Në Kukës jeton Nexhip Kaculi, 76 vjeç. Historia e tij lidhet ngushtë me fshatin Krenx i Vjetër, ku ai dikur jetonte.
Edhe pse u largua prej andej për shkak të mungesës së infrastrukturës, një pjesë e shpirtit të tij ka mbetur aty. Ashtu si edhe qeni i tij besnik.
Çdo katër ose pesë ditë, Nexhipi ecën 40 minuta për të arritur në fshatin e braktisur. Me vete sjell ushqim për mikun e tij të heshtur. Pastaj kthehet – edhe 30 minuta rrugë në këmbë.
Gjatë një udhëtimi me të, Nexhipi na rrëfen për dashurinë që ka për vendlindjen dhe për shokun e tij me katër këmbë.
Pamjet tregojnë rrugëtimin e tij: këmbë që ecin përmes natyrës, një burrë që nuk e braktis atë që ka dashur gjithmonë. Në shtëpinë e vjetër, ende gjendet ngrohtësia e kujtimeve – dhe një qen një qen që pret.
Në një botë ku shumë gjëra harrohen shpejt, Nexhipi na kujton se kujdesi i vërtetë është i heshtur, i thjeshtë – dhe vjen në formën e një udhëtimi në këmbë drejt një shoku që nuk flet, por pret.
