David Maddox iu bashkua një grupi të vogël gazetarësh të ftuar në ambasadën izraelite për të parë pamjet e tmerrshme të mizorive të Hamasit më 7 tetor.
Nga DAVID MADDOX , redaktor politik Daily Express
Shfaqja në ambasadën izraelite në Londër për gazetarët britanikë nuk ishte një film hollivudian .
Edhe regjisori legjendar i filmave të Halloween-it, Freddy Krueger, Wes Craven, do të kishte luftuar për të përsëritur tmerrin e ftohtë dhe të pashpirt të 43 minutave të pamjeve të frikshme të grumbulluara të masakrës së 7 tetorit nga Hamasi.
Realiteti i tij e bëri atë edhe më të frikshëm.
Në një kolonë zanore të Allahu Akbar (Zoti është i Madh në arabisht) ne pamë një rrjedhë gjakpirësie, vrasjesh dhe terrori nga të rinjtë kryesisht të dërguar nga Hamasi në Izrael për të kryer vrasjen më të madhe të hebrenjve në një ditë të vetme që nga Holokausti.
Edhe qeni e mori atë. Një Labrador i zi, i pari që pa një grup vrasës terroristësh palestinezë që hynë në një kompleks të Kibbutz-it, duke ecur lart me bishtin duke tundur për të përshëndetur, i qëlluar në rrugë përpara se vrasësit e tij të vazhdonin të vrisnin njerëzit që jetonin atje.
Gjithsej 138 vrasje dhe trupa u shfaqën të përbërë kryesisht nga pamjet e kamerave trupore të terroristëve të Hamasit, me disa media sociale nga viktimat në festivalin muzikor, kamerat e sigurisë së shtëpisë dhe kamerat e makinave.
Vlen të përsëritet se ndërsa nazistët u përpoqën të fshihnin krimet e tyre në vitet 1930 dhe 1940, Hamasi i regjistroi ato për t’i transmetuar ato.
Në një moment një terrorist i Hamasit mund të dëgjohej duke thirrur prindërit e tij në Gaza duke u mburrur për vdekjet.
“Kam vrarë 10 hebrenj me duar të zhveshura. Unë jam një hero, hero, hero.”
Një tjetër telefonoi me telefonin e një prej viktimave të tij femra për të festuar vrasjet e tij.
Imazhi pas imazhi të tmerrshëm ndoqi njëri-tjetrin të adoleshentëve dhe fëmijëve të djegur për së gjalli, një vajzë izraelite e gjakosur nga plagët e saj e tërhequr zvarrë nga flokët duke bërtitur në pjesën e pasme të një Jeep ku e prisnin kapësit e saj.
Një baba që mbronte dëshpërimisht djemtë e tij, vrau me një granatë, ndërsa djemtë e tij u larguan për të shpëtuar jetën e tyre me gjak që derdhej nga plagët e tyre.
Paniku i adoleshentëve në festivalin fatkeq të muzikës, duke u përpjekur dëshpërimisht të mbrohen nga sulmuesit e tyre.
Kufoma e një punëtori tajlandez, i ngatërruar me një hebre izraelit, i goditur me shqelma ndërsa një tjetër terrorist palestinez u përpoq t’i priste kokën me një lopatë.
Vizioni i fundit i njerëzve që drejtonin makinat e tyre në pritë në rrugë si plumb pas plumbi u qëllua me qetësi në to.
Ndryshe nga çdo dramë që shohim në televizion apo në kinema, masakra ishte e vërtetë. Gjakmarrja e të rinjve që vallëzonin fjalë për fjalë mbi kufoma dhe parakalonin trupat e të vdekurve nëpër Gaza nuk ishte akt.
Ata dukej se kishin shumë drogë ose emocione që ndjenin qartë për masakrën që kishin kryer.
Të dehur nga gjaku i viktimave të tyre.
Një urrejtje e tillë e shfrenuar u lëshua me një kënaqësi të tillë me armë ndaj ekstremistëve palestinezë.
Ne ramë dakord që të mos e regjistronim filmin ose të përsëritnim imazhet për respekt për familjet e viktimave.
Megjithatë, ishte një mendim i kthjellët që numërimi i 138 trupave në ekran po gërvishtte sipërfaqen e mizorive të kryera atë ditë.
Më pak se 10 përqind e më shumë se 1,400 të vrarëve për të mos përmendur qindra të tjerë të plagosur dhe 200 të rrëmbyer me disa nga imazhet më grafike të mbajtura.
Para fillimit të shfaqjes, ambasadorja e Izraelit në MB Tzipi Hotovely iu drejtua dhomës duke thënë se që nga sulmet ajo nuk kishte mundur të flinte natën.
Ajo sfidoi çdo nënë apo baba për të parë imazhet dhe për të mos ndjerë frikë dhe ankth për fëmijët dhe shtëpitë e tyre.
Ajo gjithashtu parashtroi atë që Izraeli beson se është në rrezik.
“Kam parë mediat britanike të kthehen duke thënë ‘po ky është vetëm Izraeli / Palestina përsëri’. Jeni mësuar të raportoni për të. Por nuk është.”
Duke e krahasuar atë me ISIS-in dhe Al Kaedën, ajo tha: “Kjo është një luftë kundër civilizimit. Nuk ka të bëjë më vetëm me Izraelin .”
Ambasadorja foli jo vetëm për qeverinë e saj, por për një “popull të tërë izraelit”, madje edhe ata që kishin kërkuar paqe dhe harmoni me komunitetet arabe më parë.
Të gjithë e kishim pranuar ftesën për të shkuar, sepse qeveria izraelite donte që gazetarët që mbulonin këtë luftë të ishin të qartë për atë që kishte ndodhur.
Për të kuptuar ndoshta zemërimin dhe tmerrin e asaj dite tetori dhe pse Izraeli do të shkojë në Gaza për të eliminuar Hamasin.
Por, ndërsa diplomatët izraelitë qëndruan të heshtur për këtë çështje, ajo lë pyetjen se pse kaq shumë në të majtë, në laburist dhe parti të tjera, janë kaq të gatshëm ta minimizojnë atë mizori dhe tani po dalin në rrugë duke kërkuar një armëpushim.
Siç theksoi ambasadori: “Nuk ka asnjë negociatë me Hamasin. E vetmja gjë që mund të negociojmë është ngjyra e luleve në varret tona.”
Ajo vuri në dukje liderin e Hamasit këtë javë, i cili ka thënë se nuk do të ndalet derisa Izraeli të shkatërrohet.
Pyetja tjetër e pashprehur mund të jetë për disa nga gazetarët në sallë.
Mes nesh ishin korrespondentë të famshëm dhe të lartë nga BBC , të cilët kanë refuzuar ta quajnë sulmin e 7 tetorit “terrorizëm” ose të përdorin fjalën “t” për të përshkruar Hamasin edhe pse është një organizatë e ndaluar ligjërisht.
Mos ki parasysh që sulmet terroriste në Londër dhe Paris u përshkruan si të tilla nga BBC dhe të tjerët.
Por pasi panë pamjet që do t’i jepnin makthet shumicës së qenieve njerëzore racionale, si mundet BBC me gjithë ndërgjegje të refuzojë të thotë se çfarë ishte kjo? Jo vetëm terrorizmi, por lloji më i keq i terrorizmit
