Për tre ditë, kryediplomati i SHBA-së, Antony Blinken, ka vërshuar nëpër Lindjen e Mesme, duke u përpjekur të frenojë një situatë që kërcënon të dalë jashtë kontrollit.
Izraeli të premten. Jordani të shtunën. Bregu Perëndimor, Iraku dhe Turqia të dielën.
Çdo ndalesë paraqiste sfidat e veta dhe jepte arsye për të qenë pesimistë se po bëhet shumë përparim. Sfida qendrore me të cilën përballet sekretari amerikan i shtetit është se ai po përpiqet të gjejë një rrugë të mesme ku asnjë, për momentin, nuk ekziston.
Të premten, Z. Blinken inkurajoi liderët izraelitë që të bëjnë pauza të përkohshme në armiqësi në mënyrë që të lehtësojnë ndihmat humanitare dhe të inkurajojnë lirimin e pengjeve – një lëvizje që kryeministri izraelit e refuzoi shpejt.
Të nesërmen, ai takoi përfaqësuesit e fqinjëve arabë të Izraelit. Të gjithë bënë thirrje për një armëpushim të menjëhershëm. Ministri i Jashtëm jordanez Ayman Safadi tha se Izraeli po kryente krime lufte.
Përafërsisht në të njëjtën kohë në SHBA, presidenti Joe Biden u pyet nëse po bëhej përparim drejt sigurimit të atyre pauzave humanitare. Ai ngriti gishtin e madh dhe u përgjigj “mirë”.
Optimizmi i presidentit ishte në kontrast të plotë me gjendjen shpirtërore në terren këtu në Lindjen e Mesme.
Si për të nënvizuar tensionin në rajon, ndalesat e z. Blinken të së dielës u bënë nën mbulesën e fshehtësisë. Ai udhëtoi për në Ramallah për t’u takuar me Presidentin e Autoritetit Palestinez Mahmoud Abbas në një kolonë SUV dhe furgona të blinduara, duke kaluar me shpejtësi nëpër rrugët e rrethuara nga ushtarët e Gardës Palestineze të Pallatit.
Ai mbërriti në Irak nën mbulesën e errësirës. Sekretari dhe shoqëruesi i tij diplomatik vunë forca të blinduara të trupit dhe helmeta për udhëtimin e shkurtër me helikopter nga aeroporti i Bagdadit në ambasadën e SHBA-së, ku më pas u nis për në një takim me kryeministrin Mohammed Shia’ Al Sudani.
Të hënën, ai do të takohet me zyrtarët turq – vetëm një ditë pasi presidenti i Turqisë, Recip Erdogan, tërhoqi ambasadorin e vendit të tij në Izrael dhe tha se kishte mbaruar të merrej me zotin Netanyahu. “E kemi fshirë, e kemi hedhur jashtë”, tha lideri turk.
Sa herë që Z. Blinken shuan një zjarr, duket se shfaqet një tjetër.
E pyeta zotin Blinken në aeroportin e Bagdadit nëse ai ndante optimizmin e presidentit të SHBA-së për shanset për të bindur Izraelin që të pajtohej me pauzat dhe për t’i bërë arabët të pranojnë se një armëpushim është jorealist në këtë pikë.
Ai u tha po të dyve.
Amerikanët po vazhdojnë të punojnë me izraelitët për të adresuar shqetësimet rreth “specifikave dhe praktikave” se si mund të zbatohen pauzat humanitare.
Sa i përket arabëve, ai tha se kishte dallime në mendime për një armëpushim, por të gjithë ata me të cilët kishte folur besonin se pauzat humanitare mund të ndihmonin në lirimin e pengjeve, rritjen e shpërndarjes së ndihmës në Gaza dhe përshpejtimin e largimit të qytetarëve të huaj nga Gaza.
“Ne kemi pasur përparim të rëndësishëm atje ditët e fundit,” tha ai, por “ka edhe komplikime reale që vijnë së bashku me të.”
Për momentin, megjithatë, askush nuk duket se po blen atë që po shet Z. Blinken, pjesërisht për shkak se si izraelitët ashtu edhe kombet arabe po përballen me presionet e tyre të brendshme duke i ndarë të dyja palët.
Të premten, ndërsa Z. Blinken qëndronte para kamerave të shtypit me presidentin izraelit Isaac Herzog në qendër të Tel Avivit, u dëgjuan thirrje dhe bori – zhurma e protestuesve izraelitë që bënin thirrje që qeveria të bënte më shumë për të shpëtuar pengjet e marra nga Hamasi më 7 tetor.
“Zemra jonë është me ta,” tha zoti Herzog.
Ndërkohë, në vendet e rajonit – dhe në Evropë dhe SHBA – protestuesit pro-palestinezë kanë dalë masivisht në rrugë. Demonstruesit u ngjitën në gardhin jashtë Shtëpisë së Bardhë në Uashington DC dhe mbushën rrugët në Paris, Londër dhe Berlin.
Në Stamboll, protestuesit mbanin një tabelë që e quajti zotin Blinken “bashkëpunëtor i masakrës”.
Nëse mund të vihet një kthesë pozitive në udhëtimin e Z. Blinken deri tani, është se ai po flet me të gjitha palët dhe, për momentin, konflikti nuk është përhapur. Pasi takimi i Joe Biden në tetor me liderët arabë në Jordani u anulua papritur pas shpërthimit në një spital në Gaza, takimi i ministrit të jashtëm të zotit Blinken të shtunën ishte një tregues i njëfarë progresi.
Megjithatë, përpjekjet e sekretarit të shtetit për të inkurajuar homologët e tij arabë që të fillojnë të mendojnë për të ardhmen afatgjatë të palestinezëve dhe një mjet për të siguruar një paqe “të qëndrueshme” në rajon, ishin më pak të suksesshme.
“Si mund të argëtohemi se çfarë do të ndodhë në Gaza kur nuk e dimë se çfarë lloj Gaza do të mbetet pas përfundimit të kësaj lufte?” Zoti Safadi i Jordanisë pyeti. “A do të flasim për një tokë djerrinë? A do të flasim për një popullsi të tërë të refugjatëve?”
Në një takim me udhëheqësit e komunitetit hebre në Shtëpinë e Bardhë më 12 tetor, Joe Biden tha se mendonte se rezultati përfundimtar i tragjedisë dhe gjakderdhjes në Izrael dhe Gaza do të ishte një Lindje e Mesme që do të ndryshohej për mirë.
“Por përsëri, unë jam referuar si një optimist i lindur”, shtoi presidenti amerikan.
Në terren këtu në rajon, një optimizëm i tillë është dëshmuar të jetë një mall i rrallë.
