Një fotografe ka eksploruar botën e ritualeve dhe ceremonive nga kultura të ndryshme që gjejnë shprehje në rrugët e kryeqytetit britanik. Lajmi është raportuar në “Nationalgeographic.it” nga fotografja e dokumentarëve Valeria Luongo, e cila ka eksploruar kontrastin midis jetës urbane dhe kërkimit të një lidhjeje me natyrën dhe me misticizmin dhe si bashkëjetojnë këta dy elementë, si pjesë të një projekti të saj.
Në vitin 2019, fotografja takoi një artist të tatuazheve dhe shërues meksikan të quajtur Huitzomitl.
Pasi kanë kryer ceremoni shpirtërore dhe tradicionale në pjesë të ndryshme të Londrës, disa kanë filluar ta quajnë shtrigan, një fjalë që Huitzomitl-it nuk i pëlqen.
Ai pretendon se termi “shaman”, një fjalë që u shfaq për herë të parë në gjuhën ruse, është përhapur në kulturën popullore me një kuptim që nuk tregon asgjë specifike.
Huitzomitl preferon të përkufizojë veten si një “lehtësues” për ata që kërkojnë një përvojë shpirtërore në ritmin urban të një prej qyteteve më të mëdha evropiane.
Përgjatë projektit të saj fotografik, të titulluar “Mystic London”, Londra Mistike, Luongo takoi një larmi të madhe subjektesh njerëzore në këto hapësira, të përfshirë në ceremoni dhe ahengje intensive psikedelike, zhytje zanore, sauna ceremoniale, rituale, pelegrinazhe dhe këngë kolektive. Një rrjet i tërë gjysmë-klandestin që shtrihet në të gjithë kryeqytetin ka zbuluar fytyrën e tij në shkollat e braktisura të vallëzimit, hapësirat e frekuentuara, parqet dhe kopshtet rezidenciale. Një lloj kundërvënie shpirtërore me tërbimet ilegale të viteve 1990.
Më pas, pandemia e COVID-19 goditi rëndë kryeqytetin. Papritur, kërkimi i përgjigjeve përtej të dhënave dhe përqindjeve që binte në sy në titujt kryesorë dhe ndikimi i papritur psikologjik i një krize shëndetësore që mjekësia nuk mund ta zgjidhte, krijoi një komunitet që u zhyt në ndjenjën e mungesës së kontrollit, që çoi në gjithnjë e më shumë njerëz drejt përvojave që ofrojnë Huitzomitl dhe ata si ai.
“Spiritualiteti është një temë që trajtoj në punën time si fotografe”, thotë fotografja Luongo. “Në fillim u fokusova në ceremonitë tradicionale meksikane që festohen në vende të ndryshme të qytetit. Këto ishin ngjarjet e para që më tërhoqën vëmendjen”. Luongo shpjegon se qëllimi i saj ishte të kuptonte se si simbolika dhe praktikat që i përkisnin traditave të ndryshme kulturore përjetoheshin në një mjedis si ai i qytetit të Londrës dhe “pse banorët e saj ishin të interesuar të merrnin pjesë”.
“Spiritualiteti është një temë me të cilën trajtoj në punën time si fotografe”, thotë ajo. “Në fillim u fokusova në ceremonitë tradicionale meksikane që festohen në vende të ndryshme të qytetit… këto ishin ngjarjet e para që më tërhoqën vëmendjen”. Luongo shpjegon se qëllimi i saj ishte të kuptonte se si simbolika dhe praktikat që i përkisnin traditave të ndryshme kulturore përjetoheshin në një mjedis si ai i qytetit të Londrës dhe “pse banorët ishin të interesuar të merrnin pjesë”.
Më pas zbuloi se panorama e ngjarjeve shpirtërore të kryeqytetit ishte shumë më e gjerë nga sa priste, dhe gjithashtu tipologjia e pjesëmarrësve në këtë përzierje traditash kulturore ishte shumë e larmishme.
“Elementi që i bashkon është nevoja për t’u ndjerë pjesë e një komuniteti. Vetë natyra e Londrës e bën atë një qytet ku njerëzit përpiqen të mblidhen, sepse megjithëse ka shumë për të ofruar, mund të ndihetsh shumë i vetmuar duke jetuar atje. Pra, kjo është ajo që njerëzit kërkojnë: një grup për të qenë pjesë”.
Një përzierje ritualesh
Ajo që këta njerëz ndajnë është ajo që mund ta quajmë shpirtërore alternative, e cila sipas Kevan Këok, sipërmarrësit, filozofit dhe organizatorit australian që Luongo ka intervistuar si pjesë e projektit të saj, është një mënyrë në të cilën “njerëzit përjetojnë diçka shumë të ndryshme në lidhje me kulturën e tyre dhe largohen nga zona e tyre e rehatisë”. Këok shprehet se një ritual është një mundësi për të jetuar një “përvojë” shpirtërore, diçka që mund të ndodhë kudo dhe përkufizohet thjesht si “një ndjenjë që ndihet e vërtetë, kur e lë mënjanë egon dhe ndihesh i lidhur me të tjerët dhe me natyrën”.
E përshkruar në këtë mënyrë, nuk është e vështirë të kuptosh pse përvoja të tilla karakterizojnë kaq shumë praktika të ndryshme kulturore. Luongo dëshmoi, ndër të tjera, ritualet dhe traditat balineze dhe amazoniane, si dhe ngjarje pagane hindu dhe britanike, dhe manifestime që shfaqën një përzierje të tyre.
Huitzomitl, i cili për shumë vite jetoi midis Mbretërisë së Bashkuar dhe Shteteve të Bashkuara, e përshkruan skenën shpirtërore britanike si më kohezive se ajo amerikane. “Në disa qytete të SHBA-së, shoqëria është më e veçuar, ndaj nuk është e natyrshme të marrësh pjesë në një event të organizuar nga një komunitet tjetër kulturor. Mendoj se këtu ka më shumë integrim”, thotë ai.
Për sa i përket njerëzve që merrnin pjesë në këto ngjarje, Luongo mund të dallonte nën-komunitete midis atyre që takoi; nga ata që ndjekin stile jetese alternative. “Jo të gjithë këta njerëz janë besimtarë të devotshëm”, thotë Luongo.
“Në këto evente mund të gjesh edhe ata që marrin pjesë thjesht sepse kërkojnë atmosferën e një feste”. Kwok shpjegon se ngjarjet reklamohen “me fjalëkalim… duhet të njohësh dikë, nëse dëshiron të jesh i ftuar” – një realitet jo sekret, por jo i dukshëm menjëherë.
Pandemia ka sjellë me vete nevojën për një ndjenjë komuniteti dhe nganjëherë kufizimet kanë rënë në kundërshtim me rrjedhën katartike dhe ritmike të vetë ngjarjeve. Luongo thotë se takoi njerëz që ishin shumë të vendosur në mendimet dhe qëndrimet e tyre, të cilat ishin kundër masave të qeverisë, por në disa kontekste ky aspekt “krijoi një përfshirje edhe më të madhe mes njerëzve, sepse duke u ndjerë i izoluar, në përjetimin e kësaj krize ekzistenciale njerëzit kanë qenë edhe më të prirur për të kërkuar një lidhje krijuese me njëri-tjetrin.
