Legjenda ka lloj-lloj tregimesh fantastike rreth Marco Polo-s duke sjellë akullore nga Kina dhe Catherine de’ Medici që e prezanton atë në Francë dhe mbreti Charles I që ka prodhuesin e tij personal të akullores, të gjitha histori të mrekullueshme, por fatkeqësisht nuk ka asnjë copëz provash historike për të mbështetur ndonjë nga këto legjenda. Marco Polo nuk prezantoi as akullore dhe as makarona në Evropë dhe më keq akoma, ai ndoshta nuk shkoi asnjëherë në Kinë. Shumica e këtyre miteve duket se janë futur nga viktorianët.
Dëshmia më e hershme e prodhimit të çdo gjëje që i afrohej akullores ishte në Kinë në periudhën Tang (618-907 pas Krishtit). Qumështi i buallit, i lopës dhe i dhisë nxehej dhe lihej të fermentohej. Ky ‘kos’ më pas përzihej me miell për trashje, kamfor për aromë dhe ‘futej në frigorifer’ përpara se të servirej. Mbreti Tang i Shang-ut kishte një staf prej 2271 personash, i cili përfshinte 94 burra akulli.
Metodat e hershme të ngrirjes së ushqimit kanë nevojë për një shpjegim. Ngrirja e ushqimeve u arrit duke përzier kripën me akullin. Përzierja e kripës me akullin redukton pikën e ngrirjes dhe është mjaft e lehtë të arrihen temperatura më të ulëta se -14C. Nuk dihet se kush e zbuloi procesin, por me siguri u shpik nga kinezët. Është shkruar për të në Indi në shekullin e 4-të dhe përshkrimi i parë teknik i prodhimit të akullit duke përdorur kripëra të ndryshme ishte nga një historian mjekësor arab Ibn Abu Usaybi (1230-1270 pas Krishtit).
Por procesi nuk mbërriti në Evropë deri në vitin 1503, në Itali ku u konsiderua një mashtrim i partisë së kimistëve, duke përdorur acide, ujë dhe kripëra të ndryshme. Megjithatë, ai nuk u përdor për ushqim derisa akulli i ujit (sherbeti) u shfaq në vitet 1660 në Napoli, Firence, Paris dhe Spanjë. Më vonë, në vitin 1664, akulli i bërë me qumësht të ëmbël u shfaq për herë të parë në Napoli.
