Planet e sekretarit të brendshëm “mund t’i lënë njerëzit në një ndjenjë pasigurie dhe të paaftë për t’u integruar”, tha Burnham.
Mirëmëngjes. Të hënën, Shabana Mahmood , sekretarja e brendshme, njoftoi ndryshime drastike në sistemin e azilit . Sot, në një deklaratë për deputetët, ajo do të njoftojë ndryshimet në rregullat e migracionit të ligjshëm – veçanërisht ato që ndikojnë në kohëzgjatjen e pritjes së njerëzve derisa t’u jepet e drejta e përhershme për të qëndruar në Mbretërinë e Bashkuar.
Mahmood u kritikua ashpër nga kryetari i Dhomës së Komunave për sasinë e informacionit paraprak që pati përpara njoftimit të së hënës, dhe këtë mëngjes Ministria e Brendshme ka qenë më e ngurta. Por Times raporton se Mahmood pritet të njoftojë “se migrantët zakonisht do të lejohen të aplikojnë për leje qëndrimi të pacaktuar vetëm pas dhjetë vjetësh – dyfishi i pesë viteve që është aktualisht – dhe duhet të plotësojnë disa kushte të tilla si të flasin anglisht në nivelin A, të kenë një dosje të pastër penale dhe të mos kërkojnë përfitime”.
Planet e së hënës zemëruan disa figura të Partisë Laburiste, por listat e ndryshme të deputetëve që kishin folur publikisht (si ajo e New Statesman ) nuk arritën kurrë të tejkalonin 20 dhe, nga pikëpamja e qeverisë, opozita e brendshme (deri më tani) mbetet e përmbajtur.
Por këtë mëngjes, Andy Burnham , kryetari i bashkisë së Mançesterit të Madh dhe më i popullarizuari (në publik) nga kandidatët e ndryshëm të mundshëm të Partisë Laburiste për të zëvendësuar Keir Starmer si kryeministër, dha mendimin e tij. Në një intervistë në programin Today, për të promovuar një fjalim mbi planet e “rritjes së mirë” të Mançesterit që ai do të mbajë më vonë, Burnham tha se mendonte se ishte gabim t’u thoshte azilkërkuesve se do të duhej të prisnin 20 vjet derisa të merrnin një të drejtë të përhershme për të qëndruar në Britani.
Burnham u përpoq të mos dukej i pabesë. Ai tha se mbështeste qëllimin e përgjithshëm që fshihej pas planeve të azilit.
Pajtohem që Shabana Mahmood ka të drejtë që e kupton këtë problem dhe e reformon sistemin nga rrënjët. Pajtohem me këtë.
Dhe ai tha se ishte i kënaqur që ajo donte të ndryshonte mënyrën se si strehohen azilkërkuesit.
Megjithatë, ai tha gjithashtu:
Por kam një shqetësim në lidhje me lënien e njerëzve pa mundësinë për t’u vendosur, një nga shqetësimet është se nëse ka nevojë për të kontrolluar vazhdimisht statusin e vendeve nga kanë ardhur njerëzit, kjo mund të kufizojë aftësinë e Ministrisë së Brendshme për t’u marrë me ngecjen. Dhe gjithashtu mund t’i lërë njerëzit në një ndjenjë pasigurie dhe të paaftë për t’u integruar.
Burnham po i referohej faktit se, sipas planeve të Mahmood, do të kishte shqyrtime të rregullta nëse do të ishte e sigurt për azilkërkuesit të shkonin në shtëpi, gjë që potencialisht do të vazhdonte deri në 20 vjet, derisa vendosja të bëhej e përhershme.
Ai gjithashtu i kërkoi qeverisë të gjejë një “konsensus” për këtë çështje.
Nuk do të them që sekretari i brendshëm gabon që kërkon këtë nivel ndryshimi.
Ajo që do të thoja është se është me të vërtetë e rëndësishme, në mbështetje të masave që ajo ka njoftuar, që të ketë një debat të menduar mirë, të merret kohë për të parë nëse mund të ndërtohet konsensus rreth kësaj. Sepse kjo do të ishte jashtëzakonisht e vlefshme për vendin nëse kjo mund të sigurohej.
Nuk ka gjasa që Mahmood ta konsiderojë këtë ndërhyrje si të dobishme.
