“Kodi Ndërkombëtar i Sinjaleve” ka një historik që daton shumë herët, qysh në 1855 kur u hartua drafti i parë nga Bordi Britanik i Tregtisë të cilët duke konsideruar zhvillimet teknologjike të kohës e panë “Librin e Sinjaleve Detare” si një sistem të vjetëruar dhe jo koherent çka pasoi krijimin e një sistemi të përditësuar i cili do të njihej si “Kodi Ndërkombëtar i Sinjaleve”, i cili u botua më 1857.
Autoriteti Portual Durrës sjell historinë e këtij kodi, që përmbante 70,000 sinjale, 17,000 mesazhe dhe 18 flamuj sinjali, të cilët u përdorën në të gjithë botën nga Janari i vitit 1901 dhe një vit më vonë u rishikuan duke prezantuar 26 flamuj të tjerë prej të cilëve një banderolë e koduar sipas zanoreve, si dhe flamujt respektivë për shkronjat X, Y , Z.
Rishikimet vijuese të cilave ju nënshtrua ky Kod gjatë Konferencës Ndërkombëtare të Radiotelegrafit të Madridit në vitin 1932 i shtuan këtij të fundit edhe gjashtë flamuj të tjerë gjegjës të gjuhëve të ndryshme si frëngjisht, italisht, gjermanisht, japonisht, norvegjisht dhe spanjisht.
Kodi u testua gjatë Luftës së Parë Botërore ndërkohë që një kod i ri i sinjaleve u prezantua në 1934. Në vitin 1947, Kodi Ndërkombëtar i flamujve kaloi nën autoritetin e Organizatës Ndërkombëtare Detare (IMO), agjensia e Kombeve të Bashkuara për rregullimin e transportit detar, e cila u ngarkua edhe me përgjegjësinë për mirëmbajtjen e tij.
Në vitin 1969, të tjerë flamuj u shtuan për të akomoduar gjuhët greke dhe ruse, dhe secilit flamur të sinjalit alfa-numerik iu caktua kuptimi në bazë të Kodit Ndërkombëtar. Tashmë janë dyzet flamuj në një grup të plotë të flamujve të sinjalit detar ndërkombëtar – një për secilën shkronjë të alfabetit anglez, një për secilin numër dhe katër flamuj të quajtur zëvendësues, të cilët përmbushin komunikime të dedikuara specifike.
Sipas autorit të njohur Joe McMillan, formatet e flamujve individualë kanë humbur nën mjegullat e kohës. Ato u zhvilluan enkas për të kryer ripërsëritjen e kodeve të sinjalit detar dhe tregtar gjatë rrjedhës së shekujve XVII-të dhe fillim të shekullit të IXX-të. Ajo që bënë Popham, Marryat dhe Bordi Britanik i Tregtisë ishte caktimi i këtyre modeleve kryesisht para-ekzistuese në numra dhe shkronja specifike. Me fjalë të tjera, një flamur blu me një katror të bardhë në qendër ishte sinjali për “ gati për lundrim” shumë kohë përpara se ky mesazh të caktohej nën shkronjën P, dhe e verdha e fortë u përdor për qëllime të lidhura me karantinën shumë kohë përpara sekjo e fundit të përcaktohej nën shkronjën Q, por kushdo që ka krijuar flamurin e parë blu me një katror të bardhë në qendër, me siguri nuk është i njëjti person që doli me një flamur të verdhë me një disk të zi (që tani përdoret për shkronjën I).
Sot, flamujt e Kodit Ndërkombëtar të Sinjalit përdoren në një sistem të kuptuar ndërkombëtarisht të përbërë nga 40 flamuj dhe një sërë banderolash të ndryshme prej të cilave 26 janë flamuj katrorë me shkronja të koduara, një për secilën shkronjë të alfabetit (A-Z); dhjetë janë banderola numerikë, një për të përcjellë përgjigjet dhe të tjerat mbartin funksion përsëritës, ndërkohë që në kodin aktual të NATO-s ka edhe 28 të tjerë.
Kombinimet e ngjyrave të flamurit të koduar sinjalizues janë të kuq me të bardhë; blu me të verdhë; blu me të bardhë; e zezë me të bardhë dhe ngjyra e kuqe e pa kombinuar, të cilat janë lehtësisht të dallueshme në hapësirë detare.
Një libër sinjalesh i vitit 1762 dëshmon se nga 26 flamuj në total vetëm 20 janë flamuj të mirëfilltë sinjalizues.
