Ekspertët zbuluan për herë të parë këto gjurmë të çuditshme në vitin 2013 gjatë një studimi të shkëmbinjve nënujorë, të kryer nga Instituti Kombëtar i Kërkimeve të Ujit dhe Atmosferës së Zelandës së Re (NIWA). Ata i gjetën në një thellësi prej 450 metrash dhe për shumë vite nuk mund të kuptonin se çfarë mund t’i kishte shkaktuar.
Tani shkencëtarët nga NIWA kanë gjetur një zgjidhje që përshtatet në mënyrë të përkryer në të gjithë historinë dhe ka një sfond racional pas saj. Gjegjësisht, këto gjurmë korrespondojnë në mënyrë të përkryer me pjesën e përparme të kokës së disa llojeve të minjve të detit ose minjve të detit. Prerjet në qendër të gjurmëve janë ndoshta shenja kafshimi të lëna nga peshqit Coelorinchus gjatë ushqyerjes, kur ata morën baltën nga fundi dhe thithnin gjahun e tyre.
Duke pasur parasysh thellësitë ekstreme në të cilat peshqit e miut kërkojnë ushqim, është shumë e rrallë të gjesh gjurmë të tilla, sipas NIWA. Në fakt, duket se deri më tani nuk e kemi dokumentuar drejtpërdrejt procesin e të ushqyerit të këtyre krijesave në det të thellë në mjedisin natyror, shkruan
Duke gjykuar nga gjurmët, ekspertët nga NIWA supozojnë se peshqit gjuajnë gjahun edhe duke e futur kokën në baltë me një lëvizje të shpejtë dhe më pas e gllabërojnë atë me gojë.
Disa “thundra” janë më të cekëta se të tjerat dhe ndoshta janë bërë kur një peshk kapi një gaforre ose kafshë të ngjashme në sipërfaqen e rërës. Gjurmët më të thella tregojnë se ndonjëherë përpiqet të gërmojë gjahun që e ka varrosur veten më thellë.
Në vitet 1970, shkencëtarët panë një mi deti duke “gërmuar” në shtratin e detit me baltë në një thellësi prej rreth 4000 metrash. Ata nuk e kuptuan pse saktësisht po e bënte këtë, por ata supozuan se një sjellje e tillë do të linte një lloj gjurmë në fund të detit.
Kur shkencëtarët e NIWA vendosën disa foto të peshqve të miut dhe shenjave të “thundrës” nënujore, ata panë që format përputheshin.
