Emmanuel Macron dhe Keir Starmer përballen me aspektin e vështirë të angazhimit në politikë që sjell sfida dhe nevojën për të marrë vendime të vështira.
Udhëheqësit e Britanisë dhe Francës, të cilët po udhëheqin në forumet ndërkombëtare me iniciativat e tyre si në Ukrainë dhe fushata për njohjen e shtetit të Palestinës, po përballen me kriza serioze brenda vendeve të tyre.
Për Macronin, kriza është e vazhdueshme dhe filloi shumë kohë para vendimit të tij për të thirrur zgjedhje në verën e vitit 2024, rezultati i të cilave çoi në një parlament “në paralizë”.
Gjithçka tregon se Macron është duke kërkuar kryeministrin e tij të pestë në më pak se dy vjet, me pritjen që François Bayrou të shkarkohet nga pozicioni i tij të hënën e ardhshme për shkak të masave të tij jopopullore për të ulur deficitin e tepruar buxhetor të vendit.
E vërteta është se as shkarkimi i Bayrou-t dhe as dorëheqja e Macron-it, për të cilën po kërkojnë partitë opozitare, nuk do ta zgjidhin problemin. Përkundrazi, do ta zgjasin pasigurinë politike mbizotëruese dhe do t’i japin një goditje të rëndë prestigjit ndërkombëtar të Francës.
Deklarata e Eric Cheney, ish-kryeekonomist i kompanisë së sigurimeve AXA, është zbuluese: “Nuk kam parë kaq shumë pasiguri që kur isha student në vitin 1968”, tha ai, duke iu referuar protestave të majit 1968 që e çuan Francën në një ngërç dhe ndryshime të thella shoqërore dhe politike.
Ai thotë gjithashtu se partitë opozitare do të gaboheshin nëse do të besonin se mund të kalonin nëpër kryeministra të rinj, zgjedhje të reja dhe madje edhe zgjedhje të parakohshme presidenciale pa gëlltitur ilaçin e hidhur që qeveritë e njëpasnjëshme të Macron u përpoqën të administronin.
Në anën tjetër të Kanalit, Starmer ka pësuar më shumë dorëheqje ministrore, duke përjashtuar riorganizimet, se çdo kryeministër tjetër në fillim të mandatit të tij, të paktën që nga viti 1979. Filloi me dorëheqjen e zëvendëskryeministres së Starmer, Angela Rayner, pas një hetimi dënues mbi financat e saj.
45-vjeçarja, një ndihmëse e ngushtë e Keir Starmer, ka qenë në qendër të zbulimeve se ajo nuk kishte paguar dhjetëra mijëra paund në taksat e pullës. Largimi i saj shihet si më dëmtuesi deri më tani, pasi kryeministrja britanike fillimisht i ofroi mbështetje të plotë. Rayner dha gjithashtu dorëheqjen si ministër i strehimit dhe zëvendëskryetar i Partisë Laburiste.
Kjo u pasua nga dorëheqja e Ministres së Investimeve Poppy Gustafsson më pak se një vit pasi mori detyrën. Më herët këtë vit, Gustafsson u vu nën vëzhgim për përfshirjen e saj në dy raste komplekse dhe serioze mashtrimi.
Lucy Poëell, e cila ka qenë udhëheqëse e Dhomës së Komunave që nga zgjedhjet e përgjithshme, dhe Ian Murray, Ministri Skocez, gjithashtu panë derën e daljes.
Proceset për njerëzit që do të pasojnë drejtuesit që u shkarkuan kanë filluar tashmë, me shoqëruesit e Starmer që deklaruan se riorganizimi ishte në planet e tij në një kohë të mëvonshme, por dorëheqja e Rayner e detyroi atë të ndërmerrte veprime.
Disa madje kujtuan një shprehje të vjetër të ëestminsterit që Starmer duket se po e ndjek: “Mos e lër kurrë një krizë të shkojë dëm.”
David Lamy u emërua zëvendëskryeministër i ri, ndërkohë që mori edhe rolin e Ministrit të Drejtësisë. Yvette Cooper mori pozicionin e saj të vjetër si Ministre e Punëve të Jashtme. Shabana Mahmud u bë Ministre e Brendshme dhe Pat McFadden u bë Ministër i Lartë, duke marrë përgjegjësinë për Departamentin e Punës dhe Pensioneve dhe Departamentin e Arsimit.
Koha do të tregojë nëse këto lëvizje do t’i lejojnë Starmerit të përballet me kritikat e ashpra që ka marrë nga opozita për performancën e tij deri më tani si kryeministër britanik.
