Me një gazetë nën sqetull, po ecja ngadalë në trotuar, kur dëgjova hapa pas meje. Papritur, dikush m’u ndal në anë. Një burrë i moshuar, në masën e trupit tim, me krahët e lidhur prapa dhe kurrizin që po i përkulej, më vështronte duke picërruar sytë e rimtë, i sigurt se më në fund kishte gjetur dikë, me të cilin mund të fliste. Fjalët e para që më tha ishin:
“Nuk e di sa kohë ka kaluar, por më ke takuar dikur te dera e shtypshkronjës, unë isha portieri. Dhe atëherë ma ke zgjatur dorën ja, kështu!”
Shpejtova t’i përgjigjesha menjëherë, sepse tani ishte ai që po ma zgjaste dorën. Duke ecur së bashku, ngaqë më dukej aq i drobitur, e pyeta për shëndetin, familjen, jetesën. E kishte patur të gatshëm vërshimin dhe u zbraz në çast.
“Jetesën? Unë jetoj vetëm, – tha. – Krejt vetëm jetoj. A kam fëmijë? Dy djemtë kane ikur jashtë, nuk pyesin më për mua. Ata duan prona. Po ku t’i gjej unë pronat, në brirët e kaut t’i gjej?! As ime shoqe…”
Këtu i reshti goja, me gjasë kishte dalë ku i dhimbte më fort. Për një grimë i mbylli sytë duke u gëlltitur në boshllëk, pastaj shkundi qerpikët e rrallë dhe më hodhi sërish atë vështrimin e drobitur.
“Vetëm jetoj, – përsëriti. – Ime shoqe ka ndërruar jetë. Qyshse shkoi andej kanë kaluar katër vjet, shtatë muaj e tetëmbëdhjetë ditë. Nuk gaboj, ka qenë ora njëmbëdhjetë e gjysmë kur mbylli sytë. Me të sotmen bëhen katër vjet, shtatë muaj e nëntëmbëdhjetë ditë. Edhe sikur për rrobash ta kisha tërhequr, nuk ndalohej dot, kurrsesi nuk munda ta ndaloj. Gjithë këto kohë më ka lënë fillikat, vetëm pra, krejt vetëm!…”
E pashë si u pushtua nga mjegulla e letargjisë, pastaj teksa largohej me krahët e lidhur prapa, kurrizin e përkulur dhe hapin e ngadaltë. Aq të ngadaltë hapin, sa dukej sikur nuk donte të lëvizte përpara. Ngjante sikur nuk ishte nisur për në shtëpinë e e tij, por diku gjetkë, drejt e në skëterrë.
Kushedi përse më përshkoi një drithërimë, si të ishte rrymë elektrike. Isha në pragun e mëkatit por megjithatë, pa dashur ta tjetërsoja zërin e brendshëm, thashë me vete këto fjalë:
“Zonja, kam diçka për ju. Kur vjen ajo mosha e vështirë, mosha mavri, me mjegull e pamundësi, jeni të lutura të mos nxitoheni, lërini burrat ta bëjnë kalimin para jush!”
A kam më shpresë? Po, ende më mban një shpresë që të mos kem mëkatnuar deri në atë shkallë, sa të kem prekur sovranitetin e Zotit.
