Ka shumë që pyesinin, ku bëhet Maverick? Ata që kanë parë “Top-Gun” të vitit 1986, një emblemë e epërsisë amerikane në botën e atëhershme, një hit- parade e forcës, vitalitetit, optimizmit që përbën atë ëndrrën amerikane të asaj kohe, me siguri që kanë pritur të shohin pilotin e jashtëzakonshëm, Pete “Maverick” Mitchell, se çfarë bën në këto 36 vitet e fundit.
Sesi një pilot i Luftës së Ftohtë mbijeton në kohën e tanishme dhe sesi ai mund t’i vlejë diçka më shumë sesa kujtimi i një veterani.
Episodi i këtij viti, ku producent është Tom Cruise dhe Jerry Buckheimer, ia del të risjellë një copëz nga drama e një brezi të kaluar në Amerikën e tanishme, disi e idealizuar sërish me atë pandryshueshmërinë e kodeve dhe simboleve të jetës dhe kulturës së saj, evokuar si një formë predikimi për atë që është humbur.
Filmi nuk përcjell asgjë nga modernia siç e kuptojmë ne kohën e internetit, aty shfaqet Amerika e dikurshme, apo e një narrative të kaluar, e njerëzve që përmbushin një detyrë, ku flitet për miqësinë dhe ku shenjues të tillë, si nderi, sakrifica, memoria dhe respekti për të, flasin në vetë të parë përmes personazhit kryesor. Një krenari krijuese, jo vetëm konservuese.
Maverick është i dënuar të jetë një hero dhe kjo përbën articialitetin e filmit, ndonëse dinamika dhe kinematika e ngjarjeve kanë një balancë shumë të mirë, me zgjidhje që vijnë nën parimin: Njeriu, pastaj teknologjia.
Producentët janë kujdesur që të shmangin, njësoj si në Top-Gun të vitit 1986, emërtimin e armikut, që ngjason diku si Kina, me “avionët e gjeneratës së pestë”, apo si Irani me objektivin sekret të shkatërrimit të një “impianti të prodhimit të uraniumit” në një vend të ruajtur më tepër se mirë.
Ka përherë rreziqe, përherë e më të sofistikuara, të cilat kërkojë sakrifica dhe heronj. Dhe Maverick thirret për këtë arsye, si legjenda që frymëzon, por edhe të cilit i njihet merita dhe vlera. Që këtu edhe roli episodik i Val Kilmer, tashmë një admiral i sëmurë që ndërron jetë, apo edhe ndërfutja e djalit të “Goose”, ndihmësit të vdekur të Maverick, si pika kontakti me një të shkuar “që duhet hedhur pas”.
Maverick nuk vritet, ai shpëtohet nga djali i “Goose”, “Rooster”, për të mposhtur në luftim 3 avionë të gjeneratës së pestë me një avion të vjedhur F-14, pas një misioni të kryer me F-18. Diçka e ekzagjeruar, por tipikisht e Top-Gun që ngre në piedestal një tipar të amerikanëve: iniciativën dhe aventurizmin, të dyja përbërës të një optimizmi që tashmë ka perënduar. Duke rindërtuar një figurë heroi për aktet e tij, jo muskulaturën dhe çmendurinë.
Në finale, filmi meriton notat më të mira për realizimin e vet, xhirimin dhe planet, diçka që do të njihet dhe vlerësohet. Sikurse episodi i parë që mbeti edhe për romancën e Maverick me Kelly McGillis(Charlotte “Charlie” Blackwood) nën muzikën e vlerësuar me “Oscar” të Moroder.
