Rruga drejt pushtetit e Manfred Weber filloi me dwshtimin e tij publik.
Ishte viti 2019 kur kristian-demokrati bavarez kishte kaluar muaj duke bërë fushatë si kandidati kryesor i partisë së tij për president të Komisionit Evropian, pozicioni më i fuqishëm në Bruksel.
Ai kishte vizituar 19 vende, bwri njw fushatw tw shkwlqyer dhe kishte mbledhur miratime të profilit të lartë – jo vetëm për veten e tij, por për një marrëveshje jozyrtare në të cilën presidenca do t’i shkonte kandidatit, partia e të cilit mori më shumë vende në zgjedhjet e Parlamentit Evropian.
Edhe pse Partia e tij Konservatore Popullore Evropiane (EPP) fitoi garën elektorale, liderët evropianë të ngarkuar me emërimin e presidentit të ardhshëm nuk e fshehën se e dinin ambicien e Weber.
Të udhëhequr nga presidenti francez Emmanuel Macron (një nga aleatët e ngushtë të të cilit e përshkroi Weberin si një “ektoplazmë” që “nuk kishte qenë kurrë i suksesshëm”), ata hodhën poshtë jo vetëm Weberin, por të gjithë kandidatët e tjerë që kishin konkurruar publikisht për postin.
Në vend të kësaj, ata ia dorëzuan postin Ursula von der Leyen, asokohe ministre gjermane e mbrojtjes, duke e shtuar indinjatën, për shkak se ajo ishte një anëtar i PPE-së dhe i takonte Weberit si udhëheqës i grupit në Parlament të siguronte shumicën.
Episodi e la Weberin të dukej i dobët dhe joefektiv. “Shumë e fshinë atë pas kësaj”, tha një burim i brendshëm i Parlamentit.
Por pas 5 vitesh, ai është shfaqur si një nga njerëzit më me ndikim në kryeqytetin e BE-së – ndoshta i dyti pas von der Leyen.
Synimi i tij, sipas një burimi të lartë të EPP-së, është të shfrytëzojë fuqinë e Parlamentit për ta bërë Bashkimin Evropian shumë më të përkushtuar ndaj votuesve të rregullt. Fakti që duke vepruar kështu rrit edhe fuqinë e tij nuk është rastësi.
“Ai dëshiron të shfaqet si krijuesi i mbretit dhe të tregojë se do të drejtojë shumicën në parlamentin e ardhshëm,” tha burimi i brendshëm i EPP-së, i cili si të tjerët të intervistuar për artikullin kërkoi të mos identifikohej.
Me rritjen e besimit, ai e ka zhvendosur partinë e tij në të djathtë, duke sfiduar von der Leyen për disa nga politikat e saj, edhe pse ai e mbështet publikisht atë për një mandat tjetër.
Si kreu i EPP-së, Weber është i pozicionuar mirë për të luajtur një rol kyç pas zgjedhjeve të Parlamentit Evropian të kësaj fundjave, në të cilat partia e tij është e garantuar të fitojë numrin më të madh të vendeve.
Me von der Leyen që po përballet me erëra të papritura në përpjekjen e saj për një mandat të dytë, Weber tani është vendosur në kampin e saj.
Ndërsa votuesit shkojnë drejt qendrave të votimit, Weber dhe von der Leyen po përballen me një reagim të ashpër nga socialistët dhe liberalët tek të cilët u mbështetën herën e fundit. Ata janë të zemëruar për kontaktin e EPP-së me kryeministren italiane Giorgia Meloni, udhëheqëse e partisë së krahut të djathtë Vëllezërit e Italisë. Ndërsa von der Leyen mbetet kryesuesja, mbështetja për kandidaturën e saj nuk mund të merret më si e mirëqenë, as midis liderëve kombëtarë të Evropës dhe as në Parlament.
Weber ka dhënë mbështetjen e tij të plotë ndaj von der Leyen si kandidate e PPE. Megjithatë, ajo është në rrezik të pësojë të njëjtin fat që Weber pati pesë vjet më parë – dhe se është detyra e tij të parandalojë që kjo të ndodhë.
Përvoja e Weber-it pesë vjet më parë – për të marrë postin kryesor të BE-së dhe më pas dështoi – mbetet qartësisht në mendjen e tij.
Ai e ka bërë të qartë se nuk ka harruar – apo falur, atë që ka ndodhur.
“Unë mendoj se ata i krijuan dëm demokracisë evropiane,” u tha ai gazetarëve në ndërtesën e Parlamentit Evropian në Strasburg në prill.
Origjina bavareze e Manfred Weber
Refuzimi i Weberit në vitin 2019 e ktheu atë në rrënjët e tij, në shtëpinë e tij prej druri në Bavari, ku vendasit që ai takon në kishë ose në tregun e fermerëve e njohin me dashuri si ” Man-eh”.
Një kristian-demokrat politikisht dhe një katolik i devotshëm romak, qendra e gravitetit të Weber-it është Wildenberg, një fshat me më pak se 1500 banorë ku ai shkoi në shkollën e mesme dhe tani jeton me gruan e tij prej 22 vitesh, Andrea, e cila shmang vëmendjen e publikut.
“Unë jam bavarez dhe kjo është paksa specifike,” tha ai në një intervistë të vitit 2019. “Unë jam më afër Milanit sesa Berlinit”.
Një orë me makinë nga Mynihu, Wildenberg ka një lumë të vogël, një kasap dhe një kështjellë të pabanuar në një kodër me pamje nga fushat e hopit. Babai i Weber është gjithashtu i përfshirë në politikë për Unionin Kristian Social, partia dominuese e Bavarisë.
Përveç vajtjes në kishë çdo të diel, Weber organizon një takim lokal për votuesit për ta pyetur atë rreth BE-së, në një klub sportiv në Wildenberg dhe herë pas here në vende të tjera rreth Bavarisë.
“Ai është përpara dhe po u tregon njerëzve për atë që po ndodh në Parlamentin Evropian”, tha Maureen Sperling, një kandidate për zgjedhjet e Parlamentit Evropian për CSU, e cila ulet me Weber në këshillin e qarkut Kelheim.
“Ju mund ta dëgjoni atë dhe të diskutoni me të.”
Një tifoz i pasionuar i Bayern Munichut, Weber njihet gjithashtu në vend si kitaristi dhe këngëtari i një grupi të quajtur Peanuts, i cili luan në dasma dhe festivale bavareze. Në rininë e tij, ai këndoi në korin e kishës.
Weber është mjaft fetar, ai preferon që ndihmësit të dërgojnë mesazhe, jo të telefonojnë, të dielave. Alkooli i vetëm që pi është birra dhe vetëm atë me masë. Ai kurrë nuk ha më shumë sesa duhet dhe nëse zbulon diçka për jetën e tij private, kjo është vetëm për t’iu referuar shtyllës tjetër të madhe të identitetit të tij publik përkrah partisë së tij: besimit të tij.
Weber është anëtar i Komitetit Qendror të Katolikëve Gjermanë, organizata më e lartë e njerëzve laikë në vend dhe kryeson “rrethin e miqve” të një abacie lokale benediktine. “Për të, feja e tij, Jezu Krishti, është ndoshta si një bateri,” tha Martin Neumeyer, një politikan i CSU që drejton këshillin e Kelheim.
Në mars 2022, Weber-it iu dha një audiencë private me Papa Françeskun dhe përdori rastin për t’i dhuruar atij një qiri të Pashkëve të zbukuruar me një flamur të BE-së. Ishte “një moment që e vlerësoj shumë”, shkroi ai në Instagram. Weber mori pjesë në funeralin e ish-Papës Benediktit më vonë atë vit.
Me syzet e tij me kornizë të rrumbullakët dhe sjelljet e buta, Weber është profilizuar si një “konservator pajtues”, i qetë që vepron më mirë në prapaskenë.
“Ai nuk është showman, ai është më shumë mjeshtri,” thotë eurodeputetja e CSU, Angelika Niebler, e cila e njeh atë për 30 vjet.
Weber është “shumë i turpshëm”, sipas një kolegu tjetër në Parlament, dhe një person “jashtëzakonisht i rezervuar” që vlerëson rutinën dhe lufton për të marrë vendime për personelin. “Ai nuk ka ego,” tha një ish ndihmës.
Weber – një inxhinier nga trajnimi – argumenton se të qenit i mërzitshëm është një virtyt në politikë.
“Të jesh në qendër duke u përpjekur të menaxhosh gjërat për t’i bashkuar gjërat është ndoshta e mërzitshme ndonjëherë,” u tha ai aktivistëve të rinj të EPP që vizituan Brukselin vitin e kaluar. “Por nga ana tjetër, është thelbi i gjithçkaje.”
Si Manfred Weber e konsolidoi fuqinë e tij
Pas humbjes në presidencën e Komisionit, Weber rriti mjekrën. Ishte një Manfred me pamje të re, i cili kishte ardhur si një anëtar i ri i Parlamentit Evropian në vitin 2004, duke qenë anëtari më i ri i parlamentit bavarez dhe duke nisur startup-et në inxhinierinë mjedisore dhe sigurinë në punë pas universitetit në Mynih.
Menjëherë pas marrjes së detyrës, ai gjeti një mentor te ligjvënësi francez evropian Joseph Daul dhe përfundimisht e pasoi atë si kreun e fraksionit parlamentar të PPE në 2014.
Megjithëse Weber kishte qenë në krahun e djathtë të partisë, ai e drejtoi grupin e tij si një kishë, duke ofruar vota falas për tema përçarëse si aborti. “Ai ishte shumë më konservator kur ishte një eurodeputet i rastësishëm”, kujton kolegu në Parlament.
Me von der Leyen në Komision, Weber konsolidoi kontrollin e tij mbi grupin parlamentar, duke fituar një mandat të ri në tetor 2021. Më pas, vetëm disa javë para ditëlindjes së tij të 50-të në vitin 2022, ndërsa PPE ishte në një baltë të ulët në të gjithë Evropën, ai e bëri diçka që pakkush e priste.
Supozimi në Bruksel ishte se Weber do të kërkonte të bëhej president i Parlamentit, pas vdekjes së socialistit italian David Sassoli. Në vend të kësaj, ai mbështeti kandidaturën e një konservatoreje malteze të re, me rritje të shpejtë, duke ndihmuar në instalimin e Roberta Metsola.
Kryetari i Kuvendit pritet të lërë mënjanë besnikërinë partiake dhe të përfaqësojë të gjithë institucionin në skenën botërore. Weber i vuri sytë te një çmim tjetër.
Përveç drejtimit të EPP-së në Parlament, ai do të kërkonte të bëhej president i të gjithë partisë pan-evropiane, përbërësit e së cilës nuk janë eurodeputetë, por parti të fuqishme politike kombëtare nga i gjithë kontinenti.
Kryerja e të dyja punëve do t’i jepte Weber një këmbë në Parlament dhe një tjetër mes liderëve kombëtarë që takohen rregullisht në Bruksel në Këshillin Evropian, ku qëndron pjesa më e madhe e pushtetit në qytet.
Si president i EPP-së, ai do të ishte në dhomën me peshën më të madhe të partisë si kryeministri grek Kyriakos Mitsotakis dhe presidenti rumun Klaus Iohannis, kur të takoheshin përpara samiteve të Këshillit Evropian.
Ai gjithashtu do të merrte një pagë shtesë prej diku midis 10,000 dhe 20,000 € në muaj, mbi 10,000 € që fiton si deputet.
Ndërsa disa liderë kombëtarë ishin të kujdesshëm për t’i dhënë Weber shumë ndikim, sipas një burimi të brendshëm të PPE-së, ai injoroi kundërshtimet e tyre dhe vijoi i pakontestueshëm. Në fund të majit 2022, partia e zgjodhi atë si president në një takim politik në Roterdam.
“Tani, ka diskutime domethënëse për koordinimin e politikave në nivel evropian, por edhe në nivel kombëtar”, tha një nga aleatët e tij të ngushtë në Parlament, i cili tha se roli i dyfishtë ishte “arritja e vetme më e rëndësishme e Weber”.
Si president, Weber u zhvendos shpejt për të riformuar selinë e partisë në lagjen e BE-së, Rue du Commerce, duke shkarkuar dy zëvendëssekretarë të përgjithshëm dhe duke zëvendësuar eurodeputetin spanjoll Antonio “Tono” López Isturíz si sekretar të përgjithshëm me Thanasis Bakolas, një këshilltar i ngushtë i Mitsotakis.
Një eurodeputet nga grupi PPE u ankua se nën Weber partia është bërë jofunksionale, me grupet e saj të punës që nuk janë ngritur dhe funksionojnë dhe vendimet e marra nga Weber dhe një rreth i ngushtë këshilltarësh në vend të partive anëtare.
“Qëllimi ynë është që të mbërrijmë sërish në vitin 2024 si partia më e madhe politike në Parlamentin Europian, të rrisim numrin e vendeve dhe që askush në vitin 2024 të mos mund të qeverisë kundër PPE-së në Parlamentin Europian”, deklaroi Weber në Roterdam.
Manfred Weber dhe Ursula von der Leyen: Armiqtë më të mirë
Si president i partisë EPP dhe udhëheqës i përfaqësimit të saj në Parlament, Weber është, në letër, një nga aleatët më të ngushtë të von der Leyen. Ai është shfaqur gjithashtu si një nga ‘gjembat’ më të mëdhenj në krahun e saj.
Emërimi i Von der Leyen si presidente e Komisionit erdhi pas një shfaqjeje të papritur të fortë nga partitë e gjelbra në zgjedhjet e Parlamentit Evropian 2019. Të trembur, udhëheqësit e Evropës – duke përfshirë von der Leyen – u përpoqën të propozonin një rishikim rrënjësor të ekonomisë së kontinentit, i projektuar për ta bërë bllokun neutral ndaj klimës deri në vitin 2050.
Në vazhdën e protestave të fermerëve në Holandë dhe shqetësimit në rritje për migrimin në të gjithë kontinentin, Weber e ktheu partinë e tij në të djathtë. Në fillim të vitit 2023, ai sfidoi drejtpërdrejt von der Leyen, duke këmbëngulur për një moratorium mbi ligjet e reja të gjelbërta, duke sulmuar planin e saj për të hequr gradualisht motorin me djegie dhe duke kërkuar që ajo të shpenzonte fondet e BE-së në muret kufitare për të frenuar migracionin.
Ai shpejt fitoi një varg koncesionesh duke filluar nga një rinovim i shpejtë i skemës së subvencioneve të fermave të BE-së, një konsultim me fermerët dhe tërheqja e një projektligji për të frenuar përdorimin e pesticideve kimike.
“Po, ne jemi partia e industrisë, ne jemi partia e zonave rurale, ne jemi partia e fermerëve të Evropës, që do të thotë t’u tregosh votuesve jashtë flluskës së Brukselit se mund të mbështeteni në këtë”, tha ai në një video-mesazh nga Wildenberg.
Tensionet midis dy gjermanëve u rritën në qershor 2023 kur Weber u zhvendos për të rrëzuar një ligj për restaurimin e natyrës, një pikë kyçe e Marrëveshjes së Gjelbër. Shumica e deputetëve të Weber-it e votuan atë kundër në Parlament dhe qeveritë e PPE-së u hodhën kundër tij.
Fushata e Weber testoi marrëdhëniet e tij me presidentin e Komisionit. Një darkë e rregullt e të mëdhenjve të EPP-së më vonë atë verë ishte e ftohtë dhe e tensionuar, një person me njohuri për takimin dëshmoi, duke thënë se as Weber dhe as von der Leyen nuk lëvizën.
“Ai dëshiron ta poshtërojë atë,” tha një ligjvënës i lartë i PPE në atë kohë.
Në kohën kur ajo mbajti fjalimin e saj në shtator 2023, ishte e qartë se kishte marrë mesazhin: pas vitesh të miratimit të ligjeve të reja ambicioze, von der Leyen njoftoi se Marrëveshja e Gjelbër tani do të hynte në “fazën tjetër”, duke theksuar se Komisioni do të vazhdojë të mbështesë industrinë gjatë tranzicionit.
Edhe pse Weber sfidoi politikat e von der Leyen, ai po i bënte presion asaj që të luante sipas të njëjtave rregulla në kërkimin e saj për një mandat të dytë.
Për muaj të tërë, nuk ishte e qartë nëse ajo do të qëndronte si kandidatja kryesore e EPP-së në zgjedhjet e Parlamentit Evropian ose në vend të kësaj do të përpiqej të mblidhte edhe një herë mbështetjen e liderëve të Evropës me shpresën se Parlamenti do ta bënte atë.
Në shkurt, von der Leyen njoftoi se ndërsa nuk do të bashkohej zyrtarisht në zgjedhje dhe nuk do të kërkonte një vend në Parlament, ajo do të kandidojë për nominimin e PPE.
Megjithëse von der Leyen ishte kandidati i vetëm, Weber organizoi një votim gjatë kongresit të partisë në mars në Bukuresht. Faturuar si provë e kredencialeve demokratike të PPE-së, kongresi shfaqi plotësisht pakënaqësinë me von der Leyen.
Pasi Les Républicains e Francës refuzoi ta mbështeste, gati një e pesta e delegatëve të partisë që votuan e refuzuan atë..
Goditja kundër von der Leyen
Në fillim të vitit, një mandat i dytë për von der Leyen dukej i mbyllur. Kohët e fundit, nuk duket më një gjë e sigurt.
Weber dhe von der Leyen kanë shpenzuar muaj duke u tërhequr nga partia Vëllezërit e Italisë të kryeministres italiane Meloni, një shtyllë e partisë nacionaliste dhe euroskeptike të Konservatorëve dhe Reformistëve Evropianë, për ta sjellë atë më pranë grupit të EPP-së.
Weber ishte një nga politikanët e parë të BE-së që vizitoi Melonin në Itali pas zgjedhjes së saj. Von der Leyen ka bërë disa udhëtime në Romë dhe ka udhëtuar me Melonin në Tunizi për të arritur një marrëveshje migracioni.
Von der Leyen , e cila ka qeverisur me një rreth të vogël këshilltarësh dhe është kritikuar për distancën e saj – është detyruar të paktën të pretendojë se ka hyrë në rrugën e fushatës, duke përkrahur një manifest të udhëhequr nga Weber që është shumë më i ashpër ndaj migrimit, nga ç’ka ajo ka qenë si kryetare e Komisionit.
Megjithatë, javët e fundit, shqetësimi për afrimin e Weber-it me Melonin shpërtheu në një revoltë të plotë midis të Gjelbërve, grupit liberal Renew dhe socialistëve, mbështetja e të cilëve von der Leyen do të ketë nevojë nëse do të sigurojë një mandat të dytë në selinë e Komisionit në Berlaymont.
