Bota
Kosovë-Serbi: Pse çështjet politike duhet të trajtohen para atyre ekonomike
Nga Clare Nuttall
Marrëveshja e arritur në fillim të këtij muaji midis Serbisë dhe Kosovës për normalizimin e marrëdhënieve ekonomike me ndërmjetësimin e SHBA-së – dhe e deklamuar nga Shtëpia e Bardhë si një marrëveshje “historike” – ka konfirmuar se duhet të trajtohen më parë çështjet e pazgjidhura politike, nëse dëshirohet një progres real drejt daljes nga ngërçi i vjetër midis 2 vendeve.
Bisedimet që synojnë arritjen e një zgjidhjeje të negociuar të mosmarrëveshjeve mes Prishtinës dhe Beogradit, janë duke u zhvilluar sërish në Bruksel, por është e qartë se nuk ka një rrugëdalje të lehtë. Përfshirja e SHBA-së në zgjidhjen e mosmarrëveshjes midis dy vendeve të Ballkanit Perëndimor u ripërtëri me emërimin e Riçard Grenëll si i dërguari special i presidentit amerikan Donald Trump.
Kjo erdhi pasi dështimit të përpjekjeve të mëhershme si nga Uashingtoni ashtu edhe nga Brukseli. Sidomos BE-ja e kishte shfokusuar vëmendjen nga Ballkani Perëndimor dhe procesi i zgjerimit për shkak të konflikteve të brendshme mbi emigracionin, dhe pikëpyetjet
që krijoi Brexit në lidhje me të ardhmen e unionit.
Mbase duke e pranuar se një zgjidhje politike do të ishte e pamundur, Grenëll ka folur më parë mbi normalizimin e raporteve ekonomike, dhe përmirësimin e kushteve të jetesës duke qenë çelësi për zgjidhjen përfundimtare të konfliktit. “Shtetet e Bashkuara, mendojnë se lufta 20-vjeçare midis Kosovës dhe Serbisë do të zgjidhet vetëm përmes normalizimit të marrëdhënieve ekonomike”- tha Grenëll në një intervistë për gazetën kosovare “Express” në muajin qershor.
Ai shtoi se faza e dytë e procesit, e udhëhequr nga BE, duhet të ndodhë vetëm pas normalizimit të raporteve ekonomike. Samiti i Uashingtonit midis presidentit serb Aleksandër Vuçiç dhe kryeministrit kosovar Avdullah Hoti në datat 3-4 shtator, u cilësua para kohe si një shans për një përparim thelbësor në çështjet ekonomike.
Më 4 shtator, në Shtëpinë e Bardhë u nënshkruan dy marrëveshje të ngjashme por të ndara. Në aspektin ekonomik, Kosova dhe Serbia ranë dakord të zbatojnë marrëveshjet rrugore dhe hekurudhore për të cilat ishte rënë tashmë dakord që në muajin shkurt.
Ndërkohë SHBA u angazhua të financojë ndërtimin e Autostradës së Paqes nga Nishi i Serbisë në kryeqytetin e Kosovës, Prishtinë, dy linja hekurudhore, dhe mbështetje për “projekte dypalëshe shtesë“ të paspecifikuara. Në lidhje me autostradën më 15 shtator u nënshkruan marrëveshje me Korporatën e Financave të Zhvillimit (DFC) në SHBA dhe Bankën e Eksport-Import it (EXIM).
Të dy institucionet do të dërgojnë delegacionet në Beograd dhe Prishtinë në fund të këtij muaji, për të çuar përpara punën për ndërtimin e Autostradës së Paqes dhe projekte të tjera. Një tjetër element pozitiv nga samiti ishte përfshirja e Kosovës në zonën e “mini-Shengen”-it, një nismë e bashkëpunimit rajonal e ndërmarrë nga Shqipëria, Maqedonia e Veriut dhe Serbia, edhe pse nuk është e qartë se sa ndikim do të ketë ajo në praktikë.
E megjithatë, ndërsa çdo përparim drejt një afrimi midis të dyja palëve është qartësisht pozitiv, sidomos ai që sjell investime në rajon, marrëveshja ekonomike ishte larg përparimit historik që pretendojnë mbështetësit e saj, pasi e la tërësisht të pa-adresuar situatën politike. Në fakt, kur marrëveshja u fut në hapësirën politike, ajo shkaktoi një reagim të menjëhershëm. Politikanët e opozitës në Prishtinë, u ankuan se ajo kërcënon të minojë sovranitetin e Kosovës:pasi përfshin një angazhim që Kosova të mos tentojë të anëtarësohet në organizatat ndërkombëtare për 1 vit, dhe të punojë me Departamentin amerikan të Energjisë për në një studim fizibiliteti mbi ndarjen e ujërave në Liqenin i Ujmanit, shumica e të cilit shtrihet brenda territorit të Kosovës.
Moska ishte qartazi e pakënaqur me marrëveshjen e arritur. Zëdhënësja e Ministrisë së Jashtme, Maria Zakharova, shkaktoi zemërim në Beograd kur u tall në një postim në Facebook me presidentin serb Aleksandar Vuçiç.
Në postim ajo kishe vendosur foton e Vuçiç të ulur para tryezës së presidentit amerikan Donald Trump, shoqëruar me foton e famshëm nga filmi “Basic Instinct”, që e tregon aktoren Sheron Stoun të kryqëzojë këmbët teksa po merrej në pyetje. “Nëse jeni të ftuar në Shtëpinë e Bardhë, dhe karrigia është vendosur sikur të ishit duke u marë në pyetje, uluni si në foton nr.2 Kushdo që të jeni. Thjesht më besoni”- shkroi Zakharova. Ajo më vonë e fshiu postimin, duke pretenduar se ai ishte “keqinterpretuar”.
Ndërkohë, marrëveshja e vendosi Serbinë në një pozitë të vështirë ndaj një aleati tjetër, Kinës. Uashingtoni e përdori marrëveshjen si një armë shtesë në luftën e saj tregtare me Kinën, në përpjekjet për të dëbuar kompaninë kineze Huauei nga Evropa Qendrore dhe Juglindore.
Edhe pse në marrëveshje kompania nuk përmendet me emër, të dyja palët u zotuan të “ndalojnë përdorimin e pajisjeve 5G, të furnizuar nga shitës të pabesueshëm në rrjetet e tyre të komunikimit”. Menjëherë pas samitit të Uashingtonit, Huauei çeli një qendër inovacioni në kryeqytetin serb, Beograd.
Kryeministrja serbe, Ana Brnabiç, tha në ceremoninë e hapjes se kishte diskutuar me ambasadorin kinez në Serbi mbi çeljen e një tenderi për ndërtimin e rrjetit 5G nga Huauei. Marrëveshje preku edhe politikën në Lindjen e Mesme:Izraeli do të njohë pavarësinë e Kosovës, dhe të dy palët kanë rënë dakord të hapin ambasadat e tyre në Jeruzalem, një lëvizje problematike duke pasur parasysh se të dyja vendet synojnë të anëtarësohen në Bashkimin Evropian.
“Samiti jo vetëm që nuk arriti ndonjë përparim domethënës në marrëdhëniet Kosovë-Serbi. Por si shou diplomatik i neveritshëm i ka lënë të dyja palët më keq sa ishin”- komenton Grupi Këshillimor i Politikave të Ballkanit në Evropë (Biepag). Fondacioni “Bertelsmann Stiftung” dhe Instituti i Vjenës për Studime Ekonomike Ndërkombëtare, theksojnë se duhet të adresohen përçarjet politike në rajon, pasi integrimi ekonomik nuk është i mjaftueshëm për të sjellë ndryshime në rajon.
Studimi i përbashkët, analizon përpjekjet për të promovuar pajtimin politik përmes bashkëpunimit ekonomik rajonal në rajon gjatë 2 dekadave të fundit, gjë që ka prodhuar rezultate “zhgënjyese”. Pjesërisht problemi është përparimi i ngadaltë në integrimin ekonomik rajonal.
Studimi shton se në Ballkanin Perëndimor, nuk kanë ekzistuar ndonjëherë shumë nga parakushtet kryesore për një bashkëpunimin efektiv rajonal. Për shembull, integrimi ekonomik rajonal, ka qenë i lehtë përkundër një rritje prej 37.7 për qind në tregtinë ndër-rajonale, si pasojë e Marrëveshjes së Tregtisë së Lirë të Evropës Qendrore (CEFTA) që nga viti 2007.
Serbia, ekonomia më e madhe në rajon, është integruar më pak ekonomikisht me vendet e tjera të Ballkanit Perëndimor, në vend se të ndërtojë integrimin ekonomik me vendet e treta, kryesisht ato anëtare të BE-së. Dhe në vend se t’u bashkohen vendeve të Evropës Qendrore, të cilat iu bashkuan BE-së në vitet 2000, Ballkani Perëndimor ka rënë më tej ekonomikisht, dhe rajoni nuk ka arritur të tërheqë asnjëherë investitorë të mëdhenj ndërkombëtarë në shkallën që bënë vendet e Evropës Qendrore para anëtarësimit të tyre në union.
Por edhe nëse integrimi ekonomik dhe konvergjenca me BE-në përmirësohet, kjo nuk adreson aspak situatën politike. “Tek e fundit, ekonomia mund të ofrojë vetëm një pjesë të përgjigjes. Zgjidhja e mosmarrëveshjeve të hapura kushtetuese, marrëveshja mbi çështjet territoriale dhe normalizimi i marrëdhënieve midis të gjitha vendeve të rajonit janë gjithashtu parakushtet qendrore për bashkëpunimin efektiv rajonal në Ballkanin Perëndimor”- thonë autorët e raportit
Në këto kushte, do ti takojë sërish BE-së të vazhdojë me negociatat e saj shumë graduale të normalizimit të marrëdhënieve politike, që kanë vazhduar në mënyrë të pandalshme për vite me radhë që nga marrëveshja historike e Brukselit e vitit 2014.
Gjithsesi, të paktën të dyja palët u rikthyen në tryezën e negociatave këtë vit, pasi ndryshimi i qeverisë në Kosovë, u shoqërua me heqjen e menjëhershme të tarifës ndëshkuese në masën 100 për qind për importet nga Serbia dhe Bosnje Hercegovina të vendosur që në vitin 2018.
I dërguari i BE-së, Miroslav Lajçak, është optimist. Ai thotë se një marrëveshje politike mund të arrihet brenda muajve.
Por nuk ka një zgjidhje të qartë mbi çështjen më të debatueshme:refuzimin e Serbisë për ta njohur Kosovën si të pavarur, dhe këmbëngulja e Kosovës që nuk mund të ketë asnjë normalizim marrëdhëniesh pa njohjen e ndërsjelltë si shtete të pavarura. / “Intellinews” – Bota.al
Bota
Përplasjet kufitare Taxhikistan-Taleban: Çfarë fshihet pas tyre, pse ndikojnë në Kinë?
Tensionet po shtohen përgjatë kufirit Taxhikistan-Afganistan në Azinë Qendrore, me qeverinë e Taxhikistanit që raporton për disa inkursione të armatosura këtë muaj, duke tensionuar marrëdhënien e saj të brishtë me udhëheqësit talebanë të Afganistanit.
Më shumë se një duzinë njerëzish janë vrarë në sulme nga burra që autoritetet taxhike i quajnë “terroristë”, dhe në përleshjet që rezultuan me forcat taxhike, thanë zyrtarët në Dushanbe dhe Pekin. Viktimat përfshijnë shtetas kinezë që punojnë në zona të largëta të ish-republikës malore sovjetike.
Në luftimet e fundit këtë javë, të paktën pesë persona u vranë në distriktin Shamsiddin Shokhin të Taxhikistanit, përfshirë “tre terroristë”, thanë zyrtarët.
Taxhikistani ka kohë që kundërshton ngritjen e talebanëve në Afganistan, një vend me të cilin ndan një kufi kryesisht të pasigurt prej 1,340 km (830 milje).
Pavarësisht angazhimit të kujdesshëm diplomatik midis dy vendeve për t’u përshtatur me realitetet e reja rajonale, thanë analistët, frekuenca e përleshjeve të fundit kufitare rrezikon të gërryejë besueshmërinë e talebanëve dhe ngre pikëpyetje në lidhje me aftësinë e tyre për të zbatuar rendin dhe sigurinë.
Ja gjithçka që dimë rreth përleshjeve përgjatë kufirit taxhik-afgan dhe pse ato kanë rëndësi:
Çfarë po ndodh në kufirin Taxhik-Afgan?
Kufiri kalon përgjatë lumit Panj, përmes terrenit të largët malor të Taxhikistanit jugor dhe Afganistanit verilindor.
Të enjten, Komiteti Shtetëror për Sigurinë Kombëtare i Taxhikistanit tha në një deklaratë se “tre anëtarë të një organizate terroriste”, kaluan në territorin e Taxhikistanit të martën. Komiteti shtoi se burrat u gjetën të nesërmen në mëngjes dhe shkëmbyen zjarr me rojet kufitare taxhike. Pesë persona, përfshirë tre ndërhyrësit, u vranë, tha ai.
Zyrtarët taxhikë nuk i identifikuan personat e armatosur dhe as nuk specifikuan se cilit grup i përkisnin. Megjithatë, zyrtarët thanë se në vendngjarje sekuestruan tre pushkë M-16, një pushkë sulmi Kalashnikov, tre pistoleta të prodhimit të huaj me silenciatorë, 10 granata dore, një teleskop nate dhe eksplozivë.
Dushanbe tha se ky ishte sulmi i tretë me origjinë nga provinca Badakhshan e Afganistanit gjatë muajit të kaluar, që ka rezultuar në vdekjen e personelit të saj.
Këto sulme, thanë zyrtarët taxhikë të enjten, “vërtetojnë se qeveria talebane po demonstron papërgjegjshmëri serioze dhe të përsëritur, dhe mosangazhim në përmbushjen e detyrimeve të saj ndërkombëtare dhe premtimeve të vazhdueshme për të siguruar sigurinë … dhe për të luftuar anëtarët e organizatave terroriste”.
Deklarata e Taxhikistanit u bëri thirrje talebanëve të “kërkojnë falje nga populli i Taxhikistanit, dhe të marrin masa efektive për të siguruar sigurinë përgjatë kufirit të përbashkët”.
Taxhikistani nuk ka sugjeruar se cili mund të jetë motivi i sulmeve, por duket se sulmet kanë në shënjestër kompanitë dhe shtetasit kinezë që punojnë në zonë.
Si është e përfshirë Kina në të gjitha këto?
Pekini është kreditori më i madh i Taxhikistanit dhe një nga partnerët e tij ekonomikë më me ndikim, me një ndikim të konsiderueshëm në infrastrukturë, miniera dhe projekte të tjera të rajonit kufitar.
Kina dhe Taxhikistani ndajnë gjithashtu një kufi prej 477 km (296 milje), që kalon nëpër malet Pamir në lartësi të madhe në Taxhikistanin lindor, ngjitur me rajonin Xinjiang të Kinës.
Dy sulme u kryen kundër kompanive dhe shtetasve kinezë në javën e fundit të nëntorit. Më 26 nëntor, një dron i pajisur me një pajisje shpërthyese sulmoi një kompleks që i përkiste Shohin SM, një kompanie private kineze të minierave të arit, në rajonin e largët Khatlon në kufirin Taxhik-Afgan, duke vrarë tre shtetas kinezë.
Në një sulm të dytë më 30 nëntor, një grup burrash të armatosur me armë hapën zjarr ndaj punëtorëve të punësuar nga Korporata Shtetërore e Rrugëve dhe Urave e Kinës, duke vrarë të paktën dy persona në distriktin Darvoz të Taxhikistanit.
Zyrtarët taxhikë thanë se këto sulme kishin origjinën nga fshatrat në provincën Badakhshan të Afganistanit, por nuk zbuluan ndonjë lidhje apo motiv pas sulmeve.
Shtetasit kinezë janë sulmuar gjithashtu në provincën Balochistan të Pakistanit dhe përgjatë kufirit Afganistan-Pakistan.
Ambasada e Kinës në Dushanbe këshilloi kompanitë dhe personelin kinez të evakuoheshin nga zona kufitare. Zyrtarët kinezë kërkuan, “që Taxhikistani të marrë të gjitha masat e nevojshme për të garantuar sigurinë e ndërmarrjeve dhe qytetarëve kinezë në Taxhikistan”.
Kush po i kryen këto sulme?
Ndërsa sulmuesit nuk janë identifikuar, analistët dhe vëzhguesit besojnë se sulmet mbajnë shenjat dalluese të degës së ISIS-it në Provincën Khorasan (ISKP), e cila, sipas tyre, synon të diskreditojë udhëheqësit talebanë të Afganistanit.
“ISKP ka sulmuar të huajt brenda Afganistanit dhe ka kryer sulme ndaj të huajve brenda Afganistanit si një shtyllë kyçe të strategjisë së tyre”, tha Ibraheem Bahiss, një analist me bazë në Kabul në organizatën kërkimore International Crisis Group.
“Qëllimi është të shkatërrohet imazhi i talebanëve si një ofrues sigurie me të cilin qeveritë rajonale duhet të bashkëpunojnë”, tha Bahiss për Al Jazeera.
Si kanë reaguar talebanët ndaj këtyre sulmeve?
Kabuli shprehu “pikëllimin e thellë” për vrasjet e punëtorëve kinezë më 28 nëntor.
Talebanët fajësuan për dhunën një grup të armatosur të paidentifikuar, i cili, sipas tyre, “po përpiqet të krijojë kaos dhe paqëndrueshmëri në rajon dhe të mbjellë mosbesim midis vendeve”, dhe siguruan Taxhikistanin për bashkëpunimin e tyre të plotë.
Pas përleshjeve të kësaj jave, Sirajuddin Haqqani, ministri i brendshëm i talebanëve, tha se Kabuli mbetet i përkushtuar ndaj Marrëveshjes së Dohas së vitit 2020, marrëveshjes së saj me Shtetet e Bashkuara për një tërheqje graduale të trupave të huaja nga Afganistani, në këmbim të angazhimeve të talebanëve për të parandaluar që Afganistani të përdoret si bazë për sulmin ndaj vendeve të tjera.
Duke iu drejtuar një ceremonie diplomimi të kadetëve të policisë në Akademinë Kombëtare të Policisë në Kabul të enjten, Haqqani tha se Afganistani nuk përbënte kërcënim për vendet e tjera dhe dera e dialogut mbetet e hapur.
“Ne duam t’i adresojmë problemet, mosbesimin ose keqkuptimet përmes dialogut. Ne e kemi kaluar provën e konfrontimit. Mund të jemi të dobët në burime, por besimi dhe vullneti ynë janë të fortë”, tha ai, duke shtuar se siguria ishte përmirësuar në atë masë sa zyrtarët talebanë tani udhëtojnë në të gjithë vendin pa armë.
Talebanët këmbëngulin se asnjë “grup terrorist” nuk vepron nga Afganistani. Megjithatë, në një raport të kohëve të fundit, komiteti i monitorimit të sanksioneve i Kombeve të Bashkuara përmendi praninë e grupeve të shumta të armatosura, duke përfshirë ISKP, Tehreek-e-Taliban Pakistan, al-Kaedën, Partinë Islamike të Turkistanit, Jamaat Ansarullah dhe Ittehad-ul-Mujahideen Pakistan.
Jamaat Ansarullah është një grup taxhik i lidhur me rrjetet e lidhura me al-Kaedën dhe aktiv kryesisht në Afganistanin verior pranë kufirit me Taxhikistanin.
Si janë marrëdhëniet midis Taxhikistanit dhe talebanëve?
Për dekada të tëra, marrëdhënia midis Taxhikistanit dhe talebanëve është përcaktuar nga armiqësia e thellë ideologjike dhe mosbesimi etnik, me Dushanben si një nga kritikët më të ashpër të grupit në Azinë Qendrore.
Në vitet 1990, Taxhikistani u bashkua me Aleancën Veriore anti-Talibane, të udhëhequr nga komandanti ushtarak afgan dhe ish-Ministri i Mbrojtjes, Ahmad Shah Massoud.
Pas rikthimit të talebanëve në pushtet në Afganistan në gusht 2021, Taxhikistani qëndroi i vetmi vend që kundërshtoi njohjen zyrtarisht të qeverisë së re.
Megjithatë, angazhimi diplomatik pragmatik filloi në heshtje rreth vitit 2023, i nxitur nga domosdoshmëria ekonomike dhe frika e përbashkët e sigurisë, për shkak të pranisë së SHIPK-së. Duke përshpejtuar rivendosjen e marrëdhënieve, një delegacion i nivelit të lartë taxhik vizitoi Kabulin në nëntor, vizita e parë e tillë që nga rikthimi i talebanëve në pushtet.
Por të dy qeveritë vazhdojnë të shkëmbejnë akuza se pala tjetër po strehon “terroristë”, problemi kryesor që mbetet në marrëdhënien e tyre dypalëshe, dhe se kontrabanda e drogës po ndodh përtej kufirit të tyre.
Kufiri taxhik-afgan ka qenë prej kohësh një rrugë kryesore trafikimi për heroinën dhe metamfetaminën afgane në Azinë Qendrore dhe më tej në Rusi dhe Evropë, duke shfrytëzuar terrenin e thyer dhe policimin e dobët të zonës.
“Frekuenca në rritje [e përleshjeve] është e re dhe interesante dhe ngre një pikë: nëse mund të jemi duke parë një kërcënim të ri që po shfaqet”, tha Bahiss.
Provinca Badakshan, nga e cila autoritetet taxhike thanë se burojnë sulmet ndaj shtetasve kinezë, paraqet një situatë komplekse sigurie për talebanët, pasi ata kanë luftuar për të ndaluar kërcënimin nga grupet e armatosura të opozitës, shtoi Bahiss.
Ai tha se kjo çështje sigurie është komplikuar më tej nga goditja e talebanëve ndaj kultivimit të lulekuqes në provincë. Talebanët janë përballur me rezistencë ndaj kësaj politike nga fermerët në veri. Kjo kryesisht për shkak se terreni i Badakshanit, do të thotë se lulekuqja është e vetmja kulturë fitimprurëse.
Po marrëdhëniet e talebanëve me fqinjët e tjerë?
Që kur talebanët rimorën kontrollin e Afganistanit në vitin 2021, disa nga fqinjët e tij kanë ruajtur një marrëdhënie pragmatike transaksionale, ndërsa të tjerët jo.
Marrëdhëniet me Pakistanin, më parë patronin e saj, janë përkeqësuar veçanërisht. Islamabadi akuzon Kabulin për strehimin e luftëtarëve të Tehrik-i-Taliban Pakistan, të njohur edhe si Talebanët e Pakistanit. Tensionet për këtë çështje u rritën në nëntor kur Pakistani nisi sulme ajrore në Kabul, Khost dhe provinca të tjera, duke shkaktuar sulme hakmarrëse të talebanëve në pikat kufitare.
Dhjetëra njerëz u vranë, përpara se të arrihej një armëpushim i ndërmjetësuar nga Katari dhe Turqia. Megjithatë, të dyja palët janë përfshirë në luftime që atëherë, duke fajësuar njëra-tjetrën për shkeljen e armëpushimit të brishtë.
Talebanët i mohojnë akuzat e Islamabadit, dhe e kanë fajësuar Pakistanin për “dështimet e veta të sigurisë”.
Ndërkohë, talebanët tani janë të përkushtuar në zhvillimin e një marrëdhënieje të re me rivalin kryesor të Pakistanit, Indinë, me delegacione që vizitojnë qytete indiane për diskutime mbi tregtinë dhe sigurinë. Nju Delhi më parë ishte pjesë e aleancës anti-talebane. Megjithatë, kjo qasje ka ndryshuar me përkeqësimin e marrëdhënieve midis Pakistanit dhe talebanëve./ Al Jazeera.
Bota
Presidenti i Ukrainës, Zelensky mbërrin në Mar-a-Lago, takohet me presidentin Trump
Presidenti i Ukrainës, Volodymyr Zelensky, ka mbërritur në Florida, ku po zhvillon një takim të rëndësishëm me Presidentin e SHBA-së, Donald Trump, në rezidencën e tij private, Mar-a-Lago.
Takimi synon të diskutojë sigurinë, ndihmën ekonomike dhe çështje territoriale lidhur me konfliktin në Ukrainë, ndërkohë që Rusia ka intensifikuar sulmet ndaj Kievit.
Zelensky ka bërë të ditur se bisedimet do të përfshijnë garanci sigurie dhe mbështetje financiare, si dhe mundësinë e diskutimit për të ardhmen e zonës së Donbasit. Takimi pritet të jetë një hap i rëndësishëm drejt arritjes së një marrëveshjeje paqeje pas katër vjetësh konflikti.
Ndërkohë, Trump e ka përshkruar telefonatën e tij me Vladimir Putin pak para takimit si “të mirë dhe shumë produktive”, duke theksuar rëndësinë e dialogut në këtë moment delikat.
Bota
Legjenda e ekranit francez, Brigitte Bardot ndërron jetë në moshën 91-vjeçare
Brigitte Bardot, aktorja dhe këngëtarja franceze që u bë një seks-simbol ndërkombëtar përpara se t’i kthente shpinën industrisë së filmit për t’u bërë aktiviste për të drejtat e kafshëve, ka ndërruar jetë në moshën 91 vjeç.
Bardot fitoi famë ndërkombëtare me filmin e vitit 1956 “Dhe Zoti Krijoi Gruan”, shkruar dhe drejtuar nga bashkëshorti i saj i atëhershëm, Roger Vadim, dhe për dy dekadat e ardhshme mishëroi idenë e “koteles së seksit” arketipe. Megjithatë, në fillim të viteve ’70, ajo njoftoi tërheqjen e saj nga aktrimi dhe u bë gjithnjë e më aktive politikisht. Mbështetja e saj e hapur për të drejtat e kafshëve, evoluoi në komente nxitëse rreth pakicave etnike dhe mbështetje të hapur për Frontin Nacional të ekstremit të djathtë të Francës, duke rezultuar në një sërë dënimesh për urrejtje racore.
E lindur në vitin 1934 në Paris, Bardot u rrit në një familje të begatë dhe tradicionale katolike, por shkëlqeu mjaftueshëm si balerinë saqë iu lejua të studionte balet, duke fituar një vend në Konservatorin prestigjioz të Parisit. Në të njëjtën kohë ajo gjeti punë si modele, duke u shfaqur në kopertinën e Elle në vitin 1950, ndërsa ishte ende 15 vjeç. Si rezultat i punës së saj si modele, asaj iu ofruan role filmash; në një audicion ajo takoi Vadim-in, me të cilin do të martohej në vitin 1952, pasi mbushi 18 vjeç. Bardot u zgjodh në role të vogla, me një rëndësi gjithnjë e më të madhe; ajo luajti interesin e dashurisë së Dirk Bogarde në Doctor at Sea, një hit i madh në Mbretërinë e Bashkuar në vitin 1955.
Por ishte filmi i Vadim dhe Zoti e krijoi gruan, në të cilin Bardot luajti rolin e një adoleshenteje të lirë në Saint-Tropez, që e konsolidoi imazhin e saj dhe e shndërroi atë në një ikonë ndërkombëtare. Filmi ishte një hit i madh në Francë, si dhe në nivel ndërkombëtar, dhe e katapultoi Bardot në radhët e para të interpretueseve franceze të ekranit.
Përveç audiencës së kinemasë, Bardot u bë shpejt një frymëzim për intelektualët dhe artistët; jo më pak për të rinjtë John Lennon dhe Paul McCartney, të cilët kërkonin që të dashurat e tyre të asaj kohe t’i lyenin flokët biondë në imitim të saj. Kolumnisti Raymond Cartier shkroi një artikull të gjatë rreth “le cas Bardot” në Paris-Match në vitin 1958, ndërsa Simone de Beauvoir botoi esenë e saj të famshme Brigitte Bardot dhe Sindroma e Lolitës në vitin 1959, duke e paraqitur aktoren si gruan më të çliruar të Francës. Në vitin 1969, Bardot u zgjodh si modelja e parë e jetës reale për Marianne, simbolin e republikës franceze.
Në filli të viteve 1960, Bardot u shfaq në një sërë filmash francezë të profilit të lartë, duke përfshirë dramën e Henri-Georges Clouzot, e nominuar për çmimin Oscar, “The Truth”, “Very Private Affair” të Louis Malle (përballë Marcello Mastroianni-t) dhe “Contempt” të Jean-Luc Godard. Në gjysmën e dytë të dekadës, Bardot pranoi një numër ofertash nga Hollywood-i: këto përfshinin “Viva Maria!”, një komedi të periudhës me xhirim në Meksikë me Jeanne Moreau, dhe “Shalako”, një film western me Sean Connery.
Bardot pati gjithashtu një karrierë paralele muzikore, e cila përfshinte regjistrimin e versionit origjinal të këngës “Je T’Aime… Moi Non Plus” të Serge Gainsbourg, të cilën Gainsbourg e kishte shkruar për të ndërsa kishin një lidhje jashtëmartesore. (E frikësuar nga skandali pasi bashkëshorti i saj i atëhershëm, Gunter Sachs, e zbuloi, Bardot i kërkoi Gainsbourg të mos e publikonte; ai vazhdoi ta riregjistronte atë me Jane Birkin, duke arritur një sukses të madh komercial.)
Megjithatë, Bardot e gjeti presionin e famës gjithnjë e më bezdisës, duke i thënë gazetës Guardian në vitin 1996 : “Çmenduria që më rrethonte gjithmonë dukej joreale. Nuk isha kurrë vërtet e përgatitur për jetën e një ylli.” Ajo u tërhoq nga aktrimi në vitin 1973, në moshën 39 vjeç, pasi realizoi romancën historike “Historia Ndërtuese dhe e Gëzuar e Colinot”. Fokusi i saj kryesor u bë aktivizmi për mbrojtjen e kafshëve, duke iu bashkuar protestave kundër gjuetisë së fokave në vitin 1977 dhe duke themeluar Fondacionin Brigitte Bardot në vitin 1986.
Më pas, Bardot u dërgoi letra proteste udhëheqësve botërorë për çështje të tilla si shfarosja e qenve në Rumani, vrasja e delfinëve në Ishujt Faroe dhe masakra e maceve në Australi . Ajo gjithashtu shprehu rregullisht pikëpamjet e saj mbi masakrën fetare të kafshëve. Në vitin 2003, në librin e saj “Një britmë në heshtje “, ajo përkrahu politikën e krahut të djathtë dhe sulmoi burrat gej dhe lezbiket, mësuesit e shkollave dhe të ashtuquajturin “islamizim të shoqërisë franceze”, duke rezultuar në një dënim për nxitje të urrejtjes racore.
Bardot kishte një histori të gjatë në mbështetjen e Frontit Nacional të Francës (i cili që atëherë është riemëruar Tubimi Kombëtar), duke i thënë gazetës Guardian: “Lidhur me rritjen e tmerrshme të emigracionit, unë i ndaj plotësisht pikëpamjet e [Jean-Marie Le Pen].” Në vitin 2006, një letër drejtuar ministrit të brendshëm të atëhershëm, Nicolas Sarkozy, thoshte se popullsia myslimane e Francës po “shkatërronte vendin tonë duke imponuar veprimet e saj”.
Bardot u martua katër herë: me Vadim midis viteve 1952 dhe 1957, me Jacques Charrier midis viteve 1959 dhe 1962 (me të cilin pati një djalë, Nicholas, në vitin 1960), me Sachs (1966-1969) dhe me ish-këshilltari e Le Pen, Bernard d’Ormale, me të cilin u martua në vitin 1992. Ajo gjithashtu pati një numër marrëdhëniesh të profilit të lartë, duke përfshirë ato me Jean-Louis Trintignant dhe Gainsbourg./ The Guardian.
-
Albania2 days agoShqiptari në Britani shpëton nga deportimi pasi “partnerja nuk i flet shqip”
-
Albania10 hours agoVIDEO/ Protesta në Vlorë për mungesën e ujit, qytetarët futen në teatrin “Petro Marko” dhe ndërpresin mbrëmjen gala të bashkisë
-
Albania10 hours agoAnomalia e buxhetit, 2 miliardë euro shpenzime në dhjetor
-
Albania11 hours ago“Katolikët monitoroheshin, myslimanët përgatitnin ushqimet për ta” – si festoheshin Krishtlindjet në komunizëm në Shqipëri
-
UK2 days agoRrëzohet aeroplani në Britani, alarm në aeroportin Southend në Londër
-
UK9 hours ago
Princi William dhe Kate Middleton vendosën vijë sigurie 9.6km rreth rezidencës së tyre të re, reagojnë banorët e zonës: Masa të tepruara dhe pa konsultim
-
Bota10 hours agoPresidenti i Ukrainës, Zelensky mbërrin në Mar-a-Lago, takohet me presidentin Trump
-
Kosova12 hours agoDalin Exit Poll-et e para, Vetëvendosja rikonfirmohet forcë e parë, Hamza 23.9 përqind, Abdixhiku 16.1 përqind
