Bota
PROFIL/ Trashëgimia e Papa Françeskut: I dashur nga miliona, i urryer nga elita e vjetër
Në një fjalim të mbajtur në vitin 2015, dy vite pas zgjedhjes së tij, Papa Françesku paraqiti vizionin e tij për Kishën Katolike, duke e nxitur atë të jetë më afër “të braktisurve, të harruarve, të papërkryerve” dhe duke bërë thirrje që të jetë “një kishë e lumtur me fytyrën e një nëne, që kupton, shoqëron, përkëdhel”.
Përkushtimi i Françeskut për të ndërtuar një Kishë Katolike më të hapur dhe gjithëpërfshirëse, në kontakt me dioqezat e largëta, u bë i dukshëm në vitin 2015, kur ai tërhoqi rreth gjashtë milionë vetë në një meshë në Manila, dhe më pas një milion në Kinshasa, kryeqytetin e Kongos, në vitin 2023.
600,000 vetë morën pjesë në meshën gjatë vizitës së tij në Timorin Lindor në shtator të vitit 2024, një numër që përbënte gati gjysmën e popullsisë së këtij vendi aziatik.
Këto vizita forcuan imazhin e papatit të tij si një frymë e re pas viteve kur paraardhësi i tij konservator dhe i dhënë pas librave, Benedikti XVI, kishte ndërtuar reputacionin e një mbrojtësi të rreptë të doktrinës, duke marrë nofkën “roja i Zotit”.
Vendosmëria e Françeskut për të dëgjuar besimtarët e Kishës e çoi atë në organizimin e sinodeve në Romë në vitet 2023 dhe 2024, ku u diskutuan tema të hartuara në dioqeza dhe për herë të parë u dhanë të drejta vote delegateve gra. Edhe pse ai zhgënjeu peshkopët liberalë duke mos u dhënë mundësinë për të krijuar diakonesha femra, ngjarjet ngjallën zemërim tek kundërshtarët konservatorë, të cilët besonin se detyra e Kishës ishte të mësonte fjalën e Zotit dhe jo të shpërndante pyetësorë.
Por papati, siç e kuptoi Françesku, është më i ndërlikuar sesa shpallja e politikave gjithëpërfshirëse. Emërimi i grave në poste kyçe në Vatikan dhe deklarata “Kush jam unë që të gjykoj?” për homoseksualitetin, nuk ishin veprime të lehta në një institucion që ndalon gratë nga meshtaria dhe e konsideron seksin homoseksual si mëkat.
Disa gjëra duhej të ndryshonin, dhe shenja e parë erdhi në vitin 2016 kur peshkopët hodhën poshtë dëshirën e tij për të lehtësuar marrjen e kungimit nga të divorcuarit e rimartuar. Kur Françesku megjithatë vazhdoi dhe lejoi pak fleksibilitet, kardinalët konservatorë nisën një fushatë kundër tij që do të zgjaste për pjesën tjetër të papatit të tij.
Tre vite më vonë, kur ai iu afrua lejimit të priftërinjve të martuar në Amazon për të përballuar mungesën e klerikëve, u detyrua të tërhiqej përballë rezistencës së prelatëve të lartë.
Ndërkohë, kundërshtarët e tij, veçanërisht katolikët konservatorë në Shtetet e Bashkuara, kundërshtuan qëndrimet pro-emigrantëve të Françeskut dhe kufizimet ndaj meshës tradicionale në latinisht.
Papa qëndroi pranë kundërshtimit të Kishës ndaj martesës së të njëjtit seks, por në tetor të vitit 2023 i befasoi shumë vetë duke anuluar ndalimin e bekimit të bashkimeve civile homoseksuale. Një muaj më vonë, Vatikani dha leje për pagëzimin e personave transgjinorë, duke shkaktuar një reagim të ashpër prej shtatë faqesh nga kardinali gjerman Gerhard Müller, një nga kundërshtarët kryesorë konservatorë, i cili tha se ndryshimi i seksit ishte “një trillim djallëzor”.
Pa frikë të përfshihej në politikë, Françesku nisi një enciklikë të jashtëzakonshme në vitin 2015 të quajtur “Laudato Si”, në të cilën ai deklaroi se lufta kundër ndryshimeve klimatike ishte një detyrë katolike. Ai gjithashtu u takua me Patriarkun Ortodoks Rus Kirill të Moskës për të ndihmuar në zgjidhjen e një ndarjeje mijëvjeçare dhe ndërmjetësoi një marrëveshje historike me Pekinin për të emëruar së bashku peshkopë në Kinë.
Megjithatë, të dy sukseset diplomatike më vonë u përkeqësuan: Françesku e akuzoi Kirillin se ishte “këngëtari i Putinit” pas pushtimit rus të Ukrainës, ndërsa Kina shpesh e shkelte marrëveshjen me Romën duke emëruar vetë peshkopët e saj.
Brenda Vatikanit, ku Françesku ndërtoi imazhin e tij si “papa i popullit” duke u vendosur në shtëpinë e miqve për priftërinjtë në vend të apartamentit papnor dhe duke mbajtur fjalime të ashpra ndaj zyrtarëve të lartë që thurnin thashetheme, ai shpejt u akuzua për marrjen e vendimeve autokratike dhe të nxituara, të bazuara në këshillat e disa ndihmësve të besuar.
Megjithëse ndërmori hapa për të pastruar Kishën nga abuzimet seksuale, Françesku u detyrua të pranonte se kishte bërë “gabime të rënda” kur injoroi një skandal abuzimi në Kili, të cilin një nga këshilltarët e tij më të afërt, kardinali kilian Francisco Errázuriz, e kishte minimizuar.
Hapat e guximshëm të Françeskut për të reformuar financat e errëta të Vatikanit kulmuan me një gjyq ndaj financierëve dhe stafit për një investim të dështuar të donacioneve në prona luksoze në Londër. Seancat gjyqësore zbuluan se Françesku thuhet se kishte miratuar disa nga vendimet e diskutueshme.
Sjellja e tij tregonte një Papë me ide të guximshme, që nuk kishte frikë të shqetësonte hierarkinë e Vatikanit, por që gjithashtu ndryshonte drejtim dhe rishikonte vazhdimisht pozicionet e tij — ndonjëherë duke hapur shtigje të reja, ndonjëherë duke u penguar.
Në fjalimin ku paraqiti vizionin e tij në vitin 2015, ai tha: “Doktrina e krishterë nuk është një sistem i mbyllur, i paaftë për të gjeneruar pyetje, dyshime, kërkime — por është e gjallë, e di çfarë është trazimi, është e gjallëruar”, duke shtuar: “Ajo ka një fytyrë që nuk është e ngurtë, ka një trup që lëviz dhe rritet, ka një mish të butë — quhet Jezu Krishti.”
Ky fjalim përcaktoi atë që e ndante atë nga kundërshtarët e tij konservatorë. Por për miliona katolikë, më e rëndësishme ishte përqendrimi i Françeskut te të varfrit, vendimi i tij për të strehuar refugjatë sirianë në Vatikan, vendosja e dusheve për të pastrehët pranë Sheshit të Shën Pjetrit dhe shenjtërimi i Nënë Terezës — një ceremoni që mblodhi 100,000 pelegrinë.
Bota
Përplasjet kufitare Taxhikistan-Taleban: Çfarë fshihet pas tyre, pse ndikojnë në Kinë?
Tensionet po shtohen përgjatë kufirit Taxhikistan-Afganistan në Azinë Qendrore, me qeverinë e Taxhikistanit që raporton për disa inkursione të armatosura këtë muaj, duke tensionuar marrëdhënien e saj të brishtë me udhëheqësit talebanë të Afganistanit.
Më shumë se një duzinë njerëzish janë vrarë në sulme nga burra që autoritetet taxhike i quajnë “terroristë”, dhe në përleshjet që rezultuan me forcat taxhike, thanë zyrtarët në Dushanbe dhe Pekin. Viktimat përfshijnë shtetas kinezë që punojnë në zona të largëta të ish-republikës malore sovjetike.
Në luftimet e fundit këtë javë, të paktën pesë persona u vranë në distriktin Shamsiddin Shokhin të Taxhikistanit, përfshirë “tre terroristë”, thanë zyrtarët.
Taxhikistani ka kohë që kundërshton ngritjen e talebanëve në Afganistan, një vend me të cilin ndan një kufi kryesisht të pasigurt prej 1,340 km (830 milje).
Pavarësisht angazhimit të kujdesshëm diplomatik midis dy vendeve për t’u përshtatur me realitetet e reja rajonale, thanë analistët, frekuenca e përleshjeve të fundit kufitare rrezikon të gërryejë besueshmërinë e talebanëve dhe ngre pikëpyetje në lidhje me aftësinë e tyre për të zbatuar rendin dhe sigurinë.
Ja gjithçka që dimë rreth përleshjeve përgjatë kufirit taxhik-afgan dhe pse ato kanë rëndësi:
Çfarë po ndodh në kufirin Taxhik-Afgan?
Kufiri kalon përgjatë lumit Panj, përmes terrenit të largët malor të Taxhikistanit jugor dhe Afganistanit verilindor.
Të enjten, Komiteti Shtetëror për Sigurinë Kombëtare i Taxhikistanit tha në një deklaratë se “tre anëtarë të një organizate terroriste”, kaluan në territorin e Taxhikistanit të martën. Komiteti shtoi se burrat u gjetën të nesërmen në mëngjes dhe shkëmbyen zjarr me rojet kufitare taxhike. Pesë persona, përfshirë tre ndërhyrësit, u vranë, tha ai.
Zyrtarët taxhikë nuk i identifikuan personat e armatosur dhe as nuk specifikuan se cilit grup i përkisnin. Megjithatë, zyrtarët thanë se në vendngjarje sekuestruan tre pushkë M-16, një pushkë sulmi Kalashnikov, tre pistoleta të prodhimit të huaj me silenciatorë, 10 granata dore, një teleskop nate dhe eksplozivë.
Dushanbe tha se ky ishte sulmi i tretë me origjinë nga provinca Badakhshan e Afganistanit gjatë muajit të kaluar, që ka rezultuar në vdekjen e personelit të saj.
Këto sulme, thanë zyrtarët taxhikë të enjten, “vërtetojnë se qeveria talebane po demonstron papërgjegjshmëri serioze dhe të përsëritur, dhe mosangazhim në përmbushjen e detyrimeve të saj ndërkombëtare dhe premtimeve të vazhdueshme për të siguruar sigurinë … dhe për të luftuar anëtarët e organizatave terroriste”.
Deklarata e Taxhikistanit u bëri thirrje talebanëve të “kërkojnë falje nga populli i Taxhikistanit, dhe të marrin masa efektive për të siguruar sigurinë përgjatë kufirit të përbashkët”.
Taxhikistani nuk ka sugjeruar se cili mund të jetë motivi i sulmeve, por duket se sulmet kanë në shënjestër kompanitë dhe shtetasit kinezë që punojnë në zonë.
Si është e përfshirë Kina në të gjitha këto?
Pekini është kreditori më i madh i Taxhikistanit dhe një nga partnerët e tij ekonomikë më me ndikim, me një ndikim të konsiderueshëm në infrastrukturë, miniera dhe projekte të tjera të rajonit kufitar.
Kina dhe Taxhikistani ndajnë gjithashtu një kufi prej 477 km (296 milje), që kalon nëpër malet Pamir në lartësi të madhe në Taxhikistanin lindor, ngjitur me rajonin Xinjiang të Kinës.
Dy sulme u kryen kundër kompanive dhe shtetasve kinezë në javën e fundit të nëntorit. Më 26 nëntor, një dron i pajisur me një pajisje shpërthyese sulmoi një kompleks që i përkiste Shohin SM, një kompanie private kineze të minierave të arit, në rajonin e largët Khatlon në kufirin Taxhik-Afgan, duke vrarë tre shtetas kinezë.
Në një sulm të dytë më 30 nëntor, një grup burrash të armatosur me armë hapën zjarr ndaj punëtorëve të punësuar nga Korporata Shtetërore e Rrugëve dhe Urave e Kinës, duke vrarë të paktën dy persona në distriktin Darvoz të Taxhikistanit.
Zyrtarët taxhikë thanë se këto sulme kishin origjinën nga fshatrat në provincën Badakhshan të Afganistanit, por nuk zbuluan ndonjë lidhje apo motiv pas sulmeve.
Shtetasit kinezë janë sulmuar gjithashtu në provincën Balochistan të Pakistanit dhe përgjatë kufirit Afganistan-Pakistan.
Ambasada e Kinës në Dushanbe këshilloi kompanitë dhe personelin kinez të evakuoheshin nga zona kufitare. Zyrtarët kinezë kërkuan, “që Taxhikistani të marrë të gjitha masat e nevojshme për të garantuar sigurinë e ndërmarrjeve dhe qytetarëve kinezë në Taxhikistan”.
Kush po i kryen këto sulme?
Ndërsa sulmuesit nuk janë identifikuar, analistët dhe vëzhguesit besojnë se sulmet mbajnë shenjat dalluese të degës së ISIS-it në Provincën Khorasan (ISKP), e cila, sipas tyre, synon të diskreditojë udhëheqësit talebanë të Afganistanit.
“ISKP ka sulmuar të huajt brenda Afganistanit dhe ka kryer sulme ndaj të huajve brenda Afganistanit si një shtyllë kyçe të strategjisë së tyre”, tha Ibraheem Bahiss, një analist me bazë në Kabul në organizatën kërkimore International Crisis Group.
“Qëllimi është të shkatërrohet imazhi i talebanëve si një ofrues sigurie me të cilin qeveritë rajonale duhet të bashkëpunojnë”, tha Bahiss për Al Jazeera.
Si kanë reaguar talebanët ndaj këtyre sulmeve?
Kabuli shprehu “pikëllimin e thellë” për vrasjet e punëtorëve kinezë më 28 nëntor.
Talebanët fajësuan për dhunën një grup të armatosur të paidentifikuar, i cili, sipas tyre, “po përpiqet të krijojë kaos dhe paqëndrueshmëri në rajon dhe të mbjellë mosbesim midis vendeve”, dhe siguruan Taxhikistanin për bashkëpunimin e tyre të plotë.
Pas përleshjeve të kësaj jave, Sirajuddin Haqqani, ministri i brendshëm i talebanëve, tha se Kabuli mbetet i përkushtuar ndaj Marrëveshjes së Dohas së vitit 2020, marrëveshjes së saj me Shtetet e Bashkuara për një tërheqje graduale të trupave të huaja nga Afganistani, në këmbim të angazhimeve të talebanëve për të parandaluar që Afganistani të përdoret si bazë për sulmin ndaj vendeve të tjera.
Duke iu drejtuar një ceremonie diplomimi të kadetëve të policisë në Akademinë Kombëtare të Policisë në Kabul të enjten, Haqqani tha se Afganistani nuk përbënte kërcënim për vendet e tjera dhe dera e dialogut mbetet e hapur.
“Ne duam t’i adresojmë problemet, mosbesimin ose keqkuptimet përmes dialogut. Ne e kemi kaluar provën e konfrontimit. Mund të jemi të dobët në burime, por besimi dhe vullneti ynë janë të fortë”, tha ai, duke shtuar se siguria ishte përmirësuar në atë masë sa zyrtarët talebanë tani udhëtojnë në të gjithë vendin pa armë.
Talebanët këmbëngulin se asnjë “grup terrorist” nuk vepron nga Afganistani. Megjithatë, në një raport të kohëve të fundit, komiteti i monitorimit të sanksioneve i Kombeve të Bashkuara përmendi praninë e grupeve të shumta të armatosura, duke përfshirë ISKP, Tehreek-e-Taliban Pakistan, al-Kaedën, Partinë Islamike të Turkistanit, Jamaat Ansarullah dhe Ittehad-ul-Mujahideen Pakistan.
Jamaat Ansarullah është një grup taxhik i lidhur me rrjetet e lidhura me al-Kaedën dhe aktiv kryesisht në Afganistanin verior pranë kufirit me Taxhikistanin.
Si janë marrëdhëniet midis Taxhikistanit dhe talebanëve?
Për dekada të tëra, marrëdhënia midis Taxhikistanit dhe talebanëve është përcaktuar nga armiqësia e thellë ideologjike dhe mosbesimi etnik, me Dushanben si një nga kritikët më të ashpër të grupit në Azinë Qendrore.
Në vitet 1990, Taxhikistani u bashkua me Aleancën Veriore anti-Talibane, të udhëhequr nga komandanti ushtarak afgan dhe ish-Ministri i Mbrojtjes, Ahmad Shah Massoud.
Pas rikthimit të talebanëve në pushtet në Afganistan në gusht 2021, Taxhikistani qëndroi i vetmi vend që kundërshtoi njohjen zyrtarisht të qeverisë së re.
Megjithatë, angazhimi diplomatik pragmatik filloi në heshtje rreth vitit 2023, i nxitur nga domosdoshmëria ekonomike dhe frika e përbashkët e sigurisë, për shkak të pranisë së SHIPK-së. Duke përshpejtuar rivendosjen e marrëdhënieve, një delegacion i nivelit të lartë taxhik vizitoi Kabulin në nëntor, vizita e parë e tillë që nga rikthimi i talebanëve në pushtet.
Por të dy qeveritë vazhdojnë të shkëmbejnë akuza se pala tjetër po strehon “terroristë”, problemi kryesor që mbetet në marrëdhënien e tyre dypalëshe, dhe se kontrabanda e drogës po ndodh përtej kufirit të tyre.
Kufiri taxhik-afgan ka qenë prej kohësh një rrugë kryesore trafikimi për heroinën dhe metamfetaminën afgane në Azinë Qendrore dhe më tej në Rusi dhe Evropë, duke shfrytëzuar terrenin e thyer dhe policimin e dobët të zonës.
“Frekuenca në rritje [e përleshjeve] është e re dhe interesante dhe ngre një pikë: nëse mund të jemi duke parë një kërcënim të ri që po shfaqet”, tha Bahiss.
Provinca Badakshan, nga e cila autoritetet taxhike thanë se burojnë sulmet ndaj shtetasve kinezë, paraqet një situatë komplekse sigurie për talebanët, pasi ata kanë luftuar për të ndaluar kërcënimin nga grupet e armatosura të opozitës, shtoi Bahiss.
Ai tha se kjo çështje sigurie është komplikuar më tej nga goditja e talebanëve ndaj kultivimit të lulekuqes në provincë. Talebanët janë përballur me rezistencë ndaj kësaj politike nga fermerët në veri. Kjo kryesisht për shkak se terreni i Badakshanit, do të thotë se lulekuqja është e vetmja kulturë fitimprurëse.
Po marrëdhëniet e talebanëve me fqinjët e tjerë?
Që kur talebanët rimorën kontrollin e Afganistanit në vitin 2021, disa nga fqinjët e tij kanë ruajtur një marrëdhënie pragmatike transaksionale, ndërsa të tjerët jo.
Marrëdhëniet me Pakistanin, më parë patronin e saj, janë përkeqësuar veçanërisht. Islamabadi akuzon Kabulin për strehimin e luftëtarëve të Tehrik-i-Taliban Pakistan, të njohur edhe si Talebanët e Pakistanit. Tensionet për këtë çështje u rritën në nëntor kur Pakistani nisi sulme ajrore në Kabul, Khost dhe provinca të tjera, duke shkaktuar sulme hakmarrëse të talebanëve në pikat kufitare.
Dhjetëra njerëz u vranë, përpara se të arrihej një armëpushim i ndërmjetësuar nga Katari dhe Turqia. Megjithatë, të dyja palët janë përfshirë në luftime që atëherë, duke fajësuar njëra-tjetrën për shkeljen e armëpushimit të brishtë.
Talebanët i mohojnë akuzat e Islamabadit, dhe e kanë fajësuar Pakistanin për “dështimet e veta të sigurisë”.
Ndërkohë, talebanët tani janë të përkushtuar në zhvillimin e një marrëdhënieje të re me rivalin kryesor të Pakistanit, Indinë, me delegacione që vizitojnë qytete indiane për diskutime mbi tregtinë dhe sigurinë. Nju Delhi më parë ishte pjesë e aleancës anti-talebane. Megjithatë, kjo qasje ka ndryshuar me përkeqësimin e marrëdhënieve midis Pakistanit dhe talebanëve./ Al Jazeera.
Bota
Presidenti i Ukrainës, Zelensky mbërrin në Mar-a-Lago, takohet me presidentin Trump
Presidenti i Ukrainës, Volodymyr Zelensky, ka mbërritur në Florida, ku po zhvillon një takim të rëndësishëm me Presidentin e SHBA-së, Donald Trump, në rezidencën e tij private, Mar-a-Lago.
Takimi synon të diskutojë sigurinë, ndihmën ekonomike dhe çështje territoriale lidhur me konfliktin në Ukrainë, ndërkohë që Rusia ka intensifikuar sulmet ndaj Kievit.
Zelensky ka bërë të ditur se bisedimet do të përfshijnë garanci sigurie dhe mbështetje financiare, si dhe mundësinë e diskutimit për të ardhmen e zonës së Donbasit. Takimi pritet të jetë një hap i rëndësishëm drejt arritjes së një marrëveshjeje paqeje pas katër vjetësh konflikti.
Ndërkohë, Trump e ka përshkruar telefonatën e tij me Vladimir Putin pak para takimit si “të mirë dhe shumë produktive”, duke theksuar rëndësinë e dialogut në këtë moment delikat.
Bota
Legjenda e ekranit francez, Brigitte Bardot ndërron jetë në moshën 91-vjeçare
Brigitte Bardot, aktorja dhe këngëtarja franceze që u bë një seks-simbol ndërkombëtar përpara se t’i kthente shpinën industrisë së filmit për t’u bërë aktiviste për të drejtat e kafshëve, ka ndërruar jetë në moshën 91 vjeç.
Bardot fitoi famë ndërkombëtare me filmin e vitit 1956 “Dhe Zoti Krijoi Gruan”, shkruar dhe drejtuar nga bashkëshorti i saj i atëhershëm, Roger Vadim, dhe për dy dekadat e ardhshme mishëroi idenë e “koteles së seksit” arketipe. Megjithatë, në fillim të viteve ’70, ajo njoftoi tërheqjen e saj nga aktrimi dhe u bë gjithnjë e më aktive politikisht. Mbështetja e saj e hapur për të drejtat e kafshëve, evoluoi në komente nxitëse rreth pakicave etnike dhe mbështetje të hapur për Frontin Nacional të ekstremit të djathtë të Francës, duke rezultuar në një sërë dënimesh për urrejtje racore.
E lindur në vitin 1934 në Paris, Bardot u rrit në një familje të begatë dhe tradicionale katolike, por shkëlqeu mjaftueshëm si balerinë saqë iu lejua të studionte balet, duke fituar një vend në Konservatorin prestigjioz të Parisit. Në të njëjtën kohë ajo gjeti punë si modele, duke u shfaqur në kopertinën e Elle në vitin 1950, ndërsa ishte ende 15 vjeç. Si rezultat i punës së saj si modele, asaj iu ofruan role filmash; në një audicion ajo takoi Vadim-in, me të cilin do të martohej në vitin 1952, pasi mbushi 18 vjeç. Bardot u zgjodh në role të vogla, me një rëndësi gjithnjë e më të madhe; ajo luajti interesin e dashurisë së Dirk Bogarde në Doctor at Sea, një hit i madh në Mbretërinë e Bashkuar në vitin 1955.
Por ishte filmi i Vadim dhe Zoti e krijoi gruan, në të cilin Bardot luajti rolin e një adoleshenteje të lirë në Saint-Tropez, që e konsolidoi imazhin e saj dhe e shndërroi atë në një ikonë ndërkombëtare. Filmi ishte një hit i madh në Francë, si dhe në nivel ndërkombëtar, dhe e katapultoi Bardot në radhët e para të interpretueseve franceze të ekranit.
Përveç audiencës së kinemasë, Bardot u bë shpejt një frymëzim për intelektualët dhe artistët; jo më pak për të rinjtë John Lennon dhe Paul McCartney, të cilët kërkonin që të dashurat e tyre të asaj kohe t’i lyenin flokët biondë në imitim të saj. Kolumnisti Raymond Cartier shkroi një artikull të gjatë rreth “le cas Bardot” në Paris-Match në vitin 1958, ndërsa Simone de Beauvoir botoi esenë e saj të famshme Brigitte Bardot dhe Sindroma e Lolitës në vitin 1959, duke e paraqitur aktoren si gruan më të çliruar të Francës. Në vitin 1969, Bardot u zgjodh si modelja e parë e jetës reale për Marianne, simbolin e republikës franceze.
Në filli të viteve 1960, Bardot u shfaq në një sërë filmash francezë të profilit të lartë, duke përfshirë dramën e Henri-Georges Clouzot, e nominuar për çmimin Oscar, “The Truth”, “Very Private Affair” të Louis Malle (përballë Marcello Mastroianni-t) dhe “Contempt” të Jean-Luc Godard. Në gjysmën e dytë të dekadës, Bardot pranoi një numër ofertash nga Hollywood-i: këto përfshinin “Viva Maria!”, një komedi të periudhës me xhirim në Meksikë me Jeanne Moreau, dhe “Shalako”, një film western me Sean Connery.
Bardot pati gjithashtu një karrierë paralele muzikore, e cila përfshinte regjistrimin e versionit origjinal të këngës “Je T’Aime… Moi Non Plus” të Serge Gainsbourg, të cilën Gainsbourg e kishte shkruar për të ndërsa kishin një lidhje jashtëmartesore. (E frikësuar nga skandali pasi bashkëshorti i saj i atëhershëm, Gunter Sachs, e zbuloi, Bardot i kërkoi Gainsbourg të mos e publikonte; ai vazhdoi ta riregjistronte atë me Jane Birkin, duke arritur një sukses të madh komercial.)
Megjithatë, Bardot e gjeti presionin e famës gjithnjë e më bezdisës, duke i thënë gazetës Guardian në vitin 1996 : “Çmenduria që më rrethonte gjithmonë dukej joreale. Nuk isha kurrë vërtet e përgatitur për jetën e një ylli.” Ajo u tërhoq nga aktrimi në vitin 1973, në moshën 39 vjeç, pasi realizoi romancën historike “Historia Ndërtuese dhe e Gëzuar e Colinot”. Fokusi i saj kryesor u bë aktivizmi për mbrojtjen e kafshëve, duke iu bashkuar protestave kundër gjuetisë së fokave në vitin 1977 dhe duke themeluar Fondacionin Brigitte Bardot në vitin 1986.
Më pas, Bardot u dërgoi letra proteste udhëheqësve botërorë për çështje të tilla si shfarosja e qenve në Rumani, vrasja e delfinëve në Ishujt Faroe dhe masakra e maceve në Australi . Ajo gjithashtu shprehu rregullisht pikëpamjet e saj mbi masakrën fetare të kafshëve. Në vitin 2003, në librin e saj “Një britmë në heshtje “, ajo përkrahu politikën e krahut të djathtë dhe sulmoi burrat gej dhe lezbiket, mësuesit e shkollave dhe të ashtuquajturin “islamizim të shoqërisë franceze”, duke rezultuar në një dënim për nxitje të urrejtjes racore.
Bardot kishte një histori të gjatë në mbështetjen e Frontit Nacional të Francës (i cili që atëherë është riemëruar Tubimi Kombëtar), duke i thënë gazetës Guardian: “Lidhur me rritjen e tmerrshme të emigracionit, unë i ndaj plotësisht pikëpamjet e [Jean-Marie Le Pen].” Në vitin 2006, një letër drejtuar ministrit të brendshëm të atëhershëm, Nicolas Sarkozy, thoshte se popullsia myslimane e Francës po “shkatërronte vendin tonë duke imponuar veprimet e saj”.
Bardot u martua katër herë: me Vadim midis viteve 1952 dhe 1957, me Jacques Charrier midis viteve 1959 dhe 1962 (me të cilin pati një djalë, Nicholas, në vitin 1960), me Sachs (1966-1969) dhe me ish-këshilltari e Le Pen, Bernard d’Ormale, me të cilin u martua në vitin 1992. Ajo gjithashtu pati një numër marrëdhëniesh të profilit të lartë, duke përfshirë ato me Jean-Louis Trintignant dhe Gainsbourg./ The Guardian.
-
Albania1 day agoShqiptari në Britani shpëton nga deportimi pasi “partnerja nuk i flet shqip”
-
Albania8 hours agoVIDEO/ Protesta në Vlorë për mungesën e ujit, qytetarët futen në teatrin “Petro Marko” dhe ndërpresin mbrëmjen gala të bashkisë
-
Albania8 hours agoAnomalia e buxhetit, 2 miliardë euro shpenzime në dhjetor
-
UK1 day agoRrëzohet aeroplani në Britani, alarm në aeroportin Southend në Londër
-
Albania9 hours ago“Katolikët monitoroheshin, myslimanët përgatitnin ushqimet për ta” – si festoheshin Krishtlindjet në komunizëm në Shqipëri
-
UK7 hours ago
Princi William dhe Kate Middleton vendosën vijë sigurie 9.6km rreth rezidencës së tyre të re, reagojnë banorët e zonës: Masa të tepruara dhe pa konsultim
-
Bota8 hours agoPresidenti i Ukrainës, Zelensky mbërrin në Mar-a-Lago, takohet me presidentin Trump
-
Kosova9 hours agoDalin Exit Poll-et e para, Vetëvendosja rikonfirmohet forcë e parë, Hamza 23.9 përqind, Abdixhiku 16.1 përqind
