Nuk do e kisha rrëfyer këtë histori nëse do mendoja se i përket vetëm një çifti personash që i njoh personalisht. Nuk është një histori për dhimbjen e tyre, por për gjithë dhimbjen tonë, teksa shohim qytetarët që enden dyerve të spitaleve, por ilaçet i blejnë në farmaci ose në privatë.
Është një histori edhe se si mjekët ngrenë duart lart dhe i përcjellin familjarët plot halle të gjejnë zgjidhje në spitalet jashtë vendit. Është një histori se si “shëndetësia falas” është thjesht një “realitet” që e besojnë veç qeveritarët, por jo qytetarët që duhet të përballen me mungesë të shumëçkaje, përfshi edhe pamundësinë e sqarimi për atë që duhet të bëjnë.
Historia që dua t’ju sjell sot m’u rrëfye nga një baba që ende se ka marrë veten nga humbja e djalit 9 ditësh e që po lufton të gjejë drejtësi për atë që i ndodhi.
…..
Afrimin e kam njohur më shumë se 15 vite më parë. Punonim të një njëjtën kompani. Ishte një djalë i pafjalë, i kudogjendur, i përkushtuar në punë. Nuk ankohej kurrë. E po ashtu nuk e dëgjova as edhe një herë të vetme të fliste kundër një kolegu apo të merrej me punët e të tjerëve. Afërsisht 6 vite më parë, ai u largua në një tjetër vend pune. Për shkak se përditshmëria ime është shpesh e ngjeshur dhe e vrullshme, mes punës dhe dy fëmijëve të vegjël, nuk ia dal të ulem me shumë nga ata që do dëshiroja të bisedoja dhe të isha në një kafe qoftë edhe për pak minuta.
Por historia e Afrimit më bëri të ndalesha gjatë. Pata mësuar prej miqve të përbashkët që ishte martuar, e kishte një vajzë. Rastësisht, mësova se për bashkëshorte kishte një shoqen time të fakultetit. Një vajzë e qeshur dikur, student e shkëlqyer, ndësa sot një zyrtare e përkushtuar dhe po ashtu një nënë plot përkushtim. Dhe kur Afrimi më kërkoi me ngulm të takoheshim ndjeva se donte të bisedonte një çështje të rëndësishme.
Me atë qetësinë e tij, Afrimi me pyeti gjerë e gjatë për familjen e punën. E një moment më tha: “Po kaloj një moment të tmerrshëm në jetën time. Pak ditë më parë unë pata një fatkeqësi. Djali 9 ditësh ndërroi jetë në spital”. Natyrshëm m’u mbushën sytë me lot. “I jam drejtuar prokurorisë, sepse djali im vdiq pasi nuk mori kujdesin e duhur mjekësore”.
Ma rrëfeu historinë fill e për pe. “Djali lindi mirë. I shëndetshëm (me tregon foton, një bebe me flokë të zinj). Se ke idenë çfarë gëzimi përjetuam. Edhe nusja ishte mirë. Problemet nisën 4 orë pasi lindi. Filloi të nxihej te buzët”, më tha.
Këto detaje ia kishte shpjeguar edhe prokurorisë. “Unë kallëzuesi dërgova bashkëshorten time në spitalin Obstetrik Gjinekologjik “Mbretëresha Geraldinë për lindje të planifikuar me operacion më datë 13 gusht 2023. Në orën 11.35 fëmija lindi. Lindja shkoi shumë mirë dhe fëmija lindi me poshtë 3950 kg. Rreth orës 20:00 u konstatua se fëmija ka probleme me oksigjenimin. Fëmijën e dërguan në ambjentet e reanimacionit ku iu vënë ekzaminime të mëtejshme”, kallëzon ndër të tjera Afrimi.
Këtu nis edhe kalvari i vuajtjeve për të.
Mjekët na thanë që kishte një problem ne zemër”, tregon ai. Por duke qenë se materniteti nuk kishte as mjekë specialistë dhe as aparaturat përkatëse, u planifikua që të kryhej kontrolli më datë 14 gusht pranë Spitalit Pediatrik në QSUT”, tregon ai.
Pas kontrollit, mjekët e informuan Afrimin se duhej bërë ndërhyrje e menjëhershme kirurgjikale koronare për zgjerimin e venave me qëllim lehtësimin e qarkullimit të oksigjenit në trupin e fëmijës.
“Ndërhyrja duhej të bëhej sa më urgjent. Cdo sekondë që kalonte mund të rezultonte falale për jetën e djalit. Mjeku më tha që në spitalin tonë nuk kemi mundësi të bëjmë këtë lloj ndërhyrje për shkak se nuk disponojmë as sallë operimi për fëmijë, as mjekë specialistë dhe as ilaçet e nevojshme për ta trajtuar këtë rast”, rrëfen më tej ai.
U trondita – thotë Afrimi – duhet të bëja çmos ta shpëtoja tim bir.
“Duhet ta gjeja ilacin që mungonte në spital. Bëhej fjalë për ilacin Alprostoglandinë. Edhe mjekët e maternitetit më thanë që nuk e kishin këtë ilac. Mund të gjendej vetëm të spitali Amerikan. E kërkova gjithandej nëpër farmaci dhe në fund shkova të Amerikan 3. Ilaci kushtonte 20.700 lekë një ampulë. Unë kisha vetëm 300 mijë lekë të vjetra. Mora vetëm një flakon dhe ika, ti zgjasja dhe disa orë jetë djalit. Më duhet të gjeja lekët e tjera”, rrëfen më tej Afrimi.
Më thanë dërgoje ne Itali – thotë me ofshamë – por unë nuk kam mundësi financiare. “Bëj punë të ndershme. Mbaj familjen. Kam 30 vite që paguaj taksa”, shpjegon.
Për shkak të mungesës së ndërhyrjes koronare dhe mostrajtimit me ilace, djali filloj të nxihej në fytyrë.
“Sic të tregova ilacin e sigurova privatisht dhe djali filloi të bëhej me mirë. Mjekët më thoshin: shih ndonjë mundësi ta dërgosh jashtë, për këtë se arrija dot. Djali u trajtua me ilaç deri më 22 gusht. Përmes disa të njohurve të mi, u informova se në Shqipëri ishte një mjek i specializuar për ndërhyrje të tilla. Ishte mjeku Altin Veshti. Bisedova me të. Ai e mori përsipër ndërhyrjen, por më tha që as tek Kardio-Kirurgjia nuk disponohen mjetet e duhura dhe sallat e operimit për ndërhyrje kirurgjikale për beben. E transferuam djalin urgjenca e Pediatrisë. Edhe aty e dërgova vetë ilaçin se nuk e kishin. Duke qenë se s’kishte salla operimi për foshnja, djalin vendosëm ta transferojnë për operim te spitali I Kardiologjisë, për personat madhorë”, shpjegon më tej Afrimi.
Ai tregon se transferimi në Kardiologji, paraqiste risqe të mëdha, përderisa ekzistonte risku që djali të merrte infeksione operatore nga salla e të rriturve. “Nuk kisha zgjidhje tjetër. E futa djalin në operacion. Zgjati 5 orë. Doktori na tha se ndërhyrja rezultoi me sukses dhe se duhet të prisnim për të parë ecurinë. Të nesërmen u bë kontrolli dhe dukej sikur gjithçka po shkonte mirë, por nisi problem me urinimin”, tregon.
Mjeku na tha që duhet të urinonte patjetër në mënyrë që trupi i fëmijës të pastrohej – thotë Afrimi – por mjeket na thanë që spitali nuk dispononte aparaturat e duhura që të bënte shkarkimin e veshkave. “Kjo solli rëndimin e gjendjes së tij dhe djali po rëndohej gjithmonë edhe me shumë. Filloi të fryhej dhe këmbët filluan ti nxihen. Kjo gjendje zgjati deri në orën 05.00 të mëngjesit të 25 gushtit. Djali ndërroi jetë”, kujton mes lotësh. Për Afrimin, djali ndërroi jetë se nuk mori trajtimin e duhur.
“Por unë jam qytetar i rregullt e paguaj taksa”, thekson ai.
“Unë dhe bashkëshortja ime, kemi pothuajse 30 vite që paguajmë kontributet për sigurimet shoqërore e shëndetësore. Kemi dhënë gjithë këto vite contribute në buxhetin e shtetit, që kur te kishim nevojë siç patëm në këtë rast shteti shqiptar nëpërmjet shërbimit shëndetësor të na ofronte shërbimin e duhur mjekësor dhe jo ta linin djalin tonë të vdiste me argumentin se nuk kemi mjetet e duhura për ta trajtuar. Djali jonë u diagnostikua me problemin shëndetësor, transpozicion të enëve të mëdha të zemrës, e cila nuk ishte sëmundje e pashërueshme, por problemi shëndetësor kërkonte trajtim urgjent”, thuhet në padi.
“Im bir nuk kthehet më, por dua drejtësi. E nuk mund të hesht, sepse të tjerë fëmijë mund të vdesin. Ndaj iu drejtova prokurorisë”, e mbyll bisedën.
Teksa ngrihemi, thërrasim kamarierin për të paguar kafenë. Kishim marrë një kafe dhe një ujë. “Po të jap kafen e djalit. Ai nuk jeton më, por mund të jetonte nëse do të kishte pasur kujdes shëndetësor”, thotë ai teksa sytë i përloten. E bashkë me të, nuk mundem as unë të qëndroja as pa u lotuar e as pa e përshkruar këtë histori.
Nga: Klodiana Lala
