Shumica e ekspertëve të sigurisë në Izrael, Evropë dhe Shtetet e Bashkuara pajtohen se iranianët janë kryesisht përgjegjës për armatosjen, financimin dhe indoktrinimin e kasapëve të pamëshirshëm palestinezë që tre javë më parë therën, përdhunuan dhe rrëmbyen foshnjat, nënat dhe gjyshet izraelite.
Forcat e Mbrojtjes të Izraelit (IDF) e dinë se Hamasi nuk mund të kishte mposhtur trupat e tij, duke përfshirë tanket, duke ruajtur perimetrin e Gazës pa teknologjinë e dronëve dhe ekspertizën tjetër ushtarake të ofruar nga Irani dhe të testuar në fushën e betejës në Ukrainë, shkruan The Telegraph.
Izraeli, si Ukraina, po lufton në vijën e parë të qytetërimit perëndimor, në rrezik vdekjeprurës nga një “bosht i ri i së keqes” – Moska, Teherani, Pheniani.
Këtë javë u bë e qartë se ky aks tani përfshin Hamasin. Në Moskë, dy terroristë duke përfshirë një anëtar të Byrosë Politike në pushtet takuan një të besuar të Vladimir Putinit, ndërsa Irani dërgoi zëvendësministrin e tij të jashtëm për t’iu bashkuar kësaj kabale makabre.
Izraeli e përshkroi këtë fytyrë të turpshme cinike nga Kremlini si “të turpshme”. Por, riorganizimi i diplomacisë ruse për të përqafuar Hamasin është një provë e mëtejshme e rolit në rritje të Iranit në luftën e shfarosjes së Putinit kundër Ukrainës.
Atëherë, si ka mundur Perëndimi në përgjithësi, dhe Shtetet e Bashkuara në veçanti, të kenë ulur vigjilencën tonë kundër Iranit, i vetmi shtet që është përfshirë thellë dhe dukshëm në të dyja këto konflikte të mëdha?
Dhe si ndodhi që Izraeli – një vend i vogël përafërsisht sa madhësia e Uellsit, edhe pse me trefishin e popullsisë – po paguan çmimin e dështimit të Amerikës dhe Evropës për të marrë seriozisht kërcënimin iranian?
Kukulla të Hamasit
Më shumë se 1,400 qytetarë izraelitë u vranë në sulmin e 7 tetorit. Ai u krye nga Hamasi, i cili është kryesisht një degë e Iranit. Nëse Mbretëria e Bashkuar do të humbiste 10,000 njerëz në një sulm të vetëm terrorist, a mendon dikush se ne do të hezitonim t’i kundërpërgjigjemi fort, jo vetëm terroristëve, por edhe mjeshtrave të kukullave që tërhiqnin telat?
Përse, në të vërtetë, duhet që Izraeli të lejojë që përgjigja e tij ndaj agresionit iranian të frenohet nga një President amerikan i cili ende shpreson të negociojë me një shtet që ka deklaruar vazhdimisht synimet e tij gjenocidale ndaj popullit hebre dhe armiqësinë e tij të përjetshme me Perëndimin?
Në një konferencë private të nivelit të lartë nga një zëdhënës i IDF-së këtë javë, pyeta për vlerësimin e tyre për mundësinë që Irani mund të ndërhynte drejtpërdrejt në konflikt, thotë gazetari i Telegraph. Ai vuri në dukje faktin se SHBA kishte zhvendosur dy grupe luftarake transportuese në rajon për të vepruar si një pengesë kundër Iranit.
Por mbërritja e anijes së fuqishme USS Gerald R. Ford, luftanija më e madhe në botë, në Mesdheun Lindor është kryesisht një lëvizje mbrojtëse. Që nga 17 tetori, përfaqësuesit iranianë në të gjithë rajonin kanë qëlluar me raketa bazat ajrore amerikane në Irak dhe Siri, duke plagosur të paktën 20 personel amerikan.
Të enjten mbrëma, SHBA-ja nisi sulmet ajrore hakmarrëse në Siri kundër objekteve të armëve dhe municioneve të Korpusit të Gardës Revolucionare iraniane (IRGC). Lloyd Austin, Sekretari i Mbrojtjes i SHBA-së, e ka të qartë se IRGC qëndron pas sulmeve ndaj bazave amerikane, të dizajnuara për të zgjeruar luftën në të gjithë rajonin.
Megjithatë, nëse SHBA, fuqia më e frikshme ushtarake dhe detare në tokë, është kaq e shqetësuar për qëllimet armiqësore iraniane, pse Joe Biden ka qenë kaq i etur për të nënshkruar shkëmbimet e të burgosurve dhe për të ringjallur marrëveshjen bërthamore të 2015-ës?
Edhe tani, është e qartë se Presidenti është kryesisht i shqetësuar për negociatat për lirimin e rreth 220 pengjeve të marra nga Hamasi, mbi të gjitha dhjetë shtetasit amerikanë që ende mbahen. Biden e ka kushtëzuar mbështetjen e tij për Izraelin me shtyrjen e pacaktuar të ofensivës tokësore të IDF, të paktën derisa të garantohet siguria e amerikanëve.
Deri më tani, Netanyahu ka ndjekur kërkesën e Bidenit, por ai e di se qëllimi i luftës izraelite për të shkatërruar njëherë e përgjithmonë Hamasin është i panegociueshëm. Kontrasti midis qasjeve izraelite dhe amerikane ndaj krizës është i fortë: Uashingtoni e sheh konfliktin në terma transaksionalë, por për Jerusalemin ai është ekzistencial.
