.

Një gjë e tillë ndezi shpresat e kombeve ballkanike dhe qarqeve intelektuale se rreziku kishte kaluar. Në këtë kontekst domenikanët mund të kenë vendosur të vazhdojnë të kenë një prezencë të Universitetit në Durrës me shpresën se mund të ktheheshin këtu shpejt. Në këtë drejtim është plotësisht e justifikueshme mbajtja aktive e një kishe për studentët. 

Këto shpresa sidoqoftë u shuan përfundimisht në mes të vitit 1413, kur sulltani Mehmeti I Çelebi, djali i Bajazitit I, rinisi fushatën kundër shteteve ballkanike duke i pushtuar ato një e nga një. Në këtë kontekst vjen edhe dokumenti i kishës tonë pothuajse të braktisur, por gjithsesi relativisht të pasur deri aty nga vitet 1419.

Advertisement

---

MONEYGRAM