Është e vështirë të thuhet qartë se sa keq po shkon lufta, por Ukraina po zhytet në një problem “mbytje dhe jo tundje”, shkruan CNN në një prej analizave të saj lidhur me gjeopolitikën dhe ngjarjet në Lindjen e Europës.
Dhënia e një vlerësimi të sinqertë publik se sa keq po shkon një konflikt mund të jetë një veprim jo i mençur pasi mund të rezultojë në shterim të moralit dhe mbështetjes. Pasi Obama rriti trupat në Afganistan, mbështetja publike ra me kalimin e viteve, pjesërisht për shkak të mungesës së realizmit se si po shkonte lufta.
Paraqitja akute e keqe e Ukrainës për problemet e saj është kryesisht për shkak të miopisë së aleatëve të saj.
Mungesa e mirëkuptimit tek një pjesë e Kongresit Amerikan është befasuese. Një kongresmen këtë javë sugjeroi që Ukraina duhet të emërojë një çmim të kufizuar dhe një qëllim specifik e të thjeshtë. Është tronditëse pas dy luftërave të zgjedhura amerikane në dy dekada, që kushtojnë triliona dollarë, që kujtimet e kongresit janë kaq të shkurtra dhe kuptimi i tij është kaq i kufizuar.
Në vend të kësaj, Kievi vazhdimisht tregon sukseset e së shkuarës dhe synimet e së ardhmes. Ata kanë rimarrë rreth gjysmën e territorit që Rusia mori vitin e kaluar, ata kanë dëmtuar strategjikisht praninë e saj në Detin e Zi. Ata kanë një plan për vitin 2024, tha Zelensky, por është sekret.
Pothuajse në çdo drejtim, lajmet për Kievin janë të zymta. Forcat ruse po fshihen në pjesë të qytetit lindor të Avdiivka-s, por një qytet tjetër Moska duket i kënaqur për të vrarë mijëra jetë pavarësisht rëndësisë së tij minimale. Përgjatë vijës së frontit Zaporizhzhia, ku kundërsuli ishte përqendruar, por në fund të fundit, ndonëse të ngadalta, njësitë ruse janë kthyer me energji të përtërirë dhe mbrojtja është e kushtueshme për Ukrainën. Ukraina ka bërë një lëvizje të çuditshme (ose të pamend) përtej lumit Dnipro, me një përparim të vogël në linjat ruse. Viktimat kanë qenë të mëdha, linjat e tyre të furnizimit janë problematike dhe perspektivat e tyre të zbehta.
Kievi tani po përballet me sulme pothuajse çdo natë me raketa lundrimi, kryesisht të frenuara nga mbrojtja ajrore, thonë zyrtarët ukrainas. Për sa kohë që këto mbrojtje vazhdojnë, Ukraina mund të ketë një shans për të hyrë në pranverë me infrastrukturën e saj të paprekur. Por mbrojtja ajrore mund të jetë e para që do të ndikohet, sipas administratës Biden, kur paratë e SHBA të mbarojnë.
Zelensky ka pasur një javë vërtet të zymtë. Ekipi i tij trumbetoi fitoren simbolike të negociatave të pranimit në BE dhe ai e quajti atë një shenjë “historia është bërë nga ata që nuk lodhen duke luftuar për liri”. Por, për anëtarësimin aktual në BE, lufta duhet të përfundojë dhe duhet të përfundojë me Ukraina që të mbetet një komb i qëndrueshëm. Asnjëra nga këto nuk është aktualisht e garantuar.
Në vend të kësaj, Zelensky duhet të tregojë një fytyrë të guximshme në dy fatkeqësi urgjente financimi brenda katër ditësh. Vendimi i Hungarisë për veton u prit me garanci nga zyrtarët e BE-së se në fillim të janarit ka të ngjarë një votim unanim dhe pozitiv. Por Viktor Orban, një populist i krahut të djathtë me një dashuri të pashpjegueshme për kriminelin e luftës të paditur Vladimir Putin, i ka hapur derën përçarjes evropiane. Kohezioni i Perëndimit deri në këtë pikë ishte i jashtëzakonshëm. Zgjedhjet anembanë Evropës dhe lëkundjet përpara ka të ngjarë të dëgjojnë kërkesa më të mëdha për diplomaci dhe përgjigje se si përfundon lufta.
Udhëtimi i Zelensky në Uashington dhe lutjet e sinqerta që ai dha, dështuan. Edhe nëse Uashingtoni arrin të rifillojë financimin në fillim të vitit të ardhshëm, ai tashmë e ka dëmtuar Ukrainën. Ngecja dhe teatri politik kanë dhënë një ndihmë jetike për të mbrojtur aleatët evropianë të SHBA-së në NATO që të mos tërhiqen më thellë në luftën më të keqe tokësore në Evropë që nga vitet 1940 – lojë e ndershme për tregtinë partizane të kuajve.
Debati i Kongresit nuk kishte të bënte me politikën e luftës në Ukrainë, apo efikasitetin e Kievit, apo pse kundërofensiva kishte dështuar. Ishte shumë më e cekët: një tregti kërkuese mbi politikën kufitare të SHBA-së, shoqëruar me kërkesa të paarsyeshme që Ukraina të parashikonte rrjedhën e ardhshme të luftës. Është një dështim befasues i politikës së jashtme amerikane, pasojat e të cilit do të kenë jehonë gjatë dekadave të ardhshme.
Pamja e zymtë ushtarake për Ukrainën ishte rasti përpara se Kongresi të ndalonte ndihmën amerikane. Tani sfida përpara, mundësia që Ukraina mund të përballet me Rusinë pa mbështetjen e NATO-s, rëndon në mendjet e atyre që duhet të përqendrohen në betejat e dimrit përpara.
“Pa ndihmë, ne kemi mbaruar”, më tha të enjten një mjek i zymtë ukrainas, pas disa muajsh rikthimi të trupave së bashku dhe humbjes së një kolegu në verë. Trupat e tjera arrijnë të jenë më stoikë dhe këmbëngulin se do të luftojnë pasi nuk kanë zgjidhje tjetër. Por mos kini asnjë dyshim: asnjë para nga SHBA ose BE – ose vetëm një nga ato që dështojnë – ka shumë të ngjarë të thotë se shumica e Ukrainës do të bjerë nën pushtimin rus në dy vitet e ardhshme.
Kjo do të vendoste një ushtri ruse luftarake, super të ngarkuar, të uritur për hakmarrje pikërisht në kufijtë e NATO-s, diçka që do të bëhej menjëherë problemi i Uashingtonit. Pse? Sepse jashtë traktatit të NATO-s për mbrojtjen e ndërsjellë, në një nivel thjesht praktik, demokracitë e sigurta dhe të lira në Evropë janë partnerët kryesorë tregtarë amerikanë dhe themeli i peshës globale të SHBA-së.
Aleatët evropianë të Ukrainës po e zhgënjejnë atë
Megjithatë, Zelensky përballet me një aleat në SHBA kaq të ndarë dhe injorant në një pjesë të trupit të saj politik, ndërsa duhet të pretendojë se gjërat nuk janë aq të këqija. Të pranosh se Ukraina po lufton, forcon argumentin se nuk ka kuptim të financosh një humbës. Nëse ai thotë se Ukraina po fiton, atëherë pse ka nevojë për më shumë ndihmë? Nëse është një ngërç, atëherë me siguri nuk është se do të bëhet shumë keq pas dy vjetësh?
Disa republikanë të skajshëm këmbëngulin se Rusia do të fitonte gjithmonë, kështu që pse të vononi të pashmangshmen duke ofruar ndihmë që vriten ukrainasit? Ata që duan t’i thonë jo Ukrainës kanë nevojë për pak justifikim. Por kjo vonon pyetjen tjetër, më të errët, se kur më në fund i thoni ‘jo’ Moskës? Sa nga Ukraina, ose ndoshta më vonë fqinjët e saj evropianë, është e pranueshme që Putini të nënshtrojë apo rrafshojë? A ju duket ndopak e njohur kjo pyetje?
