Sulmet ndaj termocentralit më të madh bërthamor në Evropë në Ukrainën juglindore mbeten shqetësuese.
Në Ukrainën juglindore shtrihet termocentrali bërthamor Zaporizhzhia. E kapur nga Moska menjëherë pas pushtimit të Ukrainës në vitin 2022, uzina është kapur shpesh në mes të zjarrit, duke u bërë një burim i vazhdueshëm shqetësimi për vëzhguesit ndërkombëtarë.
Disa madje kanë paralajmëruar për katastrofë bërthamore, të ngjashme me Çernobilin.
Incidenti i fundit shqetësues ndodhi kur një dron e goditi fabrikën në prill, me të dyja palët që shkëmbenin fajin.
Gjuajtja e dronëve kamikaze në Zaporizhzhia është “punë pa tru”, thotë për Euroneës ish-kryeinspektori bërthamor i Agjencisë Ndërkombëtare të Energjisë Atomike (IAEA), Robert E. Kelley.
Megjithatë, ai shton se “nuk ka asnjë mundësi që këto gjëra” të shkaktojnë shpërthimin e uzinës.
Agjencia konfirmoi se nuk kishte vërejtur ndonjë dëmtim strukturor pas incidentit të fundit, më 7 prill, megjithëse e dënoi ashpër sulmin.
‘Nuk ka shanse’ për skenarin e Çernobilit sot
Disa sulme të mëparshme në Zaporizhzhia kanë rezultuar në ndërprerje të energjisë elektrike.
Teknikisht, kjo është e rrezikshme. Pa energji, reaktorët bërthamorë nuk mund të ftohen, ndodh të mbinxehen dhe mund të shpërthejnë – si në Çernobil.
Por shanset që kjo mund të ndodhë sot “janë në thelb zero”, thotë Kelley.
“Reaktori i Çernobilit u shndërrua papritur në energji me gjithë atë ujë në të, që u kthye në avull në një fraksion të sekondës dhe e shpërtheu atë ndërtesë,” shpjegon ai.
“Reaktorët që janë ndërtuar sot janë ndërtuar me një standard krejtësisht të ndryshëm. Reaktorët e tipit Çernobil përfshijnë tonelata grafit të ndezshëm për të kontrolluar reaksionin bërthamor, ndërsa reaktori i ujit nën presion në Zaporizhzhia jo (PËR).”
“Në Çernobil, grafiti mori flakë dhe nxori izotope radioaktive dhe hi në atmosferë për ditë të tëra derisa zjarri u shua. PËR-të nuk e kanë një problem të tillë ndezshmërie, një avantazh i madh. Uji nuk digjet.”
Foto: Pamje ajrore e Çernobilit pas katastrofës bërthamore të vitit 1986.
“Gjithashtu, reaktori i Çernobilit ishte brenda një ndërtese të madhe industriale të zakonshme që u shkatërrua nga një shpërthim avulli dhe një zjarr masiv. Kurse PWR (me përjashtim të shumë pak reaktorëve të vjetër rusë) janë ndërtuar gjithmonë brenda një kubeje masive prej betoni dhe çeliku të krijuar për të mbajtur një shpërthim avulli dhe për të ngadalësuar çdo rrjedhje të izotopeve radioaktive në mjedis.”
Më shumë faktorë duket se reduktojnë më tej rrezikun në krahasim me vitin 1986.
Gjatë ndërprerjeve të mëparshme të Zaporizhzhia-s, furnizimi me energji elektrike mund të sillej nga burime të tjera, siç është termocentrali i afërt me qymyr Zaporizka – termocentrali më i madh i Ukrainës – dhe nga gjeneratorët me naftë. Kjo kufizon shanset për ndërprerje të rrezikshme të energjisë.
Çdo reaktor në Zaporizhzhia është gjithashtu aktualisht në mbyllje, ndryshe nga ai i Çernobilit që ishte plotësisht funksional.
Pavarësisht kapje nga Moskës, personeli i uzinës qëndroi në masë të madhe, duke reduktuar rrezikun e keqpërdorimit të tij.
“Qytetarët ukrainas që u detyruan nga rusët të qëndrojnë në Zaporizhzhia dhe të drejtojnë këtë fabrikë për dy vjet duhet të trajtohen si heronj dhe Agjencia bërthamore mund të luajë një rol në këtë,” shton Kelley.
“Ka një tendencë për t’i trajtuar si bashkëpunëtorë. Unë mendoj se ata duhet të marrin një medalje sepse i kanë shërbyer vendit në një pozitë të vështirë, ata kaluan në ferr.”
A është Europa e përgatitur për një fatkeqësi bërthamore?
Përgjigja e shkurtër duket se po.
Më shumë se 150 reaktorë janë duke operuar në 27 shtetet anëtare të BE-së. Çdo vend ka një agjenci për gatishmërinë bërthamore, edhe ata që nuk kanë reaktorë.
“Koordinimi është rritur shumë që nga fatkeqësia e Fukushimës në vitin 2011,” thotë për Euroneës specialisti i gatishmërisë emergjente në Agjencinë Suedeze të Sigurisë së Rrezatimit, Jan Johansson.
Udhëzimet për sigurinë bërthamore zakonisht vendosen ndërkombëtarisht nga Agjencia IAEA.
Në Evropë, organizata që koordinon procedurat e sigurisë në vende të ndryshme është HERCA, ndërsa EMSREG është organi i BE-së që siguron se ato zbatohen në shtete të veçanta.
“HERCA ka qenë mjaft aktive për sa i përket Ukrainës, në përpjekje për të harmonizuar dhe diskutuar se çfarë duhet bërë nëse do të kishte një aksident bërthamor në Ukrainë”, thotë Johansson.
Foto: Ushtari rus patrullon centralin bërthamor të Zaporizhzhia, 1 maj 2022
Si duket një plan reagimi ndaj incidentit bërthamor
“Përgatitja është pjesa më e rëndësishme”, shpjegon Johansson.
“Çfarëdo që të ndodhë, edhe një shkrirje, do të marrë pak kohë para se të ndodhë. Nëse diçka shkon keq, në përgjithësi ne e dimë përpara rrjedhjes aktuale të rrezatimit.”
Në skenarin më të keq të mundshëm – një shpërthim me lëshim rrezatimi – një zonë me rreze pesë kilometra përreth incidentit evakuohet. (Zona e Veprimit Parandalues).
Pasi zbulohet rreziku, e gjithë popullata brenda një rrezeje prej 25 kilometrash – Zona e Planifikimit të Veprimit Mbrojtës Urgjent – alarmohet nga alarmet, sirenat dhe një mesazh me tekst.
Alarmet bien si në rrugë ashtu edhe në shtëpi. Çdo shtëpi pranë një centrali bërthamor, të paktën në Suedi, është e pajisur me një radio marrës në rast rreziku.
Të gjithë brenda 25 kilometrave duhet të strehohen në ambiente të mbyllura. “Një shtëpi normale duhet të jetë mirë, edhe në rast të një lëshimi të madh radioaktiv,” thotë Johansson, si dhe një shkollë. Nuk ka nevojë të qëndroni në një bunker.
Të gjithë qytetarët kanë edhe një tabletë jodi e cila bllokon thithjen e rrezatimit nga gjëndra tiroide, duke parandaluar kështu rreziqet e kancerit të tiroides. Çdo familje e merr atë, çdo pesë vjet. Por nëse është e nevojshme të gëlltitet varet nga shkalla e rrjedhjes së rrezatimit.
Pasi njerëzit janë strehuar, është thelbësore të ndizni televizionin ose radion ose të ndiqni autoritetet në mediat sociale për informacion të drejtpërdrejtë.
Në Suedi, edhe mediat lokale janë trajnuar për të shpërndarë këtë lloj udhëzimi.
“Hapat e ardhshëm varen nga sasia e materialit radioaktiv të rrjedhur, si dhe nga faktorët meteorologjikë”, thotë ai.
“Ne praktikojmë disa herë gjatë vitit. Ne besojmë se kemi një sistem mjaft efektiv dhe autoritetet e dinë se çfarë të bëjnë.”
