Një Kryeministër i ndjekur nga skandale korrupsioni, një dëshmitar i rritjes së ngadaltë dhe gjithashtu i prapambetjes demokratike, një tifoz i futbollit, por jo i lirisë së fjalës, Keir Starmer u takua sot me Edi Ramën, kryeministrin shqiptar.
I vetmi ndryshim i dukshëm midis Sir Keir dhe homologut të tij në Tiranë ishte gjatësia. Rama gjigant e bënte Starmerin të dukej si një anëtar i refuzuar i grupit të ndihmësve të Ken Dodd, Diddy Men, shkruan The Telegraph. Kryeministri e kishte kaluar mëngjesin në qytetin port të Durrësit, me sa duket si një njeri i vetëm që kërkonte të ndalte numrin e madh të shqiptarëve që kërkojnë të shkojnë në Britani. Epiteti do të ishte: “A do të migronit në një vend të drejtuar nga ky njeri?”
Migrimi ishte çështja kryesore që mori me vete Sir Keir në Shqipëri. Normalisht, në udhëtimet jashtë vendit, puna e Kryeministrit është t’i tregojë botës më të mirën e Britanisë, duke inkurajuar tregtinë, turizmin dhe një angazhim më të madh midis nesh dhe vendit pritës. Këtu, detyra e tij ishte të bënte të kundërtën. Për të qenë të drejtë, ka pak njerëz më të kualifikuar se Sir Keir për ta nënçmuar Britaninë.
Pjesa më e madhe e përmbajtjes së takimit, nëse mund ta quani kështu, u dha në formën klasike “Starmerite”. Një listë e kuango-ve, task-forcave dhe “qendrave të kthimit” më të fundit, të gjitha të hartuara për të bindur britanikët se ai është i ashpër ndaj imigracionit. Kjo kishte të bënte me të qenit “praktik, me mëngët e përveshura, duke vazhduar punën”, tha Sir Keir, duke mbajtur me vështirë xhaketën e tij veshur. Normalisht ai preferon metaforat e tij vizuale aq të lodhura sa një bunker i ditëve të Enver Hoxhës, udhëheqësit komunist të Shqipërisë në vitet 1980.
U përmend edhe Ukraina. Starmer foli për “vijën e parë të vlerave perëndimore”. Kishte ajrin e lehtë të atyre paraqitjeve në politbyro në fund të Bashkimit Sovjetik; gjithë ajo përsëritje e sloganeve dhe shikimi përpara drejt një të ardhmeje fantastike. Estetika komuniste në rënie dhe përmbajtja e zymtë që solli Starmer me sa duket i bëri shqiptarët e moshuar të ndihen mjaft nostalgjikë.
Sigurisht, britaniku më popullor në Shqipëri nuk është i njohur për faktin se është Sir Keir, por një kalorës tjetër, Sir Norman Wisdom. Si diktator, Hoxha besonte se paaftësia komike e personazhit të Wisdom, Norman Pitkin dhe problemet me shefin e tij, Z. Grimsdale, ishin një metaforë e përsosur për luftën e socializmit dhe e bëri atë praktikisht të detyrueshëm për t’u parë. Sigurisht, Kryeministri ynë ka një linjë në promovimin ideologjik të shfaqjeve televizive; thjesht dyshoj se ka më shumë të qeshura në një film të Norman Wisdom sesa në “Adolescence”.
Me një ajër arrogance, Sir Keir la të kuptohej se diskutimet rreth përpunimit të emigrantëve në det të hapur po fitojnë terren. “Kryeministri Edi dhe unë mendojmë njësoj”, tha ai. “Ne preferojmë të mos flasim për një problem dhe ta anashkalojmë, por të vazhdojmë të punojmë për të”. Kjo ishte sigurisht e vërtetë për njërin prej tyre. Brenda rreth dy minutash, z. Rama i kishte shkatërruar publikisht ëndrrat e Sir Keir, duke mohuar kategorikisht se vendi i tij do të priste ndonjëherë një “qendër kthimi”. Starmer nuk guxoi ta kundërshtonte; kryeministri shqiptar dukej sikur do ta hante atë për mëngjes.
