Massimo Nava
Lufta e Putinit, shtypja e disidencës dhe heroizmi ukrainas kanë një efekt të dobishëm në Perëndim. Një aleancë më e fortë atlantike, një Evropë më kohezive, vlera të mbrojtura dhe të larta të demokracisë dhe lirisë.
Por klima e luftës, si në pandemi, ka pasoja të pazakonta në ushtrimin e demokracisë. Kohezioni i opinionit publik dhe politikës dhe një hierarki e ndryshme prioritetesh janë imponuar. Dhe lidershipi është forcuar, sikur Churchill të ishte një figurë historike e rikthyer. Rasti më i dukshëm është ai i Francës në prag të zgjedhjeve. Emmanuel Macron, presidenti aktual i Këshillit të BE-së, është pothuajse i sigurt se do të rizgjidhet pa luftë. Loja lehtësohet nga dobësia e kundërshtarëve, por francezët tregojnë më shumë besim te lojtari i politikës së jashtme dhe lënë mënjanë problemet e brendshme që zakonisht ndezin fushatën.
Në Gjermani, kancelarit të SPD-së, Olaf Scholz, i frikësuar nga trashëgimia e Angela Merkelit, iu desh pak për ta bënte të harrohej dhe të vinte veten në rolin e një udhëheqësi beteje, ndërsa gazetat pranë SPD-së fajësuan ish-kancelarin për gabime të rënda në marrëdhëniet me Putinin. Scholz, me aleatin e tij të gjelbër, bëri një kthesë në politikën e mbrojtjes (si në kohën e tij Schroeder dhe Fischer në Ballkan) dhe investoi shuma të mëdha në armatim me pëlqimin e gjermanëve.
Çfarë duhet thënë për Boris Johnson, pranë dorëheqjes në kohën e pandemisë dhe tani i ringjallur politikisht, apo presidenti Joe Biden, i kontestuar për largimin e ngathët nga Afganistani, i cili ka rihyrë në skenë si komandant i Aleancës, strategjinë e së cilës ai po imponon.
Në Itali pyetet se çfarë do të bëhej me vendin pa rizgjedhjen e Sergio Mattarella-s dhe karizmën e Mario Draghit, deri në atë pikë sa çdo draft në mazhorancë zbutet menjëherë. Më mirë që timoni të mbetet në duar të qëndrueshme. Prandaj, lidershipi forcohet në frymën e Dunkirk-ut, përmes kohezionit të ndjeshmërisë kolektive përballë emergjencës. Opinioni publik nga ana e tij tenton të shuajë kritikat. Edhe në opozita mbizotëron një frymë patriotike dhe kërkesa më të larta.
Flasim për psikologji të masës, sigurisht jo për imponime. Por do të ishte e dobishme të mendonim për këtë. Të paktën të mos përqeshim zërat kundërshtues dhe të mos e konsiderojmë edhe Dostojevskin të rrezikshëm për atdheun.
Burimi: Corriere.it
